Επέτειος. 17η Νοεμβρίου. Επέτειος.
Ως επέτειο ορίζουμε εκείνη την ημέρα κατά την οποία συμπληρώνεται καθορισμένο χρονικό διάστημα από την τέλεση ενός γεγονότος. Για παράδειγμα, όταν συμπληρώνεται ένας χρόνος συμβαίνει η 1η επέτειος, με την συμπλήρωση των δύο χρόνων έχουμε την 2η επέτειο και ούτω καθεξής. Επέτειος, όμως, δεν συνεπάγεται αναγκαστικά εορτή. Επέτειο έχουμε την 28η Οκτωβρίου όπου εορτάζουμε το έπος του 1940 αλλά επέτειο έχουμε και την 13η Σεπτεμβρίου όπου θρηνούμε για την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Έχουμε επετείους γεννεθλίων αλλά έχουμε και μνημόσυνα.
Η αυριανή επέτειος ποιας φύσεως είναι;
Η 17η Νοεμβρίου είναι επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά επειδή όλες οι πέννες θα καταλήξουν να γράφουν για το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης που είναι η αποκατάσταση, ας κάνουμε και εμείς το ίδιο. Τόνοι μελάνης χύθηκαν και χύνονται κάθε χρόνο κάνοντας λόγο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αυτό δεν είναι ακριβές, και ότι δεν είναι ακριβές δεν είναι σωστό, και ότι δεν είναι σωστό είναι λάθος. Κάνοντας λόγο για αποκατάσταση της δημοκρατίας, αυτονόητα είναι κάποια πράγματα. Αποκατάσταση – εκ του αποκαθίστημι – σημαίνει ότι επαναφέρω κάτι στην προηγούμενη θέση ή κατάσταση. Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Μήπως σημαίνει ότι η δικτατορία ήταν μια παρένθεση; Ότι δηλαδή, το δημοκρατικό πολίτευμα ετέθη σε επταετή αργία αλλά επανήλθε με την έλευση Καραμανλή; Δηλαδή… μήπως πριν την επιβολή της δικτατορίας είχαμε δημοκρατία; Είχαμε δημοκρατία ελέω Φρειδερίκης; Μήπως όμως είχαμε δημοκρατία πριν τη Φρειδερίκη; Ή μήπως είχαμε δημοκρατία με την έλευση του “Γέρου της Δημοκρατίας”, του φυτευτού από τους Άγγλους; Μήπως είχαμε πριν τον “Γέρο”; Ασφαλώς και όχι.
Δημοκρατία και βασιλεία είναι 2 έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Το πρώτο πρεσβεύει το κράτος του δήμου και το άλλο πρεσβεύει το κράτος των “ελέω Θεού”. Το ένα στηρίζεται στον αδιάκοπο έλεγχο των πάντων από όλους και το άλλο στηρίζεται στο “ελέω Θεού” κληρονομικό δίκαιο.
Αν κινηθούμε πιο πίσω, βλέπουμε ότι πριν τους φελλούς του 20ου αιώνα υπάρχει ο Όθωνας, άρα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω, τότε που σύμφωνα με τη Ρεπούση οι Έλληνες έκαναν επιθέσεις σε κρατικούς αξιωματούχους (sic). Εξ ορισμού σε κατακτημένο τόπο δεν υπάρχει δημοκρατία, οπότε ας πάμε λίγο παραπίσω, στη δημοκρατία του Βυζαντίου και των ιεραρχών, τότε που, σχεδόν, κανείς εξ αυτών δεν πέθανε από φυσικά αίτια. Και επειδή η βαλίτσα πάει μακριά, μπορούμε με χαρακτηριστική άνεση και ασφάλεια να παρκάρουμε το περιφερόμενο “δημοκρατικό” πολιτικό μπουλούκι της Ελλάδας κατευθείαν στον 5ο αιώνα π.Χ., στον αιώνα του Περικλή. Τότε ήταν που αυτό το μπουλούκι μεταμορφώνεται σε έναν υπέρλαμπρο θίασο, που όμοιό του δεν ξαναείδε ποτέ η ανθρωπότητα. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι το σωστό θα ήταν να λέμε ότι επί 2500 χρόνια η βασιλεία, η δυναστεία, ο φασισμός και η τυραννία μεσουρανούσαν και μόλις το 1974 μπήκαν στο γύψο.
