Ελληνική Μυθολογία

Terminal 119 Αύγουστος 2009
Ανοιχτή επιστολή προς την συντακτική επιτροπή του Γερμανικού περιοδικού «Konkret» με τον τίτλο «Ελληνική μυθολογία» με αφορμή ένα άρθρο του περιοδικού για τη δίκη Πλεύρη και τον ελληνικό αντισημιτισμό

Στο τεύχος σας 6/2009 δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τον τίτλο «στο όνομα του Λαού», σχετικά με την αθώωση του νεοναζί Πλεύρη από αθηναϊκό δικαστήριο. Με το παρόν θέλουμε να επιστήσουμε τη προσοχή σε ορισμένα ακραία λάθη του αρθρογράφου Eberhard Rondholz.

Μας εκπλήσσει από που και με πια στοιχεία εκφράζεται η αντίληψη ότι «η Ελλάδα άνηκε στις λίγες από τους γερμανούς καταχτημένες χώρες, στις οποίες οι εβραίοι σχεδόν παντού μπορούσαν να υπολογίσουν σε προστασία και βοήθεια».

Ακόμα χειρότερα: Αυτή η αντίληψη ενισχύει τον ήδη διαδεδομένο μύθο για τη τάχα μου βοήθεια και συμπαράσταση των χριστιανών ελλήνων προς τους εβραίους συμπατριώτες τους. Απαριθμούμε ορισμένα μόνο από την πληθώρα στοιχείων, ξεκινώντας από παλιότερα για να καταδείξουμε ότι ο αντιεβραϊσμός και αντισημιτισμός ήταν και είναι ένα από την σύσταση της ελληνικής κοινωνίας μέχρι σήμερα εποικοδομητικό στοιχείο της.

1) Πριν το Άουσβιτς. Το 1931 πραγματοποίησαν 2.000 έλληνες εθνικιστές ένα πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Καμπελ της Θεσσαλονίκης. Η συνοικία καταστράφηκε εντελώς. 10.000 έλληνες εβραίοι αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Παλαιστίνη για να σωθούν. Μερικά χρόνια νωρίτερα, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917 (στην οποία όλες σχεδόν οι εβραϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης καταστράφηκαν), κατέσχεσε ο τότε πρωθυπουργός Βενιζέλος τις περιουσίες των ελλήνων εβραίων και τους επέτρεπε να ζουν μόνο έξω από το κέντρο της πόλης. Με ειδικούς νόμους, τους ανάγκασε να ασκούν τα εκλογικά τους δικαιώματα σε ξεχωριστά από τους υπόλοιπους πολίτες εκλογικά κέντρα, απαγόρεψε το Σάββατο σαν αργία τους και τους ανάγκασε να δεχτούν τη Κυριακή σαν αργία κλπ. Αυτά μόνο μερικά από τα μέτρα διακρίσεων που επεβλήθησαν.

Το αντιεβραϊκό μίσος ήταν τόσο παλιό όσο και οι πολυάριθμες σφαγές ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό στην περίοδο της επανάστασης των «ελλήνων» ενάντια στους Οθωμανούς, μια και οι εβραίοι θεωρούνταν ως φιλικοί προς τους Οθωμανούς (η γνωστότερη σφαγή ήταν αυτή της Τριπολιτσάς, όπου εξοντώθηκαν 32.000 εβραίοι και τούρκοι, σχεδόν όλα τα θύματα γυναικόπαιδα. Αυτή ακριβώς η σφαγή ενέπνευσε μάλιστα τόσο τον εθνικό ποιητή Σολωμό, που την εγκωμίασε ποιητικά με το ποίημα του «ο ύμνος για την ελευθερία» και που έγινε ο εθνικός ύμνος της Ελλάδας!)

2) Περίοδος της αντίστασης. Πριν το πόλεμο ζούσαν στην Ελλάδα 80.000 εβραίοι σε συνολικά 31 κοινότητες. Στο ολοκαύτωμα εξοντώθηκε από τους γερμανούς το 87% του εβραϊκού πληθυσμού, στην Θεσσαλονίκη μάλιστα το 96%. Η Ελλάδα ανήκει δηλαδή στις χώρες με τα μεγαλύτερα ποσοστά εξόντωσης (στην Δανία πχ. που σύμφωνα με τον αρθρογράφο δεν τους βοήθησε κανείς, εξοντώθηκε το 2%). Σημαίνει δηλαδή με αυτή τη λογική ότι αν οι έλληνες χριστιανοί «βοηθούσαν» λιγότερο, θα σωζόταν περισσότεροι?

