Εδώ Πολυτεχνείο ή εκεί Πολυτεχνείο;

Το γνωστότερο σύνθημα του Πολυτεχνείου: «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία», όριζε και ορίζει το άνυσμα που δείχνει στον πολίτη το δρόμο της πραγματικής ευδαιμονίας που απορρέει από την Δημοκρατία χωρίς εισαγωγικά. Την αληθινή Δημοκρατία, όπου οι θεσμοί του κράτους λειτουργούν εύρυθμα, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου που υπάρχει και δρα..

κοινωνώντας με γνώμονα την αλήθεια του βίου και όχι χρησιμοθηρικά και άρα ψεύτικα («Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», Αριστοτέλης).

Ταυτόχρονα, το εν λόγο σύνθημα, γίνεται το μέτρο ελέγχου της ποιότητας της Δημοκρατίας σε κάθε (και για κάθε) τόπο και χρόνο. Αισθάνονται άραγε δικαιωμένοι, 36 χρόνια μετά, οι αγωνιστές που στεντόρεια το πρωτοφώναξαν τότε. Αυτοί που το εξαργύρωσαν με πολιτειακούς θώκους, οι εκπρόσωποι της πολυύμνητης «γενιάς του Πολυτεχνείου»;

Αν κρίνουμε από τα λεγόμενά και τις πράξεις τους, δεν φαίνεται να έχουν συναίσθηση (σημάδι πολιτικής νεκρότητας) του προβλήματος. Δε δείχνουν να κατανοούν τους λόγους των κοινωνικών εντάσεων.

Ψωμί: Ο πολίτης, ειδικά ο νέος, πασχίζει να βγάλει τα προς το ζην εργαζόμενος για 700 ευρώ ανασφάλιστης εργασίας σε ανέλεγκτους – κτηνώδης – πλεονέκτες εργοδότες.
Παιδεία: Ξεπερασμένες μέθοδοι διδασκαλίας και εξετάσεων στην βασική εκπαίδευση. Αγγλοσαξονικό πρότυπο, αναξιοκρατία, κομματισμός και νεποτισμός στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Τεχνολογικά απαίδευτοι καθηγητές και δάσκαλοι. Ακατάλληλες αίθουσες διδασκαλίας.
Ελευθερία: Φοβισμένοι πολίτες (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) παρακολουθούν και παρακολουθούνται. Υποταγμένοι – καταχρεωμένοι – ιδιοτελείς καταναλωτές σκουπιδιών (πληροφορίας, ένδυσης, υπόδησης και τροφίμων).
Ουσιαστικά, οι γενιά που το δημιούργησε, δεν πιστεύει στην επικαιρότητα του συνθήματος «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Γι’ αυτούς είναι ένα απολίθωμα της ιστορίας. Εκφωνήθηκε από αυτοσχέδιους ραδιοφωνικούς σταθμούς, γράφτηκε με κιμωλία ή μπογιά ή κραγιόν στα πεζοδρόμια και τους τοίχους. Ναι, αλλά τότε. Αυτό το σύνθημα δεν μπορεί να ξαναγραφεί στους «διαδικτυακούς τοίχους» των ιστολογίων, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, σε SMS ως επίκαιρο αίτημα που απαξιώνει την σημερινή «Δημοκρατία» για την οποία είναι υπερήφανη η «νεκρή γενιά του Πολυτεχνείου» που «πέθανε» πριν πεθάνει (χωρίς καν να το καταλάβει)…

Κι όμως είναι δυνατό. Η φράση που ακούστε ενάντια σ’ εκείνους που ρήμαξαν τον τόπο στο πλαίσιο ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος, να εμπνεύσει νέους αγώνες και εξεγέρσεις (με τα ίδια αν χρειαστεί τιμήματα) κατά αυτών που επίσης ρήμαξαν τον τόπο, πνίγοντας τα δημιουργικά όνειρα των νέων ανθρώπων, στο πλαίσιο της κατ’ επίφαση – κληρονομικής Δημοκρατίας που υπηρετεί το «Χρήσιμο» και το «Συμφέρον» της Ελίτ των «κανιβάλων».

Η νέα γενιά δείχνει αποφασισμένη. Το βλέπουμε από τις «διαδηλώσεις του καναπέ» ή «διαδηλώσεις του διαδικτύου». Στις διαλαλήσεις που αναρτά στα «ιστοτόλογια του δήμου» είναι φανερό πως αργά ή γρήγορα θ’ αντιδράσει (με την παραμικρή αφορμή).

Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Tα αδιέξοδα προδίδουν τα καθεστώτα. H καταστολή είναι αδιέξοδο.

Καληνύχτα και καλό παράδεισο «γενιά του Πολυτεχνείου». Καλημέρα αύριο…

http://massmedia-gr.blogspot.com/2009/11/blog-post_17.html