ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ BLOG "PYRGOS-NEWS"
Ο Πρετεντέρης ήταν από τους πολέμιους του Γεωργίου Παπανδρέου.Τώρα είναι πολέμιος του "βαθέως" ΠΑΣΟΚ!!!
ΑΡΘΡΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΣΚ ΣΤΟ ΒΗΜΑ 14/11/2009
(σιγά και στεναχωρήθηκαν οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚ από ένα δημοσίευμα...)
Πριν αλέκτορα...
Ι. Κ. Πρετεντέρης
Μόλις χθες καταγράφαμε τον κίνδυνο να συγκρουστεί η προσπάθεια της κυβέρνησης του..
ΠαΣοΚ να φτιάξει το κράτος με το «βαθύ ΠαΣοΚ» που αποτελεί το κράτος. Και μόλις χθες οι φόβοι μας επιβεβαιώθηκαν.
Τι συνέβη; Η υπουργός Παιδείας εξήγγειλε μέτρα αντιμετώπισης του χάους που επικρατεί στους εκπαιδευτικούς. Διορισμούς μόνο από το ΑΣΕΠ και για τους μόνιμους και για τους αναπληρωτές και για τους ωρομίσθιους, κανόνες στις αποσπάσεις και αξιολόγηση. Μιλάμε για στοιχειώδεις προβλέψεις τις οποίες θα έπρεπε να εφαρμόζει προ πολλού κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του.
Και ποιοι αντέδρασαν πρώτοι στις εξαγγελίες της υπουργού; Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, στα οποία κυριαρχεί το ΠαΣοΚ. Αν κατάλαβα καλά από τις αντιδράσεις τους, αυτό που κυρίως ενοχλεί είναι η θέσπιση ενός συστήματος κανόνων το οποίο θα εφαρμόζεται στις προσλήψεις και στις αποσπάσεις. Για την αξιολόγηση μη μιλάμε, αυτή αποτελεί προ πολλού κόκκινο πανί.
Αντιλαμβάνομαι τη λογική των αντιδράσεων. Οταν εγκαθιδρύεται ένα σύστημα κανόνων ελαχιστοποιούνται οι «ειδικές περιπτώσεις». Και σε ένα σύστημα «ειδικών περιπτώσεων», όπου το «ειδικό» προσδιορίζεται από τη δυνατότητα κομματικής ή συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης που διαθέτει ο καθένας, η καθιέρωση κανόνων αποτελεί αιτία πολέμου.
Τι θα κάνει από εδώ και πέρα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Θα συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές; Αυτό θα το δούμε. Αλλά αν δεν συγκρουστεί είναι προφανές ότι το σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ο χώρος της Εκπαίδευσης είναι μόνο ένα παράδειγμα. Σε κάθε επί μέρους χώρο του Δημοσίου τα φαινόμενα αυτά αποτελούν καθεστώς. Στους δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις, στην Παιδεία, στην Υγεία, στα υπουργεία... Παντού η κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του κράτους έρχεται αντιμέτωπη με συντεχνιακά φαινόμενα και συνδικαλιστικές ομάδες τα οποία τροφοδοτούνται και ενισχύονται από τη σημερινή παθογένεια. Αν η παθογένεια θεραπευτεί, η ύπαρξή τους κινδυνεύει.
Τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης λοιπόν έχουν μεγάλη σημασία. Θα φανεί αν επιμένει στις προθέσεις της ή αν θα αναδιπλωθεί κάτω από την πίεση μηχανισμών που (κατά κανόνα) πρόσκεινται στο κόμμα της. Η αναδίπλωσή της όμως θα είναι ήττα. Να θυμίσω το 2001. Τότε η κυβέρνηση Σημίτη αναδιπλώθηκε στο Ασφαλιστικό υπό την πιέση των «πράσινων» συνδικάτων και διάφορων κουφιοκεφαλάκηδων (μεταξύ των οποίων και ο γράφων, για να παραδεχθώ και τα δικά μου...) που φώναζαν για «κοινωνική αναλγησία». Οκτώ χρόνια αργότερα το Ασφαλιστικό έχει εξελιχθεί σε πραγματική ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της χώρας. Ποιος είχε δίκιο;
Αντιλαμβάνομαι τη λογική των αντιδράσεων. Οταν εγκαθιδρύεται ένα σύστημα κανόνων ελαχιστοποιούνται οι «ειδικές περιπτώσεις». Και σε ένα σύστημα «ειδικών περιπτώσεων», όπου το «ειδικό» προσδιορίζεται από τη δυνατότητα κομματικής ή συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης που διαθέτει ο καθένας, η καθιέρωση κανόνων αποτελεί αιτία πολέμου.
Τι θα κάνει από εδώ και πέρα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας; Θα συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές; Αυτό θα το δούμε. Αλλά αν δεν συγκρουστεί είναι προφανές ότι το σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ο χώρος της Εκπαίδευσης είναι μόνο ένα παράδειγμα. Σε κάθε επί μέρους χώρο του Δημοσίου τα φαινόμενα αυτά αποτελούν καθεστώς. Στους δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις, στην Παιδεία, στην Υγεία, στα υπουργεία... Παντού η κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του κράτους έρχεται αντιμέτωπη με συντεχνιακά φαινόμενα και συνδικαλιστικές ομάδες τα οποία τροφοδοτούνται και ενισχύονται από τη σημερινή παθογένεια. Αν η παθογένεια θεραπευτεί, η ύπαρξή τους κινδυνεύει.
Τα επόμενα βήματα της κυβέρνησης λοιπόν έχουν μεγάλη σημασία. Θα φανεί αν επιμένει στις προθέσεις της ή αν θα αναδιπλωθεί κάτω από την πίεση μηχανισμών που (κατά κανόνα) πρόσκεινται στο κόμμα της. Η αναδίπλωσή της όμως θα είναι ήττα. Να θυμίσω το 2001. Τότε η κυβέρνηση Σημίτη αναδιπλώθηκε στο Ασφαλιστικό υπό την πιέση των «πράσινων» συνδικάτων και διάφορων κουφιοκεφαλάκηδων (μεταξύ των οποίων και ο γράφων, για να παραδεχθώ και τα δικά μου...) που φώναζαν για «κοινωνική αναλγησία». Οκτώ χρόνια αργότερα το Ασφαλιστικό έχει εξελιχθεί σε πραγματική ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της χώρας. Ποιος είχε δίκιο;
