σημείωση Ολυμπία: Τα κριτήρια της επιτυχίας διίστανται ανάλογα με το status quo. Εμείς θα θέσουμε το απλό λιθαράκι μας στον διαφιλονικούμενο ορισμό.
Φανταστείτε το νεκροκρέβατο ενός πανίσχυρου άνδρα που γύρω του συσσωρεύονται εξ αγχιστείας “φίλοι”, “συνεργάτες”, “χειροκροτητές”, όψιμοι “σύντροφοι” που...
όπως λέει η λέξη ο μόνος συνεκτικός κρίκος και αιτία ύπαρξης τους εκεί είναι η “τροφή”. Έχετε μπροστά σας τον απόλυτο τρόμο και την απόλυτη μοναξιά. Φεύγεις από αυτή τη ζωή μόνος και με τρόμο συνειδητοποιείς ότι όλοι γύρω σου είναι “σύντροφοι” που επιδιώκουν τη μερίδα σου.
Πάμε τώρα σε μία άλλη εικόνα: Το νεκροκρέβατο ενός παππού που έδωσε τα πάντα για να μεγαλώσει τα παιδιά και τα εγγόνια του μέσα σε στερήσεις και μόχθο. Γύρω του πάλι κόσμος πολύς. Παιδιά, εγγόνια, ανήψια, νύφες, γαμπροί, πεθερικά. Όλοι δακρυσμένοι. Όλοι εύχονται να ζήσει μέσα από την καρδιά τους. Ανοίγεις λοιπόν για τελευταία φορά τα μάτια σου και νιώθεις τη ζεστασιά της σωρευμένης, ανιδιοτελούς και άδολης αγάπης. Βλέπεις όμως και κάτι άλλο. Ένα παιδί να σε κοιτά δακρυσμένο κρατώντας σου το χέρι. Αυτό το παιδί έχει το ίδιο όνομα με το δικό σου, είναι το πρώτο σου εγγόνι. Φεύγεις μ’ ένα μειδίαμα γιατί νιώθεις ένα άγγιγμα αθανασίας και αιωνιότητας.
Ποιός είναι ο επιτυχημένος;
Το άρθρο από το Antinews.
Εμείς δεν πάμε Μέγαρο. Οπότε αφήνουμε σε άλλους να εκτιμήσουν την προσφορά του εκλιπόντος Χρήστου Λαμπράκη στα πολιτιστικά πράγματα της χώρας μας. Εμείς γνωρίζουμε το Μέγαρο Μουσικής κυρίως από τα μεγάλα πανώ των χορηγών (Ιντρακόμ κ.α.) που κοσμούν κάθε φορά την είσοδό του καθώς και από το γεγονός ότι βρίσκεται στην συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Πέτρου Κόκκαλη, δίπλα ακριβώς από την αμερικανική πρεσβεία.
Δεν γνωρίζουμε επίσης αν όπως είπε κάποτε ο Kωνσταντίνος Mητσοτάκης, η ιστορία της ζωής του Xρήστου Λαμπράκη είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Eλλάδας όσο κανενός άλλου Έλληνα. Αυτός θα Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου »
