Με ξεκάθαρες κουβέντες τόσο στα τα εθνικά όσο και στα κοινωνικά ζητήματα του τόπου, τοποθετήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης κ. Στέλιος Παπαθεμελής στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσης κοπής της βασιλόπιτας.
Στην ομιλία του σε μια κατάμεστη αίθουσα φίλων και στελεχών της Δημοκρατικής Αναγέννησης και του Πολιτικού Ομίλου για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, ο κ. Παπαθεμελής, είπε:
«O Κολοκοτρώνης έλεγε «Εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί δεν θα εκάναμεν την επανάστασιν». Τηρουμέμων των αναλογιών και των αποστάσεων εμείς της Δημοκρατικής Αναγέννησης λέμε πως αν δεν είμεθα τρελλοί δεν θα επιμέναμε στη Δημοκρατική Αναγέννηση!
Συνεχίζουμε όρθιοι «τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες» όπως λέει ο Καβάφης.
Λέμε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια. Την αλήθεια που είναι ενοχλητική και ανεπιθύμητη πάντα. Δεν μας εισακούνε. Και φροντίζουν να μην ακουόμαστε και να μη φαινόμαστε. Γι? αυτό τα μεγαλοκάναλα, κρατικά και ιδιωτικά δεν μας καλούν, μας αποκλείουν. Εμείς δεν θα κάνουμε πίσω.
Βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας κρίσης, κατ? αρχήν παγκόσμιας, αλλά κατ? εξοχήν επιχώριας. Την ονομάζουν οικονομική, αλλά είναι πολλαπλή και ολόπλευρη και σε τελική ανάλυση είναι ηθική. Η κρίση παράγεται από τη βαρβαρότητα του αδίστακτου ανταγωνισμού. Η απληστία των ολίγων γέννησε τη ληστεία του δημόσιου πλούτου που την βάφτισαν κρίση.
«Οφείλουμε να σταματήσουμε να προσκυνάμε το χρήμα» αποφαίνονταν πρόσφατα επιφανής οικονομολόγος ο Ρίτσαρντ Λέϊαρντ. «Να βρούμε τρόπο να απομακρυνθούμε από την ακραία ατομικότητα. Με τα σχολειά μας να προωθήσουμε ένα καλύτερο σύστημα αξιών» τελείωνε την έκκλησή του. Με τα σχολειά μας καλύτερο σύστημα αξιών, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί. Περίεργοι ευρωδικαστές αποφάσισαν εσχάτως την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου από τα ιταλικά σχολεία.
Η απόφαση έχει εφεσιβληθεί από την Ιταλία, αλλά ημέτεροι «προοδευτικάριοι» έσπευσαν να ζητήσουν την αποκαθήλωση του Σταυρού και της εικόνας του Χριστού από τα σχολειά μας και τα δικαστήρια και έχουν προσφύγει ήδη στα δικαστήρια και τον Συνήγορο του πολίτη.
Ας ελπίσουμε ότι θα προσκρούσουν σε σθεναρές αντιστάσεις. Αυτό που ονομάζεται σύστημα, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό νοσεί βαρύτατα και σέρνεται από καιρό, πριν από αυτό που το λένε τώρα κρίση σε κλιμακούμενη παρακμή.
Mεγάλοι τομείς της δημόσιας λειτουργίας (Παιδεία, Υγεία, Απασχόληση) αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας: Η φτώχεια και οι ανισότητες πολλαπλασιάζονται. Η ανεργία διογκώνεται. Το κοινωνικό κράτος με τις ρωγμές στο ασφαλιστικό σύστημα κλυδωνίζεται. Οι νέοι, κατ? εξοχήν αυτοί, αδυνατούν να βρουν μια αντάξια θέση απασχόλησης. Το δημογραφικό έχει αναδειχθεί σε απασφαλισμένη χειροβομβίδα. Η ύπαιθρος ερημώνεται. Ο αγρότης έχει εγκαταλειφθεί απροστάτευτος. Το περιβάλλον καταστρέφεται εγκληματικά. Η δημόσια διαφθορά,, που σε υγιείς περιόδους εμφανίζεται μόνο ως εξαίρεση, αφέθηκε να εξελιχθεί σε γενικευμένο δομικό φαινόμενο.
Χρυσό μετάλλιο διαφθοράς μας απένειμε προχθές η Διεθνής Διαφάνεια. Διαβρωμένο το ελληνικό κράτος, από κορυφής μέχρις ονύχων. Συνένοχη η κοινωνία ως αναγκαίος συνεργός του εγκλήματος. Με απόκλιση βαρύτητας, διεφθαρμένες αμφότερες οι πλευρές ο διαφθείρων και ο διαφθειρόμενος. Κατρακυλήσαμε από την 57η θέση (2008) στην 71η . Ενώ το 2000 είμασταν στη 35η!
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία χωρίς αξίες ζωής. Πλην μιας και μοναδικής του κέρδους. ?γχος για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας για το αυτοαναπαραγόμενο χρήμα, για την ασταμάτητη παραγωγή υπεραξίας και προστιθέμενης αξίας.
Στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής η βαθύτερη αιτία του κακού.»Ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία» λέει ο Απόστολος Παύλος. Θηριώδης η πλεονεξία. Είναι αναγκαίο να αναστηλώσουμε τα κατερειπωμένα ιδανικά στις ψυχές των ανθρώπων. Και κατ? εξοχήν των νέων ανθρώπων.
Χωρίς ιδανικά ο κόσμος μετατρέπει τις επιθυμίες του σε ανάγκες και πασχίζει να τις υπηρετήσει παρορμητικά όπως τη δίψα και την πείνα του.
Οι Παραδόσεις του Γένους, η Ορθοδοξία και το σύνολο των ελληνικών αξιών ζωής, που συγκροτούν την ταυτότητα των Ελλήνων και εγγυώνται την κοινωνική συνοχή τους, υποβαθμίζονται και θυσιάζονται στο βωμό του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού.
Εμείς, η Δημοκρατική Αναγέννηση, δεν αποδεχόμαστε το μοιραίο και αναπόφευκτο αυτής της κατάστασης.
Εκείνος ο αξεπέραστος Ροΐδης σε ανάλογη περίσταση σατίριζε στο αφήγημά του «Το παράπονο του νεκροθάπτου» και τον λαό και τους κυβερνώντες: «Όσον ευκολώτερον πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσο μεγαλειτέρα είναι η ασυνειδησία εκείνων {των πολιτικών} που μας απατούν».(Ροΐδης, ?παντα Ε/97).
Μιλούμε για βαριά κρίση του πολιτικού μας συστήματος, του δικού μας πρωτίστως, αλλά γενικότερα της παθολογίας του διεθνούς συστήματος. Στον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό καταντήσαμε αντί των εκλεγμένων να αποφασίζει η αγορά. Οι λεγόμενοι αιρετοί άρχοντες άρχονται, δεν άρχουν. Είναι δυστυχώς ο διάκοσμος του νέου συστήματος. Έχει απόλυτο δίκαιο ο Ramonet όταν υπογραμμίζει ότι η παγκοσμιοποίηση και η αδράνεια των πολιτικών ηγετών (όλων των κομμάτων) ευνόησαν αυτά τα χρόνια μια μετατόπιση της εξουσίας. Τα πραγματικά αφεντικά δεν είναι όσοι κρατούν τα επιφαινόμενα της πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεις, βουλές, κόμματα), αλλά εκείνοι που ελέγχουν τις χρηματιστικές αγορές, τους μιντιακούς ομίλους, τις επικοινωνίες, τις πληροφορικές βιομηχανίες και τις γενετικές τεχνολογίες. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων επικυριαρχεί άνευ αντιστάσεως και τα κόμματα εξουσίας δεν μας λένε τίποτε για το αν, και προπαντός πώς, θα αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο. Κοινοβούλια, κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ, τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο της αγοράς.
