Ο άνθρωπος αγόρασε ένα διαμέρισμα στην παλιά παραλία 
της Θεσσαλονίκης, για να στεγάσει την οικογένειά του. "Προνομιούχος", σκεφτήκαμε όλοι! Λογάριασε όμως χωρίς τον ...ιδιοκτήτη club και τα ..ηχεία του. Και δείτε τι έπαθε, όπως τα διηγείται μέσα από το blog http://thessalonikicoast.blogspot.com/. Δείτε και στο αποκαλυπτικό βίντεο του blog του, τι τραβάνε κάποιοι άνθρωποι, που έχουν την ατυχία να μένουν πάνω από μπαράκια και τι κάνουν οι αστυνομικοί, σε αυτές τις περιπτώσεις.
της Θεσσαλονίκης, για να στεγάσει την οικογένειά του. "Προνομιούχος", σκεφτήκαμε όλοι! Λογάριασε όμως χωρίς τον ...ιδιοκτήτη club και τα ..ηχεία του. Και δείτε τι έπαθε, όπως τα διηγείται μέσα από το blog http://thessalonikicoast.blogspot.com/. Δείτε και στο αποκαλυπτικό βίντεο του blog του, τι τραβάνε κάποιοι άνθρωποι, που έχουν την ατυχία να μένουν πάνω από μπαράκια και τι κάνουν οι αστυνομικοί, σε αυτές τις περιπτώσεις.ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ Κ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Αξιότιμε Κύριε Δήμαρχε,
Επιτρέψτε μου, στο πρώτο μέρος αυτής της αναφοράς, -ως εισαγωγή- μία ελάχιστα υποθετική διήγηση:
Κεντρικό πρόσωπό της είναι ένας δημότης της Θεσσαλονίκης που αποφάσισε, πριν δύο χρόνια, να στεγάσει τον εαυτό του, τη γυναίκα του και το γιό που απέκτησε δεκαπέντε ημέρες μετά την πρώτη εγκατάστασή του, σε ένα διαμέρισμα του πρώτου ορόφου μιας οικοδομής, σε μία από τις οδούς της πόλης που θεωρείται ίσως, ως η πλέον ελκυστική, σε απόσταση 100 μέτρων από το Λευκό Πύργο. Πολύ ωραία η αρχή της διήγησης. Στο μυαλό του, την ώρα που... υπογράφει το ενοικιαστήριο και πιθανόν και στη σκέψη των αναγνωστών του παρόντος, φαντάζει τυχερός. Η καφετερία που βρίσκεται κάτω από το νέο σπίτι του μοιάζει φιλήσυχη και οι τότε ιδιοκτήτες της φιλικότατοι. Μόνοι τους σπεύδουν να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να ενοχλούν. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται σύμφωνα με την αρχική αισιοδοξία.
Οι πρώτες οχλήσεις έρχονται. Η προσπάθεια συνεννόησης εναλλάσσεται με την απειλή και την παρουσία της αστυνομίας. Εκείνη τη στιγμή, η προσπάθεια του συνδημότη μας να αποκοιμίσει ένα μωρό με κολικούς μοιάζει με εφιάλτη. Δεν μπορεί, φυσικά, να φανταστεί τη συνέχεια, τη σημερινή εικόνα ενός ημι-υπαίθριου club, το οποίο καταλαμβάνει το σύνολο του πεζοδρομίου, με τα ηχεία να μπουμπουνίζουν, τα μπάσα να δονούν το σύμπαν και δεκάδες εν ευθυμία διατελούντες νεαρούς να ωρύονται. Πεζοί δεν μπορούν να περάσουν, αναγκάζονται να κατεβούν στη δεύτερη λωρίδα του κεντρικού δρόμου, για τον οποίον μιλάμε.
Γυρίζοντας όμως στην αρχή της διήγησης, κάποια στιγμή, το καλοκαίρι του 2008, ένα τυχαίο γεγονός εξαναγκάζει τους ιδιοκτήτες της καφετερίας σε ανακαίνιση του χώρου. Ευκαιρία για νέες υποσχέσεις για μηδενική όχληση, αφού ένας από τους πιο διακεκριμένους ακουστικολόγους-μηχανικούς αναλαμβάνει παράλληλα την ηχομόνωση, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς του χάνει την αποτελεσματικότητά της, μετά τη μέση ηχοστάθμη των 96dB. Οι υποσχέσεις μένουν στην τεχνική έκθεση του μελετητή. Το όριο των 96dB δεν αντέχει ούτε λίγες εβδομάδες.
Δεν είναι δυνατόν να ανατρέξει κανείς, με ακρίβεια, στα διαδοχικά γεγονότα του τελευταίου ενός χρόνου. Σε γενικές γραμμές συμβαίνουν δυο τινα: Πολλές φορές, ο συνδημότης μας αναγκάζεται να καλέσει την Άμεσο Δράση. Άλλες τόσες, επιχειρεί να βρει άκρη με sms ή τηλεφωνήματα στον έναν των ιδιοκτητών. Κάποιες από αυτές, κάτι έγινε. Χρειάζεται να σταθώ στην εμπειρία που ο συνδημότης μας αποκόμισε από αυτές τις δύο εναλλακτικές επιλογές, που θεώρησε ότι θα του έλυναν περιστασιακά το πρόβλημα, αλλά και σε όσα συνέλεξα, συζητώντας με άλλους συμπάσχοντες:
Προσφυγή στην αστυνομία:
Πρακτικά, η κλήση στην αστυνομία –στα όρια του Δήμου Θεσσαλονίκης- έχει αποτέλεσμα, μόνον εάν γίνει μετά την 12η νυχτερινή, οπότε και αρχίζει ο περιορισμός του ωραρίου κοινής ησυχίας, για τον απλούστατο λόγο ότι η αστυνομία δεν διαθέτει ηχόμετρα και δεν συνοδεύεται από υπαλλήλους της Διεύθυνσης Υγείας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, ενώ που να εξηγήσεις ότι το να παίζουν μουσική με ανοικτά παράθυρα, οποιαδήποτε ώρα, σε οποιαδήποτε ένταση, συνιστά παράβαση της υγειονομικής διάταξης.
Μαθαίνεις τους αριθμούς στους ουρανούς των περιπολικών. Αρχίζεις να έχεις ελπίδες, εάν το περιπολικό που βλέπεις να καταφθάνει ανήκει στη δύναμη της Άμεσης Δράσης. Αν η κλήση δοθεί στο περιπολικό της γειτονιάς, έπαιξες κι έχασες. Το πολύ-πολύ να εισπράξεις και το σχόλιο που ο Σάκης, το όργανο, θα κάνει στο μαγαζάτορα «δεν το ξέρεις το πρόβλημα που έχεις από πάνω»; Εσύ είσαι το πρόβλημα! Απεφάνθη το όργανο.
Είσαι τυχερός, εάν το περιπολικό έλθει σε εύλογο χρονικό διάστημα από την κλήση σου. Για παράδειγμα, ο συνδημότης μας πραγματοποίησε κλήση στις 00:15 και το περιπολικό κατέφθασε την 03:05.
Είσαι επίσης τυχερός, εάν δεν προλάβουν να το αντιληφθούν και δεν σβήσουν τη μουσική.
