Να μην γιορταστεί η 28η Οκτωβρίου
Τι νόημα έχει πια;
Τουλάχιστο, καταργώντας την γιορτή, περισώζουμε στοιχειωδώς την επέτειο και την μνήμη. Δεν τις εξευτελίζουμε.
Πώς να γιορτάσουμε το ΟΧΙ;
Με δοξολογίες στις εκκλησίες; Ποιοι; Εμείς που σημαία μας έχουμε κάνει την...
Τι νόημα έχει πια;
Τουλάχιστο, καταργώντας την γιορτή, περισώζουμε στοιχειωδώς την επέτειο και την μνήμη. Δεν τις εξευτελίζουμε.
Πώς να γιορτάσουμε το ΟΧΙ;
Με δοξολογίες στις εκκλησίες; Ποιοι; Εμείς που σημαία μας έχουμε κάνει την...
ανάγκη διαχωρισμού Εκκλησίας και Κράτους; Τι δουλειά έχει πια η Εκκλησία με το κράτος; Εμείς την εξορίσαμε στον «αμιγώς πνευματικό» της ρόλο. Και τότε γιατί καμαρώνουν σαν σκεπάρνια οι επίσημοι γραβατοφόροι της κρατικής εξουσίας στην δοξολογία που τελείται στους ναούς; Τι παριστάνουν; Ποιον κοροϊδεύουν; Έχουν συναίσθηση της στάσης τους αυτής; Αμφιβάλλω! Και γιατί να είναι εκεί τα σχολεία με τις σημαίες τους; Τα σχολεία τα «πολυπολιτισμικά», κι εν τέλει α-πολιτισμικά, τα σχολεία όπου δεν πρέπει πια να διδάσκονται τα θρησκευτικά, αλλά μια συγκερασμένη θρησκειολογία. Τα σχολεία απ’ όπου σύντομα θα αποκαθηλωθούν οι ιερές εικόνες, μην τυχόν και θιγεί τις των αλλοθρήσκων. Τι προσευχή και το δοξολογία μπορεί να αναπέμψει ένα τέτοιο σχολείο; Σε Ποιόν;
Με καταθέσεις στεφάνων; Σε ποιους; Στους πεσόντες; Δηλαδή σε αυτούς που τα παιδιά τους πεινάσανε δίχως μια σύνταξη; Που βυθίστηκαν στην ανέχεια και την εξαθλίωση; Νομίζει το κράτος ότι με τα στεφάνια θα εξιλεωθεί από την ντροπή; Και ποιοι θα καταθέσουν; Κυβερνητικοί μεγιστάνες με τρελόχαρτο, ή άλλοι κομματική ενεργεία εντέχνως απηλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις στην Πατρίδα; Ποιοι; Αυτοί που δεν έχουν δει στρατόπεδο από μέσα;
Με τις παρελάσεις; Μα ποιοι θα παρελάσουν; Οι χθεσινοί καταληψίες της λούφας και του γλυκού νερού; Αυτοί που με σημαία τους τον Χαβαλέ και την Ανευθυνότητα χλευάζουν μια κοινωνία ολόκληρη πίσω από μια ψευτοκλειδωμένη σιδερόποτρα, περίχαροι γιατί «χάνουν μάθημα»; Ποιοι; Οι κανακάρηδες της τυρόπιττας και του «μίλκο», οι παραχαϊδεμένοι από την κούνια τους; Οι ψευτόμαγκες της τρύπιας εξάτμισης, του χουλιγκανοσφαίρου και του κλάμπιγκ; Πως θα περάσουν μπροστά από τους τελευταίους εν ζωή πολεμιστές του 40; Αυτούς που έστυβαν την πέτρα στην χούφτα τους, αυτούς που ορμούσαν στον θάνατο με την καρδιά στέρεα και με εφ’ όπλου λόγχη, αυτούς που «δεν μασούσαν» μπροστά στο φασιστικο Θηρίο, όχι γιατί ήταν υπουργοί και κυβερνήτες, αλλά γιατί ήταν ΜΑΓΚΕΣ, που πολέμησαν για την μαγκιά και το Ελληνικό γινάτι, έτσι, επειδή δεν γουστάρανε τους κατακτητές γενικώς. Τους αγωνιστές του 40, που βάζανε μετάνοια στις ιερές εικόνες και παίρναν κουράγιο, αλλά άνθρωπο δεν καταδέχθηκαν να προσκυνήσουν (ου γαρ έκλιναν σαρκί και αίματι). Τι να δουν και τι να θαυμάσουν οι Γίγαντες από τα απολειφάδια, αυτά που γεμίζουν τις πάνες τους μπροστά στην «βάση του 10»; Αυτοί οι Γίγαντες γράψαν έπη σαμποτάροντας Γοργοποτάμους, όχι τα αυτοκίνητα όσων εναντιώνονται στις καταλήψεις τους.