Ούτε ο Καλλικράτης, ούτε το γερμανικό μοντέλο απαντούν σ? αυτό το πρόβλημα.
Ζούμε στην επικυριαρχία ενός φαινομένου που οι αναλυτές ονομάζουν «άνοδο της ασημαντότητας». Ο πολίτης απενεργοποιημένος σε κατάσταση γενικής παθητικότητας. Με ολίγη καταναλωτική και τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου γίνεται εύκολα «ικανοποιημένη μάζα», ή στην έκφραση της Μαρίας Κάλλας «ικανοποιημένη μετριότητα», δίχως θέληση και δίχως προορισμό. Το σύστημα εμφανίζει μίαν φοβερή απορροφητικότητα παντοειδών κραδασμών. Τους νέους τούς εξωθεί στις καφετέριες και στο πατρικό πορτοφόλι. Δυστυχώς στις καφετέριες δεν συχνάζουν επαναστάτες.
Στην επιδείνωση της όλης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος συνεισφέρει το ενδημικό φαινόμενο της ραγδαίας εξομοίωσης Δεξιάς ? Αριστεράς. Στις μέρες μας φτάσαμε στο σημείο «τόσο η Δεξιά, όσο και η Αριστερά λένε τα ίδια πράγματα» (Καστοριάδης). Γι? αυτό η πολιτική ως εξουσία δεν ασκείται απ? τους πολιτικούς αλλά από εξωθεσμικά και εξωπολιτικά κέντρα τα οποία «χρησιμοποιούν» τους πολιτικούς. Οι τελευταίοι στην γλώσσα των αναλυτών ονομάζονται τώρα «πολιτικό προσωπικό». Κοντολογίς ευρισκόμενο σε σχέση εξαρτημένης εργασίας με τον διαπλέκοντα εργοδότη?
Τα κόμματα κατάντησαν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί δίχως ζωή, δίχως ιδέες, δίχως όραμα. Οι εξουσιαστικές ομάδες των κομμάτων, δηλαδή ο εκάστοτε «εξής ένας», διαχειρίζονται τις φοβερές σχέσεις με την Αγορά και την Επικοινωνία.
Όλοι οι Έλληνες θέλουν αυτή η κυβέρνηση να πετύχει. Δεν περιμένουν θαύματα. Αξιώνουν όμως σοβαρότητα. Και αυτήν αδυνατούν να την ανιχνεύσουν στα έργα και τις ημέρες της. Στις «100 μέρες».
Κυβέρνηση παλινωδούμενη, ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω. Προχειρότητα και παλινδρομικές κινήσεις. Βιαίως ξεχασμένες προεκλογικές δεσμεύσεις. Νυχτερινή φορολογική επέλαση με αναδρομική ισχύ που καταρρακώνουν Σύνταγμα και ασφάλεια δικαίου. Εντέλει απόσυρση. Και για τα παλαιά αυτοκίνητα απόσυρση δις, ήτοι απόσυρση της απόσυρσης. Οι άλλοι είχαν δυσλεξία. Οι καινούριοι έχουν νεολεξία και λοξολεξία. Παράδειγμα: «Διαβούλευση» = μαγική λέξη, την λες και γεμίζει το στόμα σου και στάζει μέλι η γλώσσα σου. Φοριέται, τρώγεται, πίνεται!..
Φάτε διαβούλευση. «Πράσινη ανάπτυξη». Μα αυτή χαρακτηρίζεται ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. «Κίνημα αποδείξεων», «σηκωμένα μανίκια».Ή «πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης». =πράσινη φορολόγηση. Νέα ονόματα σε παλαιές έννοιες. Νεονυμίες και ψευδωνυμίες Υπουργείων. Όποιοι ένιωθαν ανασφαλείς με το Δημόσιας Τάξης πρέπει να αισθάνονται τώρα σιγουριά με το Προστασίας του Πολίτη, παρότι οι τρομοκράτες τοποθετούν βόμβες στο προαύλιο της Βουλής!
Χάθηκε ήδη πολύτιμος, ζωτικός και δυστυχώς αναντικατάστατος χρόνος.
Οι πολίτες αντιπαρέρχονται τις προεκλογικές μεγαλοστομίες. Γνωρίζουν άλλωστε ότι «μεγάλα λόγια αν ακούς / να περιμένεις λίγα / χρυσή λεν τη χρυσόμυγα / μα όμως είναι μύγα». Αλλά δεν μπορούν να προσπεράσουν την επιπόλαιη διαχείριση, τις ανακολουθίες, τις αλληλοαναιρέσεις, την ασυνεννοησία την χαώδη εικόνα της δημόσια διοίκησης αποτέλεσμα διασπάσεων, συγχωνεύσεων καταργήσεων υπουργείων και υπηρεσιών όπου τελικώς χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Το ΠΑΣΟΚ διαβεβαίωνε ότι έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση και ισχυρίζονταν πως τα «λεφτά υπάρχουν». Τρείς μήνες μετά οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι σχέδιο δεν υπάρχει. Υπάρχουν Αυτοσχεδιασμοί αβέβαιοι και αλληλογρονθοκοπούμενοι αντί σχεδίου. Όσο για τα λεφτά «δεν υπάρχει σάλιο» (Ανδρέας Λοβέρδος).
Πολλά υπουργεία είναι ακόμη χωρίς Γεν. Γραμματείς και κομβικές θέσεις παραμένουν ασυμπλήρωτες με προφανή συνέπεια τα επικίνδυνα κενά εξουσίας.
Ακούστε πως διηγούνται το ανεκδιήγητον της κατάστασης κυβερνητικοί Βουλευτές στο ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ(Πηγή Ελευθεροτυπία 14/1/10) :
Βάσω Παπανδρέου: Η διαβούλευση οδηγεί σε απραξία και ασυνεννοησία.
Χρ. Παπουτσής: Οι αγορές περιμένουν μέτρα, όχι επικοινωνιακά τρικ.
Γ. Φλωρίδης: Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει προς ποια κατεύθυνση πάμε.
Ελπίδα Τσουρή: Αν συνεχίσουμε έτσι θα εξαντληθεί η υπομονή του κόσμου.
Κ. Γείτονας: Με αντιεξουσιαστές υπουργούς δεν γίνεται κυβέρνηση.
Και το άκρον άωτον δια στόματος Γ. Παπακωνσταντίνου:
«Δεν ήξερα τη διαδικασία. Δεν νομοθετώ και 45 χρόνια»,.