Είσαι πολύ τυχερός, εάν το πλήρωμα του περιπολικού σπεύσει να εισέλθει στο κατάστημα για να διαπιστώσει την παράβαση. Στην περίπτωση της καθυστερημένης άφιξης, που προανέφερα, ο συμπολίτης μας αναγκάστηκε να μαγνητοσκοπήσει τόσο την κατάσταση που επικρατούσε μπροστά στο κατάστημα, από την ώρα της κλήσεως έως και μετά την έλευση του περιπολικού, όσο και το επεισόδιο της αποβίβασης του αστυνομικού οργάνου και να προσκομίσει τα σχετικά αποδεικτικά στον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, για τον οποίο, όπως και για τη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας, που διερεύνησαν το γεγονός μόνο αισθήματα ευγνωμοσύνης τρέφει, μέσα σε ένα ευρύ περιβάλλον αδιαφορίας και αναποτελεσματικότητας.
Τέλος, είσαι πολύ τυχερός εάν προλάβεις να αποκοιμηθείς στο πεντάλεπτο της εμφάνισης ή της επέμβασης των οργάνων, αφού το πιθανότερο είναι στη συνέχεια να αντιμετωπίσεις την οργή των «θιγέντων», που σημαίνει υψηλότερη ένταση στη μουσική, ή ξαφνική ενεργοποίηση των ηχητικών μηχανημάτων στις 7 παρά τέταρτο, το πρωί!!! Συνέβη και αυτό και ο συμπολίτης μας δεν μπορούσε κυριολεκτικά να πιστέψει τα αυτιά του.
Συνεννόηση με τους ιδιοκτήτες:
Δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται. Φροντίζεις να έχεις χτίσει το κατάλληλο περιβάλλον. Όταν έλθει η ώρα, πρέπει να τιθασεύσεις το δικαιολογημένο εκνευρισμό σου. Στη συνέχεια, επιστρατεύεις και πάλι την τύχη σου. Χρειάζεται να έχουν αναμμένο το κινητό τους, να διαβάσουν το μήνυμά σου ή να απαντήσουν στην κλήση σου, να είναι στο μαγαζί, να ανταποκριθούν στο βαθμό της όχλησης και να μειώσουν επαρκώς την ένταση και θα είσαι πάλι τυχερός εάν αυτό διαρκέσει.
Εάν δηλαδή, ξαφνικά, ο d.j. αποφασίσει ότι μπορεί να ξεθαρρέψει, πετάγεσαι από το κρεβάτι και αρχίζεις πάλι τα ίδια. Βρίσκεσαι πάλι μπροστά στις δύο επιλογές. Ο ίδιος φαύλος κύκλος, ένα ακόμη ολονύχτιο παιχνίδι με την τύχη.
Αρχίζεις να κρατάς και τα μηνύματα στο κινητό σου. Έχουν ενδιαφέρον, είτε ως ιστορικό της αφέλειάς σου, είτε ως αποδεικτικά (ιδιαίτερα οι απαντήσεις που μπορεί να λάβεις) για οποιαδήποτε δικαστική χρήση. Ειδικότερα το μήνυμα «δεν γίνετε να παίξω πιο χαμηλά εχω διακοσα άτομα», το οποίο όταν σούρχεται, μετά από ένα δίωρο αλισβερίσι, απαιτεί τόνους αυτοσυγκράτησης για να αποδεχθείς τη θρασύτητά του και να σκεφθείς πώς να αντιδράσεις.
Και σε κάθε περίπτωση, σε όλο αυτό το σκηνικό, είτε καλείς την αστυνομία, είτε προσπαθείς να συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη, αισθάνεσαι όχι ως ασκών ένα έννομο δικαίωμα έναντι παρανομούντων, αλλά ωσάν ένας ιδιότροπος νυχτοβάτης ή ωσάν ένας καημένος πολίτης που υποβάλλει αίτηση σε δημόσια αρχή, ενώ συνομιλείς με έναν ιδιώτη που απλώς γράφει το νόμο κι εσένα μαζί στα παλιά του τα παπούτσια. Κι όσο δεν βλέπεις αποτέλεσμα, τόσο αυτή η αίσθηση γίνεται χειρότερη.
Και μιας και ο λόγος περί δημόσιας αρχής:
Όπου κι εάν πηγαίνεις, η επωδός είναι μία: «εγώ δεν μπορώ να σου λύσω το πρόβλημα». Είσαι τυχερός, εάν σου πουν «ψάξε κι εκείνο το ενδεχόμενο» ή «εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει, αλλά εάν πάει στην επίσης συναρμόδια αρχή, δεν ξέρω τι θα γίνει»
Για την Αστυνομία, αναφέρθηκα ήδη. Είναι αλήθεια, ότι μετά τις μηνυτήριες αναφορές του συνδημότη μας στην Εισαγγελία, υπήρξε μία σχετική κινητοποίηση. Μόνο που αυτό διήρκεσε όσο και οι θερινές διακοπές. Οι μόνοι που το πήραν χαμπάρι ήταν οι ίδιοι οι καταστηματάρχες της Λεωφόρου Νίκης.
Ο συμπολίτης μας, που υπήρξε η αφορμή αυτής της επέμβασης, δεν θα το καταλάβαινε, εάν δεν του το ανέφεραν οι αστυνομικοί που διενήργησαν τις Ε.Δ.Ε., που αυτός προκάλεσε και δεν του το επιβεβαίωναν τα «μηνύματα» που του έφθασαν από την πλευρά των ενδιαφερομένων.
Όσο για το αποτέλεσμα των καταγγελιών του, η επίκληση των διατάξεων περί προσωπικών δεδομένων δεν του επιτρέπει να αποκτήσει πρόσβαση σε στοιχεία που αφορούν την ποινική κατάσταση τρίτων, ώστε να τα χρησιμοποιήσει δικαστικά, αλλά και η εύρεσή τους είναι δύσκολη. Κανονικά, πρέπει να κρατά ημερολόγιο. Είναι τεχνικώς αδύνατον να ανευρεθούν μέσα στο χάος των καθημερινών κλήσεων που δέχεται η Άμεσος Δράση. Φαντασθείτε λοιπόν, τον ταλαίπωρο πολίτη, που μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα καλεί το 100, να πρέπει να σημειώνει ότι έκανε την κλήση, για να μπορέσει να ζητήσει στοιχεία για την τύχη της.
Η Νομαρχία είναι ένας άλλος πόλος αρμοδιοτήτων, απολύτως αναποτελεσματικός: Για να υπάρξει ηχομέτρηση πρέπει να γίνει καταγγελία. Καταγγελία της 4ης Απριλίου 2009 που έκανε ο συνδημότης μας στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης κατέληξε σε έλεγχο του επίμαχου καταστήματος τρεις μήνες μετά και ο ίδιος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει εάν παρήγαγε οποιοδήποτε αποτέλεσμα, μολονότι διαπιστώθηκε η διατάραξη.
