Συνηθίζουμε πολλές φορές να λέμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά αυτό είναι τελείως λάθος. Αυτό, το οποίο επαναλαμβάνεται, είναι η "συνταγή", η οποία προκαλεί τα φαινόμενα, που καταγράφει η ιστορία ως ιστορικά γεγονότα. Ο "μάγειρας" επαναλαμβάνει τη "συνταγή", ώστε οι λαοί να "τρώνε" συνέχεια το ίδιο απαίσιο "φαγητό". Δεν εμφανίζεται ως δια "μαγείας" το "φαγητό" μπροστά στους λαούς, ώστε να το φάνε αναγκαστικά. Δεν υπάρχει κάποια μυστηριώδης ιστορική νομοτέλεια, η οποία "μαγειρεύει" διαρκώς τα ίδια φαινόμενα. Οι ιμπεριαλιστές είναι αυτοί οι οποίοι "μαγειρεύουν" και αυτοί γνωρίζουν κάποιες συγκεκριμένες "συνταγές". Οι πετυχημένες "συνταγές" επαναλαμβάνονται με τον ίδιο απόλυτο τρόπο και η ιστορία καταγράφει το "γεύμα", το οποίο συνήθως είναι το ίδιο.Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας επανάληψης. Μισό αιώνα μετά από τον εμφύλιο ο κόσμος —και ειδικά η νεολαία— ακούει από τα ΜΜΕ λέξεις και έννοιες, τις οποίες δεν έχει ξανακούσει και οι παλαιότεροι τις είχαν σχεδόν ξεχάσει. "Στρατοχωροφυλακή", "δικτατορία του προλεταριάτου", "Διεθνής" κλπ.. Τι έγινε και κάποιοι τα "θυμήθηκαν" όλα αυτά; Ποιος άνοιξε το "σεντούκι" του παρελθόντος; Άνοιξε αυτό κατά λάθος ή μήπως κάποιοι "μάγειρες" άρχισαν σιγά-σιγά να βγάζουν τα "μπαχαρικά" της ιστορίας; Είναι βέβαιο ότι πρόκειται για "μπαχαρικά" κάποιου μεγάλου "μαγειρέματος", γιατί από μόνα τους δεν έχουν κανένα νόημα να επανεμφανιστούν. Δεν έχει νόημα, για παράδειγμα, μια τρομοκρατική δράση, η οποία δεν προσφέρει λαϊκή συμπάθεια σ' αυτούς που την ασκούν. Την τρομοκρατία, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής της ως πολιτική πρακτική, την ασκούν κάποιοι, για να τη μεταφράσουν σε εξουσία. "Χτυπούν" εχθρούς του λαού, για να "εισπράξουν" τη συμπάθειά του και ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Οι τρομοκράτες συνήθως "κρύβονται" πίσω από κοινά "αιτήματα" της κοινωνίας. Για να "νομιμοποιήσουν" τη δράση τους, "εκφράζουν" βίαια την κοινή λογική και αντίληψη. Σκοτώνουν, για παράδειγμα, κάποιον, που ακόμα και ο μέσος άνθρωπος θα μπορούσε ή θα ήθελε να "σκοτώσει". Γίνονται το βίαιο "χέρι" μιας κοινωνίας, που είναι οργισμένη. Γίνονται αυτό, το οποίο δεν μπορεί να γίνει ο μέσος πολίτης. Σήμερα, για παράδειγμα, μέσα στην τεράστια διαφθορά και σήψη, θα μπορούσε μια τρομοκρατική οργάνωση να γίνει δημοφιλής και διάσημη, αν "επέλεγε" να "ξεκαθαρίσει" ένα βρόμικο τοπίο ορατό σε όλους. Τινάζεις στον αέρα έναν Χριστοφοράκο, που βγάζει "γλώσσα" και προκαλεί έναν ολόκληρο λαό και γίνεσαι λαϊκός ήρωας. Τιμωρείς ένα "σκουπίδι" και "διδάσκεις" χιλιάδες ομοίους του.
Ακόμα και ένας βλάκας μπορεί να καταλάβει ότι η επιλογή των στόχων είναι αυτή η οποία δίνει συμπάθειες ή αντιπάθειες και αυτήν είναι μια εύκολη δουλειά. Δεν χρειάζεται να είσαι κάποια ευφυΐα, για να καταλάβεις ποιον στόχο πρέπει να θέσεις, προκειμένου ν' αποκτήσεις τη λαϊκή συμπάθεια. Ακόμα και ο πιο βλάκας να είσαι, εύκολα αποκτάς μια αξιόπιστη λίστα χρήσιμων "υποψηφίων". Αποφασιστικότητα χρειάζεται η άσκηση τρομοκρατικής δράσης και όχι σκέψη. Τη σκέψη, ακόμα κι αν δεν τη διαθέτεις, τη "δανείζεσαι" από τον ίδιο τον λαό. Πηγαίνεις σε ένα καφενείο την ώρα που οι πολίτες ακούν ειδήσεις και βρίζουν. Την ώρα που "αφρίζουν" με τον Χριστοφοράκο και μέμφονται τους ίδιους τους εαυτούς τους, που δεν έχουν τη δύναμη να πάνε και να του κόψουν οι ίδιοι τα "τρυφερά" του ...σύμφωνα με τη σύγχρονη ορολογία.
Αυτή, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι μια λαϊκή "εντολή", την οποία ο επίδοξος τρομοκράτης μπορεί να την εκτελέσει με ασφάλεια. Είναι σίγουρη, γιατί είναι επίσης σίγουρη και η "ανταμοιβή" του. Στα ίδια καφενεία και από τους ίδιους ανθρώπους θ' ακουστεί το ..."ν' αγιάσουν τα χέρια του αυτού, που ξεβρόμισε τον τόπο". Αυτή είναι η αυθεντική τρομοκρατία, η οποία εκφράζει τη λαϊκή οργή. Είναι η βίαιη έκφραση μιας ανθρώπινης κοινωνίας, η οποία ως τέτοια έχει ένστικτα επιβίωσης και ως εκ τούτου είναι από τη φύση της σκληρή. Είναι μια τρομοκρατία, η οποία σχεδόν ποτέ δεν σφάλει. Μια τρομοκρατία, η οποία "βλέπει" και δεν είναι "τυφλή". Μια τρομοκρατία, η οποία ποτέ δεν έχει "παράπλευρα" θύματα.
Αυτήν την απλή λογική τα σημερινά φαινόμενα δεν τη σέβονται. Βλέπουμε κάποιους δήθεν τρομοκράτες να χτυπούν στόχους, οι οποίοι δεν σέβονται καμία λαϊκή "εντολή". Χτυπούν ανθρώπους, για τους οποίους κανένας δεν θα θεωρήσει ότι θ' "αγιάσουν" τα χέρια αυτών που θα τους εξαλείψουν. Κανένας δεν θεωρεί ότι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι τα φτωχόπαιδα της αστυνομίας. Τα φτωχόπαιδα, που μέσω των πανελληνίων εξετάσεων πήγαν εκεί, για να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί. Η αστυνομία δεν έχει σήμερα τα χαρακτηριστικά του παρελθόντος και ως εκ τούτου δεν μπορεί ν' αποτελεί στόχο της τρομοκρατίας. Δεν είναι η αστυνομία της μετεμφυλιακής περιόδου, η οποία περιέθαλπε τους γερμανοτσολιάδες και τους ταγματασφαλίτες και αποτελούσε μόνιμα το ορατό, ένοπλο και ένστολο τμήμα του παρακράτους του φασισμού. Δεν είναι η αστυνομία, που νομιμοποιούσε την οπλοφορία όλων εκείνων, οι οποίοι είχαν σοβαρούς λόγους να θέλουν να οπλοφορούν. Η ελληνική αστυνομία σήμερα είναι μια σύγχρονη υπηρεσία, η οποία έχει έναν κοινωνικό ρόλο να επιτελέσει. Το παρελθόν της δεν ενδιαφέρει και δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν.
Αυτή η αστυνομία δεν πρέπει ν' αποτελεί στόχο κανενός και αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι. Το αντιλαμβάνονται τόσο καλά και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η κοινωνία δεν δίνει "εντολή" σε κανέναν να στραφεί εναντίον της. Όταν όμως η κοινωνία δεν δίνει "εντολή", ευνόητο είναι ότι εκνευρίζεται με όλους όσους εκτελούν δικές τους αυθαίρετες "εντολές". Πόσο μάλλον όταν μια αποδεδειγμένα δημοκρατική κοινωνία, όπως η ελληνική, βλέπει να επιχειρούν να σκοτώσουν δικά της παιδιά άνθρωποι, οι οποίοι οι ανήκουν σε κάποιο φασιστικό άκρο, όπως αυτό το οποίο εμφανίζεται να εκπροσωπεί η ΟΠΛΑ. Η ΟΠΛΑ, η οποία ισχυρίζεται ότι πολεμάει για την επικράτηση της "δικτατορίας του προλεταριάτου".
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι όσα βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα είναι φαινομενικά παράλογα. Είναι ακατανόητα με βάση την κοινή λογική. Τη λογική, που θέλει μέσω της δυναμικής αντίδρασης να "διαφημίζεις" την ιδεολογία σου και όχι να τη "δυσφημείς". Όμως, ακατανόητα, με τόσο μεγάλο κόστος σε ανθρώπινο αίμα και τόσο μεγάλο ρίσκο από αυτούς που τα μεθοδεύουν, σημαίνει ότι κάτι άλλο συμβαίνει από αυτό το οποίο φαίνεται. Όσο κι αν έχει "αποπροσανατολιστεί" η κοινωνία, αυτά τα φαινόμενα δεν τα δικαιολογεί, γιατί απλούστατα δεν εξυπηρετούν καμία της ανάγκη, όσο αφελής κι αν είναι η σκέψη κάποιων. Για να καταλάβει κάποιος αυτά τα οποία συμβαίνουν σήμερα, θα πρέπει να καταλάβει αυτά τα οποία συνέβησαν κάποτε, εφόσον πρόκειται για ακριβή επανάληψη των γεγονότων. Οι ίδιες πρακτικές φέρνουν τα ίδια αποτελέσματα και γνωρίζουμε από την ιστορία ποια είναι αυτά.
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά. Τι ήταν η ΟΠΛΑ; Ήταν μια οργάνωση δολοφόνων και προβοκατόρων, η οποία είχε ως στόχο να εξυπηρετήσει τα αφεντικά της. Σε μια εποχή, που ο Τσόρτσιλ με τον Στάλιν είχαν "μοιράσει" μεταξύ τους τον κόσμο ως συνέταιροι, χρησιμοποιούσαν κοινά "εργαλεία" προς την εξυπηρέτηση των στόχων τους. Ένα τέτοιο "εργαλείο" ήταν η ΟΠΛΑ. Ένα δολοφονικό εργαλείο, το οποίο κατευθυνόταν από ένα μεικτό αγγλοσοβιετικό "επιτελείο" πρακτόρων. Το "μυαλό" ήταν καπιταλιστικό και το οπλισμένο "χέρι" ήταν προλεταριακό. Γιατί ήταν χρήσιμη; Γιατί γέμιζε τα άδεια "μαγαζιά" των φασιστών. Γιατί, με τον ορατά φασιστικό της λόγο και ρόλο, έδινε τον "λόγο" στους φασίστες της αντίπερα "όχθης".
Αυτό, το οποίο δεν κατάλαβαν τότε οι Έλληνες —και σήμερα εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν— είναι το πραγματικό ζητούμενο εκείνου του εμφυλίου πολέμου. Εκείνος ο εμφύλιος δεν έγινε, επειδή κάποιοι προλετάριοι πήραν τα όπλα, για να εξυπηρετήσουν την ιδεολογία τους. Εκείνος ο πόλεμος έγινε, επειδή κάποιοι φασίστες χαφιέδες πήραν εντολές να βάλουν στη μέση τον ελληνικό λαό και να τον λιανίσουν. Οι συνέπειες του εμφυλίου ήταν το ζητούμενο για εκείνον τον πόλεμο και όχι οι υποτιθέμενοι στόχοι του. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, μπορεί να καταλάβει και όλα τα υπόλοιπα. Ποια είναι αυτά; Το σταλινόδουλο ΚΚΕ ξεκίνησε έναν εμφύλιο μετά από μια εντολή του αγγλόδουλου Στάλιν.
Τα πάντα δηλαδή κατευθυνόταν από ένα και μοναδικό κέντρο αποφάσεων και άρα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά του. Αυτό είναι το όλο μυστικό. Δεν υπήρχαν δύο κέντρα εξουσίας, τα οποία ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τον έλεγχο της Ελλάδας. Δεν υπήρχε μια Μόσχα, η οποία ανταγωνιζόταν σκληρά το Λονδίνο για τον έλεγχο της Ελλάδας. Η Μόσχα τα είχε συμφωνήσει με το Λονδίνο και η Ελλάδα απλά έπρεπε να ευθυγραμμιστεί με τις δικές τους συμφωνίες. Υπήρχε ένα κέντρο αποφάσεων, του οποίου οι αποφάσεις βόλευαν τόσο το Λονδίνο όσο και τη Μόσχα. Από τη στιγμή που το Λονδίνο και η Μόσχα τα είχαν "βρει" στη μοιρασιά των "μπλοκ", δεν θα παραβίαζαν τις συμφωνίες τους. Δεν τους συνέφερε να τις παραβιάσουν. Όταν λοιπόν αυτές οι συμφωνίες έχουν ολοκληρωθεί από το 1945, ευνόητο είναι ότι κάτι περίεργο συνέβαινε με τον ελληνικό εμφύλιο, ο οποίος ξεκίνησε το 1946.
Επειδή όμως στην εξουσία περίεργα δεν υπάρχουν, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι οι υποτιθέμενοι εχθροί και αντίπαλοι στον ελληνικό εμφύλιο ήταν "υπάλληλοι" των ίδιων "αφεντικών" και απλά έπαιζαν κάποιους ρόλους. Οι "πρωταγωνιστές" παρέσυραν έναν λαό στον ρόλο του "κομπάρσου" και το μακελειό δεν άργησε να ξεκινήσει. Οι Άγγλοι έδιναν τις εντολές και το "σενάριο" και όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούσαν, είτε γιατί τους συνέφερε είτε γιατί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε. Ποιο ήταν το ζητούμενο; Να ελεγχθεί η Ελλάδα από τους Άγγλους, εφόσον αυτό προέβλεπε η "μοιρασιά" μεταξύ των "καπιταλιστών" της Δύσης και των "προλετάριων" της Ανατολής.
Αυτό ήταν το ζητούμενο και αυτό πρέπει ν' ανακαλύψουμε εμείς πώς ήταν δυνατόν να εξυπηρετηθεί. Δεν υπήρχε άλλο ζητούμενο. Αυτό ήταν το ένα και μοναδικό. Όλα τα άλλα ήταν παραπλανητικά, προκειμένου να παρασύρουν τους Έλληνες στους σχεδιασμούς τους, χωρίς να μπορούν ν' αντισταθούν. Η δήθεν ιδεολογική "επανάσταση" των προλεταρίων ήταν το "άλλοθι", για να επιβάλουν την αγγλόφιλη εξουσία στην Ελλάδα. Πώς όμως θα υπέτασσαν την Ελλάδα, η οποία εκείνη τη στιγμή έβγαινε από έναν τρομερό πόλεμο, βρισκόταν σε τεράστια οικονομική κρίση και ο λαός της, λόγω της εποποιίας του ΕΑΜ, ήταν ανυπότακτος; Αυτό ήταν δυνατό να γίνει μόνον με τη συνεργασία όλων των φασιστών εις βάρος αυτού του λαού. Τη συνεργασία των φασιστών της αγγλόδουλης Δεξιάς και του εξ’ επαγωγής αγγλόδουλου ΚΚΕ.
Το παιχνίδι στήθηκε πολύ εύκολα. Αρκεί να καταλάβει κάποιος τα δεδομένα. Οι Άγγλοι μπορούσαν να διορίσουν εύκολα μια κυβέρνηση δικών τους χαφιέδων και αυτό ήταν που αυτόματα έθετε τον κρατικό μηχανισμό και άρα το ένοπλο τμήμα του υπό τις εντολές τους. Αυτό όμως δεν έφτανε, για να ελέγξουν την Ελλάδα, σε περίπτωση που ο λαός ήταν ανυπάκουος. Στις πρώτες εκλογές που θα γινόταν, ο λαός θα "άδειαζε" τις δοτές ηγεσίες και άρα θα έδινε την εξουσία —και άρα το έλεγχο του κράτους— σε δικούς του ανθρώπους. Άρα; Άρα, το γεγονός ότι μπορούσαν να διορίσουν την ελληνική κυβέρνηση δεν τους αρκούσε για να ελέγξουν τον ελληνικό λαό. Τους αρκούσε να μεθοδεύσουν πράγματα, αλλά όχι να ελέγξουν για μεγάλο χρονικό διάστημα τον ελληνικό λαό. Για να τον ελέγξουν, έπρεπε να τον γονατίσουν, σε βαθμό που να τον λιώσουν. Να τον αναγκάσουν να υποταχθεί σ' αυτούς. Να τον ματώσουν σε βαθμό τέτοιο, που να τους ζητήσει να τον απαλλάξουν από το μαρτύριο και την αιμορραγία. Αυτό γίνεται με εμφύλιο πόλεμο.