Μετά από αυτήν παρένθετη αλλά απαραίτητη ιστορική αναδρομή, αντιλαμβανόμαστε ότι η σωστή έκφραση για την επέτειο, θα ήταν: “εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας”.
Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων καθημερινά το πλήθος μεγαλώνει, πλήρως απογοητευμένοι με την σημερινή εικόνα της χώρας, αισθάνονται ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι δημοκρατία. Διατείνονται ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι βουλευτοκρατία, είναι ρουσφετοκρατία, άκρατη κομματοκρατία, μιζοκρατία και μιζεροκρατία, αναξιοκρατία, φαυλοκρατία. Ζουν και βασιλεύουν η ασυδοσία και η ατιμωρησία, ο αρριβισμός, ο τυχοδιωκτισμός και η πώληση των πάντων. Άπαντες αναρριχώνται με πάσης φύσεως μέσα και όταν δεν αναρριχώνται, έρπουν. Όταν δεν έχουμε φίδια που αναρριχώνται στα σάπια και πολυκαιρισμένα κλαδιά του βαριά άρρωστου δέντρου της δημόσιας ζωής, έχουμε σκουλήκια που σέρνονται, αφήνοντας αριστερά και δεξιά σάλια, φανερώνοντας την βδελυρή διαδρομή που διέγραψε η γλοιώδης κοιλιά τους.
Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν ΠΥΛΩΝΕΣ, φοβεροί και ακοίμητοι ΤΙΤΑΝΕΣ ως εγγυητές του Συντάγματος, εκεί έχουμε αποτυχημένους αρχηγούς ασήμαντων κομματικών σχηματισμών ή πρώην εκφραστές υποτελούς εξωτερικής πολιτικής. Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν ΚΕΡΒΕΡΟΙ που να φυλάττουν λυσσωδώς τις πύλες του Κάτω Κόσμου της Ανομίας, εκεί έχουμε ανθρώπους, ίδιους και απαράλλαχτους με αυτούς που είχαμε επί χούντας. Άνθρωποι που δίκαζαν εν ονόματι του αλάθητου του Παπαδόπουλου, καλούνται σήμερα – ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – να αποδώσουν δικαιοσύνη. ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ καλούνται σήμερα να εγγυηθούν την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Δικαστικοί λειτουργοί, απολύτως εκβιάσιμοι – εφόσον εύκολα απειλούνται με αποκάλυψη του χουντικού παρελθόντος – ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν ως γιγάντιο φράγμα απένατι στις ανομίες των δημόσιων φορέων, λειτουργούν ως καθαρίστριες μαζεύοντας τα απόνερα του κοινού ποινικού δικαίου. Και όχι σπάνια, ούτε αυτά μπορούν να σφουγγαρίσουν. Όταν η πολιτική ζωή του τόπου ελέγχεται από 3 οικογένειες, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι ανά τετραετία ψηφίζουμε “δημοκρατικά”, αποδίδοντάς τους βασιλικές εξουσίες. Όταν όλοι αυτοί είναι διαβρωμένοι και κατάσαρκα σάπιοι, δεν υπάρχει οδός διαφυγής.
Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων καθημερινά το πλήθος μεγαλώνει, πλήρως απογοητευμένοι με την σημερινή εικόνα της χώρας, εκτός του ότι καταριούνται την σημερινή “δημοκρατία”, δειλά δειλά αλλά με σαφήνεια νοσταλγούν την δικτατορία. Ή έστω αναπολούν τις ημέρες της, όπου υπήρχε μια στοιχειώδης αξιοκρατία, μια ιεραρχία, υπήρχε ένα πανεπιστήμιο που απέδιδε στην κοινωνία επιστήμονες και όχι σκιτζήδες, που στο σχολείο ο δάσκαλος ήταν δάσκαλος και ο μαθητής ήταν μαθητής, που δεν υπήρχαν τα νοσοκομειακά ράντζα, τότε που το μεροκάματα του εργάτη είχε αξία, τότε που δεν ντρεπόσουν να δηλώσεις ότι είσαι εργάτης γιατί υπήρχε βιομηχανία, τότε που υπήρχαν δάση και ακρογιαλιές, τότε που ο πλούσιος ζούσε καλά και ο φτωχός ζούσε ανθρώπινα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δειλά δειλά, απ’ έξω απ’ έξω, άλλος σιγότερα άλλος δυνατότερα, άλλος με ενοχές άλλος κατασταλαγμένα, αναπολούν την χούντα. Όλοι ετούτοι ίσως και να μην έλεγαν όχι σε νέα χούντα. Καθημερινά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ακούς εκφράσεις αγανάκτησης του τύπου: “Ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει.” Όλοι ετούτοι αναπολούν ή εύχονται μια χούντα διότι στη θέση του δικτάτορα βάζουν τον εαυτό τους. Ναι! Αλήθεια σας λέω! Ωραία θα ήταν μια χούντα αρκεί ο δικτάτορας να σκέφτεται σαν εμάς. Ίσως και εγώ να ενέδιδα στον πειρασμό, το ομολογώ. Ποιος, όμως, μπορεί να φανταστεί μια χούντα όπου θα υπάρχει διάσταση απόψεων; Ποιος μπορεί να υποστηρίξει, σ’ αυτήν την περίπτωση, ότι κερδισμένοι θα ήμαστε εμείς και όχι ο δικτάτορας;
Παρόλα αυτά, δεν έχουν εντελώς άδικο. Ίσως και να χρειάζεται μια χούντα. Κοιτάμε στη λάθος κατεύθυνση κρατώντας λάθος εργαλείο. Κοιτάμε με το τηλεσκόπιο ενώ πρέπει να πιάσουμε το μικροσκόπιο. Κοιτάμε με το τηλεσκόπιο 40 χρόνια πίσω ενώ πρέπει να κοιτάξουμε στο σήμερα και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να κοιτάξουμε καλά. Και να δούμε. Και να το πάρουμε απόφαση. Να εγκαθιδρύσουμε μια χούντα μέσα μας. Έναν χουντικό αρχιφασίστα που θα μας κάνει το βίο αβίωτο. Να στήσουμε μέσα μας ένα τύραννο, που ως άλλος Διονύσιος θα ελέγχει κάθε βήμα μας και θα κρίνει αμείλικτα κάθε σκέψη μας.
Να φυτέψουμε στα σωθικά μας ένα δικτάτορα που θα μας τσακίζει κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αναδεικνύονται οι ανίκανοι. Που θα μας σπάσει τα κόκκαλα αν επιχειρήσουμε να οδηγήσουμε πλαγιομετωπικά προκειμένου να βρεθούμε σε πλεονεκτική θέση έναντι του φωτεινού σηματοδότη. Κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εφοριακό να μας προτείνει χρηματισμό. Κάθε φορά που συμπεριφερόμαστε απάνθρωπα στους συναδέλφους μας ή στους υφιστάμενούς μας. Κάθε φορά που θα έξωθούμε το παιδί μας στην άγρα άχρηστης θήρας παραμελώντας να τον πλάσουμε ως άνθρωπο, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στην τηλεόραση να γεμίζει με σκουπίδια το σαλόνι μας, κάθε φορά που θα παρατάμε τα σκουπίδια μας στην παραλία, κάθε φορά που θα είμαστε μάρτυρες εξόφθαλμης αδικίας και δεν αντιδρούμε.