Με τις παρελάσεις; Ποιες θα παρελάσουν; Τα μοντελάκια των σχολικών αιθουσών με τα αναιδή μίνια και τα εκουσίως ημίγυμνα καλλίγραμμα (ή όχι) μπουτάκια; Θα παρελάσουν ή θα πασαρελάσουν τα κοριτσούδια των SMS και των 0% λιπαρών; Μπροστά από ποιες; Από αυτές που στέγνωσαν το στήθος τους να βυζαίνουν μωρά, τότε που η λέξη «πολύτεκνος» ήταν άγνωστη, ακριβώς επειδή ήταν αυτονόητη. («θα αραέυνε μας και κι θα βρίκνε μας» έλεγε ένας πάππος μου, φαμιλιάρχης διμοιρίας ολόκληρης, ας είναι αναπαυμένος). Από αυτές που σπάσανε την μέση τους στην Πίνδο να κουβαλάνε βλήματα, τότε που η ισότητα των φύλων δεν μετρούταν με ποσοστώσεις θηλυκών υποψηφίων ούτε με νόμους περί «παρενόχλησης», αλλά ήταν ζωντανή εμπειρία πλήρους αυτοθυσίας στον κοινό υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Από αυτές που «δεν μάσησαν» να πάρουν τα βουνά, να πάνε φανταρίνες, όχι για να βολευτούνε, αλλά για να πεθάνουν.
Και το τραγικότερο: Κάποιοι παρ’ όλα αυτά θα καμαρώσουν τα φερέλπιδα φυντάνια. Και είναι αυτοί οι οποίοι πήρανε στα χέρια τους την πιο εκλεκτή ζύμη, και την κατάντησαν χλιαρό λαπά. Και παρ’ όλα αυτά θα καμαρώνουν. Ποιόν; Γιατί; Σε τι ονειρώδεις ψευδαισθήσεις έχουν τελματώσει και δεν μπορούν να δουν την κατρακύλα;
Σπεύδω να προλάβω τον αντίλογο: Δεν μέμφομαι την νέα γενιά, στην παλιά τα χώνω. Στους σημερινούς χαζοχαρούμενους σαραντοπενηντάρηδες, την αδικημένη γενιά του ’60 (Αθάνατε Τζιμάκο!) που μια ζωή χαμπάρι δεν έχουμε πάρει πως τα παιδιά μας δεν έχουν ανάγκη ούτε το χαρτζιλίκι μας, ούτε την λάθος προστασία, ούτε την καλοπέραση που αφειδώς τους παρέχουμε. Έχουν ανάγκη τις Αξίες Ζωής και την Παιδαδωγία, που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να τους δώσουμε.