Τώρα, εάν υπάρχει εγκύκλιος του Εισαγγελέως Πρωτοδικών Θεσαλονίκης, από το 2002 (4290/2002), με την οποία νοείται ως φυσικός αυτουργός της πράξης της διατάραξης και δίδεται εντολή να συλλαμβάνεται αμέσως ο νόμιμος εκπρόσωπος της ιδιοκτήτριας εταιρίας και μαζί του να συλλαμβάνεται ως συναυτουργός και ο τεχνικός ήχου, καθώς και να κατάσχεται ο ενισχυτής ή το συναφές μηχάνημα, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Εάν μάλιστα μιλήσεις για τροποποίηση ουσιωδών όρων ίδρυσης του καταστήματος, είσαι σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα καταγραφεί «συμμόρφωση». Το ίδιο και στη διατάραξη. Τώρα, πως μπορεί να βεβαιωθεί συμμόρφωση από έναν επανέλεγχο που θα προκαλέσει και θα αναμένει δίκην rendez-vous ο κατά συρροή παραβάτης, αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για ηχόμετρα που μπορούν να απομονώσουν τις πολύ χαμηλές συχνότητες (δηλαδή, τα μπάσα), αυτές που προσεγγίζουν στην ιδιοσυχνότητα του ανθρώπινου σώματος και οι οποίες πάλλονται χωρίς όριο.
Ο Δήμος είναι άλλος ένας ανίσχυρος διεκπεραιωτής εγγράφων. Αυτονόητο είναι πως εγώ τουλάχιστον είμαι σε θέση να το καταλαβαίνω αυτό. Όχι όμως και οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Για τα τραπεζοκαθίσματα υπάρχει δυνατότητα επέμβασης, μόνο δύο φορές το χρόνο. Κι όμως, αυτό έχει τη σημασία του. Περισσότερα άτομα, μεγαλύτερη φασαρία, εντονότερη μουσική.
Όσο για τις ανακλήσεις αδειών, πληροφορείσαι από την πρώτη στιγμή ότι οι αποφάσεις των δημοτικών οργάνων τελούν υπό τη δευτεροβάθμια κρίση της Περιφέρειας και προειδοποιείσαι για την τύχη τους.
Περιφέρεια: Το μεγάλο χωνευτήρι, η απρόσωπη αρχή, της οποίας η εποικοδομητική συμβολή στο πρόβλημα απεικονίζεται στα αρχεία του Δήμου, με την επαναλαμβανόμενη καταγραφή «αθωωτική απόφαση περιφέρειας». Εκεί ακόμη και στις περιπτώσεις που έχεις πιστέψει ότι είσαι τυχερός και έχει επιτέλους γίνει η πολυπόθητη τρίτη μήνυση, η βεβαία παράλειψη του Σάκη, του οργάνου για τον οποίο σας μίλησα παραπάνω, αυτού που σε θεωρεί πρόβλημα, να διαπιστώσει πως το γεγονός ότι η μουσική που παίζει σε ώρες κοινής ησυχίας διαταράσσει την ησυχία των περιοίκων, προσδίδει το νομικό τύπο απαλλαγής των υπαιτίων και … πάλι από την αρχή. Κι αν κατά λάθος σταθείς τυχερός, οι αναπόφευκτες προσωρινές σφραγίσεις επέρχονται, όλως τυχαίως, τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Δεκαπενταύγουστο.
Όσο για τους άλλους συμπάσχοντες: Κατ’ αρχήν, νοιώθεις ότι είσαι μόνος. Υποθέτεις ότι και άλλοι –κοντύτερα ή μακρύτερά σου- υποφέρουν κι αυτοί από την ίδια ή άλλη εστία ταλαιπωρίας. Τυχαία, όταν καταφθάνει το μήνυμα «Δεν θα αλλάξει κάτι με αυτό που έκανες μόλις τώρα απλά χειρότερεβεισ τι σχέσει μας και μια λύσει και για τους δύο μας», ενώ έχεις καταφέρει να αποκοιμηθείς, καταλαβαίνεις ότι και κάποιος άλλος καλεί την αστυνομία. Τον βρίσκεις. Και τολμηρός είναι και επώνυμα δρα. Ανοίγεις κουβέντα με τους γείτονές σου. Διαπιστώνεις ότι απλώς είναι παραιτημένοι. Όλοι ενοχλούνται, αλλά ελάχιστοι έχουν τη διάθεση της δράσης, γιατί οι υπόλοιποι βλέπουν μπροστά τους τον αδιαπέραστο όγκο του Λεβιάθαν, στον οποίον πρέπει να απευθυνθείς για να λύσεις το πρόβλημά σου.
Κύριε Δήμαρχε,
Μοιάζω πιθανόν να διεκτραγωδώ ένα μεμονωμένο πρόβλημα, που για όποιον δεν το έχει ζήσει, θυμίζει ένα απλό πταίσμα του ποινικού κώδικα. Υποθέτω τη σκέψη όλων: «εντάξει, μωρέ, στο κέντρο ζεις, δεν έχεις συνηθίσει το θόρυβο»; Αλλιώς, για το συνδημότη μας θα ήταν ακατανόητα τα τηλεφωνήματα φίλων του, αλλά και δημοσίων προσώπων -όχι μόνο από τη Θεσσαλονίκη (!!!)- «τι έχεις, με τους από κάτω σου». Μόνο που η πραγματικότητα για το συνδημότη μας και τους πολλούς ακόμη συνδημότες μας, που ζουν το ίδιο πρόβλημα, δεν είναι έτσι. Είναι εφιάλτης.
Σπάνε τα νεύρα σου. Γυρνάς σπίτι σου και περιμένεις να αρχίσει, αν δεν το βρεις ήδη εκεί. Στην αρχή ένα υπόκωφο «μπουμ, μπουμ» (πολλές φορές και όλη την ημέρα), αργότερα ένα δυνατότερο χτύπημα, κοντά στα μεσάνυχτα αρχίζουν και οι δονήσεις στο δάπεδο κι όταν ακούς «όλες τις τσούλες της γης» ξέρεις τι ώρα είναι. Κάθε βράδυ, την ίδια περίπου ώρα, κοντά στις 3 το πρωί. Εάν δεν σ’ αρέσει η ελληνική ελαφρολαϊκή pop, είναι η μοίρα σου να τη μάθεις απέξω. Εάν σ’ αρέσει η trance, αποφασίζεις ότι πρέπει να το διασκεδάσεις. Βλέπεις τις ειδήσεις και χαμηλώνεις την τηλεόραση για να δεις εάν αρχίζει. Το μυαλό σου στριφογυρνάει εκεί. Πέφτεις στο κρεβάτι και προσεύχεσαι να μην χρειαστείς το τηλέφωνο. Γυρνάς από τις διακοπές και αντί να σκέπτεσαι τη δουλειά, σκέπτεσαι αυτό που σε περιμένει στην εστία σου. Ένα τέρας μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Αρχίζεις να μαγνητοσκοπείς αυτό που συμβαίνει κάτω από το μπαλκόνι σου. Ξενυχτάς στο internet, ψάχνοντας για ομοιοπαθείς. Αποφασίζεις να κάνεις ένα blog, για να μαζέψεις εκεί και τους άλλους κατ’ ανάγκη νυχτόβιους. Ψάχνεις πως θα εγκαταστήσεις μία live webcam για να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτό που το όργανο δεν θέλει να ιδεί. Αρχίζεις και γράφεις το πρόβλημά σου στο χαρτί και να το στέλνεις σε αυτόν που μοιάζει κάθε φορά αρμόδιος. Και περιμένεις να τελειώσει για να ησυχάσεις. Και δεν τελειώνει. Δεν τελειώνει ποτέ, γιατί δε ξέρεις αν η σιωπή είναι το τέλος ή ένα μικρό διάλειμμα στα τραγούδια. Και ανανεώνεις το every-night stand για την επόμενη μέρα.
