Εσωκομματικά: Κατάφερε να υπερσκελίσει τους εσωτερικούς αντιπάλους. Πήρε το ρίσκο να αποκόψει ολόκληρο το κομμάτι με το οποίο μοιραζόταν την εξουσία εως το 2004. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει εσωτερικός παράγοντας όχι μόνο για να τον αμφισβητήσει, αλλά για να στηρίξει ακόμη και μια απλή διαφωνία σε θέματα πολιτικής.
Διακομματικά: Με την απόλυτη πλειοψηφία που... κατέκτησε, ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να θέσει σε λειτουργία τον σχεδιασμό του χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση. Ειδικά οι εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία του δίνουν την ευχέρεια ανυπαρξίας ακόμα και κοινοβουλευτικού ελέγχου. Το πιθανότερο μάλιστα είναι η Νέα Δημοκρατία να καταλήξει σε πλήρη αποδυνάμωση ή ακόμα και διάσπαση εάν δεν βρεθεί το πρόσωπο που θα ενώσει τα κομμάτια και θα εμπνεύσει την εκλογική βάση. Γιατί αυτό είναι δύσκολο; Διότι εάν ο όποιος διάδοχος στηριχθεί από τα ΜΜ”Ε” των βαρώνων, θα απωλέσει τη λαϊκή στήριξη. Εάν δεν στηριχθεί από τα μέσα, θα είναι έρμαιο κάθε λογής επικοινωνιακού εκβιασμού.
Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ηγέτης έχει την απόλυτη στήριξη από το 95% των ΜΜΕ. Ακόμη και αν έλθει σε μερική ρήξη, είναι αδύνατον αυτοί που λιβάνιζαν και επιζητούσαν την εκλογή του να αντιταχθούν μετά από αυτόν τον εκλογικό θρίαμβο. Είναι η πρώτη φορά που κυβερνήτης αυτής της χώρας μπορεί να δράσει, με την κοινωνία της πληροφορίας θετικά διακείμενη ακόμα και σε σφάλματα.Δημοκρατία: Είναι η πρώτη φορά που δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης έχει κάνει σαφείς αναφορές σε πολιτικές και δράσεις που θα αντιτίθενται στην πλειοψηφία.
“Oι πολιτικοί, δεν είναι εδώ για να εκφράζουν τον μέσο όρο ούτε για να σύρονται από τις πλειοψηφίες. Aλίμονο. Tότε θα κάναμε μια καλή δημοσκόπηση για κάθε θέμα μικρό ή μεγάλο και θα είχαμε τις λύσεις. (Γιώργος Α. Παπανδρέου, ΚΛΙΚ 1999)”
Συμπερασματικά, το έργο του ΓΑΠ θα κριθεί αποκλειστικά από τις προθέσεις και τις ικανότητες του. Από κανέναν εξωτερικό παράγοντα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου κρατά τις τύχες μιας χώρας αποκλειστικά στα χέρια του.
Η παιδεία και το ήθος θα είναι καθοριστικά για τις αποφάσεις του. Ελπίζουμε πραγματικά πως ο Γιώργος Παπανδρέου θα καταφέρει να σπάσει το ιστορικό δεδομένο της απόλυτης εξουσίας. Ένα ιστορικό δεδομένο που είναι συνυφασμένο με συντριπτικές καταστροφές εθνών και λαών. Για την ακρίβεια, έχουμε τα παραδείγματα του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Ιωαννίδη και δεκάδων άλλων “απόλυτων αρχόντων” που οδήγησαν τις χώρες τους στην απόλυτη τραγωδία.
Από την άλλη έχουμε μόνο ένα παράδειγμα εύκαιρο. Του Πούτιν που μέχρι στιγμής φαίνεται να αναγεννά μια χώρα από τις στάχτες. Αν και ακόμα έχει δρόμο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η επιλογή, του Ηγεμόνος.