Με το εξαγγελθέν Πρόγραμμα Σταθερότητας μπήκαμε, ως μη όφειλε στην άγρια τριπλή κηδεμονία (Κομισιόν ? Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,- Δ.Ν.Τ.).Αυτοί τώρα μας υπαγορεύουν το πρακτέο. Η μεταγωγή μας στο «Πειθαρχείο» της ΕΕ δεν είναι άσχετη με τους δικούς μας αδέξιους χειρισμούς.
Εξηγούμεθα: Η Ελλάδα έχει έλλειμμα 12,5% (αν έχει τόσο - ο κ. Σαμαράς υποστήριξε στη Βουλή ότι το πραγματικό έλλειμμα είναι 9,7%) όμως η Βρετανία έχει μεγαλύτερο και η Ισπανία περίπου το ίδιο. Κανείς δε μιλά γι? αυτές. Και φυσικά δεν μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα.
Οι αγορές («καλλιτεχνικό» ψευδώνυμο των κερδοσκόπων και των εξαρτώμενων από αυτούς αξιολογικών οίκων) έχουν στοχοποιήσει την Ελλάδα, στιγματίζοντάς την ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, και άρα το ευρωπειραματόζωο για επωαζόμενες πολιτικές.
Με τα στοιχεία της CIA (2009) το εξωτερικό μας χρέος δημόσιο και ιδιωτικό είναι 161% του ΑΕΠ. Βαρύ βεβαίως, αλλά όλα του βίου είναι συγκρίσιμα και σχετικά. Της Βρετανίας είναι 408%, της Ελβετίας 422%, της Δανίας 298%, της Ολλανδίας 365%, της Γαλλίας 236%, της Αυστρίας 252% κ.λ.π. όλα υψηλότερα από το δικό μας και της πάλαι ποτέ «υποδειγματικής» Ιρλανδίας 1.267%!
Το αυτογκόλ το βάλαμε οι ίδιοι. Η αρχική αδέξια κίνηση ήταν δεξιά, το 2004 με την «Απογραφή». Ξεσκεπάσαμε την αναξιοπιστία των στοιχείων Σημίτη, «δημιουργική λογιστική» τη λέγανε με την οποία όμως η χώρα μπήκε στην Ευρωζώνη. Οι Βυζαντινοί προγονοί μας είχαν για την περίπτωση μια παροιμία «μη κινείν κακόν ευ κείμενον». Εμείς το κινήσαμε. «Λαγός την φτέρην έσειε κακό της κεφαλής του»! Οι Κοινοτικοί δεν προέβησαν τότε σε ενέργειες εναντίον μας αλλά κράτησαν το γεγονός περιμένοντάς μας στη γωνία για να μας εκδικηθούν ως υποτρόπους. Εννοείται και αυτοί χρησιμοποιούν κατά το δοκούν «δημιουργική λογιστική».
Ο Γ. Παπανδρέου ανταπέδωσε στη Ν.Δ. την ενέργειά της του 2004 με την υπερπροβολή της δικής του Απογραφής του ελλείμματος που από το 6,5% που έλεγε η προηγούμενη κυβέρνηση το υπολόγισε 12, 5%. Και δήλωσε:
«Η Οικονομία μας βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας» και αμέσως μετά «η Οικονομία μας είναι στην εντατική»!
Ακολούθησε δεύτερο λάθος οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης απηχούσαν φραστικά και πρακτικά τις μαξιμαλιστικές προεκλογικές διακηρύξεις. Κανείς δεν σκέφθηκε στα κέντρα εξουσίας ότι εκτός από τους ιθαγενείς καταναλωτές των επικοινωνιακών παιχνιδιών υπάρχουν τα διεθνή κοράκια τα οποία πάντοτε αχαλίνωτα και λιμασμένα θα ορμούσαν να κατασπαράξουν το φιλέτο της Ελλάδος. Και το έκαναν. Τα γερμανικά ΜΜΕ και από δίπλα τους τα γαλλικά γέμισαν τις σελίδες τους χλευαστικούς λιβέλλους και με μη αποκρυπτόμενα απώτερα κίνητρα έσπευσαν να αναδείξουν ένα αρνητικό υπόδειγμα εντός της ΕΕ το οποίο να επισείεται ως φόβητρο προς πάσαν κατεύθυνση που θα διανοούνταν να ασκήσει, ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Τελικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Μικρομεσαίοι υπάλληλοι των Βρυξελλών εξευτέλισαν εκλεγμένους υπουργούς στην Αθήνα. Κανείς δεν τους υπέδειξε να παραπέμψουν τους υπαλλήλους στους υπαλλήλους τους;
Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η κυβέρνηση κινείται με ανευθυνότητα και προχειρότητα χωρίς ξεκάθαρες επιλογές και χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Το εξαγγελθέν Πρόγραμμα Σταθερότητας «συνδιαμορφώνεται» με τις Βρυξέλλες. Μα οι Βρυξέλλες έχουν ένα απαίσιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο των Αγορών που επεβλήθη στην Ιρλανδία. Εκεί τον περασμένο Μάρτιο περιέκοψαν 7% τους μισθούς και πριν 1 μήνα άλλο 8-15%. Αυτό επιθυμούν και δι? ημάς.
Το ζήτημα δεν είναι τι θέλουν οι Αγορές και οι Τράπεζες. Αυτές θέλουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους. (Βλέπουμε πως αντιδρούν στην απόφαση Ομπάμα να επιστρέψουν την επιδότηση που τους δόθηκε από το Δημόσιο Ταμείο για να ξεπεράσουν την κρίση). Το ζήτημα είναι τι εξυπηρετεί το αίτημα της Ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, της κοινωνικά δίκαιης ανακατανομής του εθνικού πλούτου της αντιμετώπισης της ανεργίας.
Μια τίμια οικονομική πολιτική καταπολεμεί την φοροδιαφυγή, δεν επιβάλλει νέους έμμεσους φόρους στους συνήθεις υπόπτους φτωχούς εργαζόμενους, μικροσυνταξιούχους και ανέργους. Καταπολεμεί τη διαφθορά και τη δημόσια σπατάλη. Εξουδετερώνει την κλεπτοκρατία.
Έχουμε δύο κοντινά μας παραδείγματα Ηγετών που πειθανάγκασαν ο πρώτος τους 27 της ΕΕ, και ο δεύτερος τις Αγορές να κάνουν στροφή 180ο. Ο Βάτσλαβ Κλάους ο Πρόεδρος της Τσεχίας αρνήθηκε να κυρώσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας κόντρα στην κυβέρνηση, την Αντιπολίτευση, τη Βουλή και το Συνταγματικό δικαστήριο της χώρας του και κόντρα στις άλλες 26 κυβερνήσεις της ΕΕ εάν δεν εξαιρούνταν η Τσεχία από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του ανθρώπου επειδή με την επέκταση της ισχύος της εκεί θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι Γερμανοί Σουδίτες της Τσεχίας. Τελικώς επέβαλε την άποψή. Κέρδισε.
Ο άλλος είναι ο Ισλανδός Πρόεδρος. Αντέταξε veto στην απόφαση της Βουλής και της Κεντροαριστεράς κυβέρνησης της χώρας του οι οποίες υπέκυψαν στον εκβιασμό της Βρετανίας και της Ολλανδίας. που για λογαριασμό καταθετών τους σε ιδιωτική ισλανδική τράπεζα που χρεωκόπησε αξίωσαν και επέτυχαν να επιβληθεί νομοθετικά χαράτσι σε κάθε Ισλανδό 20.000 ευρώ! Ο Πρόεδρος ανέπεμψε τον νόμο σε Δημοψήφισμα. Αυτά ενώ εκκρεμεί η ένταξη της Ισλανδίας στην ΕΕ και οι Αγορές ορύονται ότι θα την ματαιώσουν. Και να το πράξουν η τιμή και η αξιοπρέπεια της Ισλανδίας έχει νικήσει.