Όχι φυσικά. Ο ελληνοχριστιανικός πληθυσμός όχι μόνο στην συντριπτική πλειοψηφία του δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για το πεπρωμένο των συμπατριωτών του αλλά και ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις χάρηκε για τις συλλήψεις των συμπατριωτών του και το αξιοποίησε μάλιστα με «κέρδος».

Η οργανωμένη αντίσταση (εαμ/ελας) όχι μόνο δεν κούνησε ούτε ένα δακτυλάκι της αλλά δεν έδωσε και την ελάχιστη σημασία στην εκτόπιση και εξόντωση. Στο σύνολο του αντιστασιακού τύπου (που έβγαινε τότε σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα) δεν αναφέρονται ούτε με μια λέξη οι μαζικές συλλήψεις και οι εκτοπίσεις! Μέχρι σήμερα κρατούνται ερμητικά κλειστά στα αρχεία τους οι αποφάσεις των οργάνων του εαμ, του ελας και κκε σε σχέση με στάση τους να μην κάνουν τίποτε, μια και αυτή η στάση τους δεν ταιριάζει στους με επιμονή διαδεδομένους μύθους για ακηλίδωτη αντίσταση. Για αυτό καλύτερα να σκεπαστούν με το πέπλο της σιωπής...

Οι μεμονωμένες περιπτώσεις, που αναφέρει και ο αρθρογράφος (αλλά και άλλες, ακόμη και από τοπικές ομάδες του εαμ/ελας) που φυσικά αξίζουν όλο μας το σεβασμό και αναγνώριση ήταν μόνο από ιδιωτική ή τοπική πρωτοβουλία. Η στάση της απόλυτης πλειοψηφίας του χριστιανικού πληθυσμού απέναντι στους εκτοπισμούς και στο ολοκαύτωμα ήταν είτε ουδέτερη είτε θετική (λόγω του επικρατούντα αντισημιτισμού αλλά και λόγω των -μετά τους εκτοπισμούς - ακολουθούντων πλιάτσικων και κατασχέσεων των περιουσιών των ελλήνων εβραίων). Έτσι ούτε οι προσπάθειες του αρχιεπισκόπου δαμασκηνού αλλά και άλλων, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την εξόντωση σχεδόν του ήμισυ των εβραίων της Αθήνας (από τους 3.500 μόνο 1.800 σώθηκαν). Επομένως η έκφραση ότι «έσωσε τους περισσότερους αθηναίους εβραίους» είναι, τουλάχιστον από μαθηματικής πλευράς λάθος.

Στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν ήταν καλύτερα. Στην Ρόδο πχ. από τους 2.200 εβραίους εξοντώθηκαν 2.000 (όταν εκεί το 2002 γινόταν η ανέγερση του μνημείου του ολοκαυτώματος, ήταν αυτό δυνατόν μόνο με την φύλαξή του από την αστυνομία επί 24ωρου βάσεως, λόγω των επιθέσεων ενάντια στούς εργάτες και στο κτίσμα από «αντιστεκόμενους» έλληνες.

Στα Ιωάννινα από τους 1.850 εξοντώθηκαν 1.860 (πριν 3 εβδομάδες καταστράφηκαν πάλι ταφόπετρες στο εκεί εβραϊκό νεκροταφείο, για τρίτη μέσα σε μερικούς μήνες φορά).

Σήμερα υπάρχουν μόνο 9 από τις 31 κοινότητες με ελάχιστα μέλη. Η εβραϊκή ζωή έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την Ελλάδα. Αυτοί οι ακραίοι αριθμοί ήταν δυνατοί, γιατί ο πληθυσμός και η αντίσταση ΔΕΝ τους συμπαραστάθηκε και ΔΕΝ τους βοήθησε, όπως πχ. στην γειτονική Βουλγαρία (εκεί σώθηκε το 90% του εβραϊκού πληθυσμού).

3) η στάση του πληθυσμού. Στις 11 Ιουλίου του 1942 διέταξαν οι γερμανοί τους εβραίους της Θεσσαλονίκης, να μαζευτούν όλοι όσοι ήταν μεταξύ 18 και 45 χρονών, στην πλατεία ελευθερίας. Οι ελληνορθόδοξοι μαζεύτηκαν επίσης... εθελοντικά.. περίεργοι...μαζικά, για να απολαύσουν το θέαμα. Έτρωγαν ηλιόσπορα (παραδοσιακό έθιμο σε υπαίθριες εκδηλώσεις) και γλεντούσαν με τα «καψώνια» που έκαναν οι γερμανοί στους εβραίους, οι οποίοι έπρεπε να ανεχτούν όλους τους εξευτελισμούς σε μορφή γυμναστικής. Όταν κάποιος από τα θύματα τους δεν άντεχε και έπεφτε, έβαζαν τα σκυλιά τους κατά πάνω του, κάτω από τα γέλια των χριστιανών θεατών.

