Να απεξαρτηθεί η Ελλάδα, από τις διεθνείς χρηματαγορές

ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, η ανάγκη απεξάρτησης της από τις διεθνείς χρηματαγορές, ο διαχωρισμός των τεσσάρων εξουσιών, η εξαγώγιμη δημοκρατία και η επίτευξη πλεονασμάτων
του Βασίλη Βιλιάρδου
Η Ελλάδα είναι μία πανέμορφη, πλούσια χώρα, προικισμένη με ένα ήπιο κλίμα, καθώς επίσης με μία θεϊκή σύνθεση φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς. Οι Έλληνες όμως, ζώντας σε αυτές τις ήπιες κλιματολογικές συνθήκες που δεν δημιουργούν μεγάλες ανάγκες, ενδιαφέρονται λιγότερο για τα πλούτη ή την ισχύ που απορρέει από αυτά και περισσότερο για τη διατήρηση της ελευθερίας τους. Έτσι λοιπόν, παρά το ότι γνωρίζουν τόσο τα...

πλεονεκτήματα της οργάνωσης του δημοσίου βίου, όσο και την ευκολία με την οποία μπορεί να επιτευχθεί, ουσιαστικά την αποφεύγουν, νοιώθοντας ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αντίστοιχο περιορισμό των ελευθεριών τους. Αντίθετα με αυτούς, οι λαοί των βόρειων κυρίως χωρών, οι οποίοι ζουν κάτω από σκληρές κλιματολογικές συνθήκες, ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για τον υλικό πλούτο, παρά για την ελευθερία τους και δεν φοβούνται τόσο τη σκλαβιά (αστυνόμευση κλπ), όσο τη φτώχεια.

Όμως η Ελλάδα, μέλος πλέον της Ε.Ε., στην οποία υπερτερούν οι Βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες, είναι υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων να συμβαδίζει με τις δικές τους ανάγκες και προϋποθέσεις, έτσι ώστε να διατηρείται η απαιτούμενη ισορροπία. Έχοντας λοιπόν ένα αρκετά υψηλό δημόσιο χρέος και ένα έλλειμμα διαρκώς αυξανόμενο, οφείλει να τα μειώσει, αφού πρέπει να ξεφύγει από τα προβλήματα που προκαλούν τόσο στην ίδια, όσο και στην ενωμένη Ευρώπη. Η δυσκολία όμως, όσο μεγάλη και αν είναι, δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Όπως μπορούμε να συμπεράνουμε, η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να τα καταφέρει (και θα το επιτύχει μόνο όταν κάποια Κυβέρνηση της συνειδητοποιήσει απόλυτα την ιδιαιτερότητα της «αποστολής» της) εντελώς μόνη της, εξισορροπώντας τις δικές της ανάγκες (κυρίως μία οργάνωση του δημοσίου βίου που δεν θα περιορίζει αισθητά την ελευθερία των Πολιτών της) και αντιμετωπίζοντας τις χειρότερες δυνατές συγκυρίες. Για παράδειγμα,

(α) μία παγκόσμια οικονομική κρίση άνευ προηγουμένου (για σύγκριση, η κατάσταση για τη Μ. Βρετανία είναι τόσο δραματική, ώστε η κυβέρνηση της ανακοίνωσε σχέδια για ιδιωτικοποίηση των τελευταίων περιουσιακών στοιχείων που της έχουν απομείνει: μίας γέφυρας στον Τάμεση, της υποθαλάσσιας σιδηροδρομικής γραμμής στη Μάγχη και μίας αλυσίδας στοιχημάτων. Άρθρο μας: Β! Μέρος - Πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος: Ενδιάμεσος απολογισμός της θηριώδους μάχης στο χρηματοπιστωτικό κυβερνοχώρο! 29/3/2009),
(β) μία Ε.Ε. που μάλλον δεν προσπαθεί ιδιαίτερα για την απόκτηση της ισορροπίας που απαιτεί η συνοχή της, αποφεύγοντας όχι μόνο να τη «χρηματοδοτήσει», αλλά και να εγγυηθεί γι’ αυτήν (ευρωπαϊκά αντί εθνικά ομολογιακά δάνεια κλπ),
(γ) ένα κοινό νόμισμα που συνεχώς ανατιμάται, δυσχεραίνοντας κατά πολύ τις αναπτυξιακές της προϋποθέσεις (εξαγωγές, τουρισμό κλπ),
(δ) μία αντιπληθωριστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που εμποδίζει εκείνες τις ενέργειες (πληθωριστική μείωση του δημοσίου χρέους κλπ), οι οποίες θα διευκόλυναν τις διαρθρωτικές κινήσεις της Ελλάδας και
(ε) κάποιες χώρες-εταίρους της που, επωφελούμενες από την αυξημένη ισχύ τους, προσπαθούν να «καθυποτάξουν» όλες τις υπόλοιπες.