Ο εμφύλιος πόλεμος έπρεπε να μεθοδευτεί και αυτό προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν να κάνουν. Σε αυτό το σημείο τούς ήταν χρήσιμο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα έπαιζε τον ρόλο της "απειλής" για την ελληνική δημοκρατία και άρα για τον ελληνικό λαό. Ρόλο θα έπαιζε, γιατί ποτέ δεν ήταν πραγματική απειλή για την ελληνική δημοκρατία. Το ΚΚΕ πάντα ήταν στην ελληνική κοινωνία στην κυριολεξία "τρεις κι ο κούκος". Επαγγελματίες χαφιέδες, οι οποίοι εξυπηρετούσαν εκ του ασφαλούς τα συμφέροντα του Στάλιν και απολάμβαναν την ασφάλεια που τους παρείχε το αγγλόδουλο Δεξιό κράτος των συνεταίρων του. Επαγγελματίες τεμπέληδες, οι οποίοι εξασφάλιζαν τα προς του ζην με κόστος "καριέρες" στις φυλακές. Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κάποιος ότι εκείνες τις εποχές κάποιοι ελεύθεροι Έλληνες προσπαθούσαν να επιβιώσουν σαν τα ποντίκια στα ορυχεία της Ευρώπης. Εκείνο το ολιγομελές ΚΚΕ των χαφιέδων και των τεμπέληδων ξεκίνησε τον εμφύλιο.
Εδώ όμως υπάρχει μια αντίφαση. Πώς κατάφερε αυτό το ολιγομελές ΚΚΕ —όπως ισχυριζόμαστε— να ξεκινήσει τον πιο τρομερό εμφύλιο στην ελληνική ιστορία; Πώς δηλαδή η ολιγομελής αγγλόδουλη Δεξιά κατάφερε στη σύγκρουσή της με το επίσης ολιγομελές ΚΚΕ να αιματοκυλίσουν τον ελληνικό λαό στο σύνολό του; Αυτοί, σε μια μεταξύ τους σύγκρουση δεν θα μπορούσαν να γεμίσουν ούτε μια πλατεία της Αθήνας. Πώς έγινε δηλαδή αυτή η κολοσσιαία σύγκρουση; Πώς κατάφεραν οι φασίστες των δύο άκρων να διχάσουν τον δημοκρατικό λαό, να μπουν επικεφαλής των συγκρουόμενων τμημάτων του και να τους οδηγήσουν στην αιματοχυσία; Πώς κατάφεραν οι φασίστες καί των δύο άκρων να σκοτώνουν δημοκράτες στο όνομα της Δημοκρατίας; Τα πάντα είναι θέμα μεθόδευσης.
Αυτού του είδους οι μεθοδεύσεις απαιτούν "εργαλεία" σαν την οργάνωση ΟΠΛΑ. Στην εποχή που οι αγγλόφιλοι Δεξιοί φασίστες ήταν μισητοί από όλους και δεν "εισακούγονταν" από κανέναν, γιατί τα επιχειρήματά τους δεν ενδιέφεραν κανέναν, η ΟΠΛΑ, με τον σταλινικό της λόγο, έδινε αντίστοιχο λόγο και σ' αυτούς. Η ΟΠΛΑ, με τη σταλινική βιαιότητά της, έδινε λόγο ύπαρξης στην αντίστοιχη δεξιά βιαιότητα. Ο σταλινισμός της ΟΠΛΑ έδινε το δικαίωμα στους φασίστες της Δεξιάς να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της δημοκρατίας. Η βιαιότητα της ΟΠΛΑ νομιμοποιούσε τη δολοφονικότητα της Δεξιάς. Τα όπλα της ΟΠΛΑ νομιμοποιούσαν τα όπλα των αγγλόδουλων και των γερμανοτσολιάδων. Αυτός ήταν ο ρόλος της ΟΠΛΑ. Να τρομοκρατήσει έναν λαό, τον οποίο μέχρι τότε δεν είχαν καταφέρει να τον τρομοκρατήσει οι Ναζί.
Όταν ο λαός έβλεπε ότι εκείνη η οργάνωση μπορούσε άνετα να δολοφονεί ανθρώπους, τους οποίους δεν μπόρεσαν καν να τους πλησιάσουν οι Ναζί σε πλήρη ισχύ, ευνόητο είναι ότι τη θεωρούσε πανίσχυρη. Τόσο πανίσχυρη, που την έβλεπε σαν πραγματική απειλή για τη Δημοκρατία, ενώ αυτή ήταν μια ολιγομελής οργάνωση πρακτόρων, χαφιέδων και κοινών δολοφόνων. Κανένας δεν μπορούσε να αισθάνεται ασφαλής, όταν έβλεπε τα καθημερινά "επιτεύγματα" αυτής της οργάνωσης. Εκεί βρισκόταν το όλο μυστικό της μεθόδευσης. Η πανίσχυρη Δεξιά με τα πανίσχυρα αφεντικά έβαλε τον αδύναμο να ξεκινήσει τη βιαιότητα. Το Λονδίνο έδωσε εντολή στη Μόσχα να "καλύψει" ιδεολογικά τα εγκλήματα της ΟΠΛΑ, προκειμένου να πάρει εκείνη την ευθύνη και άρα να δώσουν στους απέναντι τη δυνατότητα να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της Δημοκρατίας.
Ξαφνικά οι Άγγλοι —και εξαιτίας της ΟΠΛΑ και του Στάλιν— εμφανίστηκαν σαν οι βασικοί εγγυητές της ελληνικής Δημοκρατίας. Ξαφνικά, ακόμα και οι γερμανοτσολιάδες ή οι ταγματασφαλίτες φαίνονταν πιο συμφέρουσες επιλογές από τους σταλινικούς δολοφόνους. Με τα εγκλήματά της, δηλαδή, η ΟΠΛΑ έβαζε τον λαό να επιλέξει. Να επιλέξει ανάμεσα στους φασίστες ποιον προτιμά. Όλοι τους ήταν φασίστες, αλλά ο λαός έπρεπε να επιλέξει ποιος από τους δύο ήταν η πιο συμφέρουσα επιλογή. Αυτό δίχασε τον λαό και νομιμοποίησε τα οπλισμένα φασιστικά άκρα. Κάποιων το μίσος για τους δοσίλογους τούς έκανε να βλέπουν με συμπάθεια εκείνους, που δήθεν με τα όπλα θα τους καταδίωκαν και κάποιοι άλλοι όμοιοί τους, εξαιτίας ενός ανάλογου μίσους για τους ΚΚΕδες, τους έκανε να βλέπουν με συμπάθεια τα όπλα των ταγματασφαλιτών.
Από τη στιγμή που τέθηκαν τα όρια με κανόνες πολέμου και θανάτου, ήταν εύκολα τα πράγματα. Το κάθε άκρο θ' αναλάμβανε με τα όπλα του να προστατεύσει εκείνους που θα το προτιμούσαν, άσχετα αν δεν ήταν ομοϊδεάτες τους. Περισσότερο έμοιαζαν με πελάτες τους, οι οποίοι είχαν ανάγκη μια "υπηρεσία" τους, παρά με συναγωνιστές τους. Οι άπειροι δημοκράτες έγιναν "πελάτες" των λίγων αλλά οπλισμένων φασιστών. Με την "προλεταριακή" ΟΠΛΑ οι Άγγλοι και οι αγγλόδουλοι έλυναν όλα τους τα προβλήματα ταυτόχρονα. Έκαναν τις εκκαθαρίσεις που τους βόλευαν, χωρίς να το χρεώνονται οι ίδιοι και ταυτόχρονα δημιουργούσαν τις επιθυμητές για τους ίδιους εντυπώσεις στον λαό. Εντυπώσεις, τις οποίες στην επόμενη φάση θα εκμεταλλεύονταν.
Όλοι οι φασίστες βολεύονταν από την ΟΠΛΑ. Δεξιοί και ΚΚΕδες. Ως φασίστες όλοι τους, είχαν κοινό μίσος για τους δημοκράτες. Η ΟΠΛΑ δεν έκανε "χάρη" σε κανέναν, σκοτώνοντας δημοκρατικούς. Φασιστική οργάνωση φασιστών ήταν και μισούσε τους δημοκράτες. Μέσω της δράσης της όμως οι Δεξιοί ξεφορτώνονταν με συνοπτικές διαδικασίες όλους τους πραγματικούς δημοκράτες που τους ενοχλούσαν. Όποιος τους ενοχλούσε με τη δημοκρατική του δράση, τον σκότωνε η ΟΠΛΑ στο όνομα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι δημοκράτες τούς έκλαιγαν και μαζί μ' αυτούς τούς "έκλαιγε" και η φασιστική Δεξιά, υποσχόμενη εκδίκηση στο όνομα της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα ο Ζαχαριάδης έκανε τις εκκαθαρίσεις μέσα στο κόμμα του. Όποιος ΚΚΕς ήταν πατριώτης και αμφισβητούσε τον ίδιο και την απόλυτη υποταγή του στην εξουσία της Μόσχας, είχε μια ανάλογη τύχη. Όλα "χρεώνονταν" στο ΚΚΕ. Δεν το ενοχλούσε αυτή η "χρέωση", γιατί αυτός ήταν ο ρόλος του. Αυτήν την εντολή είχε πάρει από τον Στάλιν. Αυτήν την κατεύθυνση είχαν δώσει στον Στάλιν οι Άγγλοι.
Όλοι έκαναν τη δουλειά τους και ταυτόχρονα ο λαός ήταν τρομοκρατημένος με τη δολοφονικότητα των "προλεταρίων". Την κατευθυνόμενη από το Λονδίνο δολοφονικότητά τους. Η ΟΠΛΑ ποτέ δεν σκότωσε τους φασίστες δοσίλογους των Γερμανών, παρ' όλο που βρομούσε ο τόπος από τέτοιους, όπως δεν σκότωσε ποτέ "κολλητούς" του Σιάντου και του Ζαχαριάδη, οι οποίοι περιφέρονταν στην Αθήνα των Δεκεμβριανών με αγγλικές λιμουζίνες και βέβαια Άγγλους σωματοφύλακες. Ο λαός έβλεπε τα "έργα" της ΟΠΛΑ, αλλά δεν γνώριζε ότι εκείνοι οι οποίοι αποφάσιζαν και σκότωναν δεν ήταν προλετάριοι. "Εργολάβοι" του θανάτου ήταν και εργάζονταν για λογαριασμό του Λονδίνου, εφόσον αυτό συνέφερε τη Μόσχα.
Από τη στιγμή που η Δεξιά με τα όπλα τής ΟΠΛΑ εξασφάλισε "συμπαθούντες", ήταν θέμα χρόνου να μπει η μεθόδευση στην τελική της ευθεία. Το ΚΚΕ έδωσε "λαό" στη Δεξιά και έπρεπε η Δεξιά ν' ανταποδώσει, για να μεγεθυνθούν οι αντίπαλοι. Αυτό ακριβώς έγινε στα Δεκεμβριανά. Η Δεξιά, με τα όπλα του ίδιου του κράτους, χτύπησε στο "ψαχνό" τον ελληνικό λαό. Οι Έλληνες διχάστηκαν στον υπέρτατο βαθμό. Όσοι δημοκράτες τρόμαξαν από την κλίμακα των εγκλημάτων, συσπειρώθηκαν γύρω από τη Δεξιά, γιατί φοβούνταν τα αντίποινα των πανίσχυρων —όπως νόμιζαν, λόγω ΟΠΛΑ— ΚΚΕδων. Όσοι δημοκράτες εξοργίστηκαν με την αθλιότητα της Δεξιάς, "συσπειρώθηκαν" γύρω από το ΚΚΕ. Όχι εξαιτίας της ιδεολογίας τους, αλλά εξαιτίας της οργής τους. Ακόμα και με τον διάβολο θα πήγαιναν, προκειμένου να βρουν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους δολοφόνους.
Ο "κύβος" είχε ριφθεί. Οι Έλληνες είχαν περάσει τον Ρουβίκωνα και δεν υπήρχε δρόμος γυρισμού. Οι φασίστες, σε απόλυτη συμφωνία μεταξύ τους, οδήγησαν τον λαό στον όλεθρο του εμφυλίου. Άλλος εξαιτίας του φόβου και άλλος εξαιτίας της οργής βυθίστηκαν στην αιματοχυσία. Κανένας δεν γνώριζε τι συνέβαινε και πολλοί από αυτούς είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο μίσους, που να μην τους ενδιαφέρει κιόλας. Οι μισοί ήθελαν να τελειώνει η αθλιότητα —ασχέτως κόστους— και οι άλλοι μισοί ήθελαν να συνεχιστεί, γιατί δεν θα είχαν άλλη ευκαιρία να εκδικηθούν. Γι' αυτόν τον λόγο δεν τους ενδιέφερε καν σε ποιους υποτάσσονταν και τι πραγματικά συνέβαινε. Καθαρό μυαλό ήθελε η κατάσταση για να γίνει κατανοητή και αυτό έλειπε εκείνη την εποχή καί από τις δύο πλευρές. Καθαρό μυαλό, γιατί τα δεδομένα ήταν σχεδόν φανερά.
Ενώ οι περισσότεροι έβλεπαν τι συνέβαινε, δεν το ερμήνευαν καν. Έβλεπαν για παράδειγμα τους Άγγλους να εξοπλίζουν τον εθνικό στρατό και ταυτόχρονα γνώριζαν ότι τον ΔΣΕ τον τάιζαν με λίρες οι ίδιοι οι Άγγλοι. Έβλεπαν να βασανίζονται καθημερινά άπειροι δημοκράτες με την κατηγορία του "κρυπτοκουμουνιστή" και τους "φανεροκουμουνιστές" ΚΚΕδες δεν τους πείραζε κανένας. Μέσα σε δύο χρόνια ο ελληνικός λαός πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα. Ο ανυπότακτος λαός, που είχε την αφέλεια να απαιτήσει Δημοκρατία και ελευθερία, έφτασε στο σημείο να παρακαλάει τους Άγγλους να δώσουν τέλος στο μαρτύριό του. Μέχρι και το Παλάτι του φασισμού τού φαινόταν "ιερατείο" της Δημοκρατίας και της ελευθερίας. Σε τέτοια απόγνωση είχε φτάσει. Να ανέχεται τον ξένο φασίστα βασιλιά να παριστάνει τον προστάτη και θεματοφύλακα της Δημοκρατίας. Να ανέχεται τον γνωστό δοσίλογο της γειτονιάς του να μιλάει για Δημοκρατία και ελευθερία. Όλα αυτά, όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε, δεν θα είχαν γίνει χωρίς την "ευγενική" συμμετοχή της ΟΠΛΑ.
Σήμερα είμαστε σε μια απολύτως ανάλογη κατάσταση. Η μόνη ιδιομορφία έχει σχέση με την φορά των πραγμάτων που πρέπει να εξυπηρετηθούν. Το 1944 έπρεπε να γεμίσουν τα πολιτικά "μαγαζιά" των φασιστών, τους οποίους διόριζαν οι ιμπεριαλιστές για να μας κυβερνήσουν, ενώ σήμερα πρέπει να σταματήσουν το "άδειασμα". Κατά τα άλλα η κατάσταση είναι απολύτως ίδια. Η οικονομική κρίση, που μαστίζει την ελληνική οικονομία και η λεηλασία που προηγήθηκε, φέρνει την κατάσταση στα ίδια οριακά επίπεδα της απελευθέρωσης. Με πραγματική πείνα απειλείται ο ελληνικός λαός. Η ανεργία είναι τεράστια και το ένα εργοστάσιο κλείνει μετά το άλλο, σαν να επρόκειτο για πραγματικό "βομβαρδισμό".
Ο κόσμος είναι και πάλι απείθαρχος και μισεί την πολιτική ηγεσία, που του επιβάλουν οι ξένοι. Μισεί τους Γιωργάκηδες, που διαδέχονται τους Κωστάκηδες στα οικογενειακά τους "μαγαζιά". Μισεί τις Ντορούλες, που με ένα "χάδι" του Μπους αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν "εκλεκτούς", που πρέπει να ζουν για όλη τους τη ζωή δημοσία δαπάνη. Το μίσος αυτό τούς οδήγησε στην εντυπωσιακή αποχή των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων. Δεν θέλουν να βλέπουν κανέναν από αυτούς και το δείχνουν πλέον. Έχουν αρχίσει και πάλι να γίνονται ανυπότακτοι και αυτό δεν θα το ανεχθούν για πολύ τα "αφεντικά".
Ποιο είναι το πρόβλημα, που έχουν ν' αντιμετωπίσουν οι ιμπεριαλιστές, εξαιτίας αυτής της κατάστασης; Το ίδιο που είχαν πάντα. Να διατηρήσουν τη χώρα και τον λαό υπό τον έλεγχό τους. Η σημερινή οικονομική κρίση τούς τρομάζει, γιατί απειλεί ν' ανατρέψει τους "υπαλλήλους" τους, που κυβερνάνε τη χώρα. Τους "υπαλλήλους", οι οποίοι είναι τα φυσικά παιδιά αυτών που διορίστηκαν με τον εμφύλιο. Τους τρομάζει η αντίδραση του λαού, όταν αυτός θα φτάσει στα όρια. Στα οικονομικά όρια. Γι' αυτόν τον λόγο ετοιμάζουν και πάλι την ίδια "συνταγή". Ακόμα κι αν δεν προκαλέσουν έναν νέο εμφύλιο, θα επιχειρήσουν να μας εκβιάσουν με έναν τέτοιο.