Όταν οι εβραίοι αναγκάστηκαν να φοράν το κίτρινο άστρο, έγραφε η «απογευματινή», εκφράζοντας τα συναισθήματα των αναγνωστών της „από τώρα θα είναι οι δρόμοι γεμάτοι φωτεινά αστέρια, που θα φοράνε οι σκατοεβραίοι».

Στην διάρκεια ακόμη της εκτόπισης των εβραίων της Κέρκυρας, εισέβαλε ο ελληνικός όχλος στην εβραϊκή συνοικία και επιβλήθηκε στο πλιάτσικο της. Ο δυναμισμός του ήταν τόσο ακραίος που ανάγκασε τους γερμανούς να βγάλουν ένα διάταγμα απειλώντας με εκτέλεση τους πλιατσικολόγους (ως γνωστό οι γερμανοί έκαναν ακόμη και τα μεγαλύτερα τους εγκλήματα με τάξη).

Οι ίδιες εικόνες στα Ιωάννινα, στη Ρόδο, στην Θεσσαλονίκη, για να αναφέρουμε μόνο τις μεγαλύτερες κοινότητες.

Στην Θεσσαλονίκη εκπλήρωσαν οι γερμανοί (για να κερδίσουν τη συνεργασία των ελλήνων) το επί 15 χρόνια ανοιχτό αίτημα τους και τους πρόσφεραν το παλιότερο εβραϊκό νεκροταφείο της Ευρώπης, με πάνω από 300.000 τάφους, ελεύθερο προς κατάσχεση και πλιάτσικο.

Μια εβδομάδα μετά την διορία μεταφοράς των λείψανων, εισόρμησαν οι χριστιανοί έλληνες στο νεκροταφείο και ξήλωσαν ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν. Μέχρι και σήμερα συναντά κανείς ταφόπετρες από το νεκροταφείο, είτε σε σκάλες, είτε σε ταράτσες και τοίχους είτε σε αυλές σαν διακοσμητικό στοιχείο (έχτισαν μάλιστα με τις ταφόπετρες ακόμη και εκκλησία, τον Άγιο Δημήτριο)

Συνολικά, κατασχέθηκαν και καταστράφηκαν 550.000 τμ. Πάνω στο νεκροταφείο κτίστηκε το αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Οι έλληνες καθηγητές και οι νέοι διδάσκουν και μαθαίνουν - επί λέξη - για την ζωή, πάνω στα λείψανα των εβραίων. Και κάπου-κάπου πραγματοποιούνται εκεί και τελετές απονομής τιμητικών τίτλων και μεταλλίων για ανθρωπισμό και άλλα επαγγέλματα...

«Όταν βγήκαν οι νόμοι της Νυρεμβέργης» γράφει η ιστορικός Ρένα Μόλχο «οι εβραίοι αφέθηκαν μόνοι και αβοήθητοι».

Σύμφωνα με τον Σταυριανό, ένα τρίτο του χριστιανικού πληθυσμού της Θεσσαλονίκης είχε κέρδος από την εκτόπιση και το ολοκαύτωμα, γύρω στα 50.000 άτομα. Όταν οι ελάχιστοι επιζώντες γύρισαν πίσω, δεν μπορούσαν να μπουν στα σπίτια τους, γιατί είχαν ήδη καταληφθεί. Επιζώντες και οι απόγονοι τους, περιγράφουν τις πολύχρονες δικαστές προσπάθειες τους, να πάρουν πίσω τα σπίτια τους! Με ελάχιστη επιτυχία. Μόνο 5% των επιζώντων και των απόγονων τους επανέκτησαν τα σπίτια τους. Από τα 12.000 κτίρια που κατασχέθηκαν, μόνο 300 επανήλθαν στους ιδιοκτήτες τους. Από αυτά μόνο 30 ήταν σε κατοικήσιμη κατάσταση (ανάμεσα στα αλλά και επειδή πολλοί έλληνες τα κατέστρεφαν, ή σκάβανε υπόγεια και τοίχους για να ανακαλύψουν «τις λίρες των εβραίων»). Από τα 2.300 μαγαζιά και επιχειρήσεις μόνο 50 επιστράφηκαν. Αυτοί οι αριθμοί λενε μόνο ότι ίσως ήταν καλύτερα για τους εβραίους της Θεσσαλονίκης εάν η ελληνική κοινωνία στέκονταν αδιάφορη απέναντι στην τύχη των εβραίων.

4) Σήμερα

Ακόμη και για σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για αδιαφορία.

Στη διάρκεια της δίκης (περιλαμβανόμενης και της έφεσης) προσφέρθηκε η αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Βαβυλωνία» σαν μάρτυρας υπεράσπισης του Πλεύρη, για να προστατέψει την «ελευθερία του λόγου», όπως έγραφε.

Στη διάρκεια της δίκης καλούσε η ελληνική αντιφα να μην υποστηριχτεί το ΚΙΣ διότι όπως έγραφε, πρόκειται για πράκτορες του Ισραήλ!

Στην διάρκεια της δίκης είχε μετατραπεί η ισραηλινή πρεσβεία σε λαϊκό προσκύνημα αριστερών και ακροαριστερών ομάδων, όπου σε εβδομαδιαία διαστήματα διαδήλωναν ενάντια στο Ισραήλ, λόγω του πόλεμου στην Γάζα.

Στη διάρκεια της δίκης βεβηλώνονταν συναγωγές (πχ. Βόλος) από ακροαριστερές ομάδες

με αντισημιτικά συνθήματα.

Όχι αδιαφορία αλλά απόλυτη συνένωση, σε ότι αφορά τους εβραίους, ισχύει ανάμεσα στον πληθυσμό και ανάμεσα στην αριστερά.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο και για κανέναν άλλο δεν υπάρχουν ανοιχτές αντιπαραθέσεις σε αυτό το θέμα. Γιατί να τσακώνονται για την τύχη των εβραίων όταν υπάρχει ομοφωνία?

Και να ολοκληρώσουμε, το πασοκ με τον απαίσιο αντισημιτισμό του δεν στέκει μόνο του. Η εφημερίδα του ΚΚΕ ο ριζοσπάστης, δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του - σύμφωνα με το σλόγκαν , μια εικόνα λεει περισσότερα από χίλια λόγια- εδώ και χρόνια σε κάθε ευκαιρία μια γραφική εικόνα, στην οποία τα άστρα της σημαίας των ηπα μετατρέπονται πρώτα σε άστρα του Δαβίδ και μετά σε αγκυλωτούς σταυρούς.

Η ριζοσπαστική εφημερίδα της αριστεράς «Πριν» του ΝΑΡ, του κόμματος στο οποίο ήταν υποψήφια η Jutta Ditfurth στις ευρωεκλογές του 1999, είχε σαν κύριο τίτλο της το 2006, «Εβραίοι δολοφόνοι θα πληρώσετε» κλπ., κλπ.

Ο αντισημιτισμός είναι σήμερα στην Ελλάδα (στην μορφή του αντισιωνισμού, αλλά όχι μόνο) μια από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για κέρδος μελών και δυναμώματος των αριστερών γραμμών. Με αφορμή τη διένεξη στην μέση ανατολή, βεβηλώνονται μνημεία ολοκαυτώματος, (πχ. το 2006 από το κκε στην Θεσσαλονίκη), λερώνονται συναγωγές, δυσφημίζεται το ΚΙΣ σαν πράκτορες κλπ. (ο στο κείμενο αναφερόμενος αντιφασίστας και ακούραστος αγωνιστής ενάντια στον αντισημιτισμό και ρατσισμό Ανδρέας Χριστινίδης ανήκει – πιο σωστά ανήκε* – στις ελάχιστες σταγόνες στον αντισημιτικό ωκεανό).

Η καταστροφική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα φαίνεται καθαρά και από τους επικριτές και τις καταγγελίες τους για την αθώωση του Πλεύρη από το αθηναϊκό δικαστήριο. Θεωρούν την απόφαση ντροπή γιατί αυτό θα βλάψει «την ελληνική δικαιοσύνη στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο» (αντί να χαίρονται... ότι κάτι είναι και αυτό).



Με φιλικούς χαιρετισμούς



Terminal 119

για την ατομική και κοινωνική αυτονομία,


Θεσσαλονίκη, 17.06.2009

*Ο Ανδρέας Χριστινίδης πέθανε σε ηλικία 78 ετών στις 2 Ιουνίου 2009 στην Αθήνα

ΥΓ. Η δημοσίευση του παρόντος στο περιοδικό σας είναι επιθυμητή, με τη προϋπόθεση όμως να μην περικοπεί αλλά να δημοσιευθεί ολόκληρο.

www.cohen.gr