O σερίφης είδε για πολλοστή φορά "τον ταξιτζή" του Σκορτσέζε. Ξύρισε το κεφάλι του, καβάλησε το πιστό ακούραστο σκουρόχρωμο τζιπάλογο ιδιοκτησίας του και βγήκε να αποδώσει δικαιοσύνη στην άναρχη Αθήνα, να διορθώσει με κόκκινο μπλάνκο τα κακώς ανορθόγραφα κείμενα, να ξαπλώσει μερικούς περαστικούς που...
του κρύβουν τη θέα ή του χαλάνε την εικόνα!...
"Τον έπιασαν", διαβάζω σε φίλα προσκείμενα στο επίκαιρο blogs (εδώ) και νομίζουν ότι εγώ ησύχασα. Όχι, λοιπόν, δεν ησύχασα. Τώρα είναι που ανησυχώ περισσότερο...καθώς μαθαίνω ότι ήταν επαγγελματίας οδηγός ταξί. Τώρα ανησυχώ που μαθαίνω ότι τον κάρφωσε ο παρατηρητικός γείτονάς του που έβλεπε ότι έλειπε το τζιπ του όταν πραγματοποιούσε κάποιο φόνο (να που κάπου φάνηκε χρήσιμη η δημοσιότητα). Τώρα ανησυχώ που θα βγούν στα παράθυρα οι παραψυχολόγοι να ερμηνεύσουν με μοναδικό ανεπανάληπτο τρόπο τη διχασμένη φύση του ανθρώπου. Τώρα ανησυχώ που κάποιοι θα πουν πως έκανε καλά...όπως και ο Ντε Νίρο (αγαπημένος) διότι η Αθήνα κατήντησε έρμαιο στα χέρια διψασμένων εγκληματιών, κακομούτσουνων χασισεμπόρων, σκουρόχρωμων πρακτόρων. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο...
Περπατώ στους δρόμους της φιλόξενης Αλεξανδρούπολης, ανήμερα της γιορτής μου. Βλέπω ένα σκουρόχρωμο τζιπ να στρίβει από τη γωνία. Κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τον οδηγό. Είναι δεν είναι φονιάς, λέω μέσα μου. Ο ήρωας της Αλεξανδρούπολης.Ξάφνου, περνά όλη η ζωή από μπροστά μου...μία διαφήμιση και αυτή του Johnnie Walker...μόνο που εγώ πίνω Dimple...επιτέλους, έρχεται το ποτό μου. Περιποιημένο σε χαμηλό κρυστάλλινο ποτήρι με φαρδύ πάτο και πολλά παγάκια. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Το ακουμπώ στα χείλη μου, είναι καλό, ποιοτικά. Καθώς κατεβάζω την πρώτη μεγάλη γουλιά νιώθω αυτή την περίεργη ανατριχίλα να με διαπερνά...σαν νοτιάς μου χαϊδεύει το δέρμα και μουδιάζει ευχάριστα το τρίχωμα των χεριών μου. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο καθώς δε γνωρίζω αν τούτο το αλλοπρόσαλλο μούδιασμα προέρχεται απ' το ουίσκυ ή από τον απότομο αέρα που μου πέταξε απλόχερα το τζιπάκι καθώς πέρασε τρέχοντας ξυστά από δίπλα μου...
"Τον έπιασαν", διαβάζω σε φίλα προσκείμενα στο επίκαιρο blogs (εδώ) και νομίζουν ότι εγώ ησύχασα. Όχι, λοιπόν, δεν ησύχασα. Τώρα είναι που ανησυχώ περισσότερο...καθώς μαθαίνω ότι ήταν επαγγελματίας οδηγός ταξί. Τώρα ανησυχώ που μαθαίνω ότι τον κάρφωσε ο παρατηρητικός γείτονάς του που έβλεπε ότι έλειπε το τζιπ του όταν πραγματοποιούσε κάποιο φόνο (να που κάπου φάνηκε χρήσιμη η δημοσιότητα). Τώρα ανησυχώ που θα βγούν στα παράθυρα οι παραψυχολόγοι να ερμηνεύσουν με μοναδικό ανεπανάληπτο τρόπο τη διχασμένη φύση του ανθρώπου. Τώρα ανησυχώ που κάποιοι θα πουν πως έκανε καλά...όπως και ο Ντε Νίρο (αγαπημένος) διότι η Αθήνα κατήντησε έρμαιο στα χέρια διψασμένων εγκληματιών, κακομούτσουνων χασισεμπόρων, σκουρόχρωμων πρακτόρων. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο...
Περπατώ στους δρόμους της φιλόξενης Αλεξανδρούπολης, ανήμερα της γιορτής μου. Βλέπω ένα σκουρόχρωμο τζιπ να στρίβει από τη γωνία. Κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τον οδηγό. Είναι δεν είναι φονιάς, λέω μέσα μου. Ο ήρωας της Αλεξανδρούπολης.Ξάφνου, περνά όλη η ζωή από μπροστά μου...μία διαφήμιση και αυτή του Johnnie Walker...μόνο που εγώ πίνω Dimple...επιτέλους, έρχεται το ποτό μου. Περιποιημένο σε χαμηλό κρυστάλλινο ποτήρι με φαρδύ πάτο και πολλά παγάκια. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Το ακουμπώ στα χείλη μου, είναι καλό, ποιοτικά. Καθώς κατεβάζω την πρώτη μεγάλη γουλιά νιώθω αυτή την περίεργη ανατριχίλα να με διαπερνά...σαν νοτιάς μου χαϊδεύει το δέρμα και μουδιάζει ευχάριστα το τρίχωμα των χεριών μου. Ναι, τώρα ανησυχώ περισσότερο καθώς δε γνωρίζω αν τούτο το αλλοπρόσαλλο μούδιασμα προέρχεται απ' το ουίσκυ ή από τον απότομο αέρα που μου πέταξε απλόχερα το τζιπάκι καθώς πέρασε τρέχοντας ξυστά από δίπλα μου...