Ποιοι συνθέτουν το σημερινό "καρέ" για την επανάληψη της ίδιας παρτίδας; Οι φασίστες καί των δύο πλευρών. Ατόφιοι, όπως ήταν και στα αυθεντικά Δεκεμβριανά. Οι φασίστες της Δεξιάς και του ΚΚΕ. Ανάμεσά τους το βασικό "εργαλείο", που είναι η ΟΠΛΑ. Ακόμα και τα ονόματα είναι ίδια κι απαράλλαχτα, για να μην χαλάσει η "συνταγή". Τον πρωταγωνιστή της αθλιότητας Παπανδρέου τον αντικαθιστά επαξίως ο συνονόματος εγγονός του. Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες και Πάγκαλοι και πάλι επωμίζονται τους ίδιους ρόλους.
Στο σημείο αυτό εύλογα ο αναγνώστης θα προβάλει τις ενστάσεις του. Ποιο ρόλο μπορεί να παίξει στη σημερινή εποχή το ΚΚΕ; Πού θα βρει τον λαό, για να παίξει τον ρόλο της απειλής. Το ΚΚΕ σήμερα είναι ένα κακομοιριασμένο κακορίζικο κόμμα, που με το ζόρι συντηρεί τη βάση του. Μια βάση, της οποίας ο υποτιθέμενος σκληρός πυρήνας είναι ένας πληθυσμός αμετανόητων υπερηλίκων, οι οποίοι κινδυνεύουν να αποψιλωθούν ακόμα από και από την νέα γρίπη. Με κρατικά χρήματα προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ο "αξιότιμος" κύριος Πάγκαλος.
Το "κλειδί", που θα λειτουργήσει ως καταλύτης σ' αυτήν την κατάσταση, είναι ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο στη σημερινή συγκυρία. Επιλέχθηκε, για να κάνει τη "βρόμικη" δουλειά. Μια δουλειά, την οποία δεν μπορεί να κάνει αυτός, που εμφανίζεται ως επικεφαλής της κυβέρνησης. Ο "χλιαρός" Γιωργάκης είναι η ήπια "βιτρίνα" μιας κυβέρνησης, η οποία πολύ σύντομα θ' αναγκαστεί να λειτουργήσει φασιστικά. Ο γιος της Μαργαρίτας είναι άσχετος και βέβαια ανίκανος να δημιουργήσει συνθήκες πόλωσης. Συνθήκες όμως, οι οποίες είναι απαραίτητες για την πρόκληση εμφυλιοπολεμικού τύπου συγκρούσεων. Ο Γιωργάκης ούτε φασαρία σε ζαχαροπλαστείο δεν μπορεί ν' ανοίξει. Ο Πάγκαλος είναι αυτός ο οποίος θα καλύψει το κενό του, χωρίς ν' απειληθεί η "βιτρίνα" του φασισμού.
Τα χαρακτηριστικά του Πάγκαλου είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους τους Έλληνες. Τελευταίοι, που είχαν την "τύχη" να τον δούνε σε όλο του το μεγαλείο, είναι οι εργαζόμενοι στα προγράμματα Stage. Φτωχοί άνθρωποι, οι οποίοι εργάζονται σκληρά για 400 ευρώ, κρίθηκαν με τον πιο σκληρό κι απάνθρωπο τρόπο από έναν άνθρωπο, ο οποίος είναι επαγγελματίας τεμπέλης και σε όλη του τη ζωή ζει πλούσια δημοσία δαπάνη. Ο Πάγκαλος είναι βίαιος, εκδικητικός, αντιπαθής, άξεστος, εκβιάσιμος και βέβαια στα "τελευταία" του. Ένα πραγματικό παράσιτο της κοινωνίας.
Γνήσιος γόνος της ακροδεξιάς με εντυπωσιακό σταλινικό παρελθόν. Είναι ένα πρόσωπο του "βαθέως" φασισμού. Του φασισμού, που στο απόλυτο "βάθος" του συνδέει απόλυτα μεταξύ τους τα αντίθετά του άκρα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του, που τον κάνουν "ειδικό" στη διαχείριση της "τριβής" μεταξύ αυτών των δύο άκρων. Των άκρων του φασισμού, τα οποία μπορεί κατά καιρούς ν' ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την αύξηση των δυνάμεών τους, αλλά έχουν πάντα συμπλέοντα συμφέροντα.
Ο ίδιος, ως φασίστας, έχει συμφέροντα από τον φασισμό και γνωρίζει τις πρακτικές των "απέναντι" σταλινικών —και βέβαια τους ίδιους ως πρόσωπα—, ώστε να ξεκινήσει το παιχνίδι με τις "πάσες". Τις "πάσες", οι οποίες θα οδηγήσουν σταδιακά στην κρίση και από εκεί στη σύγκρουση. Γνωρίζει την ίδια την Παπαρήγα, εφόσον υπήρξε κάποτε κομματικός καθοδηγητής της και βέβαια πολύ ανώτερός της στην ιεραρχία του ΚΚΕ. Όταν ο Πάγκαλος ήταν αξιωματούχος του ΚΚΕ, η Παπαρήγα σφουγγάριζε τις σκάλες των γραφείων του ΚΚΕ. Αυτό σημαίνει ότι είναι "χρήσιμος" για κάποιους. Πόσο "χρήσιμος"; Αρκεί να σκεφτεί κάποιος το πιο απλό. Ο Πάγκαλος, σύμφωνα με το οργανόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης, είναι επικεφαλής του ΚΥΣΕΑ και όλων των κυβερνητικών επιτροπών οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Είναι δηλαδή ο συντονιστής όλης της κυβερνητικής πολιτικής, όταν αυτή θα έρθει στη δύσκολη θέση ν' αντιμετωπίσει μια μεγάλη κρίση.
Αρχιδιαχειριστής λοιπόν όλων των κρίσεων, τις οποίες θα κληθεί ν' αντιμετωπίσει η σημερινή κυβέρνηση εν μέσω οικονομικής κρίσης και πιθανής ανάφλεξης όλων των εθνικών θεμάτων, θα είναι ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος, ο οποίος ούτε θεωρητικά δεν δικαιούται αυτήν τη θέση, εφόσον έχει αποτύχει σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί. Ο Πάγκαλος ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κρίση των Ιμίων και εξαιτίας του η Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο έχασε μέρος της εθνικής της κυριαρχίας στο Αιγαίο. Ο Πάγκαλος ήταν υπουργός Εξωτερικών στην κρίση Οτσαλάν και εξαιτίας του η Ελλάδα εξευτελίστηκε παγκοσμίως για την ανεύθυνη πολιτική της και ο ίδιος ο Οτσαλάν κατέληξε στα χέρια των Τούρκων. Δεν υπάρχει κρίση που να τη διαχειρίστηκε ο χοντρός "τραγουδιστής" και να μην κατέληξε εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων.
Αυτόν έβαλαν σήμερα αρχιδιαχειριστή του ελληνικού κράτους σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους στην ιστορία του ελληνικού έθνους. Αρχιδιαχειριστής στην κρίση, την οποία θα προκαλέσει εις βάρος της Ελλάδας η διαβόητη λέσχη Μπίλντεμπεργκ, θα είναι ο Πάγκαλος, ο οποίος είναι ένα επιφανές μέλος της. Αν σκεφτεί κάποιος ότι το σύνολο των εθνικών μας προβλημάτων μεθοδεύονται εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και δρομολογούνται από τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, εύκολα θα καταλάβει το πόσο θα τα "υπερασπιστεί" ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος θα μας προστατεύσει από τις μεθοδεύσεις του Κίσινγκερ, της Ολντμπράιτ, του Νίμιτς και του Σόρος. Ο Πάγκαλος θα συγκρουστεί με τους ομοτράπεζους και "αφεντικά" του στη διαβόητη λέσχη των δολοφόνων των λαών.
Στο σημείο αυτό χρήσιμο είναι να πούμε μερικά πράγματα για τον Πάγκαλο. Ο Πάγκαλος είναι ένας κλασικός φασίστας και ως τέτοιος εκτός από βλάκας είναι και θρασύδειλος. Όταν στέκεται απέναντί σου από θέσεως ισχύος, είναι σκληρός κι ανηλεής. Όταν στέκεται απέναντί σου από θέση αδυναμίας, είναι ένα ελεεινό ανθρωπάκι. Ένα πραγματικό σκουλήκι της λάσπης. Μπορείς να τον φτύνεις και αυτός να ψάχνει το σύννεφο που τον βρέχει. Απόλυτα αναξιοπρεπής και δουλικός, συγκρίνεται μόνον με τους επίσης παχύσαρκους ευνούχους του Βυζαντίου. Για όσο διάστημα έτρεφε ελπίδες για αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και αισθανόταν δυνατός, πολεμούσε με το απόλυτο μένος τον Γιωργάκη. Όταν διαπίστωσε ότι δεν θα του επιτρεπόταν από τις διάφορες "λέσχες" να τον "προσπεράσει", άλλαξε την τακτική του και άρχισε να τον γλύφει. Σήμερα φαίνονται τα αποτελέσματα της καλής "δουλειάς" του και είναι ευτυχής που κατέλαβε τη θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
Ο Πάγκαλος, με την "εκρηκτική" ηλιθιότητά του, πολλές φορές έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στην ελληνική κοινωνία. Με τη φασιστική του νοοτροπία πολλές φορές έχει εξοργίσει την ελληνική κοινωνία. Μια κοινωνία, η οποία πάνω στον θυμό της συχνά-πυκνά του "υπενθυμίζει" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Αυτό είναι λάθος και τον εξυπηρετεί. Ακόμα κι αν η φασιστική του "καταγωγή" δεν τον "τιμά", τουλάχιστον δεν τον θίγει ουσιαστικά. Τι θέλουμε να πούμε; Τον Πάγκαλο τον συμφέρει να του "υπενθυμίζεις" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Τον συμφέρει, όχι επειδή έχει κέρδος από αυτό, αλλά επειδή θα είχε περισσότερη ζημιά αν ο λαός "θυμόταν" κάποια άλλα πολύ χειρότερα πράγματα.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, θα πρέπει να έχει υπόψη του μερικά βασικά πράγματα. Στο έγκλημα υπάρχει πάντα μια "διαβάθμιση" πολύ συγκεκριμένη. Μια διαβάθμιση, η οποία δεν ανατρέπεται ποτέ. Αυτή η διαβάθμιση του εγκλήματος συνδέεται απευθείας με τους χαρακτηρισμούς που κάθε φορά παίρνει ο εγκληματίας, όταν διαπράττει πολλαπλά εγκλήματα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ένας δολοφόνος, για παράδειγμα, κατά τη διάπραξη του εγκλήματός του, μπορεί να σκύψει και να πάρει από το θύμα του το πορτοφόλι του. Έγκλημα είναι να δολοφονήσεις κάποιον όπως και έγκλημα είναι να κλέψεις το πορτοφόλι κάποιου. Αυτά τα εγκλήματα όμως δεν είναι ισότιμα μεταξύ τους. Ως εκ τούτου ο χαρακτηρισμός, που πάντα ακολουθεί τον εγκληματία, αφορά πάντα το ανώτερο έγκλημα. Το έγκλημα, που "καλύπτει" όλα τα υπόλοιπα.
Ένας εγκληματίας μέσα στην κοινωνία είναι "δακτυλοδεικτούμενος". Είτε δολοφόνος είτε πορτοφολάς, είναι πάντα "δακτυλοδεικτούμενος". Πώς όμως τον "θυμάται" η κοινωνία; Πάντα τον "θυμάται" με βάση το "ανώτερο" έγκλημα. Αυτό συμφέρει την κοινωνία, προκειμένου να προστατεύεται από τους εγκληματίες και αυτό κάνει. Τον Δουρή δεν τον "θυμάται" η ελληνική κοινωνία για κάποιες ακάλυπτες επιταγές. Τον θυμάται ως τον άνθρωπο που δολοφόνησε το παιδί του αφού πρώτα ασέλγησε πάνω του. Αυτό, το οποίο συμφέρει την κοινωνία, είναι λογικό να μην συμφέρει τον εγκληματία. Έναν δολοφόνο τον συμφέρει να τον χαρακτηρίζεις πορτοφολά. Αυτό όμως ποτέ δεν σου το "χαρίζει" η κοινωνία, εξαιτίας της ιεραρχίας που υπάρχει στο έγκλημα.
Αυτό συμβαίνει και με τον παππού του Πάγκαλου. Ο παππούς του ήταν "δολοφόνος". Ήταν προδότης. Αυτό υπενθυμίζεις ως ιδιότητα και όχι ότι ήταν φασίστας. Φασίστας σ' αυτήν την περίπτωση είναι πταίσμα. Είναι σαν να τον αποκαλείς πορτοφολά. Τον συμφέρει να τον αποκαλείς έτσι, γιατί ξεχνάς ότι είναι δολοφόνος. Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε ότι τον Πάγκαλο δεν το θίγει ιδιαίτερα να του "υπενθυμίζουν" ότι είναι εγγονός δικτάτορα. Τον συμφέρει να του "υπενθυμίζουν" αυτό και να "ξεχνάνε" το χειρότερο. Ελάχιστα θίγει τον Πάγκαλο να τον αποκαλέσεις εγγονό φασίστα. Δεν του κάνει μεγάλη ζημιά.
Ο φασισμός, όσο αποτρόπαιος και άθλιος κι αν είναι, δεν παύει να είναι ένα ιδεολόγημα. Μια "πίστη". Ανθρώπινο δικαίωμα είναι να πιστεύει κάποιος όπου θέλει, όσο εσφαλμένο κι αν είναι. Δεν είναι απαραίτητο δηλαδή, επειδή ο φασισμός ή ο σταλινισμός είναι εγκληματικοί, να είναι εγκληματίες κι αυτοί που πιστεύουν σ' αυτούς. Μπορεί ένας κοινός φασίστας ή ένας κοινός σταλινικός να είναι καλύτεροι ως άνθρωποι από έναν δημοκράτη. Ειδικά μάλιστα στην Ελλάδα οι κοινοί φασίστες είναι κατά κανόνα καλύτεροι άνθρωποι από όλους τους "ήρωες" της Δημοκρατίας. Κατά μια περίεργη αγγλικής εμπνεύσεως "σύμπτωση" όλοι σχεδόν οι "ήρωες" της Δημοκρατίας στην Ελλάδα ήταν ταυτόχρονα φασίστες και κακοί άνθρωποι.
Ο φασισμός σε όλες τις μορφές του στηρίζεται στα ένστικτα των ανθρώπων και αυτή είναι η δύναμή του. Υποτάσσει κάποιους ανθρώπους στην αθλιότητά του, γιατί τους απειλεί με κάποιον άλλον κατά τη γνώμη του χειρότερο φασίστα. Έτσι λειτουργεί ο φασισμός σε όλο του το φάσμα. Ο δεξιός φασίστας κρατά όπλο, γιατί φοβάται τον σταλινικό με το "κονσερβοκούτι". Ο σταλινικός κρατά όπλο, γιατί φοβάται τον δεξιό με την "αγχόνη". Όλοι φοβισμένοι ως θύματα και όλοι δολοφονικοί ως θύτες. Ο ένας δίνει με τη βλακεία του άλλοθι στον άλλο να κάνει βλακείες. Αυτή είναι η βασική λειτουργία του φασισμού. Βασίζεται στα ένστικτα και εκ των δεδομένων όποιος άνθρωπος "σέρνεται" από τα ένστικτά του είναι βλάκας. Οι φασίστες, δηλαδή, αν δικαιούνται μιας συλλογικής κατηγορίας ως άτομα, αυτή είναι μόνον η κατηγορία της βλακείας. Είναι απαραίτητα βλάκες, αλλά η βλακεία δεν είναι έγκλημα. Είναι δικαίωμα του ανθρώπου να είναι βλάκας. Ο παππούς του Πάγκαλου ήταν φασίστας και άρα αποδεδειγμένα βλάκας. Αυτό όμως τον καθιστά "πορτοφολά", σε σχέση με το μεγάλο του έγκλημα.
Το μεγάλο έγκλημα του παππού του Πάγκαλου και το οποίο επισκιάζει όλα τα άλλα, ήταν η προδοσία της πατρίδας. Ήταν δοσίλογος. Ήταν προδότης. Σ' αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει ούτε βλακεία ούτε αφέλεια. Γνωρίζεις ακριβώς τι κάνεις. Είσαι χορτάτος, εξαιτίας των ξένων κατακτητών, όταν οι υπόλοιποι ομοεθνείς σου πεινάνε. Βλέπεις να πλουτίζεις σε μια περίοδο, που όλοι οι ομοεθνείς σου φτωχαίνουν. Κοιμάσαι ήσυχος, όταν οι υπόλοιποι ξαγρυπνάνε από την αγωνία. Δεν σε αφορά τίποτε από αυτά, τα οποία αποτελούν εφιάλτες για τους υπόλοιπους. Βλέπεις ένστολους κατακτητές και τρέχεις να τους χαιρετήσεις και όχι να εξαφανιστείς. Συνεργάζεσαι μ' αυτούς.
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα. Παθητικός προδότης δεν υπάρχει. Ο προδότης είναι πάντα ενεργητικός. Συμμετέχει στα εγκλήματα των κατακτητών. Είσαι υποχρεωμένος να τους βοηθήσεις, εφόσον σε βοηθάνε. Είσαι υποχρεωμένος να δείξεις με το "δάκτυλο" αυτούς που τους ενοχλούν, έστω κι αν χρειαστεί να φορέσεις "κουκούλα". Είναι μαθηματικά βέβαιο, δηλαδή, ότι κάποιοι Έλληνες αντιστασιακοί ή απλοί αντιδραστικοί συνάντησαν τον Δημιουργό τους πρόωρα, κατόπιν υποδείξεως του παππού Πάγκαλου. "Έκλεισαν" σπίτια Ελλήνων, προκειμένου να παραμένει "φωταγωγημένο" το σπίτι του προδότη.
Αυτά όλα αφορούν και τον ίδιο τον Πάγκαλο ως άτομο. Αν κρίνουμε από την ηλικία του, θα πρέπει για μεγάλο χρονικό διάστημα να μεγάλωνε με γνήσιο γάλα της Βερμαχτ. Όταν τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα λιμοκτονούσαν, ο μικρός Θόδωρος πρέπει να έμπαινε σε προγράμματα δίαιτας. Όταν τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα έβλεπαν τους μαυροφορεμένους Ες-Ες σαν προσωποποίηση του θανάτου, ο μικρός Θόδωρος έβλεπε "καλούς" ανθρώπους, που μοίραζαν σοκολάτες. Χέρια, που χάιδευαν το κεφάλι του μικρού Θόδωρου, μετά από λίγες ώρες μπορεί να βασάνιζαν Έλληνες πατριώτες. Μέχρι και επιλογές για καλές σπουδές στο Βερολίνο μπορεί να πρόσφεραν αυτοί οι "καλοί" άνθρωποι στον Θόδωρο.
Φυσικό λοιπόν είναι όλοι αυτοί να μισούσαν οικογενειακώς τους αντιδραστικούς Έλληνες και βέβαια το ΕΑΜ. Δεν μπορούσαν να "καταλάβουν" γιατί αυτοί οι "απολίτιστοι" δεν εκτιμούσαν αυτούς τους "καλούς" και γενναιόδωρους μαυροφορεμένους ανθρώπους. Κάθε επιτυχία της ελληνικής αντίστασης τούς εκνεύριζε, γιατί έκανε αυτούς τους "καλούς" ανθρώπους περισσότερο απαιτητικούς και λιγότερο γενναιόδωρους. Όσο πιο πολλές σφαίρες έριχνε το ΕΑΜ, τόσο λιγότερες σοκολάτες έπαιρνε ο μικρός Θόδωρος. Όλα αυτά μέχρι την κατάρρευσή του ναζισμού. Τότε πραγματικά η οικογένεια του Πάγκαλου πρέπει να έζησε τον απόλυτο εφιάλτη της.
Την ώρα που ο ελληνικός λαός πανηγύριζε την απελευθέρωσή του από τους Ναζί, η οικογένεια του Πάγκαλου και ο ίδιος θα ήταν κρυμμένοι σε κάποιο υπόγειο, περιμένοντας να συμβεί το μοιραίο. Θα άκουγαν τους πανηγυρισμούς στους δρόμους και θα έτρεμαν μη τυχόν τους θυμηθεί κανένας. Μετρούσαν τις ώρες, περιμένοντας να τους ξετρυπώσουν σαν τα "ποντίκια" και να τους σέρνουν στους δρόμους, μέχρι να μην μείνει καθόλου σάρκα για να σύρουν. Σε ένα ευνομούμενο κράτος οι Πάγκαλοι σήμερα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θα έπρεπε να εκτελεστούν ως δοσίλογοι και προδότες, όπως εκτελέστηκαν οι "συνάδελφοί" τους σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη. Ο ίδιος ο Πάγκαλος θα έπρεπε να έχει μεγαλώσει σε κάποια ορφανοτροφεία και σήμερα να αγωνιζόταν για την επιβίωσή του όπως όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες και όχι να ζει σαν βασιλιάς δημοσία δαπάνη.
Παρακολουθώντας την πορεία της ζωής του Πάγκαλου, εύκολα αντιλαμβανόμαστε τις ιδιομορφίες της και άρα εύκολα μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επιλογές του. Τις επιλογές του παρελθόντος, αλλά και αυτές του μέλλοντος. Δεν χρειάζεται δηλαδή να είναι κάποιος μάντης, για να καταλάβει ποιες θα είναι οι επιλογές του, όταν θα βρεθεί σε δίλημμα για την ταυτότητα εκείνου που θα επιλέξει να υπηρετήσει σε μια κρίσιμη στιγμή. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης, για να προβλέψει ποια θα είναι η επιλογή του Πάγκαλου σε μια πιθανή σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ Ελλήνων και ξένων. Για τον Πάγκαλο η έννοια της ασφάλειας είναι απόλυτα συνδεμένη με τους ξένους και όχι με τους Έλληνες. Οι ξένοι ήταν γι' αυτόν οι γενναιόδωροι και αξιόπιστοι φίλοι και σύντροφοι της ζωής του. Ξένοι τον τάιζαν όταν ήταν βρέφος και ξένοι τον έσωσαν όταν κατέρρευσε ο ναζισμός. Με υποτροφία ξένων σπούδασε στο εξωτερικό και υπό τις ευλογίες ξένων έγινε σημαντικός πολιτικός παράγοντας, σε σημείο να του παραδοθεί το υπουργείο εξωτερικών.
Το σύνολο των επιλογών του είχε πάντα σημείο αναφοράς την εξασφάλιση ενός ξένου προστάτη. Του όποιου ξένου, εφόσον είχε εμπιστοσύνη στους πάντες και υπηρέτησε τους πάντες. Ακόμα και το "άλμα" του στον σταλινισμό πάνω σ' αυτήν τη βάση σκέψης πραγματοποιήθηκε. Από τους Γερμανούς πήγε στους Άγγλους και από εκεί στους Ρώσους, για να επιστρέψει στους Αμερικανούς. Ποτέ δεν αισθανόταν ασφάλεια ο ανασφαλής φασίστας μακριά από τα "αφεντικά" του. Ποτέ ο θρασύδειλος δεν περιφερόταν μακριά από κάποια "πλατφόρμα" ξένων συμφερόντων.
Δεν χρειάζεται και μεγάλη σκέψη, για ν' αντιληφθεί κάποιος τις σχέσεις τού Πάγκαλου με τους Έλληνες. Δεν χρειάζεται να του εκμαιεύσεις μια εξομολόγηση ή να ψάχνεις κάποιες μυστικές πληροφορίες. Εξαιτίας της ναζιστικής επιλογής τους η οικογένειά του και ο ίδιος είναι υποχρεωμένοι να συμπορεύονται με αυτούς που τους προστατεύουν. Στην πορεία της ζωής τους βρίσκονται πάντα "απέναντι" στους Έλληνες, σαν να κάθονται σε μια ιδεατή "τραμπάλα". Του ενός η χαρά φτάνει στο ανώτατο επίπεδο, όταν του άλλου η θλίψη μεγιστοποιείται. Του ενός η επιτυχία μεγιστοποιείται, όταν ο άλλος αγγίζει την καταστροφή. Ο Πάγκαλος με τους Έλληνες έχει σχέσεις παντοτινού μίσους και αυτό είναι φυσικό. Έχοντας από τα γεννοφάσκια του συνδεθεί με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, ευνόητα είναι μερικά πράγματα.
Η χαρά των Ελλήνων ήταν πάντα εφιάλτης για τον ίδιο. Οι εφιάλτες των Ελλήνων ήταν το "Ελντοράντο" γι' αυτόν. Είναι βέβαιον ότι κάθε φορά, που τους ακούει ν' αλαλάζουν, τρέμει μήπως ήρθε η ώρα του. Το έζησε κάποτε και είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Δεν ξεπερνιούνται αυτά τα πράγματα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τους μισεί, αλλά και τους φοβάται. Περισσότερο ασφαλής αισθάνεται στις "λέσχες" τύπου Μπίλντεμπεργκ, παρά σε ένα ελληνικό καφενείο. Για τον Πάγκαλο οι Έλληνες είναι περίπου τουρκόσποροι ραγιάδες, που είναι "κατώτεροι" των αφεντικών του και άρα και του ιδίου. Γι' αυτόν τον λόγο είναι μόνιμα προσβλητικός απέναντί τους. Γι' αυτόν τον λόγο δεν διστάζει ως γνήσιος φασίστας να τους προσβάλει ή ακόμα και να επιχειρεί να χειροδικήσει εις βάρος τους. Όλα αυτά όμως από θέσεως ισχύος. Μόνον με εξασφαλισμένες "πλάτες" ο Θόδωρος είναι "γενναίος" απέναντι στους Έλληνες. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις διαβατήριο, βαλίτσα και δρόμο.
Το ΚΚΕ και ο ρόλος του.
Ο νέος σχεδιασμός απαιτεί το "πεθαμένο" ΚΚΕ να βρει δυνάμεις, για να μπορεί να εμφανίζεται σαν φόβητρο της κοινωνίας. Να μπορεί να εμφανίζεται σαν παράγοντας αρκετά ισχυρός, ώστε ν' απειλεί τόσο την ελευθερία όσο και την ευημερία του ελληνικού λαού και μάλιστα εν’ μέσω μιας τεράστιας και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτό όμως δεν είναι εύκολο να γίνει. Η δύναμη του ΚΚΕ είναι πολύ μικρή και πολύ συγκεκριμένη, ώστε ν' αποτελέσει σοβαρό φόβητρο της δημοκρατικής κοινωνίας. Το ΚΚΕ έπρεπε να βρει μια νέα τεράστια ανθρώπινη μάζα, προκειμένου να την "κινεί" όπως προβλέπεται. Να την κινεί σαν "απειλή" εναντίον της κοινωνίας, για να νομιμοποιεί τους ντόπιους χαφιέδες και δοσίλογους των Αμερικανών σαν "εγγυητές" της Δημοκρατίας και της ελευθερίας της πατρίδας μας. Να την κινεί σαν "απειλή" για τον λαό και να τον προκαλεί. Να ενεργοποιεί μαζικά ένστικτα και να "μαντρώνει" τους πολίτες στα "μαγαζιά" των Αμερικανών.
Αναζητώντας λοιπόν το ΚΚΕ μια ανθρώπινη "μάζα", για να παίξει τον προβοκατόρικο ρόλο του, έχει αρχίσει ν' ασχολείται συστηματικά με τους λαθρομετανάστες. Αυτό όμως —πέραν όλων των άλλων— είναι ένα τεράστιο ρίσκο για το ίδιο. Γιατί; Γιατί αφήνει πίσω του "ίχνη". Αυτά τα "ίχνη" είναι η απόδειξη ότι παίζει και πάλι παιχνίδια εις βάρος των Ελλήνων. Τι σημαίνει αυτό; Έχει αρχίσει τα παράδοξα και αυτό είναι που το αποκαλύπτει. Όπως ήταν παράδοξο στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, που ένα σταλινικό και άρα φασιστικό "κόμμα" εμφανιζόταν επικεφαλής ενός εθνικού και πατριωτικού μετώπου, όπως ήταν το ΕΑΜ, έτσι παράδοξο είναι που σήμερα το ίδιο "κόμμα" με τα μονίμως αναλλοίωτα χαρακτηριστικά του εμφανίζεται σαν ο μέγας "προστάτης" των δικαίων των μεταναστών. Γιατί είναι αυτό παράδοξο; Γιατί το ΚΚΕ είναι ένα "κόμμα" υποτίθεται καθαρά ταξικό. Είναι "κόμμα" υποτίθεται των εργατών και άρα απόλυτα εξειδικευμένο.
Τι σημαίνει αυτό και γιατί έχει τόση μεγάλη σημασία; Ένα ταξικό κόμμα έχει απόλυτα προσδιορισμένους τους στόχους του και άρα και τους εχθρούς τους. Έννοιες όπως ο "ανθρωπισμός", για παράδειγμα, δεν "χωράνε" στη λογική του. Είναι περιττές "πολυτέλειες", τις οποίες δεν δύναται να υποστηρίξει. Έχει υποτίθεται εχθρούς του τους κεφαλαιοκράτες και τους πλουτοκράτες και τους πολεμά με όλα τα μέσα. Ακόμα κι αν αυτοί είναι ομοεθνείς του και άρα είναι φυσικά του αδέρφια των δικών του οπαδών. Τους πολεμά με τόσο πάθος, που μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα και όπλα αν χρειαστεί. Τι ανθρωπισμός μπορεί να υπάρχει σ' αυτήν τη μανιχαϊστική λογική; Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι για ένα σταλινικό "κόμμα", όπως είναι το ΚΚΕ, δεν υπάρχει ανθρωπισμός.
Όποιος συμφωνεί με το δόγμα μας είναι φίλος και όποιος δεν συμφωνεί είναι εχθρός. Από εκεί και πέρα τον εχθρό τον αντιμετωπίζουμε με όλα τα μέσα. Αν μπορούμε, τον στέλνουμε στα Γκούλαγκ, αν επιμένει να μας αμφισβητεί, τον εκτελούμε και αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε από αυτά τα δύο, τον δολοφονούμε. Όταν δεν σέβεσαι τη διαφωνία του άλλου, ευνόητο είναι ότι δεν μπορείς να είσαι ανθρωπιστής. Δεν υπάρχει μερικώς ανθρωπιστής, ώστε να εξαντλεί την ευαισθησία του μόνον στους ομοϊδεάτες του. Αυτό όμως εκ των δεδομένων ακυρώνει και την έννοια του "διεθνισμού". Δεν μπορείς να είσαι μερικώς διεθνιστής, όταν εξαιτίας του δόγματος και της νοοτροπίας σου άλλα έθνη τα βλέπεις ως "φίλους" και άλλα ως "εχθρούς".
Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή είμαστε αντικομμουνιστές. Αυτά τα λέει η ιστορία. Η καταγεγραμμένη ιστορία. Η ιστορία, που "κυνηγάει" πλέον όλα τα κομμουνιστικά "κόμματα" της Ευρώπης —και άρα και το ΚΚΕ— και τα θέτει στην "ομηρία" των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί αποφασίζουν πότε θα διωχθούν όλοι αυτοί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και όποιος αποφασίζει για τιμωρίες, μπορεί να εκβιάζει αυτούς τους οποίους απειλεί με τέτοιες. Αυτήν τη στιγμή στην κυριολεξία όλα τα σταλινικά "κόμματα" εκβιάζονται και προκειμένου να μην συρθούν στα διεθνή δικαστήρια, προδίδουν τις πατρίδες τους. Ένα τέτοιο "κόμμα", που εκβιάζεται από τους Αμερικανούς και προδίδει για ακόμα μία φορά την πατρίδα του, είναι και το ΚΚΕ.
Γιατί αναφερόμαστε σ' αυτά τα γενικά θέματα, ενώ η θεματολογία μας είναι συγκεκριμένη; Για τον εξής απλό λόγο. Αναζητούμε τα "ίχνη" του ΚΚΕ στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, ώστε ν' αποκαλύψουμε τον ρόλο του. Το ΚΚΕ αυτήν τη στιγμή εμφανίζεται σαν μεγάλος προστάτης των ξένων μεταναστών στην Ελλάδα. Το "άλλοθί" του είναι ότι το κάνει για λόγους ανθρωπισμού και βέβαια διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αυτό το "άλλοθι" θέλουμε να καταρρίψουμε. Το σταλινικό ΚΚΕ δεν μπορεί από τη φύση του να είναι ούτε ανθρωπιστικό ούτε αλληλέγγυο με ξένους, απλά και μόνον επειδή είναι άνθρωποι. Ένα "κόμμα", το οποίο δεν μπορεί να είναι ανθρωπιστικό και αλληλέγγυο για λόγους ταξικούς απέναντι στους ίδιους τους ομοεθνείς του, δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι το κάνει άνευ κέρδους για τους ξένους. Άρα; Άρα τους υποστηρίζει, επειδή το συμφέρει.
Αυτό είναι το "ίχνος" που αναζητούμε. Γιατί το συμφέρει; Το συμφέρει πολιτικά και ιδεολογικά σαν "κόμμα" ή το συμφέρει απλά επειδή κάποιοι εγκληματίες από την ηγεσία του θέλουν να σωθούν ως πρόσωπα και για να το καταφέρουν αυτό εξυπηρετούνται από τις υποδομές του κόμματος; Αυτά τα συμφέροντα αναζητούμε. Είναι εύκολο να τα εντοπίσουμε, γιατί το ΚΚΕ είναι ένα εξειδικευμένο ταξικό "κόμμα". Θεωρητικά είναι το "κόμμα" της εργατικής τάξης. Άρα; Άρα το ΚΚΕ, με βάση την ιδεολογική λογική του και την εξειδίκευσή του, θα έπρεπε να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός των μεταναστών. Μάλιστα, εξαιτίας της σταλινικής αντίληψής του, θα έπρεπε να είναι και βίαιο απέναντι σ' αυτούς.
Γιατί θα έπρεπε να συμβαίνουν αυτά; Γιατί θα έπρεπε ως "κόμμα" με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους και ακόμα πιο συγκεκριμένους "πελάτες" να αντιλαμβάνεται τους μετανάστες ως εχθρούς. Γιατί θα έπρεπε ως σταλινικό "κόμμα", όχι απλά να εντοπίζει εύκολα και γρήγορα τους εχθρούς του, αλλά και να είναι βίαιο απέναντί τους. Γιατί όμως είναι εχθροί του οι μετανάστες σε σημείο να τους απειλεί με βία; Γιατί απλούστατα με την παρουσία τους εξυπηρετούν τους ταξικούς εχθρούς τους και απειλούν τα συμφέροντα των εργατών. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι οι μετανάστες και μόνον με την παρουσία τους απειλούν τα συμφέροντα μόνον των εργατών και κανενός άλλου. Τους αφαιρούν θέσεις εργασίας και καταστρέφουν την ενιαία εθνική συλλογική μισθολογική πολιτική. Εξυπηρετούν απόλυτα μόνον τους κεφαλαιοκράτες. Τους παρέχουν οριακά φτηνή εργασία και ταυτόχρονα τους δίνουν έναν "μοχλό" να εκβιάζουν την εργατική τάξη. Εξυπηρετούν και τους "μπουρζουάδες" αστούς, εφόσον μπορούν να εκμεταλλεύονται κι αυτοί την αδυναμία της εργατικής τάξης. Μπόνους παίρνουν οι αστοί κάθε φορά που κάνουν "οικονομία" στα αφεντικά εις βάρος των εργατών.