Μπορεί η διήγησή μου να φθάνει τα όρια της διακωμώδησης, αλλά αυτό είναι το ύφος όλων όσων ζουν το πρόβλημα. Οργή που εξελίσσεται σε απόγνωση. Εάν δεν το φιλοσοφήσεις θα φθάσεις στην αυτοδικία. Αυτή είναι η εκδοχή του συνδημότη μας Εάν ρωτήσετε τους γείτονές του, θα σας πουν τη δική τους υποκειμενική αίσθηση. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Κι εάν ρωτήσετε γύρω σας, θα ανακαλύψετε και άλλες μικρές ιστορίες. Ο ευγενικός και φιλότιμος αστυνομικός, στον οποίον απευθύνεσαι για να πάρεις κάποια αντίγραφα εγγράφων, θα σου πει ότι ο ίδιος άντεξε μόνο έξι μήνες σε ένα σπίτι, αναγκάστηκε να μετακομίσει γιατί δεν μπόρεσε να τιθασεύσει μία ταβέρνα. Οι γείτονές σου θα σου διηγηθούν τα παράπονα του παραδίπλα οικοδομικού τετραγώνου και την απόγνωση της γερόντισσας φίλης τους στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Μία επιδημία που φαίνεται να εξελίσσεται σε πανδημία κατατρώει το κέντρο της πόλης. Είναι ο ιός 120dB, ένας από τους πολλούς ιούς που απειλούν τη Θεσσαλονίκη. Διατρέξτε, το βράδυ, την παραλιακή λεωφόρο, το στολίδι της πόλης. Ανυπόφορη. Αυθάδης. Κακάσχημη. Απάνθρωπη. Κανένας δεν έχει δικαίωμα ούτε στο δημόσιο, ούτε στον ιδιωτικό του χώρο. Μόνον η ανομία. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, μηχανάκια, τραπεζάκια, δέντρα, κολώνες φωτισμού, ένας αχταρμάς. Τη μοίρα των πεζών την έχουμε πάρει απόφαση. Δεν μένει πια ούτε δρόμος για τα αυτοκίνητα.
Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος για τον οποίον απευθύνομαι σ’ εσάς:
Ως πρώτος πολίτης αυτής της πόλης πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες: Να επιβληθεί η νομιμότητα. Δεν υπάρχει άλλος να το κάνει. Εσείς! Όχι οι αντιδήμαρχοί σας και σίγουρα όχι οι υπηρεσίες σας.
Ξέρω ότι ο Δήμος, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ένα μικρό κομματάκι σε αυτό το puzzle. Εσείς, ως Δήμαρχος, είστε ο μόνος, ο οποίος θεσμικά μπορεί να ομιλεί εξ΄ονόματος της πόλης. Να συντονίσετε όλες τις αρχές που πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Όσο ελλιπές κι εάν είναι το θεσμικό πλαίσιο, εάν όλοι δουλέψουν σωστά, θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.
Είναι φοβερό να σου λέει ένα σωρό κόσμος ότι δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό τους ότι είναι τόσο ανίσχυροι. Στην ουσία, όχι αυτοί, ο νόμος. Κι είναι φρικτό, αυτή η παράδοση να επιβεβαιώνεται από τις δημόσιες αρχές.
Καμαρώνω –σας διαβεβαιώνω- περισσότερο από εσάς τις μεγάλες επεμβάσεις που κάνατε στην πόλη και στις οποίες –το ξέρετε- αφιερώθηκα: Νέα Παραλία, Δημαρχιακό Μέγαρο, Αλάνα Τούμπας, Πάρκο Αγίας Παρασκευής και πάει λέγοντας… Κανένα έργο στο δημόσιο χώρο δεν εισπράττει στη συνείδηση του κόσμου την υπεραξία που του αρμόζει, όταν αυτός παύει να αγαπά τον ιδιωτικό του χώρο. Κι ακόμη περισσότερο όταν ο δημόσιος χώρος βιάζεται. Ο πολίτης παύει να αγαπά την πόλη του και τίποτε δεν του αρέσει γύρω του.
Και είστε ο μόνος που μπορεί να το κάνει γιατί ξέρω ότι διακατέχεστε από την ίδια φλόγα που σας οδήγησε στις προσωπικές και πολιτικές επιτυχίες σας.
Καταλαβαίνω και την πιθανή ένσταση: «μα είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα»; Ναι είναι σίγουρα –σας διαβεβαιώνω- κι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτό διαχέεται στους υπόλοιπους, όσους δεν το ζουν οι ίδιοι, ως μία παθογένεια της πόλης μας. Είναι ντροπή μία ολόκληρη πόλη να ψιθυρίζει: «σιγά, μην κάνετε τίποτα».
Μόλις χθες, δημοσιεύτηκαν στα «ΝΕΑ» η εκτίμηση του επίκουρου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κ. Γιώργος Καμπουράκη ότι «περίπου 45% του πληθυσμού των αστικών κέντρων είναι εκτεθειμένο σε θόρυβο έντασης πάνω από 65 ντεσιμπέλ» και η γνώμη του πως «μακρόχρονη έκθεση σε στάθμη θορύβου από 63 ντεσιμπέλ και πάνω ενέχει σοβαρά προβλήματα». Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι επεισόδια ηχορρύπανσης από 90 ντεσιμπέλ και άνω επηρεάζουν το παρασυμπαθητικό σύστημα με αποτέλεσμα να στρεσάρεται υπερβολικά ο οργανισμός. Νομίζω ότι ο συνδημότης μας μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Επισημαίνεται, επίσης, ότι τριετής έρευνα σε σπουδαστές πανεπιστημίου έδειξε ότι θόρυβος του ύψους των 70 ντεσιμπέλ προκαλεί σταθερά μείωση της προσαγωγής 02 στο μυοκάρδιο. Επιπλέον, σε μελέτη μαθητών σχολικής ηλικίας, που εξετίθεντο σε ηχορρύπανση, η αρτηριακή πίεση βρέθηκε υψηλότερη 2-3 mm στήλης υδραργύρου σε σύγκριση με άλλα παιδιά με χαμηλότερης εντάσεως έκθεση θορύβου. Ο συνδημότης μας, που έχει προ πολλού ξεχάσει τη σχολική ηλικία του, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί γιατί δεν μπορεί να συμμαζέψει την υπέρτασή του.
Ακόμη, οι περισσότερες καταγγελίες που δέχεται ο Συνήγορος του Πολίτη για ηχορρύπανση αφορούν καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως μπαρ και καφετέριες, που βγάζουν τα μεγάφωνα σε υπαίθριους χώρους όπου υπάρχουν τραπεζάκια.
Αυτή η ανώνυμη διήγηση και αυτές οι σκέψεις είναι η πρώτη προσέγγιση στο πρόβλημα, αυτή που απορρέει από τη διαστροφική αναζήτηση του γενικού συμφέροντος που μου άφησαν η επί εικοσαετία ενασχόλησή μου με την πόλη μας και η επί τριακονταετία πολιτική δράση μου.