Και τα δύο παραδείγματα προς μίμηση. Όποιος ενδίδει χάνει. Όποιος αντιστέκεται κερδίζει. Μάθημα μέγιστο και για την οικονομία και για τα εθνικά.
Είμαστε κράτος δυστυχώς χωρίς προτεραιότητες. Ενώ μας πνίγουν πελώρια προβλήματα δημοσιονομικά, χρέους, φτώχειας, ανεργίας και μείζονα εθνικά, η κυβέρνηση σπεύδει να δώσει ψήφο στους αλλοδαπούς. Λέτε και καημός των ξένων είναι να ψηφίζουν όταν οι μισοί περίπου Έλληνες δεν προσέρχονται στις κάλπες.
?λλες είναι οι επιτακτικές προτεραιότητες. Σ? ότι αφορά το μεταναστευτικό είναι επικίνδυνες αποσπασματικές ρυθμίσεις πριν εκπονηθεί μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική η οποία θα προσμετράει όλες τις παραμέτρους.
α) Έχουμε παγκόσμιο ρεκόρ υπογεννητικότητας. Κατά πως πηγαίνουμε το 2050 οι Έλληνες θα είναι μειονότητα στην Ελλάδα. Την τελευταία 5ετία είχαμε μηδενική σχεδόν αύξηση γεννήσεων από τις Ελληνίδες (2,99%) και αλματώδη από τις ξένες μητέρες (21,48%).
β) Το κράτος έχει μαύρα μεσάνυχτα για τον αριθμό των εδώ αλλοδαπών. Έχουν καταγραφεί κάπου 750.000, όμως ζουν γύρω στα 2.000.000, αριθμός ασήκωτος από μια χώρα 10 εκατ. πολιτών. Πρέπει να σοβαρευθούμε κάποτε. Δεν μπορούμε να τους ενσωματώσουμε και διότι είναι πάμπολλοι και διότι οι αποδομιτιστές που στελεχώνουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τα ΜΜΕ τα τελευταία 15 χρόνια κατάφεραν να το αφελληνίσουν και να το αποχριστιανίσουν εν ονόματι της πολυπολιτισμικότητας και της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, που ενώ διεθνώς έχει εγκαταλειφθεί ως επιζήμια για τους ίδιους τους μετανάστες που τους γκετοποιεί εδώ κυριαρχεί ως τετραγωνισμός του κύκλου!
Εκπαίδευση και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας δεν διαθέτουν δυναμισμό ενσωμάτωσης. Ντρέπονται να ψελλίσουν τις λέξεις πατρίδα, Έθνος. Φοβούνται ότι οι κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση θα τους καταλογίσουν «εθνοκεντρισμό».
γ) Οι περισσότεροι λαθρομετανάστες (δεν έχουμε νόμιμους αλλά εκ των υστέρων νομιμοποιηθέντες) προέρχονται από όμορες χώρες με μακροχρόνιες εδαφικές διεκδικήσεις και προβολή μειονοτικών ζητημάτων εις βάρος μας. Δεν είναι σοφό να κάνουμε εισαγωγή μειονοτήτων. Θα την πληρώσουμε ακριβά. Θα τους κάνουμε ρυθμιστές της πολιτικής μας ζωής.
δ) Πριν λίγο ακόμη καιρό οι πολυάριθμοι ΑφροΑσιάτες μουσουλμάνοι που έχουν χώρα προορισμού την Ελλάδα ήταν εθνικά ακίνδυνοι. Τώρα η Τουρκία από αντιισλαμική κεμαλική γίνεται ραγδαία ισλαμική ? νεοοθωμανική και το Κοράνι θα τους καταστήσει μεσοπρόθεσμα ενεργούμενα της ?γκυρας.
Επείγοντα μέτρα:
1) Πραγματική φύλαξη συνόρων. Μόνοι μας σχεδόν αδύνατο αν οι Κοινοτικοί δεν τα χρεωθούν ως δικά τους.
2) Κίνητρα παλιννόστησης στις πατρίδες τους. Αυστηρές κυρώσεις στους εργοδότες αφού άλλωστε κατά Λοβέρδον τα Ταμεία «δεν έχουν σάλιο».
3) Σοβαρή πολιτική ενσωμάτωσης με αληθινή ελληνική παιδεία.
4) Πολιτογράφηση εκείνων που αφομοίωσαν την «ημετέραν παιδείαν». Εξατομικευμένα, όχι μαζικά αλλά όσων πράγματι αισθάνονται την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους.
Στο Κυπριακό, τα Ελληνοτουρκικά και το Σκοπιανό η ελληνική διπλωματία εξακολουθεί να ταλανίζεται από ρομαντικά σύνδρομα. Αντιμετωπίζει την Τουρκία όχι όπως είναι, αλλά όπως θα επιθυμούσαμε εμείς να είναι. Αυτή η προσέγγιση σε συνάρτηση με την καλλιεργούμενη αυταπάτη ότι η Τουρκία μπαίνει στην Ευρώπη και εμβολιάζεται με ευρωπαϊκή συμπεριφορά, αποπροσανατολίζει το λαό από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος εθνικής ασφάλειας που διαχρονικά μας προκαλεί η Τουρκία.
Χαρίσαμε επιπολαίως το όνομα Μακεδονία στους σκοπιανούς με τη φόρμουλα της «σύνθετης». Πελώρια γκάφα.
Να ανακαλέσουμε πάραυτα και να επιστρέψουμε στη φυσικά αφετηρία που υπεράσπισαν οι δύο ιστορικοί πολιτικοί ηγέτες μας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Ονομασία χωρίς Μακεδονία ή παράγωγά τους. Τελεία ? παύλα.
Για την ουσιαστική υπεράσπιση της μειονότητάς μας στη Β. Ήπειρο ό,τι ζητεί η Αλβανία για τις όμορες μειονότητές της. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η σχεδόν μόνιμη άσκηση κατευναστικής στρατηγικής τοποθετεί την Ελλάδα μονίμως σε αμυντική θέση. Και μάλιστα μετακινούμενη, πάντοτε προς τα πίσω.!
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία εκ βαθέων επαναπροσδιορισμού και επαναπροσανατολισμού της εθνικής μας στρατηγικής. Ο κατευνασμός απέτυχε παταγωδώς και πρέπει να αντικατασταθεί από στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος.
Η Τουρκία μας ασκεί λεκτικά και έμπρακτα αδιάκοπα και κατά κλιμάκωση στρατιωτικό εκβιασμό. Στην Κύπρο με εισβολή ? κατοχή ? εποικισμό, στο Αιγαίο με συνεχείς παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στη Θράκη με μετατροπή του Προξενείου της σε κέντρο μιας πολυδάπανης (ο ετήσιος προϋπολογισμός του υπερβαίνει τα 20.000.000 ευρώ.) ιδιότυπης συγκυβέρνησης που τελείται υπό τα αδρανή βλέμματα των ελληνικών αρχών.