Από τη στιγμή λοιπόν που καταλήξαμε ότι το σταλινικό ΚΚΕ ενεργεί πάντα με βάση τα συμφέροντά του, βλέπουμε ότι η φιλομεταναστευτική πολιτική του τού προκαλεί τεράστια πολιτική ζημιά σαν "κόμμα". Η υποστήριξη των δικαιωμάτων των μεταναστών μεταφράζεται απευθείας σε αντιπάθεια των Ελλήνων εργατών απέναντι στο κόμμα των "εργατών". Η υποστήριξη της "εν λευκώ" παροχής πολιτικών δικαιωμάτων σ' αυτούς, επαναφέρει τα ερωτήματα που πάντα είχε η ελληνική κοινωνία σ' ό,τι αφορά τον πατριωτισμό του ΚΚΕ. Εύκολα λοιπόν αντιλαμβανόμαστε ότι το ΚΚΕ με τη στάση του στο θέμα των μεταναστών δεν εξυπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντά του. Ζημιά παθαίνει και κέρδος δεν έχει.
Άρα τι απομένει; Να δούμε γιατί τέλος πάντων μπορεί να το συμφέρει. Γιατί το συμφέρει; Γιατί απλούστατα συμφέρει τους Αμερικανούς και αυτοί εκβιάζουν το ΚΚΕ. Οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι εξασφαλίζουν τη "νομιμότητά" του και οι Αμερικανοί είναι αυτοί οι οποίοι το προστατεύουν από τις περιπέτειες των διώξεων. Εκεί κάπου βρίσκονται τα συμφέροντα του ΚΚΕ και αυτά τα συμφέροντά του δεν είναι πολιτικά. Το συμφέρον του ΚΚΕ είναι να επιβιώσει σαν "κόμμα" —και άρα να συνεχίσει να εισπράττει κρατικά χρήματα από την παράνομη συμμετοχή του στις δημοκρατικές διαδικασίες— και να μην διωχθούν ποινικά κάποια από τα ηγετικά στελέχη του. Με τα κρατικά χρήματα φιλοδοξεί να διατηρηθεί στη ζωή και με την αμερικανική "ασυλία" φιλοδοξεί να συνεχίσει να αποτελεί πόλο πολιτικής εξουσίας. Από εκεί και πέρα όλα μπαίνουν στο "τραπέζι" των διαπραγματεύσεων. Παρέχει "υπηρεσίες" σε "αφεντικά" και αναζητά την "ανταμοιβή" του.
Προσκολλάται λοιπόν στους μετανάστες, για να έχει δύναμη να παίξει τον ρόλο του. Για να έχει τη δύναμη να εξυπηρετεί τους Αμερικανούς. Για να έχουν τη δύναμη οι Αμερικανοί να απειλούν τον ελληνικό λαό με συγκρούσεις εμφυλιοπολεμικού μεγέθους. Για να έχουν τη δύναμη οι Αμερικανοί να απειλούν έναν λαό μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Αν σκεφτεί κάποιος ότι οι μετανάστες αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα είναι πάνω από δύο εκατομμύρια, αντιλαμβανόμαστε για τι πράγμα μιλάμε. Δύο εκατομμύρια νέων, εξαθλιωμένων και απελπισμένων ανθρώπων απέναντι σε έναν λαό γηρασμένο και αδύναμο. Δύο εκατομμύρια ευάλωτων στον εκβιασμό ανθρώπων.
Σ' αυτούς θέλει να "μιλάει" το ΚΚΕ. Απέναντι σ' αυτούς μόνον "νοθεύει" τη σταλινική του σκέψη και νοοτροπία. Δεν το νοιάζει αν "συμφωνούν" ιδεολογικά ή όχι μαζί του. Δεν το νοιάζει αν είναι φανατικοί μουσουλμάνοι ή οτιδήποτε άλλο. Δεν το νοιάζει αν είναι ακόμα κι εξωγήινοι. Αυτοί είναι το "διαβατήριό" του. Αυτοί εξασφαλίζουν τα κρατικά χρήματα στο ΚΚΕ και οι ίδιοι εξασφαλίζουν την "ασυλία" της ηγεσίας του απέναντι σε οποιοδήποτε αντικομμουνιστικό νομοθέτημα, είτε ντόπιο είτε ευρωπαϊκό. Αυτοί δίνουν στην ηγεσία του ΚΚΕ τη δυνατότητα να εμφανίζεται σαν πολιτικός παράγοντας εξουσίας, να "διαπραγματεύεται" νέα κέρδη και να σβήνει παλιά "χρέη".
Τι είδους υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει το ΚΚΕ στα "αφεντικά" του; Το ΚΚΕ, όπως και όλα τα σταλινικά κόμματα του είδους του, είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε να "σπρώχνει" μάζες προς την κατεύθυνση που βολεύει την ηγεσία του. Έχει επαγγελματίες "εργατοβοσκούς" και επαγγελματίες προβοκάτορες, που λειτουργούν σαν "μαντρόσκυλα". Έχει εκπαιδευμένους αστούς, που παριστάνουν τους "ταπεινούς" εργατοπατέρες, έστω κι αν δεν έχουν εργαστεί ποτέ ως εργάτες οι ίδιοι. Αυτοί οι επαγγελματίες είναι χρήσιμοι για το σύστημα, γιατί μπορεί να οδηγήσουν τους πολυπληθείς μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας ακόμα και σε σύγκρουση με τους γηγενείς. Κάποτε έσπρωχναν τους αγράμματους κολίγες εναντίον των κεφαλαιοκρατών και σήμερα σπρώχνουν τους επίσης αγράμματους μετανάστες εναντίον του συστήματος.
Αυτό "πουλάει" το ΚΚΕ στην εξουσία ως εκδούλευση. Η εξουσία είναι υποχρεωμένη ν' αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα εις βάρος του λαού και αυτό μπορεί να το κάνει πολύ πιο εύκολα σε συνθήκες λαϊκής έντασης και απειλής αποσταθεροποίησης. Το ΚΚΕ σ' αυτό το επίπεδο μπορεί να συμβάλει με τις "υπηρεσίες" του. Μπορεί να οργανώσει και να φανατίσει τους μετανάστες, οι οποία άτυπα είναι μια τεράστια "μειονότητα" μέσα στην πατρίδα μας. Οι επαγγελματίες προβοκάτορες μπορούν να τους αποθρασύνουν στον βαθμό εκείνο, που να προκαλούν τον ελληνικό λαό. Γιατί; Γιατί είναι επαγγελματίες. Γιατί γνωρίζουν το παιχνίδι. Γιατί γνωρίζουν τα κατατόπια. Γιατί γνωρίζουν τον ελληνικό λαό και τα "κουμπιά" του. Αυτοί, δηλαδή, τους βάζουν να "απαιτούν" δικαιώματα, τα οποία χωρίς τη δική τους υποστήριξη ποτέ δεν θα τολμούσαν να διεκδικήσουν. Όχι επειδή είναι δειλοί ή κουτοί, αλλά επειδή απλά δεν είναι τρελοί. Απλά πράγματα. Δεν είναι τρελοί από μόνοι τους. Το ΚΚΕ τους "τρελαίνει".
Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται διαφορετικά στην πατρίδα του απ' ό,τι σκέφτεται στις πατρίδες των άλλων. Ζητάνε, για παράδειγμα, οι Πακιστανοί πλήρη δικαιώματα πολιτών στην Ελλάδα. Με ποιο επιχείρημα; Με το επιχείρημα ότι απλά βρέθηκαν στη χώρα και άρα ως άνθρωποι "δικαιούνται" το σύνολο όχι μόνον των ανθρωπίνων αλλά των πολιτικών δικαιωμάτων. Αυτό όμως το σκέφτηκαν τώρα ή το "κουβαλούσαν" ως σκέψη από την πατρίδα τους; Περνώντας το Αιγαίο τούς άλλαξαν οι ιδέες και βέβαια οι γνώσεις τους; Στην πατρίδα τους, για παράδειγμα, θα έδιναν πλήρη δικαιώματα πακιστανών πολιτών σε Ινδούς, αν αυτοί για τον οποιονδήποτε λόγο βρίσκονταν εκεί;
Ως κυρίαρχοι πολίτες μιας κυρίαρχης χώρας θα συμπαραστέκονταν στους διαμαρτυρόμενους; Αν ξαφνικά συνέρεαν στο Πακιστάν ανεξέλεγκτα και αυθαίρετα χιλιάδες Ινδών, πώς θα τους αντιμετώπιζαν; Όλοι αυτοί οι κατά κανόνα φανατικοί ισλαμιστές, που ξαφνικά σήμερα εμφανίζονται υπερασπιστές της θρησκευτικής "ανοχής", τι θα έκαναν αν ξαφνικά οι μουσουλμανικές γειτονιές τους γέμιζαν από ινδουιστές; Από όσα γνωρίζουμε ότι συμβαίνουν στις πατρίδες τους μεταξύ των θρησκευτικών "μειονοτήτων", όχι πολιτικά δικαιώματα αλλά ούτε την επιλογή της επιβίωσης δεν θα τους πρόσφεραν.
Μόνον αν συνειδητοποιήσουν ότι είναι "Ινδοί" μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ελπίδα να βρούμε κάποια άκρη, για να συνυπάρξουμε ειρηνικά. Μόνον αν το συνειδητοποιήσουν μπορούν να εκτιμήσουν την πολιτισμένη στάση του ελληνικού λαού και να αγνοήσουν τους νεοταξίτες, οι οποίοι τους "φουσκώνουν" τα μυαλά με υπερβολές και ηλιθιότητες. Τότε θα καταλάβουν και οι ίδιοι ότι είναι άλλο πράγμα ο ανθρωπισμός και άλλο πράγμα η αφέλεια. Είναι άλλο πράγμα ο πολιτισμένος άνθρωπος και άλλο πράγμα το κορόιδο. Μέχρι να το κάνουν αυτό, θα γίνονται υποχείρια των ξένων μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες εκμεταλλεύονται τις φλέγουσες ανάγκες τους και την αγωνία τους για επιβίωση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά είναι παιχνίδια, τα οποία κάποιοι τους βάζουν να τα παίζουν. Όπως δεν θα διανοούνταν στις πατρίδες τους να δουν ινδουιστές να διαδηλώνουν εκεί όπου διαδηλώνουν οι ίδιοι για τα δικαιώματά τους, έτσι δεν θα διανοούνταν καν να καταλαμβάνουν τα "σαλόνια" διαμαρτυρίας της ελληνικής Πρωτεύουσας. Η διαμαρτυρία στην πλατεία Συντάγματος —και άρα μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων— είναι το υπέρτατο δικαίωμα και βέβαια ένα αποκλειστικό προνόμιο των Ελλήνων πολιτών. Δικαίωμα, το οποίο απολαμβάνουν αποκλειστικά οι Έλληνες πολίτες, είναι η διαμαρτυρία τους μπροστά στο κέντρο της εξουσίας της ελληνικής Δημοκρατίας. Δικαίωμά τους και προνόμιο, που το εξασφαλίζει το Σύνταγμα, είναι να βρεθούν πρόσωπο με πρόσωπο με τους φυσικούς φορείς της εξουσίας. Οι ξένοι —και μάλιστα οι παρανόμως ευρισκόμενοι στη χώρα— πώς φτάνουν σ' αυτό το "σαλόνι"; Πώς τολμούν και ξεμυτίζουν από τις "τρύπες" τους, χωρίς να έχουν πάνω τους ούτε καν ένα έγγραφο, που να πιστοποιεί τις ταυτότητές τους;
Άρα κάποιος τους βάζει να το κάνουν. Κάποιος, που γνωρίζει αυτά τα οποία δεν γνωρίζουν οι ίδιοι. Κάποιος, που γνωρίζει τις "κόκκινες" γραμμές των Ελλήνων και μπορεί να παίζει στα όριά τους. Οι μετανάστες δεν μπορούν να γνωρίζουν αυτά τα όρια. Δεν μπορούν ξαφνικά κάποιοι αγράμματοι, που διέσχισαν με τα πόδια τον μισό Πλανήτη, να έρχονται στην Ελλάδα και να γνωρίζουν απ' έξω κι ανακατωτά το διεθνές δίκαιο. Υπάρχει "υποβολέας". Κάποιος τους λέει τι να κάνουν και πότε να το κάνουν. Κάποιος τους παίρνει από το "χέρι" και τους σέρνει, γιατί προφανώς μπορεί να τους εγγυηθεί ασφάλεια. Είναι απαραίτητη η "εγγύηση", γιατί οι ίδιοι γνωρίζουν ότι, αν αυτά γίνονταν στις πατρίδες τους, δεν θα είχαν ασφάλεια αυτοί οι οποίοι τα επιχειρούσαν.
Όμως, όταν αυτή η "φιλάνθρωπη" δραστηριότητα κάποιων Ελλήνων έχει ως αποτέλεσμα να θίγονται τα δικαιώματα των ίδιων των Ελλήνων πολιτών, ευνόητο είναι ότι μιλάμε για προδοσία. Αυτό είναι ό,τι πιο απλό υπάρχει στην κατανόησή του. Ένας χώρος, όπως είναι μια πατρίδα, είναι μια "πίτα". Μια "πίτα" απόλυτα ορισμένη, η οποία πρέπει να μοιραστεί ανάμεσα σε κάποιους. Όποιος αυξάνει το μερίδιό του, μειώνει αυτό του άλλου. Αν ο κάθε Έλληνας ασθενής δικαιούνται δύο ασπιρίνες από το δημόσιο σύστημα υγείας του, αυτές θα γίνουν μία, αν διπλασιαστεί αυθαίρετα ο πληθυσμός της Ελλάδας από ξένους. Όταν ξένοι άνθρωποι αποκτούν δικαιώματα στην πατρίδα άλλων, ευνόητο είναι ότι εκτός των άλλων μειώνουν και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.
Αυτό όμως, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι ο απόλυτος ορισμός της έννοιας της προδοσίας. Πάντα υπάρχει προδοσία, όταν κάποιοι "αδερφοί" αποκαλύπτουν τις ιδιομορφίες, τα μυστικά ή τις φοβίες των αδερφών τους σε ξένους. Πάντα υπάρχει προδοσία, όταν αυτοί οι ίδιοι ανοίγουν τις "πόρτες" ανεξέλεγκτα στους ξένους. Είναι θέμα μοιρασιάς της "οικογενειακής" περιουσίας. Δεν έχει σχέση απαραίτητα με την ποιότητα του ξένου ή την ιδιότητα με την οποία εμφανίζεται. Από τη στιγμή —και μόνον— που υπάρχει και επωφελείται από ένα ξένο κεφάλαιο, υπάρχει πρόβλημα. Είτε είναι ιμπεριαλιστής άρπαγας είτε ένας φουκαράς λαθρομετανάστης, που επιβιώνει στα όρια της φτώχειας, το πρόβλημα είναι ίδιο. Η παρουσία του είναι επιζήμια γι' αυτούς που αναγκάστηκαν να τους υποστούν, χωρίς να ρωτηθούν και απειλούνται με βία όταν αντιδρούν.
Προδότες ήταν αυτοί, οι οποίοι εξυπηρετούσαν τους κατακτητές Ναζί εις βάρος των Ελλήνων και το ίδιο είναι κι αυτοί, οι οποίοι εξυπηρετούν τους ξένους μετανάστες εις βάρος και πάλι των Ελλήνων. Δεν έχει σημασία ότι οι πρώτοι ήταν πανίσχυροι και οι δεύτεροι δυστυχείς. Το κοινό σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι το ατομικό μερίδιο, το οποίο μειώνεται εξαιτίας κάποιων ξένων με τη βοήθεια Ελλήνων. Αυτό είναι το έργο εκείνων, που "κινούν" τους μετανάστες. Το έργο δηλαδή του ΚΚΕ, εφόσον αυτό εμφανίζεται ως ο οργανωμένος φορέας, που τους κινεί και τους παρακινεί σε όλους τους "αγώνες", οι οποίοι, αν πετύχουν, θα έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ελλήνων.
Ακόμα όμως και εκεί να έμεναν τα πράγματα, δεν θα ήταν τόσο επικίνδυνα όσο είναι αυτήν τη στιγμή. Γιατί; Γιατί κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στις κοινότητες των μεταναστών. Δεν γνωρίζει κανένας ποιοι ακριβώς κάνουν τι και υπό τις εντολές ποιών. Τι είναι αυτή η μάζα των μεταναστών, που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα; Είναι ομοιογενής μάζα δυστυχών λαθρομεταναστών, οι οποίοι αγωνιούν για την επιβίωσή τους; Δεν είναι ομοιογενής και δυστυχώς είναι μόνιμα "ανοιχτή" σε όποιον ξένο έχει να εξυπηρετήσει συμφέροντα μέσα από αυτήν. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;
Ανάμεσα στους άπειρους δυστυχείς μετανάστες υπάρχουν και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, οι οποίοι τους έχουν ακολουθήσει από τις πατρίδες τους, προκειμένου να τους ελέγχουν. Τους χιλιάδες Αφγανούς, για παράδειγμα, τους έχουν ακολουθήσει κάποιες δεκάδες πρακτόρων του αμερικανόφιλου καθεστώτος του Αφγανιστάν. Λογικό είναι αυτό, εφόσον το φασιστικό καθεστώς έχει λόγους να παρακολουθεί τους μετανάστες του, πολλοί εκ των οποίων είναι αντικαθεστωτικοί και γι' αυτόν τον λόγο διωχθέντες από την πατρίδα τους. Οι καθεστωτικοί "ευημερούν" στο Αφγανιστάν και δεν επιβιώνουν στα όρια της εξαθλίωσης στα υπόγεια της Δύσης. Για να συνεχίσουν όμως να ευημερούν, πρέπει να παρακολουθούν όλους εκείνους, οι οποίοι κατέφυγαν στη Δύση και έχουν μόνιμο στόχο τους την επιστροφή τους στις πατρίδες τους. Είναι λοιπόν δεδομένο ότι κάποιοι από τους εμφανιζόμενους σαν λαθρομετανάστες είναι πράκτορες φασιστικών καθεστώτων.
Άρα τι βρήκαμε; Ότι ανάμεσα στους ανίσχυρους των κοινοτήτων των μεταναστών υπάρχουν και ισχυροί φιλοαμερικανοί πράκτορες. Πράκτορες, οι οποίοι θα εκτελέσουν όποια εντολή κι αν τους δοθεί. Πράκτορες έμπειροι, οπλισμένοι κι ετοιμοπόλεμοι, οι οποίοι θα απειλήσουν μέχρι και την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών, αν πάρουν την αντίστοιχη εντολή. Εντολή, όχι μόνον να προχωρήσουν σε προβοκατόρικες ενέργειες εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εντολή να "φιλοξενήσουν" ανάμεσά τους και άλλους ακόμα πιο νέους και ετοιμοπόλεμους συνάδερφους προβοκάτορες. Μπορεί να γνωρίζει σήμερα κάποιος πόσοι εμπειροπόλεμοι Κοσοβάροι "φιλοξενούνται" στην Αθήνα σαν κοινοί Αλβανοί "λαθρομετανάστες", που περιμένουν εντολές; Γνωρίζει πόσοι πράκτορες ξένων δυτικών υπηρεσιών περιφέρονται στις πλατείες της Αθήνας "ρακένδυτοι" κι ετοιμοπόλεμοι; Ξένοι είναι όλοι τους και δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσά τους.
Πρόσφατα στο Ιράκ συνέβη το εξής απίθανο γεγονός. Συνελήφθησαν δύο Βρετανοί, οι οποίοι έβγαιναν στους δρόμους ντυμένοι σαν Ιρακινοί και πυροβολούσαν αδιακρίτως ανάμεσα στο πλήθος. Γιατί; Γιατί αυτό συμφέρει την πολιτική των ιμπεριαλιστών. Για να διατηρούν τον ιρακινό λαό σε κατάσταση εμφυλιοπολεμικού μίσους και να παραμένουν στη χώρα τους σαν "ειρηνοποιοί". Ιρακινοί έβλεπαν κάποιους, οι οποίοι εξωτερικά έμοιαζαν με Ιρακινούς, να σκοτώνουν πολίτες στους δρόμους. Δεν γνώριζαν ποιοι ήταν και γιατί το έκαναν. Όλοι υπέθεταν. Άλλοι νόμιζαν ότι ήταν Σουνίτες, που σκότωναν Σιίτες και άλλοι το αντίθετο. Ούτε που φαντάζονταν οι Ιρακινοί ότι αυτοί οι δολοφόνοι ήταν Βρετανοί. Οι συγκεκριμένοι εγκληματίες συνελήφθησαν και έτσι μάθαμε ότι πολλοί από τους θανάτους στο Ιράκ ήταν κατά παραγγελία μυστικών υπηρεσιών. Αν αυτές τις δολοφονίες τις γνωρίζουμε, πόσες άλλες αγνοούμε;
Τι θέλουμε να πούμε και γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Η οικονομική κρίση λειτουργεί ως καταλύτης στην πρόκληση μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων. Η αδυναμία επιβίωσης μετατρέπει την κοινωνία σε ζούγκλα, στην οποία ισχύει το ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Πάνω δηλαδή στην αγωνία επιβίωσης των ατόμων, των τάξεων ή των μειονοτήτων, θα προκληθούν "τριβές". Από αυτές τις "τριβές" μπορούν να προκληθούν συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας. Τι θα γίνει λοιπόν αν οι Έλληνες, πάνω στην αγωνία τους για επιβίωση, έρθουν σε σύγκρουση με τους λαθρομετανάστες; Πόσο αναπόφευκτες είναι αυτές οι συγκρούσεις, όταν εκ των δεδομένων συμφέρουν τους ιμπεριαλιστές και τους τοπικούς λακέδες τους.
Απλά πράγματα. Αν για τον έλεγχο του Ιράκ συμφέρει τους ιμπεριαλιστές να σφάζονται μεταξύ τους οι Σιίτες με τους Σουνίτες, γιατί να μην επαναλάβουν την επιτυχημένη "συνταγή" τους και στην Ελλάδα; Γιατί τη μειονότητα των Σουνιτών να μην την αντικαταστήσουν εδώ με τους λαθρομετανάστες; Γιατί να μην βάλουν δολοφόνους να δημιουργήσουν συνθήκες διαχωρισμού και μίσους ανάμεσά τους; Δεν είναι και πολύ δύσκολο να το κάνουν αυτό, εφόσον ελέγχουν τόσο το ελληνικό παρακράτος όσο και τους πράκτορες μεταξύ των λαθρομεταναστών. Αυτή είναι πετυχημένη "συνταγή", που πάντα αποδίδει καρπούς. Το έκαναν στην Κύπρο μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών και το επανέλαβαν στο Κόσσοβο μεταξύ Σέρβων και Αλβανών. Παντού το ίδια κάνουν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναφερθήκαμε στο εσωτερικό της κοινότητας των λαθρομεταναστών. Όταν κανένας δεν γνωρίζει τι περιέχει μέσα της, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Αρκεί μια προβοκάτσια και μπορούν να τιναχθούν όλα στον αέρα. Να αμολήσουν τους πράκτορές τους, που παριστάνουν τους λαθρομετανάστες και είναι οπλισμένοι, για να σκοτώσουν μερικούς Έλληνες πολίτες. Τι θα γίνει τότε; Οι Έλληνες θα συσπειρωθούν γύρω από την κρατική εξουσία, που τους δίνει υπεροχή έναντι των αντιπάλων τους και άρα γύρω από τα πρόσωπα που σήμερα αμφισβητούν. Κάποιοι από αυτούς θ' αντιδράσουν και κάποιοι από τους "απέναντι" θα την "πληρώσουν"; Ποιοι θα αφεθούν να την "πληρώσουν"; Οι πράκτορες; Όχι βέβαια. Θα την "πληρώσουν" οι κοινοί μετανάστες. Κοινοί οικογενειάρχες, που με κόπο και πόνο επιβιώνουν σε μια ξένη πατρίδα, στην οποία είναι ανεπιθύμητοι. Το μίσος θα φέρει νέο μίσος και η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Τότε θα εμφανιστούν και πάλι οι ιμπεριαλιστές να παραστήσουν τους "ειρηνοποιούς". Πόσο μάλλον τώρα, που έχουμε τεράστιο οικονομικό πρόβλημα και είμαστε εξαρτημένοι από τα δάνειά τους.
Ούτε που φαντάζεται ο αναγνώστης πόσο εύκολα πάει "περίπατο" η εθνική μας ανεξαρτησία και κυριαρχία. Αρκούν μερικές δολοφονίες, για να γίνουμε Κόσοβο. Αρκούν μερικές μέρες και η δήθεν "πολυπολιτισμική" Αθήνα να γίνει ένα "πυροτέχνημα" σαν το επίσης δήθεν "πολυπολιτισμικό" Σεράγεβο. Αρκούν μερικές προβοκάτσιες, για να γεμίσει η Αθήνα "κυανόκρανους". Αρκούν λίγες δολοφονίες, για να στηθούν "πράσινες" γραμμές και διαχωριστικά τείχη. Το σύστημα γκρεμίζει διαχωριστικά "τείχη" και το σύστημα τα χτίζει. Οι λαοί απλά παρακολουθούν. Στην καλύτερη περίπτωση τους επιτρέπεται να παρακολουθούν πανηγυρισμούς τύπου Βερολίνου. Να χειροκροτάνε και να αποθεώνουν τους ίδιους ανθρώπους που τους βασάνιζαν.
Η θανάσιμη "παρτίδα" του Δεκεμβρίου.
Αυτοί είναι οι βασικοί "παίκτες" και αυτοί θα ξεκινήσουν την "παρτίδα" του Δεκεμβρίου. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι και ο φετινός Δεκέμβριος δεν θα είναι ανώδυνος; Γιατί αυτό μας δείχνουν τα δεδομένα. Διαρκώς σπρώχνουν κάτω από το "χαλί" ό,τι δεν θέλουν ή ό,τι δεν τους συμφέρει να φαίνεται. Αυτό το "χαλί" όμως δεν είναι μαγικό. Έχει πεπερασμένες δυνατότητες "αποθήκευσης" και αυτό θα φανεί τον Δεκέμβρη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Η κατάσταση της οικονομίας είναι δραματική και παρ' όλα τα "καμπανάκια" της Ευρώπης η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης δεν αλλάζει. Η λογική είναι ότι δεν την αλλάζουμε και την αφήνουμε να πάει όσο μπορεί υπό αυτές τις συνθήκες.
Πόσο μακριά όμως μπορεί να πάει; Μπορεί κάποιος να το προβλέψει; Ποια δεδομένα επηρεάζουν αυτήν την "απόσταση"; Αρκούσε, για παράδειγμα, η αποκάλυψη του μεγέθους των ακάλυπτων επιταγών, οι οποίες είχαν εκδοθεί τον Απρίλιο και το έλλειμμα εκτοξεύτηκε στο 12%. Τις ακάλυπτες επιταγές του Μαΐου δεν τις γνωρίζουμε, γιατί δόθηκε παράταση ενός μηνός. Άρα τις μετακίνησαν ως πρόβλημα τον Δεκέμβρη, στο διάστημα του οποίου θα πρέπει να καταμετρηθούν και οι ακάλυπτες επιταγές του Ιουνίου. Όλα αυτά τα τραγικά για την οικονομία θα γίνουν στις αρχές του μήνα, που κατά "σύμπτωση" είναι η επέτειος των περσινών Δεκεμβριανών. Στις αρχές του μήνα, που κατά "σύμπτωση" θα εκδικαστεί η υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Από όλες τις ημέρες του χρόνου κάποιοι "εγκληματίες" επέλεξαν να εκδικάσουν την υπόθεση ακριβώς στον χρόνο, που από τη φύση του είναι "προβληματικός".
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για "κορύφωση" του προβλήματος στις αρχές του Δεκεμβρίου. Δεν είμαστε μάντεις ούτε "διαβάζουμε" τα άστρα, προκειμένου να καταλάβουμε πόσο "θερμός" θα είναι ο Δεκέμβρης. Τα δεδομένα μάς αποκαλύπτουν τη μεθόδευση. Δεν μπορεί να είναι "σύμπτωση" το γεγονός ότι η κορύφωση των προβλημάτων της οικονομίας θα συμπέσει με την επέτειο ενός γεγονότος, που "ερεθίζει" τον κόσμο. Δεν είναι δυνατόν να μας κυβερνάνε κάποιοι, "σπρώχνοντας" τα προβλήματα και όχι επιλύνοντάς τα, όταν γνωρίζουμε εκ των προτέρων μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτό το "σπρώξιμο".
Αυτή είναι η μεθόδευση. Όταν ο κόσμος θ' αναγκαστεί να βγει στους δρόμους για θέματα οικονομίας, θα "συναντηθεί" με τον κόσμο, ο οποίος θα βγει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για την περσινή δολοφονία. Αυτό είναι ένα "μείγμα" εξαιρετικά επικίνδυνο και "εύφλεκτο". Στη φτώχεια και την απελπισία των εργαζομένων θα προστεθεί η οργή των νέων και κανένας δεν γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει αυτή η "συνύπαρξη". Τότε είναι η ευκαιρία της εξουσίας να πυροδοτήσει την κοινωνική έκρηξη, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην αποσταθεροποίηση και στον τρόμο, που θα της λύσει τα χέρια. Μόνον ένας τρομοκρατημένος λαός μπορεί να ανεχθεί τις λύσεις, τις οποίες θα προσφέρουν οι ίδιοι άνθρωποι που τον κατέστρεψαν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ευκαιρία της εξουσίας. Τότε θα παίξει το "παιχνίδι" της.
Από τη μία μεριά η σκληρή και φασιστική Δεξιά με εκπρόσωπό της τον Πάγκαλο και από άλλη μεριά το σκληρό και επίσης φασιστικό ΚΚΕ της Παπαρήγα. Ο Πάγκαλος, ως φορέας της κρατικής εξουσίας, ξεκίνησε ήδη το "παιχνίδι" με τους σταλινικούς του ΚΚΕ. Ξεκίνησε τις απαραίτητες "αψιμαχίες", οι οποίες θα του εξασφαλίσουν "άλλοθι" και δικαιολογία για μια μελλοντική ρήξη. Σε μια εποχή όπου ο κομμουνισμός και ο σταλινισμός κείτονται "νεκροί", ο Πάγκαλος τους αντιμετωπίζει σαν απειλή για την κοινωνία. Γιατί; Γιατί να τους δώσει "ζωή". Για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες με έναν εχθρό, ο οποίος αποδεδειγμένα είναι σκληρός και φασίστας, τη στιγμή όμως που αυτός στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πλέον. Η πολεμική του Πάγκαλου εναντίον του ΚΚΕ στην πραγματικότητα αντιγράφει την πάλαι ποτέ αντικομμουνιστική υστερία και μισαλλοδοξία του παρελθόντος, η οποία χρησιμοποιήθηκε εκ του πονηρού από τους φασίστες της Δεξιάς, για να "μαντρώσουν" τους Έλληνες μέσα στον τρόμο.
Με ένα σταλινικό ΚΚΕ, το οποίο σήμερα είναι πιο σάπιο και από το λείψανο του Ζαχαριάδη, έρχεται ο Πάγκαλος να το αντιμετωπίσει σαν τον ζωντανό Αττίλα, που βρίσκεται έξω από τις "πόρτες" της Δημοκρατίας μας. Μέσα στη Βουλή των Ελλήνων ο φασίστας "υπερασπίστηκε" την ελευθερία του λόγου, την οποία απειλούν οι σταλινικοί. Ο γενναίος "ήρωας" της Δημοκρατίας μόνος του υπερασπίστηκε την πάνοπλη και πανίσχυρη ελληνική Δημοκρατία από την απειλή του κρατικοδίαιτου "πτώματος" του Περισσού. Ο φασίστας έδειξε με το "δάκτυλο" τους φασίστες. Ο βλάκας αποκάλεσε τους σταλινικούς βλάκες.
Εδώ βέβαια υπάρχει και το εξής παράδοξο. Ό,τι ισχυρίστηκε εναντίον του ΚΚΕ ο Πάγκαλος είναι κατά βάση σωστό. Όπου επιβλήθηκε ο σταλινισμός, έκανε ακριβώς αυτά τα οποία περιγράφει ο Πάγκαλος και αυτό είναι κάτι το οποίο έχει αποδειχθεί με ιστορικά ντοκουμέντα. Την ίδια περίπου άποψη έχουμε κι εμείς περί αυτού. Η διαφορά μας όμως είναι πολύ σημαντική και αφορά τον λόγο για τον οποίο κάποιος "θυμάται" όλα αυτά τα πράγματα. Είναι παντελώς άλλο πράγμα ν' αντιμετωπίζεις το ΚΚΕ και τον σταλινισμό σαν μια ζώσα απειλή της Δημοκρατίας —όπως κάνει ο Πάγκαλος— και άλλο πράγμα να το αντιμετωπίζεις ως μια "νεκρή" απειλή, που απλά πρέπει να "θαφτεί", γιατί με το "πτώμα" της προκαλεί κοινωνική δυσλειλουργία.
Το ΕΑΜ.Β’ δεν αντιμετωπίζει το ΚΚΕ σαν πραγματικό εχθρό της Δημοκρατίας, αλλά ως πρόβλημά της. Δεν το αντιμετωπίζει σαν έναν εχθρό, που με τη δύναμή του μας απειλεί με "θάνατο", αλλά ως ένα "πτώμα", που μπορεί να μας "σκοτώσει" για όσο διάστημα δεν το "θάβουμε" και το αφήνουμε να λειτουργεί ως μολυσματικός παράγοντας. Ενώ δηλαδή η απειλή θεωρητικά είναι η ίδια και είναι ο "θάνατος" της Δημοκρατίας, δεν είναι ίδια η τακτική της αντιμετώπισής της. Στην πρώτη περίπτωση χρειάζεται όπλα, για ν' αντιμετωπίσεις έναν επικίνδυνο εχθρό και στη δεύτερη περίπτωση χρειάζεσαι φτυάρια, για να ξεφορτωθείς ένα πρόβλημα. "Φτυάρια", που στη συγκεκριμένη περίπτωση το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να "μπαζώσουν" το "αυλάκι", το οποίο μεταφέρει κρατικό χρήμα στον Περισσό. Αν κοπούν αυτά τα χρήματα, το ΚΚΕ θα τελειώσει μέσα σε λίγους μήνες. Χωρίς τα κρατικά χρήματα —και άρα χωρίς τα χρήματα της Δημοκρατίας— το "καράβι" του Περισσού θα το εγκαταλείψουν τα "ποντίκια" του προλεταριάτου.