Η διήγηση αυτή αμέσως μετά την παραλαβή από τον αποδέκτη της και την αποστολή της σε όσους αυτή κοινοποιείται θα αναρτηθεί - δημοσιευθεί στο ιστολόγιο thessalonikicoast.blogspot.com, προκειμένου να αναπαραχθεί στον ιστοχώρο και να αποτελέσει αφορμή συνεύρεσης και κινητοποίησης των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, που υποφέρουν από ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα, όπως αυτό του συνδημότη μας που περιγράφω.
Επιτρέψτε μου, στο πρώτο μέρος αυτής της αναφοράς, -ως εισαγωγή- μία ελάχιστα υποθετική διήγηση:
Κεντρικό πρόσωπό της είναι ένας δημότης της Θεσσαλονίκης που αποφάσισε, πριν δύο χρόνια, να στεγάσει τον εαυτό του, τη γυναίκα του και το γιό που απέκτησε δεκαπέντε ημέρες μετά την πρώτη εγκατάστασή του, σε ένα διαμέρισμα του πρώτου ορόφου μιας οικοδομής, σε μία από τις οδούς της πόλης που θεωρείται ίσως, ως η πλέον ελκυστική, σε απόσταση 100 μέτρων από το Λευκό Πύργο. Πολύ ωραία η αρχή της διήγησης. Στο μυαλό του, την ώρα που... υπογράφει το ενοικιαστήριο και πιθανόν και στη σκέψη των αναγνωστών του παρόντος, φαντάζει τυχερός. Η καφετερία που βρίσκεται κάτω από το νέο σπίτι του μοιάζει φιλήσυχη και οι τότε ιδιοκτήτες της φιλικότατοι. Μόνοι τους σπεύδουν να δηλώσουν ότι δεν θέλουν να ενοχλούν. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται σύμφωνα με την αρχική αισιοδοξία.
Οι πρώτες οχλήσεις έρχονται. Η προσπάθεια συνεννόησης εναλλάσσεται με την απειλή και την παρουσία της αστυνομίας. Εκείνη τη στιγμή, η προσπάθεια του συνδημότη μας να αποκοιμίσει ένα μωρό με κολικούς μοιάζει με εφιάλτη. Δεν μπορεί, φυσικά, να φανταστεί τη συνέχεια, τη σημερινή εικόνα ενός ημι-υπαίθριου club, το οποίο καταλαμβάνει το σύνολο του πεζοδρομίου, με τα ηχεία να μπουμπουνίζουν, τα μπάσα να δονούν το σύμπαν και δεκάδες εν ευθυμία διατελούντες νεαρούς να ωρύονται. Πεζοί δεν μπορούν να περάσουν, αναγκάζονται να κατεβούν στη δεύτερη λωρίδα του κεντρικού δρόμου, για τον οποίον μιλάμε.
Γυρίζοντας όμως στην αρχή της διήγησης, κάποια στιγμή, το καλοκαίρι του 2008, ένα τυχαίο γεγονός εξαναγκάζει τους ιδιοκτήτες της καφετερίας σε ανακαίνιση του χώρου. Ευκαιρία για νέες υποσχέσεις για μηδενική όχληση, αφού ένας από τους πιο διακεκριμένους ακουστικολόγους-μηχανικούς αναλαμβάνει παράλληλα την ηχομόνωση, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς του χάνει την αποτελεσματικότητά της, μετά τη μέση ηχοστάθμη των 96dB. Οι υποσχέσεις μένουν στην τεχνική έκθεση του μελετητή. Το όριο των 96dB δεν αντέχει ούτε λίγες εβδομάδες.
Δεν είναι δυνατόν να ανατρέξει κανείς, με ακρίβεια, στα διαδοχικά γεγονότα του τελευταίου ενός χρόνου. Σε γενικές γραμμές συμβαίνουν δυο τινα: Πολλές φορές, ο συνδημότης μας αναγκάζεται να καλέσει την Άμεσο Δράση. Άλλες τόσες, επιχειρεί να βρει άκρη με sms ή τηλεφωνήματα στον έναν των ιδιοκτητών. Κάποιες από αυτές, κάτι έγινε. Χρειάζεται να σταθώ στην εμπειρία που ο συνδημότης μας αποκόμισε από αυτές τις δύο εναλλακτικές επιλογές, που θεώρησε ότι θα του έλυναν περιστασιακά το πρόβλημα, αλλά και σε όσα συνέλεξα, συζητώντας με άλλους συμπάσχοντες:
Προσφυγή στην αστυνομία:
Πρακτικά, η κλήση στην αστυνομία –στα όρια του Δήμου Θεσσαλονίκης- έχει αποτέλεσμα, μόνον εάν γίνει μετά την 12η νυχτερινή, οπότε και αρχίζει ο περιορισμός του ωραρίου κοινής ησυχίας, για τον απλούστατο λόγο ότι η αστυνομία δεν διαθέτει ηχόμετρα και δεν συνοδεύεται από υπαλλήλους της Διεύθυνσης Υγείας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, ενώ που να εξηγήσεις ότι το να παίζουν μουσική με ανοικτά παράθυρα, οποιαδήποτε ώρα, σε οποιαδήποτε ένταση, συνιστά παράβαση της υγειονομικής διάταξης.
Μαθαίνεις τους αριθμούς στους ουρανούς των περιπολικών. Αρχίζεις να έχεις ελπίδες, εάν το περιπολικό που βλέπεις να καταφθάνει ανήκει στη δύναμη της Άμεσης Δράσης. Αν η κλήση δοθεί στο περιπολικό της γειτονιάς, έπαιξες κι έχασες. Το πολύ-πολύ να εισπράξεις και το σχόλιο που ο Σάκης, το όργανο, θα κάνει στο μαγαζάτορα «δεν το ξέρεις το πρόβλημα που έχεις από πάνω»; Εσύ είσαι το πρόβλημα! Απεφάνθη το όργανο.
Είσαι τυχερός, εάν το περιπολικό έλθει σε εύλογο χρονικό διάστημα από την κλήση σου. Για παράδειγμα, ο συνδημότης μας πραγματοποίησε κλήση στις 00:15 και το περιπολικό κατέφθασε την 03:05.
Είσαι επίσης τυχερός, εάν δεν προλάβουν να το αντιληφθούν και δεν σβήσουν τη μουσική.
Είσαι πολύ τυχερός, εάν το πλήρωμα του περιπολικού σπεύσει να εισέλθει στο κατάστημα για να διαπιστώσει την παράβαση. Στην περίπτωση της καθυστερημένης άφιξης, που προανέφερα, ο συμπολίτης μας αναγκάστηκε να μαγνητοσκοπήσει τόσο την κατάσταση που επικρατούσε μπροστά στο κατάστημα, από την ώρα της κλήσεως έως και μετά την έλευση του περιπολικού, όσο και το επεισόδιο της αποβίβασης του αστυνομικού οργάνου και να προσκομίσει τα σχετικά αποδεικτικά στον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών, για τον οποίο, όπως και για τη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της Αστυνομίας, που διερεύνησαν το γεγονός μόνο αισθήματα ευγνωμοσύνης τρέφει, μέσα σε ένα ευρύ περιβάλλον αδιαφορίας και αναποτελεσματικότητας.