Λοιπόν, επειδή είναι σιχασιά και ξεφτίλα ο δήθεν – τάχα μου πατριωτισμός (που δεν έχουμε), και το νάχαμε να λέγαμε πανηγυρικούς, και το άντε ας κάνουμε και καμμιά παρέλαση, να χαιρόμαστε με την μπουμπού που έγινε και σημαιοφόρος, κι επειδή γενικώς έχουμε πιάσει πάτο και πυθμένα λασπώδη, ας αρχίσουμε από τα πατώδη, τα θεμελιώδη, δηλαδή τα βασικά: Τιμιότης!. Τιμιότης σιωπής έναντι αυτών που δώσανε την ζωή τους για χάρη μας. Τουλάχιστο ας μην τους ειρωνευόμαστε με στημένες «Εθνικές Εορτές», ας τους αφήσουμε στην πικρή περισυλλογή τους για το κατάντημά μας. Κι επειδή η ημέρα είναι αργία (αναιτίως, αλλά μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα) ας απολαύσουμε την φραπεδική ραστώνη, η ας ντελιριαστούμε αγεληδόν σε κάποιο μεσημβρινό after parelasi κλάμπιγκ (ή after parelasi ouzaki, για τους παλιότερους). Ίσως να πονάει –αν πονάει-, αλλά είναι πιο τίμιο.
Με καταθέσεις στεφάνων; Σε ποιους; Στους πεσόντες; Δηλαδή σε αυτούς που τα παιδιά τους πεινάσανε δίχως μια σύνταξη; Που βυθίστηκαν στην ανέχεια και την εξαθλίωση; Νομίζει το κράτος ότι με τα στεφάνια θα εξιλεωθεί από την ντροπή; Και ποιοι θα καταθέσουν; Κυβερνητικοί μεγιστάνες με τρελόχαρτο, ή άλλοι κομματική ενεργεία εντέχνως απηλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις στην Πατρίδα; Ποιοι; Αυτοί που δεν έχουν δει στρατόπεδο από μέσα;
Με τις παρελάσεις; Μα ποιοι θα παρελάσουν; Οι χθεσινοί καταληψίες της λούφας και του γλυκού νερού; Αυτοί που με σημαία τους τον Χαβαλέ και την Ανευθυνότητα χλευάζουν μια κοινωνία ολόκληρη πίσω από μια ψευτοκλειδωμένη σιδερόποτρα, περίχαροι γιατί «χάνουν μάθημα»; Ποιοι; Οι κανακάρηδες της τυρόπιττας και του «μίλκο», οι παραχαϊδεμένοι από την κούνια τους; Οι ψευτόμαγκες της τρύπιας εξάτμισης, του χουλιγκανοσφαίρου και του κλάμπιγκ; Πως θα περάσουν μπροστά από τους τελευταίους εν ζωή πολεμιστές του 40; Αυτούς που έστυβαν την πέτρα στην χούφτα τους, αυτούς που ορμούσαν στον θάνατο με την καρδιά στέρεα και με εφ’ όπλου λόγχη, αυτούς που «δεν μασούσαν» μπροστά στο φασιστικο Θηρίο, όχι γιατί ήταν υπουργοί και κυβερνήτες, αλλά γιατί ήταν ΜΑΓΚΕΣ, που πολέμησαν για την μαγκιά και το Ελληνικό γινάτι, έτσι, επειδή δεν γουστάρανε τους κατακτητές γενικώς. Τους αγωνιστές του 40, που βάζανε μετάνοια στις ιερές εικόνες και παίρναν κουράγιο, αλλά άνθρωπο δεν καταδέχθηκαν να προσκυνήσουν (ου γαρ έκλιναν σαρκί και αίματι). Τι να δουν και τι να θαυμάσουν οι Γίγαντες από τα απολειφάδια, αυτά που γεμίζουν τις πάνες τους μπροστά στην «βάση του 10»; Αυτοί οι Γίγαντες γράψαν έπη σαμποτάροντας Γοργοποτάμους, όχι τα αυτοκίνητα όσων εναντιώνονται στις καταλήψεις τους.