Έναν δικτάτορα που θα μας φαλαγγίζει τα πόδια κάθε φορά που δεν θα γιουχάρουμε τους γελοίους που αγορεύουν από πάσης φύσεως εξέδρες, κάθε φορά που θα επιλέγουμε να ενημερωνόμαστε από απαίδευτους και αναξιόπιστους, κάθε φορά που θα διαβάζουμε μηδαμινής αξίας πονήματα, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας την αβελτηρία και το πνευματικό κολύμπι στα θολά νερά της νεόκοπης ποιητικής και συγγραφικής ελίτ, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στη σκέψη μας και στην αντίληψή μας να προσβάλλονται και να υποτιμούνται.
Τέλος, να στήσουμε έναν Πινοσέτ μέσα μας ο οποίος θα συμπεριφέρεται ως ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ κάθε φορά που δεν θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συμπεριφερθεί ως ΤΥΠΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.
Ας βάλουμε στο γύψο τα μικρά ελαττώματά μας, αυτά που διαφεντεύουν την ύπαρξή μας και κυβερνάνε την καθημερινή συμπεριφορά μας. Ας γίνουμε δικτάτορες του εαυτού μας. Μόνο αν μπορέσουμε να γίνουμε Πεισίστρατοι του εαυτού μας, μόνο τότε έχουμε ελπίδα να μεταμορφωθούμε σε Αρμόδιο ή Αριστογείτωνα.
Ας το κάνουμε τώρα.
Διότι τα τελευταία 35 χρόνια ούτε το ένα υπήρξαμε ούτε το άλλο.
Και ο υπέρλαμπρος θίασος των Ελλήνων κατήντησε χειρότερα και από μπουλούκι.
Κατήντησε θέατρο σκιών.
Και δυστυχώς δεν βρισκόμαστε στην πλατεία.
ΕΜΕΙΣ είμαστε οι καραγκιόζηδες
http://kommatoskylo.blogspot.com/2009/11/blog-post_16.html
Ως επέτειο ορίζουμε εκείνη την ημέρα κατά την οποία συμπληρώνεται καθορισμένο χρονικό διάστημα από την τέλεση ενός γεγονότος. Για παράδειγμα, όταν συμπληρώνεται ένας χρόνος συμβαίνει η 1η επέτειος, με την συμπλήρωση των δύο χρόνων έχουμε την 2η επέτειο και ούτω καθεξής. Επέτειος, όμως, δεν συνεπάγεται αναγκαστικά εορτή. Επέτειο έχουμε την 28η Οκτωβρίου όπου εορτάζουμε το έπος του 1940 αλλά επέτειο έχουμε και την 13η Σεπτεμβρίου όπου θρηνούμε για την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Έχουμε επετείους γεννεθλίων αλλά έχουμε και μνημόσυνα.
Η αυριανή επέτειος ποιας φύσεως είναι;
Η 17η Νοεμβρίου είναι επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά επειδή όλες οι πέννες θα καταλήξουν να γράφουν για το αποτέλεσμα αυτής της εξέγερσης που είναι η αποκατάσταση, ας κάνουμε και εμείς το ίδιο. Τόνοι μελάνης χύθηκαν και χύνονται κάθε χρόνο κάνοντας λόγο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Αυτό δεν είναι ακριβές, και ότι δεν είναι ακριβές δεν είναι σωστό, και ότι δεν είναι σωστό είναι λάθος. Κάνοντας λόγο για αποκατάσταση της δημοκρατίας, αυτονόητα είναι κάποια πράγματα. Αποκατάσταση – εκ του αποκαθίστημι – σημαίνει ότι επαναφέρω κάτι στην προηγούμενη θέση ή κατάσταση. Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Μήπως σημαίνει ότι η δικτατορία ήταν μια παρένθεση; Ότι δηλαδή, το δημοκρατικό πολίτευμα ετέθη σε επταετή αργία αλλά επανήλθε με την έλευση Καραμανλή; Δηλαδή… μήπως πριν την επιβολή της δικτατορίας είχαμε δημοκρατία; Είχαμε δημοκρατία ελέω Φρειδερίκης; Μήπως όμως είχαμε δημοκρατία πριν τη Φρειδερίκη; Ή μήπως είχαμε δημοκρατία με την έλευση του “Γέρου της Δημοκρατίας”, του φυτευτού από τους Άγγλους; Μήπως είχαμε πριν τον “Γέρο”; Ασφαλώς και όχι.