Τέλος, είσαι πολύ τυχερός εάν προλάβεις να αποκοιμηθείς στο πεντάλεπτο της εμφάνισης ή της επέμβασης των οργάνων, αφού το πιθανότερο είναι στη συνέχεια να αντιμετωπίσεις την οργή των «θιγέντων», που σημαίνει υψηλότερη ένταση στη μουσική, ή ξαφνική ενεργοποίηση των ηχητικών μηχανημάτων στις 7 παρά τέταρτο, το πρωί!!! Συνέβη και αυτό και ο συμπολίτης μας δεν μπορούσε κυριολεκτικά να πιστέψει τα αυτιά του.
Συνεννόηση με τους ιδιοκτήτες:
Δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται. Φροντίζεις να έχεις χτίσει το κατάλληλο περιβάλλον. Όταν έλθει η ώρα, πρέπει να τιθασεύσεις το δικαιολογημένο εκνευρισμό σου. Στη συνέχεια, επιστρατεύεις και πάλι την τύχη σου. Χρειάζεται να έχουν αναμμένο το κινητό τους, να διαβάσουν το μήνυμά σου ή να απαντήσουν στην κλήση σου, να είναι στο μαγαζί, να ανταποκριθούν στο βαθμό της όχλησης και να μειώσουν επαρκώς την ένταση και θα είσαι πάλι τυχερός εάν αυτό διαρκέσει.
Εάν δηλαδή, ξαφνικά, ο d.j. αποφασίσει ότι μπορεί να ξεθαρρέψει, πετάγεσαι από το κρεβάτι και αρχίζεις πάλι τα ίδια. Βρίσκεσαι πάλι μπροστά στις δύο επιλογές. Ο ίδιος φαύλος κύκλος, ένα ακόμη ολονύχτιο παιχνίδι με την τύχη.
Αρχίζεις να κρατάς και τα μηνύματα στο κινητό σου. Έχουν ενδιαφέρον, είτε ως ιστορικό της αφέλειάς σου, είτε ως αποδεικτικά (ιδιαίτερα οι απαντήσεις που μπορεί να λάβεις) για οποιαδήποτε δικαστική χρήση. Ειδικότερα το μήνυμα «δεν γίνετε να παίξω πιο χαμηλά εχω διακοσα άτομα», το οποίο όταν σούρχεται, μετά από ένα δίωρο αλισβερίσι, απαιτεί τόνους αυτοσυγκράτησης για να αποδεχθείς τη θρασύτητά του και να σκεφθείς πώς να αντιδράσεις.
Και σε κάθε περίπτωση, σε όλο αυτό το σκηνικό, είτε καλείς την αστυνομία, είτε προσπαθείς να συνεννοηθείς με τον ιδιοκτήτη, αισθάνεσαι όχι ως ασκών ένα έννομο δικαίωμα έναντι παρανομούντων, αλλά ωσάν ένας ιδιότροπος νυχτοβάτης ή ωσάν ένας καημένος πολίτης που υποβάλλει αίτηση σε δημόσια αρχή, ενώ συνομιλείς με έναν ιδιώτη που απλώς γράφει το νόμο κι εσένα μαζί στα παλιά του τα παπούτσια. Κι όσο δεν βλέπεις αποτέλεσμα, τόσο αυτή η αίσθηση γίνεται χειρότερη.
Και μιας και ο λόγος περί δημόσιας αρχής:
Όπου κι εάν πηγαίνεις, η επωδός είναι μία: «εγώ δεν μπορώ να σου λύσω το πρόβλημα». Είσαι τυχερός, εάν σου πουν «ψάξε κι εκείνο το ενδεχόμενο» ή «εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει, αλλά εάν πάει στην επίσης συναρμόδια αρχή, δεν ξέρω τι θα γίνει»
Για την Αστυνομία, αναφέρθηκα ήδη. Είναι αλήθεια, ότι μετά τις μηνυτήριες αναφορές του συνδημότη μας στην Εισαγγελία, υπήρξε μία σχετική κινητοποίηση. Μόνο που αυτό διήρκεσε όσο και οι θερινές διακοπές. Οι μόνοι που το πήραν χαμπάρι ήταν οι ίδιοι οι καταστηματάρχες της Λεωφόρου Νίκης.
Ο συμπολίτης μας, που υπήρξε η αφορμή αυτής της επέμβασης, δεν θα το καταλάβαινε, εάν δεν του το ανέφεραν οι αστυνομικοί που διενήργησαν τις Ε.Δ.Ε., που αυτός προκάλεσε και δεν του το επιβεβαίωναν τα «μηνύματα» που του έφθασαν από την πλευρά των ενδιαφερομένων.
Όσο για το αποτέλεσμα των καταγγελιών του, η επίκληση των διατάξεων περί προσωπικών δεδομένων δεν του επιτρέπει να αποκτήσει πρόσβαση σε στοιχεία που αφορούν την ποινική κατάσταση τρίτων, ώστε να τα χρησιμοποιήσει δικαστικά, αλλά και η εύρεσή τους είναι δύσκολη. Κανονικά, πρέπει να κρατά ημερολόγιο. Είναι τεχνικώς αδύνατον να ανευρεθούν μέσα στο χάος των καθημερινών κλήσεων που δέχεται η Άμεσος Δράση. Φαντασθείτε λοιπόν, τον ταλαίπωρο πολίτη, που μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα καλεί το 100, να πρέπει να σημειώνει ότι έκανε την κλήση, για να μπορέσει να ζητήσει στοιχεία για την τύχη της.
Η Νομαρχία είναι ένας άλλος πόλος αρμοδιοτήτων, απολύτως αναποτελεσματικός: Για να υπάρξει ηχομέτρηση πρέπει να γίνει καταγγελία. Καταγγελία της 4ης Απριλίου 2009 που έκανε ο συνδημότης μας στην Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης κατέληξε σε έλεγχο του επίμαχου καταστήματος τρεις μήνες μετά και ο ίδιος δεν είναι σε θέση να γνωρίζει εάν παρήγαγε οποιοδήποτε αποτέλεσμα, μολονότι διαπιστώθηκε η διατάραξη.
Τώρα, εάν υπάρχει εγκύκλιος του Εισαγγελέως Πρωτοδικών Θεσαλονίκης, από το 2002 (4290/2002), με την οποία νοείται ως φυσικός αυτουργός της πράξης της διατάραξης και δίδεται εντολή να συλλαμβάνεται αμέσως ο νόμιμος εκπρόσωπος της ιδιοκτήτριας εταιρίας και μαζί του να συλλαμβάνεται ως συναυτουργός και ο τεχνικός ήχου, καθώς και να κατάσχεται ο ενισχυτής ή το συναφές μηχάνημα, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Εάν μάλιστα μιλήσεις για τροποποίηση ουσιωδών όρων ίδρυσης του καταστήματος, είσαι σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα καταγραφεί «συμμόρφωση». Το ίδιο και στη διατάραξη. Τώρα, πως μπορεί να βεβαιωθεί συμμόρφωση από έναν επανέλεγχο που θα προκαλέσει και θα αναμένει δίκην rendez-vous ο κατά συρροή παραβάτης, αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.
Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για ηχόμετρα που μπορούν να απομονώσουν τις πολύ χαμηλές συχνότητες (δηλαδή, τα μπάσα), αυτές που προσεγγίζουν στην ιδιοσυχνότητα του ανθρώπινου σώματος και οι οποίες πάλλονται χωρίς όριο.
