Πόσοι Έλληνες θεωρούν απαράδεκτη την απεργία των λιμενεργατών, οι οποίοι αντιστέκονται στην απώλεια των στρεβλών κεκτημένων τους; Εισοδήματα κατά μέσο όρο 150.000 ευρώ ετησίως, μίζες και διαφθορά, κληρονομικά δικαιώματα στην εργασία, όλα αυτά αποτελούν χαρακτηριστικά εργαζομένων στην Ελλάδα στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Επαναλαμβάνω: πόσοι συμπολίτες μας θεωρούν τη δράση αυτής της εργασιακής μικροομάδας αντικοινωνική; Αν δεν είναι έμποροι και εισαγωγείς, που θίγονται άμεσα από την ακύρωση της οικονομικής τους δραστηριότητας, κατά πόσο ο μέσος πολίτης νοιάζεται για τέτοιου είδους εξώφθαλμα φαινόμενα παρακμής;
Δεν έχω υπόψη μου δημοσκόπηση στην οποία να έχει τεθεί το ερώτημα περί της υποστήριξης, αδιαφορίας ή απόρριψης των απεργιακών κινητοποιήσεων από την ελληνική κοινωνία. Θα είχε ενδιαφέρον όμως ένα απλό ερώτημα καταγραφής της θετικής, ουδέτερης ή αρνητικής στάσης των πολιτών; Μήπως θα έπρεπε να διερευνηθεί η όλη κατάσταση με άλλου είδους ερώτημα όπως: Θα θέλατε να είσαστε στη θέση τους; Οι απαντήσεις ίσως και να προκαλούσαν έκπληξη στους στατιστικούς αναλυτές. Ή μία ερώτηση που θα προκαλούσε, στη βάση της ειλικρίνειας, θα ήταν: ‘πόσο αντικοινωνικό λαμόγιο νοιώθετε;’ Με υποθετικά δεδομένη την ειλικρίνεια των ερωτώμενων, οι απαντήσεις μπορεί και να άλλαζαν την εντύπωσή μας για τα πράγματα, ίσως και το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας.
Και αυτό είναι κάτι που ευρύτερα λείπει από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες, συνήθως εξυπηρετούν τις παραγγελίες των πελατών τους (κανάλια, εφημερίδες, πολιτικούς). Και είναι φυσικό. Κατά πόσο όμως αυτοί οι ‘παίκτες’ επιθυμούν να αναζητήσουν την αλήθεια, να ψάξουν σε βάθος τις τάσεις που κυριαρχούν ή σχηματίζονται στην κοινωνία, ιδιαίτερα στους νέους; Η απάντηση είναι ‘λιγότερο απ’ ότι θα έπρεπε’, δεδομένης της ευθύνης που και οι τρεις αυτές κατηγορίες έχουν για την πορεία της πνευματικής και πολιτιστικής συνοχής του εγχώριου ανθρώπινου κεφαλαίου.
Στην αναζήτηση των σύγχρονων ιδεών και απόψεων, μύχιων και φανερών στηρίζεται η επιτυχία κάθε μορφής κοινωνικής και πολιτικής ηγεσίας και διακυβέρνησης, είτε αυτό αποτελεί μία νέα προσπάθεια που προωθείται από μία ομάδα σύγχρονων ανθρώπων πάνω σε ένα αλυσιτελές και παρωχημένο σύστημα του παρελθόντος, είτε είναι μία πολιτική προσωπικότητα που αναδύεται από τον απέναντι χώρο και αναζητά τον βηματισμό της στην πορεία προς την κατάκτηση της ‘κυβερνησιμότητας’.
Η εθνική αυτογνωσία, δηλαδή, είναι το κλειδί και το πρώτο βήμα προκειμένου όλοι οι Έλληνες να …συναινέσουν να προοδεύσουν…