Επί πλέον αυτών η χώρα μας, μη διαθέτοντας αρκετές μεγάλες επιχειρήσεις που να μπορούν να επεκταθούν με επιτυχία τουλάχιστον στην Ευρώπη, είναι εκτεθειμένη στις κυριαρχικές διαθέσεις των πολυεθνικών, οι οποίες καταστρέφουν μεθοδικά ακόμη και τα τελευταία κατάλοιπα της ανταγωνιστικότητας της.

Ειδικά όσον αφορά το κοινό νόμισμα, είναι γνωστό ότι η Γερμανία (ευτυχώς όχι η Γαλλία) «συνηγορεί» υπέρ του ισχυρού Ευρώ, αφού έχει τη δυνατότητα να εξάγει μηχανήματα υψηλής προστιθέμενης αξίας, χωρίς ταυτόχρονα να εκθέτει την αγορά της στις ανεξέλεγκτες εισαγωγές (οι ίδιοι οι πολίτες της μποϋκοτάρουν τόσο τα ξένα προϊόντα, όσο και τις ξένες επιχειρήσεις που τελικά αποχωρούν – μεγάλο παράδειγμα η αμερικανική Wal-Mart). Κερδίζοντας λοιπόν πολύ περισσότερα από όσα «χάνει», δεν έχει λόγο να ενδιαφέρεται για κάποια, έστω και υποτυπώδη, «δασμολογική άμυνα» της Ε.Ε. απέναντι στην Κίνα - οι εξαγωγές της στην αχανή αυτή χώρα είναι κατά πολύ πιο κερδοφόρες και βέβαια δεν θέλει να τεθούν σε κίνδυνο από αντίστοιχους «προστατευτικούς» δασμούς.

Περαιτέρω, οι επιχειρήσεις της επεκτείνονται με επιτυχία στην Ευρώπη (αυξάνουν τη φορολογική της βάση, «απορροφώντας» τα εισοδήματα άλλων λαών), η ίδια εισπράττει έμμεσα πολλά από τα χρηματικά «πακέτα στήριξης» που δίνονται στις «ελλειμματικές» χώρες (μέσω των εταιρειών της που δραστηριοποιούνται σε αυτές, καθώς επίσης των προμηθειών του δημοσίου – εξοπλισμός κλπ), ενώ η «πολιτική» θέση της, με τη «βοήθεια» της κρίσης, γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο «ηγεμονική».

Αντίθετα, η Ελλάδα «υποφέρει» από το ισχυρό Ευρώ, μαστίζεται από τις κινεζικές εισαγωγές, μη έχοντας τη δυνατότητα να τις αντισταθμίσει με δικές της εξαγωγές ή, έστω, με ορθολογικούς δασμούς, αντιμετωπίζει την πλήρη καταστροφή του παραγωγικού της ιστού (άρα της υγιούς φορολογικής της βάσης), αγωνιά για την εξέλιξη των επιτοκίων λόγω του υψηλού χρέους της (η Γερμανία επιδιώκει την αύξηση τους), πιέζεται για τη μεγαλύτερη φορολόγηση των πολιτών της εν μέσω ύφεσης (συνθήκες ΔΝΤ), υποχρεώνεται, λόγω της ανάγκης της για δάνεια, στην αγορά διαφόρων υπερτιμολογημένων προϊόντων (εξοπλιστικά προγράμματα κλπ), πουλάει τις επιτυχημένες κοινωφελείς εταιρείες της για να εξοφλήσει τα χρέη της (ακόμη μία μείωση» της φορολογικής της βάσης) και βρίσκεται διαρκώς σε μία άμυνα «υποτέλειας» απέναντι στην Ευρώπη.

η συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/1595.aspx