Ο Δήμος είναι άλλος ένας ανίσχυρος διεκπεραιωτής εγγράφων. Αυτονόητο είναι πως εγώ τουλάχιστον είμαι σε θέση να το καταλαβαίνω αυτό. Όχι όμως και οι περισσότεροι συμπολίτες μας. Για τα τραπεζοκαθίσματα υπάρχει δυνατότητα επέμβασης, μόνο δύο φορές το χρόνο. Κι όμως, αυτό έχει τη σημασία του. Περισσότερα άτομα, μεγαλύτερη φασαρία, εντονότερη μουσική.
Όσο για τις ανακλήσεις αδειών, πληροφορείσαι από την πρώτη στιγμή ότι οι αποφάσεις των δημοτικών οργάνων τελούν υπό τη δευτεροβάθμια κρίση της Περιφέρειας και προειδοποιείσαι για την τύχη τους.
Περιφέρεια: Το μεγάλο χωνευτήρι, η απρόσωπη αρχή, της οποίας η εποικοδομητική συμβολή στο πρόβλημα απεικονίζεται στα αρχεία του Δήμου, με την επαναλαμβανόμενη καταγραφή «αθωωτική απόφαση περιφέρειας». Εκεί ακόμη και στις περιπτώσεις που έχεις πιστέψει ότι είσαι τυχερός και έχει επιτέλους γίνει η πολυπόθητη τρίτη μήνυση, η βεβαία παράλειψη του Σάκη, του οργάνου για τον οποίο σας μίλησα παραπάνω, αυτού που σε θεωρεί πρόβλημα, να διαπιστώσει πως το γεγονός ότι η μουσική που παίζει σε ώρες κοινής ησυχίας διαταράσσει την ησυχία των περιοίκων, προσδίδει το νομικό τύπο απαλλαγής των υπαιτίων και … πάλι από την αρχή. Κι αν κατά λάθος σταθείς τυχερός, οι αναπόφευκτες προσωρινές σφραγίσεις επέρχονται, όλως τυχαίως, τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Δεκαπενταύγουστο.
Όσο για τους άλλους συμπάσχοντες: Κατ’ αρχήν, νοιώθεις ότι είσαι μόνος. Υποθέτεις ότι και άλλοι –κοντύτερα ή μακρύτερά σου- υποφέρουν κι αυτοί από την ίδια ή άλλη εστία ταλαιπωρίας. Τυχαία, όταν καταφθάνει το μήνυμα «Δεν θα αλλάξει κάτι με αυτό που έκανες μόλις τώρα απλά χειρότερεβεισ τι σχέσει μας και μια λύσει και για τους δύο μας», ενώ έχεις καταφέρει να αποκοιμηθείς, καταλαβαίνεις ότι και κάποιος άλλος καλεί την αστυνομία. Τον βρίσκεις. Και τολμηρός είναι και επώνυμα δρα. Ανοίγεις κουβέντα με τους γείτονές σου. Διαπιστώνεις ότι απλώς είναι παραιτημένοι. Όλοι ενοχλούνται, αλλά ελάχιστοι έχουν τη διάθεση της δράσης, γιατί οι υπόλοιποι βλέπουν μπροστά τους τον αδιαπέραστο όγκο του Λεβιάθαν, στον οποίον πρέπει να απευθυνθείς για να λύσεις το πρόβλημά σου.
Κύριε Δήμαρχε,
Μοιάζω πιθανόν να διεκτραγωδώ ένα μεμονωμένο πρόβλημα, που για όποιον δεν το έχει ζήσει, θυμίζει ένα απλό πταίσμα του ποινικού κώδικα. Υποθέτω τη σκέψη όλων: «εντάξει, μωρέ, στο κέντρο ζεις, δεν έχεις συνηθίσει το θόρυβο»; Αλλιώς, για το συνδημότη μας θα ήταν ακατανόητα τα τηλεφωνήματα φίλων του, αλλά και δημοσίων προσώπων -όχι μόνο από τη Θεσσαλονίκη (!!!)- «τι έχεις, με τους από κάτω σου». Μόνο που η πραγματικότητα για το συνδημότη μας και τους πολλούς ακόμη συνδημότες μας, που ζουν το ίδιο πρόβλημα, δεν είναι έτσι. Είναι εφιάλτης.
Σπάνε τα νεύρα σου. Γυρνάς σπίτι σου και περιμένεις να αρχίσει, αν δεν το βρεις ήδη εκεί. Στην αρχή ένα υπόκωφο «μπουμ, μπουμ» (πολλές φορές και όλη την ημέρα), αργότερα ένα δυνατότερο χτύπημα, κοντά στα μεσάνυχτα αρχίζουν και οι δονήσεις στο δάπεδο κι όταν ακούς «όλες τις τσούλες της γης» ξέρεις τι ώρα είναι. Κάθε βράδυ, την ίδια περίπου ώρα, κοντά στις 3 το πρωί. Εάν δεν σ’ αρέσει η ελληνική ελαφρολαϊκή pop, είναι η μοίρα σου να τη μάθεις απέξω. Εάν σ’ αρέσει η trance, αποφασίζεις ότι πρέπει να το διασκεδάσεις. Βλέπεις τις ειδήσεις και χαμηλώνεις την τηλεόραση για να δεις εάν αρχίζει. Το μυαλό σου στριφογυρνάει εκεί. Πέφτεις στο κρεβάτι και προσεύχεσαι να μην χρειαστείς το τηλέφωνο. Γυρνάς από τις διακοπές και αντί να σκέπτεσαι τη δουλειά, σκέπτεσαι αυτό που σε περιμένει στην εστία σου. Ένα τέρας μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
Αρχίζεις να μαγνητοσκοπείς αυτό που συμβαίνει κάτω από το μπαλκόνι σου. Ξενυχτάς στο internet, ψάχνοντας για ομοιοπαθείς. Αποφασίζεις να κάνεις ένα blog, για να μαζέψεις εκεί και τους άλλους κατ’ ανάγκη νυχτόβιους. Ψάχνεις πως θα εγκαταστήσεις μία live webcam για να μην μπορεί κανείς να αμφισβητήσει αυτό που το όργανο δεν θέλει να ιδεί. Αρχίζεις και γράφεις το πρόβλημά σου στο χαρτί και να το στέλνεις σε αυτόν που μοιάζει κάθε φορά αρμόδιος. Και περιμένεις να τελειώσει για να ησυχάσεις. Και δεν τελειώνει. Δεν τελειώνει ποτέ, γιατί δε ξέρεις αν η σιωπή είναι το τέλος ή ένα μικρό διάλειμμα στα τραγούδια. Και ανανεώνεις το every-night stand για την επόμενη μέρα.
Μπορεί η διήγησή μου να φθάνει τα όρια της διακωμώδησης, αλλά αυτό είναι το ύφος όλων όσων ζουν το πρόβλημα. Οργή που εξελίσσεται σε απόγνωση. Εάν δεν το φιλοσοφήσεις θα φθάσεις στην αυτοδικία. Αυτή είναι η εκδοχή του συνδημότη μας Εάν ρωτήσετε τους γείτονές του, θα σας πουν τη δική τους υποκειμενική αίσθηση. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Κι εάν ρωτήσετε γύρω σας, θα ανακαλύψετε και άλλες μικρές ιστορίες. Ο ευγενικός και φιλότιμος αστυνομικός, στον οποίον απευθύνεσαι για να πάρεις κάποια αντίγραφα εγγράφων, θα σου πει ότι ο ίδιος άντεξε μόνο έξι μήνες σε ένα σπίτι, αναγκάστηκε να μετακομίσει γιατί δεν μπόρεσε να τιθασεύσει μία ταβέρνα. Οι γείτονές σου θα σου διηγηθούν τα παράπονα του παραδίπλα οικοδομικού τετραγώνου και την απόγνωση της γερόντισσας φίλης τους στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Μία επιδημία που φαίνεται να εξελίσσεται σε πανδημία κατατρώει το κέντρο της πόλης. Είναι ο ιός 120dB, ένας από τους πολλούς ιούς που απειλούν τη Θεσσαλονίκη. Διατρέξτε, το βράδυ, την παραλιακή λεωφόρο, το στολίδι της πόλης. Ανυπόφορη. Αυθάδης. Κακάσχημη. Απάνθρωπη. Κανένας δεν έχει δικαίωμα ούτε στο δημόσιο, ούτε στον ιδιωτικό του χώρο. Μόνον η ανομία. Άνθρωποι, αυτοκίνητα, μηχανάκια, τραπεζάκια, δέντρα, κολώνες φωτισμού, ένας αχταρμάς. Τη μοίρα των πεζών την έχουμε πάρει απόφαση. Δεν μένει πια ούτε δρόμος για τα αυτοκίνητα.
Αυτός είναι και ο πρώτος λόγος για τον οποίον απευθύνομαι σ’ εσάς:
Ως πρώτος πολίτης αυτής της πόλης πρέπει να πάρετε πρωτοβουλίες: Να επιβληθεί η νομιμότητα. Δεν υπάρχει άλλος να το κάνει. Εσείς! Όχι οι αντιδήμαρχοί σας και σίγουρα όχι οι υπηρεσίες σας.
Ξέρω ότι ο Δήμος, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ένα μικρό κομματάκι σε αυτό το puzzle. Εσείς, ως Δήμαρχος, είστε ο μόνος, ο οποίος θεσμικά μπορεί να ομιλεί εξ΄ονόματος της πόλης. Να συντονίσετε όλες τις αρχές που πρέπει να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Όσο ελλιπές κι εάν είναι το θεσμικό πλαίσιο, εάν όλοι δουλέψουν σωστά, θα υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα.
Είναι φοβερό να σου λέει ένα σωρό κόσμος ότι δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό τους ότι είναι τόσο ανίσχυροι. Στην ουσία, όχι αυτοί, ο νόμος. Κι είναι φρικτό, αυτή η παράδοση να επιβεβαιώνεται από τις δημόσιες αρχές.
Καμαρώνω –σας διαβεβαιώνω- περισσότερο από εσάς τις μεγάλες επεμβάσεις που κάνατε στην πόλη και στις οποίες –το ξέρετε- αφιερώθηκα: Νέα Παραλία, Δημαρχιακό Μέγαρο, Αλάνα Τούμπας, Πάρκο Αγίας Παρασκευής και πάει λέγοντας… Κανένα έργο στο δημόσιο χώρο δεν εισπράττει στη συνείδηση του κόσμου την υπεραξία που του αρμόζει, όταν αυτός παύει να αγαπά τον ιδιωτικό του χώρο. Κι ακόμη περισσότερο όταν ο δημόσιος χώρος βιάζεται. Ο πολίτης παύει να αγαπά την πόλη του και τίποτε δεν του αρέσει γύρω του.
Και είστε ο μόνος που μπορεί να το κάνει γιατί ξέρω ότι διακατέχεστε από την ίδια φλόγα που σας οδήγησε στις προσωπικές και πολιτικές επιτυχίες σας.
Καταλαβαίνω και την πιθανή ένσταση: «μα είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα»; Ναι είναι σίγουρα –σας διαβεβαιώνω- κι ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτό διαχέεται στους υπόλοιπους, όσους δεν το ζουν οι ίδιοι, ως μία παθογένεια της πόλης μας. Είναι ντροπή μία ολόκληρη πόλη να ψιθυρίζει: «σιγά, μην κάνετε τίποτα».
Μόλις χθες, δημοσιεύτηκαν στα «ΝΕΑ» η εκτίμηση του επίκουρου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κ. Γιώργος Καμπουράκη ότι «περίπου 45% του πληθυσμού των αστικών κέντρων είναι εκτεθειμένο σε θόρυβο έντασης πάνω από 65 ντεσιμπέλ» και η γνώμη του πως «μακρόχρονη έκθεση σε στάθμη θορύβου από 63 ντεσιμπέλ και πάνω ενέχει σοβαρά προβλήματα». Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι επεισόδια ηχορρύπανσης από 90 ντεσιμπέλ και άνω επηρεάζουν το παρασυμπαθητικό σύστημα με αποτέλεσμα να στρεσάρεται υπερβολικά ο οργανισμός. Νομίζω ότι ο συνδημότης μας μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Επισημαίνεται, επίσης, ότι τριετής έρευνα σε σπουδαστές πανεπιστημίου έδειξε ότι θόρυβος του ύψους των 70 ντεσιμπέλ προκαλεί σταθερά μείωση της προσαγωγής 02 στο μυοκάρδιο. Επιπλέον, σε μελέτη μαθητών σχολικής ηλικίας, που εξετίθεντο σε ηχορρύπανση, η αρτηριακή πίεση βρέθηκε υψηλότερη 2-3 mm στήλης υδραργύρου σε σύγκριση με άλλα παιδιά με χαμηλότερης εντάσεως έκθεση θορύβου. Ο συνδημότης μας, που έχει προ πολλού ξεχάσει τη σχολική ηλικία του, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί γιατί δεν μπορεί να συμμαζέψει την υπέρτασή του.
Ακόμη, οι περισσότερες καταγγελίες που δέχεται ο Συνήγορος του Πολίτη για ηχορρύπανση αφορούν καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, όπως μπαρ και καφετέριες, που βγάζουν τα μεγάφωνα σε υπαίθριους χώρους όπου υπάρχουν τραπεζάκια.
Αυτή η ανώνυμη διήγηση και αυτές οι σκέψεις είναι η πρώτη προσέγγιση στο πρόβλημα, αυτή που απορρέει από τη διαστροφική αναζήτηση του γενικού συμφέροντος που μου άφησαν η επί εικοσαετία ενασχόλησή μου με την πόλη μας και η επί τριακονταετία πολιτική δράση μου.
Η διήγηση αυτή αμέσως μετά την παραλαβή από τον αποδέκτη της και την αποστολή της σε όσους αυτή κοινοποιείται θα αναρτηθεί - δημοσιευθεί στο ιστολόγιο thessalonikicoast.blogspot.com, προκειμένου να αναπαραχθεί στον ιστοχώρο και να αποτελέσει αφορμή συνεύρεσης και κινητοποίησης των κατοίκων της Θεσσαλονίκης, που υποφέρουν από ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα, όπως αυτό του συνδημότη μας που περιγράφω.
Στo video που ακολουθεί φαίνεται ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε αυτό το blog. Ο εφιάλτης του πολίτη: Ανομία και αναποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Αφιερώστε λίγα λεπτά για να τo δείτε, με τη φοβερή επέμβαση του αστυνομικού:
