Μετά φόβου ιών, γρίπης και tamiflu

Πολύς λόγος έγινε τελευταία για το αν ο ιός της γρίπης των χοίρων μεταδίδεται μέσα από τη “Θεία Κοινωνία” ή όχι. Διαπρύσιοι ιεράρχες έσπευσαν να υπερασπιστούν το λεγόμενο «Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας», (δείτε εδώ, κι εδώ κι εδώ) χωρίς το οποίο ο ρόλος του ιερέα ως μεσίτη προς το Θεό αυτοκαταργείται. Διότι η ύψιστη αποστολή του Ορθόδοξου ιερέα δεν είναι το... εμπνευσμένο κήρυγμα του Ευαγγελίου αλλά η αλχημιστική μετατροπή του άρτου και του οίνου σε “Σώμα και Αίμα Χριστού”, προς “σωτηρία ψυχής και σώματος” του μεταλαμβάνοντος πιστού!
Έτσι, υπερασπιζόμενοι μετά ζήλου και φανατισμού το μυστήριο τούτο, οι κληρικοί στην ουσία υπερασπίζονται το αξίωμά τους. Όπως έγραψε ο Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου (ιεροκήρυκας της Μητρόπολης Δημητριάδος ) στην Απογευματινή , « Η ενσυνείδητη διακοπή της μετάδοσης του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, εν όψει οιασδήποτε σκοπιμότητος, με το πρόσχημα της οιασδήποτε προφύλαξης, συνιστά την αυτοκατάργηση της Εκκλησίας.»...

Της Μαρίας Σεφέρου (συγγραφέως), από seferou, διαβάστε το όλο εδώ

Η άποψη του massmedia-gr:
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο ποιο ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ γίνεται! :-)

«Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε

για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο

·ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

και ανέτοιμους -πού πιά καιρός- μας συνεπαίρνει.»
(Κ. Π. Καβάφης, «Τελειωμένα»)

Το διαχρονικό πρόβλημα δεν είναι η νοσηρότητα των ιών στο πλαίσιο των θρησκευτικών καθηκόντων των πιστών, άλλα η νοσηρότητα αυτής καθ’ αυτής της θρησκείας.
Μέσα από την οπτική της Φραγκο-Λατινικής Θρησκευτικής Παράδοσης στην οποία εντάσσει – εσφαλμένα (εν αγνοία της ίσως) – η συγγραφέας της εν λόγο ανάρτησης, την Ορθόδοξη Πατερική Παράδοση της «καθ’ ημάς Ανατολής», μπορούμε να κατανοήσουμε ως λογικούς τους συνειρμούς και τις σκέψεις της.
Δεχόμαστε την ανησυχία και τον προβληματισμό που εκφράζει για τον κίνδυνο ή τους κινδύνους που ενέχει η «νόσος της θρησκείας» (ενν. κάθε θρησκείας). Άλλωστε, την θρησκεία ως νευροβιολογική ασθένεια, αναγνώρισαν πρώτοι: οι πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης, οι πατέρες και απόστολοι της Καινής Διαθήκης, καθώς και οι διάδοχοι αυτών.
«Με τον όρον Θρησκεία εννοούμε κάθε «ταύτισιν» του ακτίστου με το κτιστόν και μάλιστα κάθε «ταύτισιν παραστάσεων» του ακτίστου με νοήματα και ρήματα της ανθρώπινης σκέψεως, που είναι το θεμέλιον της λατρείας των ειδώλων» (π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης)
Ωστόσο στην «καθ’ ημάς Ανατολή» (την ιστορική συνέχεια της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, της Ρωμανίας) τούτη την παραδοχή για την θρησκεία ακολουθεί η εμπειρική πατερική διαπίστωση πως ο Ενσαρκωμένος Λόγος Του Πατρός (δηλ. ο Χριστός) είναι ο Ιατρός που ήρθε για να θεραπεύσει προσωπικά την νόσο της θρησκείας. Ότι αυτό, δεν είναι αποδεχτό ή κατανοητό σήμερα, οφείλεται στην εκφραγκο-λατινίκευση της Ορθόδοξης θεολογικής παιδείας.
Αν γίνει αντιληπτό:
πως «ο Χριστιανισμός στην αυθεντικότητά του είναι υπέρβαση της θρησκείας (religio) και κάθε έννοιας θρησκευτικής καθηκοντολογίας» (π. Γ. Μεταλληνός),πως η Ορθοδοξία δεν υφίσταται ως αποδοχή αφηρημένων, θεωρητικών αληθειών άνωθεν (και έξωθεν) επιβαλλόμενων (ανορθόδοξος δογματισμός),πως τα νοήματα, οι αρχές, οι αλήθειες της Ορθόδοξης πίστης, διαπιστώνονται και ελέγχονται επακριβώς με την εμπειρική μετοχή του Γέροντα (ανθρώπου) – επιστήμονα της γνώσεως του Ακτίστου (ορθόδοξη δογματική)τότε πολύ εύκολα θα ακυρωθούν οι ανησυχίες και οι αρνήσεις των αληθειών της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παράδοσης που εκφράζονται εξ αιτίας: άγνοιας, ή παρανόησης, ή παρεξήγησης της θεολογίας της (ή/και της ανθρωπολογίας της).
Θα γίνει καταληπτό πως, στην ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ της Ορθόδοξης Πατερικής Παράδοσης της καθ’ ημάς Ανατολής, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ σκοτισμοί, ούτε παραμύθια, ούτε αλχημείες!

Με ιδιαίτερη εκτίμηση,ΝewΝeuromancer
http://massmedia-gr.blogspot.com/