Άρα, για ν' αντιμετωπίζει ο Πάγκαλος το ΚΚΕ σαν επικίνδυνο εχθρό, κάτι περίεργο συμβαίνει. Είναι βέβαιο ότι το κάνει εκ του πονηρού και άρα κάπου τον εξυπηρετεί. Μεθοδεύει σύγκρουση και αυτές οι "αψιμαχίες" με το ΚΚΕ είναι το πρώτο "βήμα" του σχεδιασμού της σύγκρουσης. Εφευρέθηκε ο "εχθρός", που είναι επικίνδυνος και απειλεί την ελληνική Δημοκρατία. Ο "εχθρός", που απειλεί να την αιματοκυλίσει. Οι αντίπαλοι στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Η Δεξιά απέναντι στο ΚΚΕ. Ο ένας ελεεινός και παχύσαρκος, όπως ο Πάγκαλος και ο άλλος νεκραναστημένος με τον "ορό" και τις "πάνες" ακράτειας του κρατικού χρήματος να προσπαθεί με δυσκολία να σταθεί στα πόδια του. Ο Πάγκαλος έπαιξε πρώτος το "χαρτί" του και ο "εχθρός" του "απάντησε". Τι απομένει; Να παίξει ο επόμενος "παίκτης" στο "τραπέζι". Εφόσον οι δύο βασικοί αντίπαλοι στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο, τι απομένει; Να επιβεβαιωθεί ο προβοκάτορας Πάγκαλος στους ισχυρισμούς του.
Να αποδειχθεί ότι οι ισχυρισμοί του Πάγκαλου δεν είναι αβάσιμοι. Να αποδειχθεί ότι οι σταλινικοί δεν είναι "νεκροί", όπως τους θέλει η πραγματικότητα, αλλά βίαιοι και απειλητικοί, όπως βολεύουν τα "αφεντικά" του Πάγκαλου. Όπως βολεύουν όλους τους τοπικούς φασίστες και δοσίλογους των Αμερικανών, οι οποίοι περιμένουν από τον Πάγκαλο να "παίξει" για λογαριασμό τους στην "παρτίδα" για την επιβίωσή τους. Όπως βολεύει τους Παπανδρέου, τους Μητσοτάκηδες και τους Καραμανλήδες, οι οποίοι αγωνιούν πλέον για την επιβίωσή τους.
Πάνω στην ώρα που όλοι οι Έλληνες αναρωτιούνται για το αν "αερίζεται" ή όχι ο "πεθαμένος", έρχεται η ΟΠΛΑ να μας αποδείξει ότι πράγματι "αερίζεται". Ποιος είναι ο στόχος της. Να "αποδείξει" ότι οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμανλήδες και βέβαια και ο Πάγκαλος είναι οι "εγγυητές" της Δημοκρατίας. Οι "φανατικοί" δημοκράτες, οι οποίοι θα ξεκινήσουν τον πόλεμο υπέρ της Δημοκρατίας. Οι "γενναίοι", που θα τα βάλουν με τους "επικίνδυνους" εχθρούς της Δημοκρατίας. Στόχος δηλαδή της βαθύτατα αντιπαθητικής για τον λαό τρομοκρατικής δραστηριότητας της ΟΠΛΑ είναι να σταματήσει την "αιμορραγία" των γιγάντων του δικομματισμού. Να τους "γεμίσει" εκ νέου τα "μαγαζιά", που αυτήν είναι και η μόνη της διαφορά από την ΟΠΛΑ της δεκαετίας του 40. Η πρώτη ΟΠΛΑ προσπαθούσε να "γεμίσει" τα άδεια "μαγαζιά" των φασιστών και η νέα ΟΠΛΑ προσπαθεί να συγκρατήσει το ανεξέλεγκτο "άδειασμα" των πάλαι ποτέ ασφυκτικά γεμάτων "μαγαζιών" των ίδιων φασιστών.
Ψάχνουν να βρουν ποιοι είναι οι δολοφόνοι της ΟΠΛΑ. Ας ανακρίνουν τον Πάγκαλο ή τον Μητσοτάκη ή τον Παπανδρέου, για να μάθουν. Είναι δηλαδή προφανές ότι αυτή η θρασύτατη αντιαστυνομική δράση είναι μια τρομοκρατική πρακτική, την οποία μπορεί να φέρει εις πέρας μόνον η "βαθιά" Δεξιά. Η "βαθιά" Δεξιά, που αντιλαμβάνεται το κράτος —και άρα και την αστυνομία του— σαν ιδιοκτησία της. Η "βαθιά" Δεξιά είναι οι κομματάρχες του δικομματισμού και όλοι όσοι βρίσκονται γύρω από αυτό το μονοπώλιο της εξουσίας. Οι εκλεκτοί των ιμπεριαλιστών. Πρωτοκλασάτοι, όπως οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες και οι Μητσοτάκηδες. Δευτεροκλασάτοι όπως οι Ράλληδες, οι Πάγκαλοι, οι Έβερτ, οι Σημίτηδες, οι Μπενάκηδες, οι Γερουλάνοι και όλα τα επιφανή μέλη των ντόπιων "Κολεγίων" και των διεθνών "Λεσχών". Αυτοί, οι οποίοι αντιλαμβάνονται το ελληνικό κράτος σαν "υποκατάστημα" των "αφεντικών" τους. Οι εκ γενετής "πετυχημένοι" ελέω ιμπεριαλιστών.
Είναι το λιγότερο αφελές να πιστεύει κάποιος ότι οι γραφικοί της ακροδεξιάς είναι οι πραγματικοί Δεξιοί του πραγματικού φασισμού. Καρατζαφέρηδες, Πλεύρηδες και Μιχαλολιάκοι είναι ένα "είδωλο", το οποίο απλά έχει ως ρόλο του ν' αποσπά την προσοχή των δημοκρατών. Είναι η κακόγουστη "βιτρίνα" μιας ψευδοδεξιάς, για να μην βλέπει ο κόσμος ποια είναι η πραγματική Δεξιά. Η φασιστική Δεξιά των γόνων και των επιγόνων. Η φασιστική Δεξιά των κληρονόμων και άτυπων "βασιλικών" οικογενειών, οι οποίες μονοπωλούν τα πάντα. Η φασιστική Δεξιά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η οποία με τη συνεργασία του επίσης φασιστικού ΚΚΕ μονοπωλούν την εξουσία, "καπελώνοντας" το Σύνταγμα της Δημοκρατίας μας. Αυτοί είναι τα "αφεντικά" του τόπου.
Αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες της πατρίδας μας και λακέδες των ιμπεριαλιστών. Οι ιδιοκτήτες και μεγαλοδιαχειριστές του δικομματισμού. Δοσίλογοι και νενέκοι, που απλά για τις ανάγκες της "παράστασης" της μεταπολίτευσης πήραν "ρόλους". Άλλος παρουσιαζόταν σαν "φιλελεύθερος" και άλλος σαν "σοσιαλιστής". Με αυτόν τον τρόπο έριξαν "στάχτη" στα μάτια του κόσμου. Ο κόσμος έβλεπε και δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει. Δεν καταλάβαινε ότι όλοι αυτοί ήταν φίλοι μεταξύ τους και συμμαθητές στα Κολέγια. Όταν ένας Γερουλάνος κατορθώνει και τρώει ψωμί σαν "σοσιαλιστής", κάτι ξεφεύγει από τον λαό και αυτό το κάτι είναι μεγάλο σαν "καμήλα".
Αυτή η Δεξιά βρίσκεται πίσω από την τρομοκρατική δράση της ΟΠΛΑ. Μόνον αυτή μπορεί ν' ασκήσει αυτού του είδους την τρομοκρατική πολιτική εις βάρος ενός πανίσχυρου κρατικού οργάνου, όπως είναι η αστυνομία. Μόνον αυτοί μπορούν να την χτυπήσουν τόσο αιματηρά, ώστε να την "ερεθίσουν" και να προκαλέσουν την επιθυμητή γι' αυτούς συμπεριφορά της. Η αστυνομία είναι μια οργάνωση ανθρώπων και οι άνθρωποι όταν "ματώνουν" εξοργίζονται και αναζητούν την εκδίκηση. Αυτός είναι ο λόγος της "στοχοποίησης" της αστυνομίας από τη Δεξιά. Η Δεξιά κάνει το "κόλπο" του ιδιοκτήτη ενός "σκύλου", που τον χτυπάει, για να τον διατηρεί ετοιμοπόλεμο. Για να μην αυτός διστάσει, όταν θα του πουν "όρμα". Την αστυνομία σήμερα τη θέλουν "άγρια", γιατί έτσι θα τους εξυπηρετήσει. Τη θέλουν σαν λυσσασμένο "σκυλί", ώστε, αν βρεθεί απέναντι σε δήθεν προλετάριους επαναστάτες, να τους λιώσει.
Γι' αυτόν τον λόγο η τρομοκρατική δράση της Δεξιάς "αποδόθηκε" στους προλετάριους. Γι' αυτόν τον λόγο ενημερώθηκε και το ΚΚΕ για τη δράση των "αφεντικών" του και αντέδρασε χλιαρά απέναντι σ' αυτήν την οφθαλμοφανή προβοκάτσια, η οποία "χρεώθηκε" στο προλεταριάτο. Αντέδρασε ίσα-ίσα να φαίνεται ότι κάτι δεν είναι "καθαρό" και άρα αφήνοντας περιθώρια για δεύτερες και τρίτες σκέψεις εις βάρος του. Δεν είναι δυνατόν ν' αντιδρούν με όλα τα μέσα στις ηλίθιες προκλήσεις του Πάγκαλου και όταν αποδίδουν στην ιδεολογία τους δολοφονικές πράξεις ν' αντιδρούν με μια απλή και σύντομη ανακοίνωση. Δεν είναι δυνατόν να μην κινήσουν γη και ουρανό, προκειμένου να βρουν ποιοι είναι οι δολοφόνοι, που τους "χρεώνουν" εγκλήματα.
Αυτή είναι η απόδειξη ότι το ΚΚΕ γνωρίζει ακριβώς τι συμβαίνει και απλά συμμετέχει σε ένα παιχνίδι, στου οποίου την τελική έκβαση θα συμβάλει και το ίδιο. Εφόσον με αυτήν τη συμμετοχή εξασφαλίζει την απρόσκοπτη ροή κρατικού χρήματος, είναι βέβαιον ότι θα συμμετάσχει. Είναι επίσης βέβαιον ότι οι δολοφόνοι της ΟΠΛΑ δεν είναι δικοί τους άνθρωποι. Οι ίδιοι οι προλετάριοι —όσοι απέμειναν τέλος πάντων— ούτε καν σκέφτονται ότι θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό εις βάρος της αστυνομίας, χωρίς τον κίνδυνο να εντοπιστούν αμέσως και να τους φάει το μαύρο το σκοτάδι. Ο Περισσός ούτε αναλώσιμα δεν αγοράζει χωρίς την άδεια της Δεξιάς. Ο Περισσός θα "παγώσει", αν δεν στείλει "πετρέλαιο" η Δεξιά.
Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς θέλουν να παίξουν την "παρτίδα"; Ο ένας παίκτης προκαλεί τον άλλο και στη συνέχεια βγάζουν "μαχαίρια". Η Δεξιά προκαλεί δήθεν το ΚΚΕ και οι προλετάριοι δήθεν βγάζουν "μαχαίρι", για να δώσουν το "άλλοθι" και στους απέναντι να κάνουν το ίδιο. Δρα η ΟΠΛΑ δήθεν στο όνομα του προλεταριάτου, για να δώσει τη δυνατότητα στο παρακράτος της Δεξιάς ν' αντιδράσει με έναν επίσης βίαιο τρόπο. Να αντιδράσει δήθεν στο όνομα της Δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της τάξης. Ένα δημόσιο "θέατρο", το οποίο στηρίζεται και στη συμμετοχή του "κοινού". Ο κόσμος παρακολουθεί την "παρτίδα" και ανάλογα με τις "προτιμήσεις" του διχάζεται. Εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να υποστηρίξει είτε τον έναν είτε τον άλλο. Δεν γνωρίζει ότι πρόκειται περί παράστασης. Συμμετέχει ...και εκεί παγιδεύεται.
Η βία της ΟΠΛΑ θα εμφανίσει την αστυνομική βία, την οποία έχει ανάγκη το κράτος της Δεξιάς, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δυνατότητα σκληρής καταστολής απέναντι σε κάθε μορφή κοινωνικής αμφισβήτησης. Όταν θα βγαίνουν οι άνεργοι και οι φτωχοί συνταξιούχοι στους δρόμους να διαμαρτύρονται, θα έχει τη δυνατότητα να τους αντιμετωπίζει βίαια, γιατί θα τους εμφανίζει σαν "κρυπτοκομμουνιστές". Η αστυνομία δεν θα κάνει οικονομία στη βία, γιατί απλούστατα —με βάση τα όσα θα γνωρίζει— θα θεωρεί ότι ανάμεσα σ' αυτούς θα βρίσκονται και οι δολοφόνοι της ΟΠΛΑ, που την "μάτωσαν". Θα νομίζει ότι της δίνεται η δυνατότητα να εκδικηθεί για τους συναδέρφους της.
Αυτό όμως δεν θεωρούμε ότι είναι το πραγματικό ζητούμενο. Το να υποδαυλίσεις ταξικές ή δήθεν ιδεολογικές συγκρούσεις δεν δίνει κέρδος στην εξουσία τη δεδομένη στιγμή. Οι μεγάλες προβοκάτσιες, δηλαδή, δεν θα γίνουν εις βάρος αυτών των ομάδων, οι οποίες διαχωρίζονται μεταξύ τους με κοινωνικά, ταξικά ή ιδεολογικά κριτήρια.
Οι ιδεολογίες έχουν στο σύνολό τους "χρεοκοπήσει" και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί γι' αυτές. Το υπάρχον πολιτικό σκηνικό χάνει καθημερινά την επιρροή του. Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν ελέγχουν σχεδόν τίποτε. Έγιναν εκλογές και οι μισοί σχεδόν Έλληνες πήγαν στην παραλία. Η αστυνομική βία, δηλαδή, δεν μπορεί εντός της ελληνικής κοινωνίας να τη διχάσει. Δεν μπορεί να στρέψει κάποιους Έλληνες στα "δίκτυα" του χρεοκοπημένου ΚΚΕ, όπως και το ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να εμφανιστεί σαν σοβαρό φόβητρο, για να συσπειρώσει τους Έλληνες στα απέναντι "δίκτυα" της Δεξιάς. Δεν μπορεί δηλαδή ν' ανοίξει "διάλογος" της εξουσίας με το κοινό. Δεν μπορεί η εξουσία να προκαλεί και να παίρνει εσφαλμένη "απάντηση" από αυτούς που θίγει με τις ενέργειές της.
Ενώ όμως η αστυνομική βία δεν αρκεί, για να προκαλέσει φαινόμενα εμφύλιας διαμάχης και σύγκρουσης, είναι αρκετή, για να δημιουργήσει κοινωνικό ερεθισμό. Ερεθισμό, που χρειάζεται η εξουσία, προκειμένου να φέρει δύο μονομάχους τον έναν απέναντι στον άλλο. Ερεθισμό, τον οποίο πέτυχε στα περσινά Δεκεμβριανά, αποτυγχάνοντας όμως να τον "διαχειριστεί" στη συνέχεια. Αποτυγχάνοντας να ολοκληρώσει την "παράσταση" μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες των τηλεοπτικών δικτύων των "αφεντικών". Τους έβαλε σε έξοδα και η "παράσταση" αναβλήθηκε, λόγω της απροθυμίας του κοινού να συμμετάσχει. Η Αθήνα κάηκε ολόκληρη, αλλά αυτό —όπως διαπιστώσαμε όλοι μας— δεν ήταν ικανό να παρασύρει τους Έλληνες στο επόμενο "βήμα".
Αυτό θα προσπαθήσει να επαναλάβει επιτυχώς αυτήν τη φορά. Γι' αυτό χρειάζεται το ΚΚΕ. Σε συνθήκες κοινωνικού "ερεθισμού", ο οποίος θα μεγιστοποιηθεί εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, θα προσπαθήσουν να φέρουν τους Έλληνες αντιμέτωπους με τους μετανάστες. Αυτό είναι το τελευταίο "χαρτί" που τους απέμεινε. Δεν μπορούν διαφορετικά να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση, χωρίς να τη χρεωθούν οι ίδιοι. Σε άλλη περίπτωση δεν μπορούν να επιβιώσουν. Στη συνείδηση πλέον του μέσου Έλληνα τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας είναι οι κύριοι και βασικοί υπεύθυνοι για τη σημερινή χρεοκοπία. Τη συνολική χρεοκοπία του ελληνικού λαού και όχι μόνον την οικονομική. Τη χρεοκοπία της παιδείας, την κοινωνική χρεοκοπία, τη χρεοκοπία της δικαιοσύνης, τη χρεοκοπία της μεταπολίτευσης.
Αυτοί λοιπόν, για να επιβιώσουν, θα παίξουν το ένα και μοναδικό "χαρτί" που τους απομένει. Σε μια εποχή, που οι νεοδημοκράτες δεν βλέπουν σαν κύριους υπεύθυνους τους πασόκους —και άρα ως εχθρούς τους— και το αντίστροφο, θα επιχειρήσουν να βάλουν τους Έλληνες απέναντι σε ξένους. Οι ξένοι μπορούν για τη "χαμηλή" βάση της κοινωνίας να εμφανιστούν σαν εχθροί. Με την κατάλληλη προπαγάνδα και δράση είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα "μέτωπο", που θα μας απειλεί όλους μαζί. Τι νομίζουμε ότι θα συμβεί τον Δεκέμβριο στην κορύφωση της "παράστασης"; Ο Πάγκαλος, θέλοντας να παραστήσει τον προστάτη των Ελλήνων, θα βάλει τους μηχανισμούς ασφαλείας να χτυπήσουν τους μετανάστες. ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
Γι' αυτό απαιτείται η συμμετοχή του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα οδηγήσει τα αλλοδαπά "πρόβατα" στη "σφαγή" και η Δεξιά θα τα "χτυπήσει", για να παραστήσει την προστάτιδα των Ελλήνων. Ο σχεδιασμός είναι σχετικά απλός. Θα χτυπήσουν ένα "θηρίο", για να το πανικοβάλλουν και να το ρίξουν πάνω σε ένα πλήθος ανθρώπων. Απλή αντιστροφή των όρων της γνωστής παροιμίας θα γίνει. Δεν θα χτυπήσουν το σαμάρι, για ν' ακούσει το γομάρι. Θα χτυπήσουν απευθείας το γομάρι, για να πάει εκεί όπου έχουν συνεννοηθεί με το "σαμάρι". Το "σαμάρι" είναι το ΚΚΕ. Γι' αυτό το στηρίζουν στην προσπάθειά του να "καπελώσει" τους μετανάστες. Αυτός, που θα το "χτυπήσει", είναι ο Πάγκαλος. Ο θρασύδειλος και ως εκ τούτου βίαιος διαχειριστής των εθνικών μας κρίσεων.
Από εκεί και πέρα όλα είναι ανοιχτά. Με ανεξέλεγκτο το εσωτερικό της κοινότητας των μεταναστών, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα κάνουν και ποιοι θα το κάνουν. Γιατί να μπορούσαν οι Βρετανοί να περιφέρονται στο Ιράκ, σκοτώνοντας αθώους πολίτες και οι ίδιοι άνθρωποι να μην μπορούν να κάνουν το ίδιο και στην Ελλάδα; Με τις πλάτες του ιρακινού παρακράτους το έκαναν εκεί και τις ίδιες πλάτες του αντίστοιχου παρακράτους έχουν και εδώ. Πόσο εύκολα μπορούν να τρομοκρατηθούν οι Έλληνες στο σύνολό τους με μια τέτοια εξέλιξη; Πώς θα γνωρίζουν ποιος είναι εγκληματίας και ποιος όχι; Άρα θ' αλλάξουν οι γενικές συλλογικές συμπεριφορές καί των δύο πλευρών και θα καταλήξουν στο τέλος να συνθέτουν αντίπαλα και εχθρικά στρατόπεδα.
Εδώ όμως υπάρχει ένα ρίσκο. Όταν παίζεις μπροστά σε "κοινό" και απαιτείς τη συμμετοχή του, δεν γνωρίζεις τι ακριβώς συμβαίνει μέσα σ' αυτό το κοινό. Δεν γνωρίζεις αν ανάμεσα στους θεατές βρίσκεται και κάποιος, που θα σε "γιουχάρει". Κάποιος, που θα σε αποκαλύψει. Κάποιος, που θα "φωνάζει" για την απάτη. Κάποιος, που, είτε το θέλεις είτε όχι, θα καθίσει στο "τραπέζι" της "παρτίδας". Κάποιος, που, είτε έχει θεσμικό ρόλο είτε όχι, μπορεί να πρωταγωνιστήσει. Γιατί; Γιατί έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία. Οι φασίστες μπορεί να ελέγχουν το casting των πρωταγωνιστών, αλλά, όταν η "παράσταση" ξεκινήσει, βρίσκονται στο έλεος της "κερκίδας". Μπορεί να ελέγχουν ποιος ανεβαίνει στη "σκηνή", αλλά δεν ελέγχουν ποιος βρίσκεται στην "κερκίδα". Αυτήν προσπαθούν να παρασύρουν και ποτέ δεν γνωρίζουν πώς αυτή θ' αντιδράσει. Συνήθως αυτοί είναι που την "πείθουν", αλλά κανένας δεν γνωρίζει ποιος θα εμφανιστεί την τελευταία στιγμή με τον κίνδυνο να στρέψει το κοινό εναντίον τους.
Αυτό, το οποίο τους τρομάζει, είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Ανάμεσα στο κοινό υπάρχει και το ΕΑΜ.Β’. Είτε το θέλουν είτε όχι, από τη στιγμή που άρχισε να "φωνάζει", είναι αναγκασμένοι να το συμπεριλάβουν στην παράσταση. Αναγκαστικά πλέον στο "τραπέζι" κάθεται και το ΕΑΜ.Β’. Το ΕΑΜ.Β’ στην τελευταία του μορφή. Το ΕΑΜ.Β’, το οποίο μπορεί να μην έχει —ακόμα— τη μαζικότητα και την ηρωική ιστορία του ΕΑΜ, αλλά που σίγουρα έχει περισσότερη γνώση. Πολλαπλάσια γνώση και πολύ πιο πονηρή στον πολιτικό τομέα ηγεσία. Μπορεί να μην έχει τα τεράστια πλεονεκτήματα του ΕΑΜ, αλλά σίγουρα δεν έχει και τα επίσης τεράστια μειονεκτήματά του. Δεν έχει το μειονέκτημα ενός ρομαντικού Άρη, ο οποίος δεν μπορούσε να "παίξει" πολιτικά. Δεν έχει το μειονέκτημα της διάβρωσης της δομής του από ξενόδουλους σταλινικούς ή άλλους χαφιέδες. Δεν έχει το μειονέκτημα της αχανούς βάσης, η οποία λειτουργούσε ανεξέλεγκτα και τα πάντα —και άρα και τα λάθη της— τα "χρέωνε" στην οργάνωση.
Το ΕΑΜ.Β’ έχει έναν μικρό και σκληρό "πυρήνα", ο οποίος του επιτρέπει να ελέγχει το σύνολο των όσων το αφορούν ως κόμμα. Του επιτρέπει ν' αναλαμβάνει το κόστος μόνον των δικών του επιλογών και άρα το κόστος μόνον των δικών του λαθών. Όλα αυτά τα πλεονεκτήματα τα απολαμβάνει χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία. Αυτή η τεχνολογία του επιτρέπει να μεταφέρει τον λόγο του ατόφιο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας, χωρίς τον κίνδυνο των "παρασίτων", τα οποία πάντα υπάρχουν, όταν ο λόγος μεταφέρεται από τρίτους. Κάποιοι, είτε από αφέλεια είτε από άγνοια είτε εκ του πονηρού, πάντα θα αλλοιώσουν τον λόγο, όταν θ' αναλάβουν να τον μεταφέρουν.
Με αυτόν τον άμεσο τρόπο απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες, τους οποίους όμως δεν τους αντιλαμβάνεται σαν φίλους ή σαν μέλη. Τους αντιλαμβάνεται όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα να αντιλαμβάνονται τα κόμματα τους πολίτες. Τους αντιλαμβάνεται ως "ακροατές" της δικής του πρότασης. Της δικής του αντιπρότασης σε σχέση με όλα εκείνα που προτείνουν οι γνωστοί πρωταγωνιστές του δικομματισμού. Εκμεταλλεύεται τη σύγχρονη τεχνολογία της επικοινωνίας και δεν έχει πλέον την ανάγκη να "εκβιάσει" ή ν' "αγοράσει" ή να παρακαλέσει για δημοσιότητα. Εξαιτίας της τεχνολογίας, δηλαδή, αποφεύγει όλες τις επιλογές, οι οποίες οδηγούν τους πολιτικούς μηχανισμούς σε σφάλματα.
Επιλογές, όπως το "χτίσιμο" πανελλήνιου κομματικού μηχανισμού, με τον κίνδυνο να μην ελεγχθούν ύποπτα πρόσωπα, τα οποία θα προσπαθήσουν να παρεισφρήσουν μέσα σ' αυτόν. Επιλογές, όπως ο "εκβιασμός" της δημοσιότητας, μέσω θεαματικής τρομοκρατικής δράσης, με τον κίνδυνο να την ασκούν άλλοι εις βάρος του. Η τεχνολογία είναι πολύ προχωρημένη σήμερα και μέσω internet το ΕΑΜ.Β’ έχει τη δυνατότητα να απευθύνεται στο πανελλήνιο χωρίς κανένα ρίσκο προβοκατόρων "προπαγανδιστών" και χωρίς μεγάλο οικονομικό κόστος, που θα μπορούσαν να το "δέσουν" στον εκβιασμό των "χορηγών". Η τεχνολογία τού δίνει τη δυνατότητα να κάνει χρήση της γνώσης του και να μην αναγκάζεται να τρέχει με τα εκρηκτικά "μπρίκια" και τα "κατσαρόλια", για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το ΕΑΜ.Β’ είναι πολύ ισχυρό, για να παίζει το παιχνίδι "τρομοκράτες κι αστυνόμοι" στα στενά και στα σοκάκια της πρωτεύουσας.
Αυτό, το οποίο πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί, είναι ότι, αν τολμήσουν να ξεκινήσουν την "παρτίδα", θα την παίξουν μέχρι το τέλος. Αν ξεκινήσει η "παρτίδα", θα παιχτεί μέχρι τέλους ...θέλουν δεν θέλουν. Γιατί; Γιατί, αν παιχθεί μέχρι τη μέση, αυτός που θα "κλάψει" είναι ο λαός. Αν παιχθεί μέχρι το τέλος, αυτός που θα κλάψει ακόμα περισσότερο είναι αυτοί που την ξεκίνησαν. Με δεδομένο ότι οι ιμπεριαλιστές είναι σήμερα "νταντέλες", είναι σίγουρο ότι, αν οι λακέδες τους κάνουν το λάθος να ξεκινήσουν την "παρτίδα", κανένας δεν θα μπορεί να τους σώσει. Θα κλάψουν, μέχρι να πεθάνουν από αφυδάτωση.
Από τον κόσμο το μόνο που θέλουμε —και αυτό του προτείνουμε— είναι να μην ρίξει νερό στον μύλο των ιμπεριαλιστών. Στο κρίσιμο διάστημα του Δεκεμβρίου να καθίσουν οι πάντες στα σπίτια τους, ώστε να δούμε καθαρά ποιοι τον προκαλούν να βγει στο δρόμο. Προτείνουμε δηλαδή στην επίμαχη χρονική περίοδο να ανασταλούν όλες οι κινητοποιήσεις όλων των κλάδων των εργαζομένων. Όσο κι αν τους "προκαλέσουν" οι κυβερνητικές αποφάσεις, να μην αντιδράσουν με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο.
Έτσι κι αλλιώς χρόνος υπάρχει, για να "παλέψουν" για τα δικαιώματά τους. Δεν είναι η τελευταία τους ευκαιρία να λύσουν όλα τους τα προβλήματα τον Δεκέμβριο. Υπάρχει και ο Ιανουάριος. Αν κάτι περισσεύει πλέον σ’ αυτήν τη χώρα είναι μόνον ο χρόνος. Ο χρόνος, που αυτήν τη στιγμή λειτουργεί εις βάρος της εξουσίας και ό,τι είναι εις βάρος της, αξιωματικά είναι καλό για τον κόσμο.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’
Υ.Γ.
Οι "πυρήνες της φωτιάς", με τα εκρηκτικά κατσαρόλια και τα μπρίκια, δεν παίζουν σ' αυτό το παιχνίδι. Εμπλέχτηκαν τη δεδομένη στιγμή, για να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη δημοσιότητα του μακελειού της Αγίας Παρασκευής. Με αυτόν τον τρόπο προσπάθησαν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη προβολή στα "αιτήματά" τους, αλλά δεν συμμετέχουν στο "χοντρό" παιχνίδι. Ποιοι είναι αυτοί; Οι παρακρατικοί της καθημερινότητας. Οι δημιουργοί της καθημερινής αθλιότητας. Όλοι αυτοί που για τον άλφα ή βήτα λόγο εξυπηρετούν την Νέα Τάξη και ως εκ τούτου φοβούνται τον κόσμο. Τον κόσμο, που τους γνωρίζει και ως εκ τούτου μπορεί να τους στοχοποιήσει εύκολα.
Είναι οι "έγκριτοι" δημοσιογράφοι, οι οποίοι πλουτίζουν, κάνοντας τις "αγιογραφίες" της Διαπλοκής, λέγοντας ψέματα στον κόσμο. Είναι οι "πατριώτες" πολιτικοί, οι οποίοι μετατρέπουν σε εθνικούς νόμους όλες τις "παραγγελίες" της Διαπλοκής. Είναι οι "ευαίσθητοι" ανθρωπιστές, οι οποίοι πλουτίζουν, αναγνωρίζοντας "μακεδονικές" μειονότητες που καταπιέζονται. Είναι οι "δίκαιοι" δικαστικοί, οι οποίοι πλουτίζουν, ξεπροβοδίζοντας τους "Χριστοφοράκους" εις βάρος της κοινωνίας. Είναι οι "γενναίοι" συνδικαλιστές, οι οποίοι πλουτίζουν, "καπελώνοντας" ολόκληρες κοινωνικές τάξεις. Είναι οι "πιστοί" προσκυνητές, οι οποίοι πλουτίζουν, λεηλατώντας τα δημόσια και όχι μόνον οικόπεδα.
Είναι όλοι οι "επώνυμοι", οι οποίοι από τις θέσεις τους και με τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους εξυπηρετούν τους βιαστές της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι αυτοί σήμερα, εν μέσω μιας τεράστιας οικονομικής κρίσης και ενός τεράστιου κοινωνικού θυμού, νιώθουν φόβο. Φόβο απέναντι στον κόσμο, εφόσον είναι συνένοχοι στα μεγάλα κοινωνικά εγκλήματα. Συνένοχοι και μάλιστα φυσιογνωμικά γνωστοί. Πιο γνωστοί ακόμα και από τα αφεντικά τους. Κακομοίρηδες, που σήμερα τρέμουν τον κόσμο. Φουκαράδες, που στην αρχή διεκδίκησαν την αστυνομική φύλαξη, για να βελτιώσουν το κοινωνικό τους image και τώρα τη διεκδικούν εξαιτίας του τρόμου. Του τρόμου, μη τυχόν βρεθούν απέναντι στον κόσμο και στην καλύτερη των περιπτώσεων τους "πνίξει" στο φτύσιμο.
Όλοι αυτοί, μόλις είδαν ότι αποτελεί κοινό και παλλαϊκό αίτημα να τους αφαιρεθεί η αστυνομική φύλαξη, έτρεξαν να προλάβουν τις εξελίξεις. Τις εξελίξεις σε μια κοινωνία, η οποία, λόγω οικονομικής κρίσης, αισθάνεται ανασφαλής —εξαιτίας των χιλιάδων καθημερινών μικροεγκλημάτων— και απαιτεί την καλύτερη δυνατή αστυνόμευση. Όλοι αυτοί πήραν τις εκρηκτικές "κατσαρόλες", θέλοντας να προλάβουν να δώσουν άλλοθι στον υπουργό Δημόσιας Τάξης, ο οποίος είχε προεκλογικά δεσμευτεί να τους αφαιρέσει την προσωπική φύλαξη. "Αυτοστοχοποιήθηκαν", προκειμένου να μην χάσουν αυτήν τη φύλαξη.
Η επιλογή του στόχου έγινε με μεγάλη προσοχή και αφορούσε ένα επιφανές μέλος του light παρακράτους. Επιλέχθηκε ως στόχος μια γυναίκα και μάλιστα με πρόσφατη αναπηρία. Μια γυναίκα, η οποία, λόγω της αναπηρίας, ούτε ως τέτοια δεν μπορούσε να αυτοπροστατευτεί. Γιατί; Για να βγει και να υπερασπιστεί το "δικαίωμά" της στη φύλαξη. Έβαλαν μια ανάπηρη γυναίκα να "κλαψουρίζει", προκειμένου να συγκινήσουν τον κόσμο, για να σταματήσει να απαιτεί. Να σταματήσει να "θυμάται" ότι κάποτε αυτήν τη γυναίκα την τιμώρησε με την ψήφο του για την αντεθνική της πολιτική και την αποκατέστησε το παρακράτος με τη θέση στην Ευρωβουλή.
Για να βοηθήσουμε στη διαλεύκανση της υπόθεσης και να αμβλύνουμε τους φόβους της κυρίας Γιαννάκου, θα πούμε ότι κατά την άποψή μας δεν έχει λόγους να φοβάται. Άποψή μας είναι ότι η έκρηξη έξω από το σπίτι της δεν ήταν αποτέλεσμα έκρηξης πυρομαχικών, εξαιτίας τρομοκρατικής ενέργειας. Ήταν θόρυβος από "βεγγαλικά" ανθρώπων, οι οποίοι πανηγύριζαν τον απεγκλωβισμό τους από τον μεγάλο "συνωστισμό" της Σμύρνης.
