Αν ήμουν στη θέση του, νέος, επιτυχημένος, δοξασμένος, πλούσιος με τον ιδρώτα μου, δεν θα έμπλεκα με την περιπέτεια που λέγεται ΠΑΟΚ.
Θα κοίταζα να ζήσω τη ζωή μου, να χαρώ όλα όσα οι υποχρεώσεις ενός επαγγελματία αθλητή μου στέρησαν, να απολαύσω τα αποτελέσματα των κόπων μου. Όμως ο Θόδωρος έβαλε το συναίσθημα πάνω από την λογική, μέχρι που ήρθε η ώρα να...
καταλάβει ότι έκανε λάθος παίρνοντας αυτό το ρίσκο. Χάρηκα όταν αποφάσισε να αναλάβει τις τύχες της ομάδας, και λυπάμαι τώρα που αποχωρεί.
Αισιοδόξησα όταν ξεκίνησε και φοβάμαι τώρα που φεύγει, παρ’ όλο που εμπιστεύομαι τον Ζήση και τους υπόλοιπους, αν και κανείς τους δεν έχει την ακτινοβολία του Θόδωρου.Μπορεί να ακούγεται ωραίο σαν σύνθημα «…η δύναμή σου είμαστε εμείς οι χιλιάδες οπαδοί σου», όμως χωρίς ηγέτη οι χιλιάδες γίνονται όχλος και επικρατεί το «….δεν έχουμε όσιο και ιερό…»Μακάρι τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από την Τούμπα, να διαλυθούν γρήγορα.
