Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη η ενέργεια του Πρωθυπουργού να προβεί σε σημαντικές αλλαγές, ήτοι αλλαγές προσώπων και ρόλων στο κυβερνητικό σχήμα. Είθισται να γίνονται αυτές οι ενέργειες όταν η δημοφιλία της κυβέρνησης είναι στο Ναδίρ, με σκοπό να δημιουργηθεί μια αίσθηση παραδοχής ευθύνης, αλλά κυρίως να "αντιστρέψει το πολιτικό κλίμα".
Συνεχίζεται λοιπόν αυτή η παράδοση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που μάλλον θα έπρεπε να χαρακτηριστεί ως Παράδοξο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένα μικρό Ελληνικό θαύμα δηλαδή, που έγκειται στην ανάγκη του λαού να αναμένει Μεσσίες αντί να απαιτεί αποτελέσματα. Μία αόριστη προσδοκία, που καλύπτει την απογοητευτική πραγματικότητα.
ιδιαίτερα δε όταν συντελείται σε...
μία καθομολογουμένως προεκλογική περίοδο όπου αντί να κριθούν τα πεπραγμένα και να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση σε θεσμούς και πολιτειακές διαδικασίες, πωλείται ελπίς με αλλαγή προσώπων. Οπτική αναπτέρωση λοιπόν για λόγους εντυπωσιασμού, όπου απαιτεί την δημοσκοπική αποδοχή, αντί να κριθεί βάσει αποτελεσμάτων
Πότε άραγε κάποιος πολιτικός άρχων θα κατανοήσει πως τα τρωτά της διακυβέρνησης δεν είναι οι πολυποίκιλες μάσκες αλλά οι ρόλοι αυτοί καθ' αυτοί; Πότε κάποιος θα τολμήσει να αλλάξει εκ θεμελίων τους ελεγκτικούς μηχανισμούς; Τις ατραπούς της ανομίας; Τα "παραθυράκια" κοινωνικής αναξιοκρατίας και ασέβειας; Ώστε όποιο πρόσωπο και αν εκπροσωπεί το ρόλο να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι έχει μονάχα περιθώρια δημιουργίας και όχι ελαστικότητες ιδιοτέλειας
Γιατί εντέλει η μόνη διαφορά του κυρίου Γείτονα με τον μακαρίτη Βαρθολομαίο που μονοπωλούν την πρόσφατη επικαιρότητα είναι εμφανώς εμφανισιακή και αδιαφανώς ουσιαστική. Ας αφήσουμε λοιπόν τα προσωπεία και ας ασχοληθούμε με το κακοποιημένο πρόσωπο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνεχίζεται λοιπόν αυτή η παράδοση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας που μάλλον θα έπρεπε να χαρακτηριστεί ως Παράδοξο της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ένα μικρό Ελληνικό θαύμα δηλαδή, που έγκειται στην ανάγκη του λαού να αναμένει Μεσσίες αντί να απαιτεί αποτελέσματα. Μία αόριστη προσδοκία, που καλύπτει την απογοητευτική πραγματικότητα.
ιδιαίτερα δε όταν συντελείται σε...
μία καθομολογουμένως προεκλογική περίοδο όπου αντί να κριθούν τα πεπραγμένα και να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση σε θεσμούς και πολιτειακές διαδικασίες, πωλείται ελπίς με αλλαγή προσώπων. Οπτική αναπτέρωση λοιπόν για λόγους εντυπωσιασμού, όπου απαιτεί την δημοσκοπική αποδοχή, αντί να κριθεί βάσει αποτελεσμάτων
Πότε άραγε κάποιος πολιτικός άρχων θα κατανοήσει πως τα τρωτά της διακυβέρνησης δεν είναι οι πολυποίκιλες μάσκες αλλά οι ρόλοι αυτοί καθ' αυτοί; Πότε κάποιος θα τολμήσει να αλλάξει εκ θεμελίων τους ελεγκτικούς μηχανισμούς; Τις ατραπούς της ανομίας; Τα "παραθυράκια" κοινωνικής αναξιοκρατίας και ασέβειας; Ώστε όποιο πρόσωπο και αν εκπροσωπεί το ρόλο να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι έχει μονάχα περιθώρια δημιουργίας και όχι ελαστικότητες ιδιοτέλειας
Γιατί εντέλει η μόνη διαφορά του κυρίου Γείτονα με τον μακαρίτη Βαρθολομαίο που μονοπωλούν την πρόσφατη επικαιρότητα είναι εμφανώς εμφανισιακή και αδιαφανώς ουσιαστική. Ας αφήσουμε λοιπόν τα προσωπεία και ας ασχοληθούμε με το κακοποιημένο πρόσωπο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