Μολονότι διαρκής στόχος του στρατιωτικού εκβιασμού επιμένουμε να τον «αντιμετωπίζουμε» με φοβικό σύνδρομο, εκ διαμέτρου αντίθετο στην διαχρονική αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού.
Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαφορά. Αλλά θηριώδες πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής που διαπράττει κατ? εξακολούθηση εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας και εποικίζει τα Κατεχόμενα. Οι Έποικοι υπολογίζονται ήδη στις 500.000. Σε λίγο θα είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της Μεγαλονήσου!
Ο διακοινοτικός διάλογος νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Οι ξένες κυβερνήσεις και η διεθνής κοινή γνώμη αποκομίζουν την ψευδή εικόνα ότι δεν υπάρχει Αττίλας, δεν υπάρχει εποικισμός, δεν υπάρχουν εγκλήματα αλλά «απλή στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας». (αμερικανός υφΥΠΕΞΓκόρντον). Η στρέβλωση της πραγματικότητας βαραίνει βεβαίως εμάς. Ευρωαμερικάνοι και οι παραίτιοι - όπου δεν είμαστε εμείς - της κυπριακής τραγωδίας Βρετανοί, δεν θα γίνουν πιο Έλληνες από μας. Οι ?γγλοι ξεσήκωσαν το 1950 τους Τούρκους που ήταν ανυποψίαστοι ως τότε, αφού ο ΥΠΕΞ τους Κιουπρουλού δήλωνε τίμια: «Για την Τουρκία δεν υφίσταται ζήτημα Κυπριακό» (20/6/50).
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη ελληνική επιπολαιότητα κατάφερε από κατηγορούμενη να καταστεί «τρίτος». Και από δράστης, παρατηρητής που ενδιαφέρεται δήθεν για τη «λύση» του προβλήματος.
Η ?γκυρα κρίθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες. Ελλάδα και Κύπρος δεν την κατήγγειλαν για τα εγκλήματά της. Ο πρωθυπουργός δηλώσε - όπως και ο προκάτοχός του- ότι «στρατηγική επιλογή μας είναι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη»! Όχι! Χίλιες φορές όχι. Χρέος μας είναι να ξεκουμπιστεί ο Αττίλας και οι Έποικοί του. Αυτό πρέπει να είναι στρατηγική επιλογή μας.
Ελλάδα και Κύπρος ασχολούνται με ένα πολλοστημόριο των τουρκικών υποχρεώσεων ήτοι το άνοιγμα κάποιων τουρκικών λιμένων και αερολιμένων.
Δηλαδή μηδέν εις το πηλίκον! Ενώ από την άλλη μεριά η γαλαντομία Χριστόφια (εναλλακτική προεδρία, «σταθμισμένη ψήφος», νομιμοποίηση Εποίκων κ.λ.π.) αν ο μη γένοιτο πραγματωθεί θα τουρκοποιήσει και το ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου.
Χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ενώ ενός έστι χρεία, να επαναπροσδιορίσουμε τη στρατηγική μας με αποτρεπτική κατεύθυνση. Μία διαφορετική στρατηγική η οποία χωρίς να μας βγάζει από τα γνώριμα νερά μας, τη «Δύση», θα μας άνοιγε ορίζοντες που ανοήτως αγνοούμε, ή υποτιμούμε επί μεγίστη ζημία μας, είναι κατεπείγουσα: Ρωσία, Κίνα και αντιτουρκικές συμμαχίες στην ΕΕ.
Δεν είναι ευφυέστεροι από μας οι Τούρκοι, ούτε οι ασήμαντοι Σκοπιανοί που αλωνίζουν προς πάσαν κατεύθυνση.
Η συγκυρία είναι καλή: Νέα ηγεσία στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση, νέα στρατηγική. Πολυδιάστατη.
Για όλες τις χώρες ισχύει ο κανόνας pacta sunt servanda για την Τουρκία όχι. «Δεν θα τηρήσουμε τη συμφωνία με την Αρμενία. Και για την Κύπρο υπογράψαμε αλλά δεν την τηρήσαμε»! (Δήλωση Γκιούλ προς Αζέρους)
Προχθές ο κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα μας πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες: «Τα τελευταία 7-8 χρόνια κύλησαν χωρίς ούτε μία κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες». Ναι κύριε επειδή σας κάναμε όλα τα χατήρια από ζεϊμπεκιές μέχρι κουμπαριές. Αλλά εσείς προσβάλλετε καθημερινά την εδαφική μας ακεραιότητα, μηχανεύεσθε γκρίζες ζώνες, τερατουργείτε σε βάρος της κυριαρχίας μας. Γι? αυτό δεν υπάρχει κρίση.
Και κείνο το άλλο του Νταβούτογλου «Βασίσαμε όλη μας την εξωτερική πολιτική, κι? εμείς και εσείς σε μια παρεξήγηση ότι οι σχέσεις μας είναι μοιραία ανταγωνιστικές».
Ισχύει για σας κύριε, εμείς λειτουργούμε ως ευλαβείς προσκυνητές του ειδώλου της ανύπαρκτης ελληνοτουρκικής φιλίας.
Καθήκον μας: α)H εθνικοαμυντική θωράκιση της χώρας με εξορθολογισμό των αμυντικών δαπανών. Δεν θα αγοράζουμε υποβρύχια που γέρνουν ή πυροσβεστικά που δεν πετούν ή μαχητικά αεροπλάνα χωρίς ανταλλακτικά για να ικανοποιήσουμε μεσάζοντες και προμηθευτές. Και να είμαστε στο στόχαστρο των Γερμανών. Οι Γερμανοί που αυτή την ώρα μας μεταχειρίζονται ως σάκκο του μποξ, μας χρωστούν 7.160 δισ. δολλ. από πολεμικές επανορθώσεις.
β) Η διεύρυνση των πολιτικοδιπλωματικών ερεισμάτων μας με έμφαση σε στρατηγική συμφωνία με τη Ρωσία για να παύσουν οι Αμερικανοί να μας θεωρούν δεδομένους.
γ) Η αναστύλωση της οικονομίας μας με αναπτυξιακή πολιτική.
δ) Η ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος του λαού μας.
Διανύουμε χρόνια δίσεχτα και μήνες οργισμένους.
Νομίζω ταιριάζει το επιφώνημα του Μακρυγιάννη: «Πατρίδα, πατρίδα ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν. Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνά και σε διατηρεί ακόμα».
Ως πότε όμως;»
Στην ομιλία του σε μια κατάμεστη αίθουσα φίλων και στελεχών της Δημοκρατικής Αναγέννησης και του Πολιτικού Ομίλου για τη Δημοκρατία και την Πατρίδα, ο κ. Παπαθεμελής, είπε:
«O Κολοκοτρώνης έλεγε «Εμείς αν δεν είμεθα τρελλοί δεν θα εκάναμεν την επανάστασιν». Τηρουμέμων των αναλογιών και των αποστάσεων εμείς της Δημοκρατικής Αναγέννησης λέμε πως αν δεν είμεθα τρελλοί δεν θα επιμέναμε στη Δημοκρατική Αναγέννηση!
Συνεχίζουμε όρθιοι «τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες» όπως λέει ο Καβάφης.