Δημοκρατία και βασιλεία είναι 2 έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Το πρώτο πρεσβεύει το κράτος του δήμου και το άλλο πρεσβεύει το κράτος των “ελέω Θεού”. Το ένα στηρίζεται στον αδιάκοπο έλεγχο των πάντων από όλους και το άλλο στηρίζεται στο “ελέω Θεού” κληρονομικό δίκαιο.
Αν κινηθούμε πιο πίσω, βλέπουμε ότι πριν τους φελλούς του 20ου αιώνα υπάρχει ο Όθωνας, άρα πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω, τότε που σύμφωνα με τη Ρεπούση οι Έλληνες έκαναν επιθέσεις σε κρατικούς αξιωματούχους (sic). Εξ ορισμού σε κατακτημένο τόπο δεν υπάρχει δημοκρατία, οπότε ας πάμε λίγο παραπίσω, στη δημοκρατία του Βυζαντίου και των ιεραρχών, τότε που, σχεδόν, κανείς εξ αυτών δεν πέθανε από φυσικά αίτια. Και επειδή η βαλίτσα πάει μακριά, μπορούμε με χαρακτηριστική άνεση και ασφάλεια να παρκάρουμε το περιφερόμενο “δημοκρατικό” πολιτικό μπουλούκι της Ελλάδας κατευθείαν στον 5ο αιώνα π.Χ., στον αιώνα του Περικλή. Τότε ήταν που αυτό το μπουλούκι μεταμορφώνεται σε έναν υπέρλαμπρο θίασο, που όμοιό του δεν ξαναείδε ποτέ η ανθρωπότητα. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι το σωστό θα ήταν να λέμε ότι επί 2500 χρόνια η βασιλεία, η δυναστεία, ο φασισμός και η τυραννία μεσουρανούσαν και μόλις το 1974 μπήκαν στο γύψο.
Μετά από αυτήν παρένθετη αλλά απαραίτητη ιστορική αναδρομή, αντιλαμβανόμαστε ότι η σωστή έκφραση για την επέτειο, θα ήταν: “εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας”.
Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων καθημερινά το πλήθος μεγαλώνει, πλήρως απογοητευμένοι με την σημερινή εικόνα της χώρας, αισθάνονται ότι αυτό που βιώνουμε δεν είναι δημοκρατία. Διατείνονται ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι βουλευτοκρατία, είναι ρουσφετοκρατία, άκρατη κομματοκρατία, μιζοκρατία και μιζεροκρατία, αναξιοκρατία, φαυλοκρατία. Ζουν και βασιλεύουν η ασυδοσία και η ατιμωρησία, ο αρριβισμός, ο τυχοδιωκτισμός και η πώληση των πάντων. Άπαντες αναρριχώνται με πάσης φύσεως μέσα και όταν δεν αναρριχώνται, έρπουν. Όταν δεν έχουμε φίδια που αναρριχώνται στα σάπια και πολυκαιρισμένα κλαδιά του βαριά άρρωστου δέντρου της δημόσιας ζωής, έχουμε σκουλήκια που σέρνονται, αφήνοντας αριστερά και δεξιά σάλια, φανερώνοντας την βδελυρή διαδρομή που διέγραψε η γλοιώδης κοιλιά τους.
Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν ΠΥΛΩΝΕΣ, φοβεροί και ακοίμητοι ΤΙΤΑΝΕΣ ως εγγυητές του Συντάγματος, εκεί έχουμε αποτυχημένους αρχηγούς ασήμαντων κομματικών σχηματισμών ή πρώην εκφραστές υποτελούς εξωτερικής πολιτικής. Εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν ΚΕΡΒΕΡΟΙ που να φυλάττουν λυσσωδώς τις πύλες του Κάτω Κόσμου της Ανομίας, εκεί έχουμε ανθρώπους, ίδιους και απαράλλαχτους με αυτούς που είχαμε επί χούντας. Άνθρωποι που δίκαζαν εν ονόματι του αλάθητου του Παπαδόπουλου, καλούνται σήμερα – ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ – να αποδώσουν δικαιοσύνη. ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ καλούνται σήμερα να εγγυηθούν την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Δικαστικοί λειτουργοί, απολύτως εκβιάσιμοι – εφόσον εύκολα απειλούνται με αποκάλυψη του χουντικού παρελθόντος – ενώ θα έπρεπε να λειτουργούν ως γιγάντιο φράγμα απένατι στις ανομίες των δημόσιων φορέων, λειτουργούν ως καθαρίστριες μαζεύοντας τα απόνερα του κοινού ποινικού δικαίου. Και όχι σπάνια, ούτε αυτά μπορούν να σφουγγαρίσουν. Όταν η πολιτική ζωή του τόπου ελέγχεται από 3 οικογένειες, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι ανά τετραετία ψηφίζουμε “δημοκρατικά”, αποδίδοντάς τους βασιλικές εξουσίες. Όταν όλοι αυτοί είναι διαβρωμένοι και κατάσαρκα σάπιοι, δεν υπάρχει οδός διαφυγής.
Πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων καθημερινά το πλήθος μεγαλώνει, πλήρως απογοητευμένοι με την σημερινή εικόνα της χώρας, εκτός του ότι καταριούνται την σημερινή “δημοκρατία”, δειλά δειλά αλλά με σαφήνεια νοσταλγούν την δικτατορία. Ή έστω αναπολούν τις ημέρες της, όπου υπήρχε μια στοιχειώδης αξιοκρατία, μια ιεραρχία, υπήρχε ένα πανεπιστήμιο που απέδιδε στην κοινωνία επιστήμονες και όχι σκιτζήδες, που στο σχολείο ο δάσκαλος ήταν δάσκαλος και ο μαθητής ήταν μαθητής, που δεν υπήρχαν τα νοσοκομειακά ράντζα, τότε που το μεροκάματα του εργάτη είχε αξία, τότε που δεν ντρεπόσουν να δηλώσεις ότι είσαι εργάτης γιατί υπήρχε βιομηχανία, τότε που υπήρχαν δάση και ακρογιαλιές, τότε που ο πλούσιος ζούσε καλά και ο φτωχός ζούσε ανθρώπινα.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δειλά δειλά, απ’ έξω απ’ έξω, άλλος σιγότερα άλλος δυνατότερα, άλλος με ενοχές άλλος κατασταλαγμένα, αναπολούν την χούντα. Όλοι ετούτοι ίσως και να μην έλεγαν όχι σε νέα χούντα. Καθημερινά, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ακούς εκφράσεις αγανάκτησης του τύπου: “Ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει.” Όλοι ετούτοι αναπολούν ή εύχονται μια χούντα διότι στη θέση του δικτάτορα βάζουν τον εαυτό τους. Ναι! Αλήθεια σας λέω! Ωραία θα ήταν μια χούντα αρκεί ο δικτάτορας να σκέφτεται σαν εμάς. Ίσως και εγώ να ενέδιδα στον πειρασμό, το ομολογώ. Ποιος, όμως, μπορεί να φανταστεί μια χούντα όπου θα υπάρχει διάσταση απόψεων; Ποιος μπορεί να υποστηρίξει, σ’ αυτήν την περίπτωση, ότι κερδισμένοι θα ήμαστε εμείς και όχι ο δικτάτορας;
Παρόλα αυτά, δεν έχουν εντελώς άδικο. Ίσως και να χρειάζεται μια χούντα. Κοιτάμε στη λάθος κατεύθυνση κρατώντας λάθος εργαλείο. Κοιτάμε με το τηλεσκόπιο ενώ πρέπει να πιάσουμε το μικροσκόπιο. Κοιτάμε με το τηλεσκόπιο 40 χρόνια πίσω ενώ πρέπει να κοιτάξουμε στο σήμερα και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να κοιτάξουμε καλά. Και να δούμε. Και να το πάρουμε απόφαση. Να εγκαθιδρύσουμε μια χούντα μέσα μας. Έναν χουντικό αρχιφασίστα που θα μας κάνει το βίο αβίωτο. Να στήσουμε μέσα μας ένα τύραννο, που ως άλλος Διονύσιος θα ελέγχει κάθε βήμα μας και θα κρίνει αμείλικτα κάθε σκέψη μας.
Να φυτέψουμε στα σωθικά μας ένα δικτάτορα που θα μας τσακίζει κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αναδεικνύονται οι ανίκανοι. Που θα μας σπάσει τα κόκκαλα αν επιχειρήσουμε να οδηγήσουμε πλαγιομετωπικά προκειμένου να βρεθούμε σε πλεονεκτική θέση έναντι του φωτεινού σηματοδότη. Κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εφοριακό να μας προτείνει χρηματισμό. Κάθε φορά που συμπεριφερόμαστε απάνθρωπα στους συναδέλφους μας ή στους υφιστάμενούς μας. Κάθε φορά που θα έξωθούμε το παιδί μας στην άγρα άχρηστης θήρας παραμελώντας να τον πλάσουμε ως άνθρωπο, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στην τηλεόραση να γεμίζει με σκουπίδια το σαλόνι μας, κάθε φορά που θα παρατάμε τα σκουπίδια μας στην παραλία, κάθε φορά που θα είμαστε μάρτυρες εξόφθαλμης αδικίας και δεν αντιδρούμε.
Έναν δικτάτορα που θα μας φαλαγγίζει τα πόδια κάθε φορά που δεν θα γιουχάρουμε τους γελοίους που αγορεύουν από πάσης φύσεως εξέδρες, κάθε φορά που θα επιλέγουμε να ενημερωνόμαστε από απαίδευτους και αναξιόπιστους, κάθε φορά που θα διαβάζουμε μηδαμινής αξίας πονήματα, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας την αβελτηρία και το πνευματικό κολύμπι στα θολά νερά της νεόκοπης ποιητικής και συγγραφικής ελίτ, κάθε φορά που θα επιτρέπουμε στη σκέψη μας και στην αντίληψή μας να προσβάλλονται και να υποτιμούνται.
Τέλος, να στήσουμε έναν Πινοσέτ μέσα μας ο οποίος θα συμπεριφέρεται ως ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ κάθε φορά που δεν θα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να συμπεριφερθεί ως ΤΥΠΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.
Ας βάλουμε στο γύψο τα μικρά ελαττώματά μας, αυτά που διαφεντεύουν την ύπαρξή μας και κυβερνάνε την καθημερινή συμπεριφορά μας. Ας γίνουμε δικτάτορες του εαυτού μας. Μόνο αν μπορέσουμε να γίνουμε Πεισίστρατοι του εαυτού μας, μόνο τότε έχουμε ελπίδα να μεταμορφωθούμε σε Αρμόδιο ή Αριστογείτωνα.
Ας το κάνουμε τώρα.
Διότι τα τελευταία 35 χρόνια ούτε το ένα υπήρξαμε ούτε το άλλο.
Και ο υπέρλαμπρος θίασος των Ελλήνων κατήντησε χειρότερα και από μπουλούκι.
Κατήντησε θέατρο σκιών.
Και δυστυχώς δεν βρισκόμαστε στην πλατεία.
ΕΜΕΙΣ είμαστε οι καραγκιόζηδες
http://kommatoskylo.blogspot.com/2009/11/blog-post_16.html
