Σχετικά με το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ και τους «μνηστήρες» αυτής της υπόθεσης (εδώ), θα ήθελα να σας καταθέσω και τη δική μου «λιτή» άποψη.
Γνωρίζοντας καλά τόσο τις ιδεολογικές και πολιτικές πτυχές που σχετίζονται γενικότερα με ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων όσο και την κυρίαρχη άποψη της παρούσας κυβέρνησης η οποία και καθοδηγεί παρόμοιες πρακτικές καθολικής απόσυρσης του κράτους -και κάθε φορέα του δημοσίου- από δραστηριότητες παροχής κοινωνικών αγαθών, δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι θα μπορούσε να... επιλέξει οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση.
Αντίθετα, βρίσκω την επιλογή ως απόλυτα συνεπή προς τα ακραία νεοφιλελεύθερα δόγματα που ευαγγελίζεται σήμερα η Ν.Δ. και το πρόγραμμα που εφαρμόζει με τέτοια βιασύνη και άγχος που προσιδιάζουν περισσότερο με «εκπλήρωση οφειλομένων χρεογράφων» προς τους «χορηγούς» της (για να μην το ονομάσω καλύτερα «εκτέλεση ανειλημμένων συμβολαίων»).
Θεωρώντας λοιπόν περιττή κάθε προσπάθεια κριτικής και αποδόμησης παρόμοιων εγχειρημάτων, θα περιορίσω την κριτική μου σε ένα και μόνο στοιχείο, που συνοψίζεται σε δύο και μόνον φράσεις από τη μεταπτυχιακή μου διατριβή, με θέμα τις ΣΔΙΤ. «…Σήμερα στη Γαλλία, καταγράφονται υψηλές τιμές σε υπηρεσίες παροχής ύδατος σε σχέση με τις παραδοσιακές μεθόδους (Chong et al, 2006). Ο δήμαρχος Παρισίων Ντελανοέ, ανακοίνωσε τον Ιούνιο του 2008, ότι από το 2009 οι υπηρεσίες ύδατος «επαναδημοτικοποιούνται» και οι συμβάσεις ΣΔΙΤ –μέσω των εταιριών Veolia και Suez– δεν θα ανανεωθούν…γιατί το νερό ήταν θολό και ακριβό….(AlterNet, IPS News, 30 June 2008).
Μετά από αυτό το γεγονός, οι μετοχές των Veolia και Suez κατρακύλησαν στο χρηματιστήριο. Επόμενο ήταν να στραφούν σε άλλες αγορές – όπως η Ελλάδα, όπου η εμπειρία με τον ΟΤΕ απέδειξε ότι ως χώρα δεν ξέρουμε (?) ούτε πότε να πουλάμε ούτε πότε να αγοράζουμε- προκειμένου να επιβιώσουν, ανταλλάσσοντας μετοχές δημοτικών και δημοσίων οργανισμών με «καθρεφτάκια προς ιθαγενείς»!!!
Αποδοτική κίνηση ? Δεν ξέρω, αλλά πάντως η σύναψη εταιρικών σχέσεων με το κράτος έχει αποδειχθεί ασφαλής πρακτική για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις στις μεγάλες κρίσεις, όπως η σημερινή.
Όσο για το δημόσιο συμφέρον? Ψάξτε το αλλού, γιατί αντίθετα με όσα λέει η θεωρία, η εμπειρία μας διδάσκει ότι αυτό σχεδόν πουθενά δεν συμβαδίζει με συμφέροντα ιδιωτών!!! Τελικά, όλα μπορούν να συνοψισθούν στην έκφραση «…όταν οι άλλοι πήγαιναν, εμείς ερχόμασταν».
Με εκτίμηση
Σταύρος Κυριαζής
Ακολουθούν οι πηγές από τις οποίες άντλησα τα συγκεκριμένα στοιχεία και στις οποίες μπορεί να επισκεφθεί οποιοσδήποτε προκειμένου να μάθει περισσότερα.Επίσης, σας επισυνάπτω τα πλήρη κείμενα, για την περίπτωση που δεν θα μπορείτε να τα «κατεβάσετε» ολόκληρα (αξίζει να διαβάστε και τα σχόλια των αναγνωστών στο δεύτερο).
1. Chong E, Huet F, Saussier S, Steiner F. (2006) "Public-Private Partnerships and Prices: Evidence from WaterDistribution in France", Review of Industrial Organization, 29:1-2, pp. 149-169,
Πρόσβαση στις 11 Ιανουαρίου 2009.
2. AlterNet, IPS News, 30 June 2008, "Is the Water Privatization Trend Ending?", http://www.alternet.org/water/89982/,
http://www.publicvalues.ca/ViewArticle.cfm?Ref=00130, http://www.tni.org/detail_page.phtml?act_id=18403&username=guest@tni.org&password=9999&publish=Y,
Πρόσβαση στις 05 Ιανουαρίου 2009.
3. Remunicipalisation water services in Paris,
http://waterblog.world-psi.org/2009/03/remunicipalisation-water-services-in-paris.html, Πρόσβαση στις 05 Ιανουαρίου 2009.
.jpg)
.png)
.jpg)
.jpeg)