Λέμε την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια. Την αλήθεια που είναι ενοχλητική και ανεπιθύμητη πάντα. Δεν μας εισακούνε. Και φροντίζουν να μην ακουόμαστε και να μη φαινόμαστε. Γι? αυτό τα μεγαλοκάναλα, κρατικά και ιδιωτικά δεν μας καλούν, μας αποκλείουν. Εμείς δεν θα κάνουμε πίσω.
Βρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας κρίσης, κατ? αρχήν παγκόσμιας, αλλά κατ? εξοχήν επιχώριας. Την ονομάζουν οικονομική, αλλά είναι πολλαπλή και ολόπλευρη και σε τελική ανάλυση είναι ηθική. Η κρίση παράγεται από τη βαρβαρότητα του αδίστακτου ανταγωνισμού. Η απληστία των ολίγων γέννησε τη ληστεία του δημόσιου πλούτου που την βάφτισαν κρίση.
«Οφείλουμε να σταματήσουμε να προσκυνάμε το χρήμα» αποφαίνονταν πρόσφατα επιφανής οικονομολόγος ο Ρίτσαρντ Λέϊαρντ. «Να βρούμε τρόπο να απομακρυνθούμε από την ακραία ατομικότητα. Με τα σχολειά μας να προωθήσουμε ένα καλύτερο σύστημα αξιών» τελείωνε την έκκλησή του. Με τα σχολειά μας καλύτερο σύστημα αξιών, στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί. Περίεργοι ευρωδικαστές αποφάσισαν εσχάτως την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου από τα ιταλικά σχολεία.
Η απόφαση έχει εφεσιβληθεί από την Ιταλία, αλλά ημέτεροι «προοδευτικάριοι» έσπευσαν να ζητήσουν την αποκαθήλωση του Σταυρού και της εικόνας του Χριστού από τα σχολειά μας και τα δικαστήρια και έχουν προσφύγει ήδη στα δικαστήρια και τον Συνήγορο του πολίτη.
Ας ελπίσουμε ότι θα προσκρούσουν σε σθεναρές αντιστάσεις. Αυτό που ονομάζεται σύστημα, πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό νοσεί βαρύτατα και σέρνεται από καιρό, πριν από αυτό που το λένε τώρα κρίση σε κλιμακούμενη παρακμή.
Mεγάλοι τομείς της δημόσιας λειτουργίας (Παιδεία, Υγεία, Απασχόληση) αδυνατούν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας: Η φτώχεια και οι ανισότητες πολλαπλασιάζονται. Η ανεργία διογκώνεται. Το κοινωνικό κράτος με τις ρωγμές στο ασφαλιστικό σύστημα κλυδωνίζεται. Οι νέοι, κατ? εξοχήν αυτοί, αδυνατούν να βρουν μια αντάξια θέση απασχόλησης. Το δημογραφικό έχει αναδειχθεί σε απασφαλισμένη χειροβομβίδα. Η ύπαιθρος ερημώνεται. Ο αγρότης έχει εγκαταλειφθεί απροστάτευτος. Το περιβάλλον καταστρέφεται εγκληματικά. Η δημόσια διαφθορά,, που σε υγιείς περιόδους εμφανίζεται μόνο ως εξαίρεση, αφέθηκε να εξελιχθεί σε γενικευμένο δομικό φαινόμενο.
Χρυσό μετάλλιο διαφθοράς μας απένειμε προχθές η Διεθνής Διαφάνεια. Διαβρωμένο το ελληνικό κράτος, από κορυφής μέχρις ονύχων. Συνένοχη η κοινωνία ως αναγκαίος συνεργός του εγκλήματος. Με απόκλιση βαρύτητας, διεφθαρμένες αμφότερες οι πλευρές ο διαφθείρων και ο διαφθειρόμενος. Κατρακυλήσαμε από την 57η θέση (2008) στην 71η . Ενώ το 2000 είμασταν στη 35η!
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία χωρίς αξίες ζωής. Πλην μιας και μοναδικής του κέρδους. ?γχος για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας για το αυτοαναπαραγόμενο χρήμα, για την ασταμάτητη παραγωγή υπεραξίας και προστιθέμενης αξίας.
Στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής η βαθύτερη αιτία του κακού.»Ρίζα πάντων των κακών η φιλαργυρία» λέει ο Απόστολος Παύλος. Θηριώδης η πλεονεξία. Είναι αναγκαίο να αναστηλώσουμε τα κατερειπωμένα ιδανικά στις ψυχές των ανθρώπων. Και κατ? εξοχήν των νέων ανθρώπων.
Χωρίς ιδανικά ο κόσμος μετατρέπει τις επιθυμίες του σε ανάγκες και πασχίζει να τις υπηρετήσει παρορμητικά όπως τη δίψα και την πείνα του.
Οι Παραδόσεις του Γένους, η Ορθοδοξία και το σύνολο των ελληνικών αξιών ζωής, που συγκροτούν την ταυτότητα των Ελλήνων και εγγυώνται την κοινωνική συνοχή τους, υποβαθμίζονται και θυσιάζονται στο βωμό του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού.
Εμείς, η Δημοκρατική Αναγέννηση, δεν αποδεχόμαστε το μοιραίο και αναπόφευκτο αυτής της κατάστασης.
Εκείνος ο αξεπέραστος Ροΐδης σε ανάλογη περίσταση σατίριζε στο αφήγημά του «Το παράπονο του νεκροθάπτου» και τον λαό και τους κυβερνώντες: «Όσον ευκολώτερον πιστεύομεν και ταχύτερα λησμονούμεν, τόσο μεγαλειτέρα είναι η ασυνειδησία εκείνων {των πολιτικών} που μας απατούν».(Ροΐδης, ?παντα Ε/97).
Μιλούμε για βαριά κρίση του πολιτικού μας συστήματος, του δικού μας πρωτίστως, αλλά γενικότερα της παθολογίας του διεθνούς συστήματος. Στον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό καταντήσαμε αντί των εκλεγμένων να αποφασίζει η αγορά. Οι λεγόμενοι αιρετοί άρχοντες άρχονται, δεν άρχουν. Είναι δυστυχώς ο διάκοσμος του νέου συστήματος. Έχει απόλυτο δίκαιο ο Ramonet όταν υπογραμμίζει ότι η παγκοσμιοποίηση και η αδράνεια των πολιτικών ηγετών (όλων των κομμάτων) ευνόησαν αυτά τα χρόνια μια μετατόπιση της εξουσίας. Τα πραγματικά αφεντικά δεν είναι όσοι κρατούν τα επιφαινόμενα της πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεις, βουλές, κόμματα), αλλά εκείνοι που ελέγχουν τις χρηματιστικές αγορές, τους μιντιακούς ομίλους, τις επικοινωνίες, τις πληροφορικές βιομηχανίες και τις γενετικές τεχνολογίες. Αυτή η νέα τάξη πραγμάτων επικυριαρχεί άνευ αντιστάσεως και τα κόμματα εξουσίας δεν μας λένε τίποτε για το αν, και προπαντός πώς, θα αντιμετωπίσουν αυτό το φαινόμενο. Κοινοβούλια, κόμματα, συνδικάτα, ΜΜΕ, τελούν υπό τον απόλυτο έλεγχο της αγοράς.