Με τις παρελάσεις; Ποιες θα παρελάσουν; Τα μοντελάκια των σχολικών αιθουσών με τα αναιδή μίνια και τα εκουσίως ημίγυμνα καλλίγραμμα (ή όχι) μπουτάκια; Θα παρελάσουν ή θα πασαρελάσουν τα κοριτσούδια των SMS και των 0% λιπαρών; Μπροστά από ποιες; Από αυτές που στέγνωσαν το στήθος τους να βυζαίνουν μωρά, τότε που η λέξη «πολύτεκνος» ήταν άγνωστη, ακριβώς επειδή ήταν αυτονόητη. («θα αραέυνε μας και κι θα βρίκνε μας» έλεγε ένας πάππος μου, φαμιλιάρχης διμοιρίας ολόκληρης, ας είναι αναπαυμένος). Από αυτές που σπάσανε την μέση τους στην Πίνδο να κουβαλάνε βλήματα, τότε που η ισότητα των φύλων δεν μετρούταν με ποσοστώσεις θηλυκών υποψηφίων ούτε με νόμους περί «παρενόχλησης», αλλά ήταν ζωντανή εμπειρία πλήρους αυτοθυσίας στον κοινό υπέρ βωμών και εστιών αγώνα. Από αυτές που «δεν μάσησαν» να πάρουν τα βουνά, να πάνε φανταρίνες, όχι για να βολευτούνε, αλλά για να πεθάνουν.
Και το τραγικότερο: Κάποιοι παρ’ όλα αυτά θα καμαρώσουν τα φερέλπιδα φυντάνια. Και είναι αυτοί οι οποίοι πήρανε στα χέρια τους την πιο εκλεκτή ζύμη, και την κατάντησαν χλιαρό λαπά. Και παρ’ όλα αυτά θα καμαρώνουν. Ποιόν; Γιατί; Σε τι ονειρώδεις ψευδαισθήσεις έχουν τελματώσει και δεν μπορούν να δουν την κατρακύλα;
Σπεύδω να προλάβω τον αντίλογο: Δεν μέμφομαι την νέα γενιά, στην παλιά τα χώνω. Στους σημερινούς χαζοχαρούμενους σαραντοπενηντάρηδες, την αδικημένη γενιά του ’60 (Αθάνατε Τζιμάκο!) που μια ζωή χαμπάρι δεν έχουμε πάρει πως τα παιδιά μας δεν έχουν ανάγκη ούτε το χαρτζιλίκι μας, ούτε την λάθος προστασία, ούτε την καλοπέραση που αφειδώς τους παρέχουμε. Έχουν ανάγκη τις Αξίες Ζωής και την Παιδαδωγία, που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να τους δώσουμε.
Λοιπόν, επειδή είναι σιχασιά και ξεφτίλα ο δήθεν – τάχα μου πατριωτισμός (που δεν έχουμε), και το νάχαμε να λέγαμε πανηγυρικούς, και το άντε ας κάνουμε και καμμιά παρέλαση, να χαιρόμαστε με την μπουμπού που έγινε και σημαιοφόρος, κι επειδή γενικώς έχουμε πιάσει πάτο και πυθμένα λασπώδη, ας αρχίσουμε από τα πατώδη, τα θεμελιώδη, δηλαδή τα βασικά: Τιμιότης!. Τιμιότης σιωπής έναντι αυτών που δώσανε την ζωή τους για χάρη μας. Τουλάχιστο ας μην τους ειρωνευόμαστε με στημένες «Εθνικές Εορτές», ας τους αφήσουμε στην πικρή περισυλλογή τους για το κατάντημά μας. Κι επειδή η ημέρα είναι αργία (αναιτίως, αλλά μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα) ας απολαύσουμε την φραπεδική ραστώνη, η ας ντελιριαστούμε αγεληδόν σε κάποιο μεσημβρινό after parelasi κλάμπιγκ (ή after parelasi ouzaki, για τους παλιότερους). Ίσως να πονάει –αν πονάει-, αλλά είναι πιο τίμιο.