Ούτε ο Καλλικράτης, ούτε το γερμανικό μοντέλο απαντούν σ? αυτό το πρόβλημα.
Ζούμε στην επικυριαρχία ενός φαινομένου που οι αναλυτές ονομάζουν «άνοδο της ασημαντότητας». Ο πολίτης απενεργοποιημένος σε κατάσταση γενικής παθητικότητας. Με ολίγη καταναλωτική και τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου γίνεται εύκολα «ικανοποιημένη μάζα», ή στην έκφραση της Μαρίας Κάλλας «ικανοποιημένη μετριότητα», δίχως θέληση και δίχως προορισμό. Το σύστημα εμφανίζει μίαν φοβερή απορροφητικότητα παντοειδών κραδασμών. Τους νέους τούς εξωθεί στις καφετέριες και στο πατρικό πορτοφόλι. Δυστυχώς στις καφετέριες δεν συχνάζουν επαναστάτες.
Στην επιδείνωση της όλης απαξίωσης του πολιτικού συστήματος συνεισφέρει το ενδημικό φαινόμενο της ραγδαίας εξομοίωσης Δεξιάς ? Αριστεράς. Στις μέρες μας φτάσαμε στο σημείο «τόσο η Δεξιά, όσο και η Αριστερά λένε τα ίδια πράγματα» (Καστοριάδης). Γι? αυτό η πολιτική ως εξουσία δεν ασκείται απ? τους πολιτικούς αλλά από εξωθεσμικά και εξωπολιτικά κέντρα τα οποία «χρησιμοποιούν» τους πολιτικούς. Οι τελευταίοι στην γλώσσα των αναλυτών ονομάζονται τώρα «πολιτικό προσωπικό». Κοντολογίς ευρισκόμενο σε σχέση εξαρτημένης εργασίας με τον διαπλέκοντα εργοδότη?
Τα κόμματα κατάντησαν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί δίχως ζωή, δίχως ιδέες, δίχως όραμα. Οι εξουσιαστικές ομάδες των κομμάτων, δηλαδή ο εκάστοτε «εξής ένας», διαχειρίζονται τις φοβερές σχέσεις με την Αγορά και την Επικοινωνία.
Όλοι οι Έλληνες θέλουν αυτή η κυβέρνηση να πετύχει. Δεν περιμένουν θαύματα. Αξιώνουν όμως σοβαρότητα. Και αυτήν αδυνατούν να την ανιχνεύσουν στα έργα και τις ημέρες της. Στις «100 μέρες».
Κυβέρνηση παλινωδούμενη, ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω. Προχειρότητα και παλινδρομικές κινήσεις. Βιαίως ξεχασμένες προεκλογικές δεσμεύσεις. Νυχτερινή φορολογική επέλαση με αναδρομική ισχύ που καταρρακώνουν Σύνταγμα και ασφάλεια δικαίου. Εντέλει απόσυρση. Και για τα παλαιά αυτοκίνητα απόσυρση δις, ήτοι απόσυρση της απόσυρσης. Οι άλλοι είχαν δυσλεξία. Οι καινούριοι έχουν νεολεξία και λοξολεξία. Παράδειγμα: «Διαβούλευση» = μαγική λέξη, την λες και γεμίζει το στόμα σου και στάζει μέλι η γλώσσα σου. Φοριέται, τρώγεται, πίνεται!..
Φάτε διαβούλευση. «Πράσινη ανάπτυξη». Μα αυτή χαρακτηρίζεται ως το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. «Κίνημα αποδείξεων», «σηκωμένα μανίκια».Ή «πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης». =πράσινη φορολόγηση. Νέα ονόματα σε παλαιές έννοιες. Νεονυμίες και ψευδωνυμίες Υπουργείων. Όποιοι ένιωθαν ανασφαλείς με το Δημόσιας Τάξης πρέπει να αισθάνονται τώρα σιγουριά με το Προστασίας του Πολίτη, παρότι οι τρομοκράτες τοποθετούν βόμβες στο προαύλιο της Βουλής!
Χάθηκε ήδη πολύτιμος, ζωτικός και δυστυχώς αναντικατάστατος χρόνος.
Οι πολίτες αντιπαρέρχονται τις προεκλογικές μεγαλοστομίες. Γνωρίζουν άλλωστε ότι «μεγάλα λόγια αν ακούς / να περιμένεις λίγα / χρυσή λεν τη χρυσόμυγα / μα όμως είναι μύγα». Αλλά δεν μπορούν να προσπεράσουν την επιπόλαιη διαχείριση, τις ανακολουθίες, τις αλληλοαναιρέσεις, την ασυνεννοησία την χαώδη εικόνα της δημόσια διοίκησης αποτέλεσμα διασπάσεων, συγχωνεύσεων καταργήσεων υπουργείων και υπηρεσιών όπου τελικώς χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Το ΠΑΣΟΚ διαβεβαίωνε ότι έχει σχέδιο εξόδου από την κρίση και ισχυρίζονταν πως τα «λεφτά υπάρχουν». Τρείς μήνες μετά οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι σχέδιο δεν υπάρχει. Υπάρχουν Αυτοσχεδιασμοί αβέβαιοι και αλληλογρονθοκοπούμενοι αντί σχεδίου. Όσο για τα λεφτά «δεν υπάρχει σάλιο» (Ανδρέας Λοβέρδος).
Πολλά υπουργεία είναι ακόμη χωρίς Γεν. Γραμματείς και κομβικές θέσεις παραμένουν ασυμπλήρωτες με προφανή συνέπεια τα επικίνδυνα κενά εξουσίας.
Ακούστε πως διηγούνται το ανεκδιήγητον της κατάστασης κυβερνητικοί Βουλευτές στο ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ(Πηγή Ελευθεροτυπία 14/1/10) :
Βάσω Παπανδρέου: Η διαβούλευση οδηγεί σε απραξία και ασυνεννοησία.
Χρ. Παπουτσής: Οι αγορές περιμένουν μέτρα, όχι επικοινωνιακά τρικ.
Γ. Φλωρίδης: Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει προς ποια κατεύθυνση πάμε.
Ελπίδα Τσουρή: Αν συνεχίσουμε έτσι θα εξαντληθεί η υπομονή του κόσμου.
Κ. Γείτονας: Με αντιεξουσιαστές υπουργούς δεν γίνεται κυβέρνηση.
Και το άκρον άωτον δια στόματος Γ. Παπακωνσταντίνου:
«Δεν ήξερα τη διαδικασία. Δεν νομοθετώ και 45 χρόνια»,.
Με το εξαγγελθέν Πρόγραμμα Σταθερότητας μπήκαμε, ως μη όφειλε στην άγρια τριπλή κηδεμονία (Κομισιόν ? Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,- Δ.Ν.Τ.).Αυτοί τώρα μας υπαγορεύουν το πρακτέο. Η μεταγωγή μας στο «Πειθαρχείο» της ΕΕ δεν είναι άσχετη με τους δικούς μας αδέξιους χειρισμούς.
Εξηγούμεθα: Η Ελλάδα έχει έλλειμμα 12,5% (αν έχει τόσο - ο κ. Σαμαράς υποστήριξε στη Βουλή ότι το πραγματικό έλλειμμα είναι 9,7%) όμως η Βρετανία έχει μεγαλύτερο και η Ισπανία περίπου το ίδιο. Κανείς δε μιλά γι? αυτές. Και φυσικά δεν μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα.
Οι αγορές («καλλιτεχνικό» ψευδώνυμο των κερδοσκόπων και των εξαρτώμενων από αυτούς αξιολογικών οίκων) έχουν στοχοποιήσει την Ελλάδα, στιγματίζοντάς την ως το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, και άρα το ευρωπειραματόζωο για επωαζόμενες πολιτικές.
Με τα στοιχεία της CIA (2009) το εξωτερικό μας χρέος δημόσιο και ιδιωτικό είναι 161% του ΑΕΠ. Βαρύ βεβαίως, αλλά όλα του βίου είναι συγκρίσιμα και σχετικά. Της Βρετανίας είναι 408%, της Ελβετίας 422%, της Δανίας 298%, της Ολλανδίας 365%, της Γαλλίας 236%, της Αυστρίας 252% κ.λ.π. όλα υψηλότερα από το δικό μας και της πάλαι ποτέ «υποδειγματικής» Ιρλανδίας 1.267%!
Το αυτογκόλ το βάλαμε οι ίδιοι. Η αρχική αδέξια κίνηση ήταν δεξιά, το 2004 με την «Απογραφή». Ξεσκεπάσαμε την αναξιοπιστία των στοιχείων Σημίτη, «δημιουργική λογιστική» τη λέγανε με την οποία όμως η χώρα μπήκε στην Ευρωζώνη. Οι Βυζαντινοί προγονοί μας είχαν για την περίπτωση μια παροιμία «μη κινείν κακόν ευ κείμενον». Εμείς το κινήσαμε. «Λαγός την φτέρην έσειε κακό της κεφαλής του»! Οι Κοινοτικοί δεν προέβησαν τότε σε ενέργειες εναντίον μας αλλά κράτησαν το γεγονός περιμένοντάς μας στη γωνία για να μας εκδικηθούν ως υποτρόπους. Εννοείται και αυτοί χρησιμοποιούν κατά το δοκούν «δημιουργική λογιστική».
Ο Γ. Παπανδρέου ανταπέδωσε στη Ν.Δ. την ενέργειά της του 2004 με την υπερπροβολή της δικής του Απογραφής του ελλείμματος που από το 6,5% που έλεγε η προηγούμενη κυβέρνηση το υπολόγισε 12, 5%. Και δήλωσε:
«Η Οικονομία μας βρίσκεται στα πρόθυρα χρεωκοπίας» και αμέσως μετά «η Οικονομία μας είναι στην εντατική»!
Ακολούθησε δεύτερο λάθος οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης απηχούσαν φραστικά και πρακτικά τις μαξιμαλιστικές προεκλογικές διακηρύξεις. Κανείς δεν σκέφθηκε στα κέντρα εξουσίας ότι εκτός από τους ιθαγενείς καταναλωτές των επικοινωνιακών παιχνιδιών υπάρχουν τα διεθνή κοράκια τα οποία πάντοτε αχαλίνωτα και λιμασμένα θα ορμούσαν να κατασπαράξουν το φιλέτο της Ελλάδος. Και το έκαναν. Τα γερμανικά ΜΜΕ και από δίπλα τους τα γαλλικά γέμισαν τις σελίδες τους χλευαστικούς λιβέλλους και με μη αποκρυπτόμενα απώτερα κίνητρα έσπευσαν να αναδείξουν ένα αρνητικό υπόδειγμα εντός της ΕΕ το οποίο να επισείεται ως φόβητρο προς πάσαν κατεύθυνση που θα διανοούνταν να ασκήσει, ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Τελικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Μικρομεσαίοι υπάλληλοι των Βρυξελλών εξευτέλισαν εκλεγμένους υπουργούς στην Αθήνα. Κανείς δεν τους υπέδειξε να παραπέμψουν τους υπαλλήλους στους υπαλλήλους τους;
Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η κυβέρνηση κινείται με ανευθυνότητα και προχειρότητα χωρίς ξεκάθαρες επιλογές και χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων.
Το εξαγγελθέν Πρόγραμμα Σταθερότητας «συνδιαμορφώνεται» με τις Βρυξέλλες. Μα οι Βρυξέλλες έχουν ένα απαίσιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο των Αγορών που επεβλήθη στην Ιρλανδία. Εκεί τον περασμένο Μάρτιο περιέκοψαν 7% τους μισθούς και πριν 1 μήνα άλλο 8-15%. Αυτό επιθυμούν και δι? ημάς.
Το ζήτημα δεν είναι τι θέλουν οι Αγορές και οι Τράπεζες. Αυτές θέλουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους τους. (Βλέπουμε πως αντιδρούν στην απόφαση Ομπάμα να επιστρέψουν την επιδότηση που τους δόθηκε από το Δημόσιο Ταμείο για να ξεπεράσουν την κρίση). Το ζήτημα είναι τι εξυπηρετεί το αίτημα της Ανάπτυξης της πραγματικής οικονομίας, της κοινωνικά δίκαιης ανακατανομής του εθνικού πλούτου της αντιμετώπισης της ανεργίας.
Μια τίμια οικονομική πολιτική καταπολεμεί την φοροδιαφυγή, δεν επιβάλλει νέους έμμεσους φόρους στους συνήθεις υπόπτους φτωχούς εργαζόμενους, μικροσυνταξιούχους και ανέργους. Καταπολεμεί τη διαφθορά και τη δημόσια σπατάλη. Εξουδετερώνει την κλεπτοκρατία.
Έχουμε δύο κοντινά μας παραδείγματα Ηγετών που πειθανάγκασαν ο πρώτος τους 27 της ΕΕ, και ο δεύτερος τις Αγορές να κάνουν στροφή 180ο. Ο Βάτσλαβ Κλάους ο Πρόεδρος της Τσεχίας αρνήθηκε να κυρώσει τη Συνθήκη της Λισαβόνας κόντρα στην κυβέρνηση, την Αντιπολίτευση, τη Βουλή και το Συνταγματικό δικαστήριο της χώρας του και κόντρα στις άλλες 26 κυβερνήσεις της ΕΕ εάν δεν εξαιρούνταν η Τσεχία από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του ανθρώπου επειδή με την επέκταση της ισχύος της εκεί θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι Γερμανοί Σουδίτες της Τσεχίας. Τελικώς επέβαλε την άποψή. Κέρδισε.
Ο άλλος είναι ο Ισλανδός Πρόεδρος. Αντέταξε veto στην απόφαση της Βουλής και της Κεντροαριστεράς κυβέρνησης της χώρας του οι οποίες υπέκυψαν στον εκβιασμό της Βρετανίας και της Ολλανδίας. που για λογαριασμό καταθετών τους σε ιδιωτική ισλανδική τράπεζα που χρεωκόπησε αξίωσαν και επέτυχαν να επιβληθεί νομοθετικά χαράτσι σε κάθε Ισλανδό 20.000 ευρώ! Ο Πρόεδρος ανέπεμψε τον νόμο σε Δημοψήφισμα. Αυτά ενώ εκκρεμεί η ένταξη της Ισλανδίας στην ΕΕ και οι Αγορές ορύονται ότι θα την ματαιώσουν. Και να το πράξουν η τιμή και η αξιοπρέπεια της Ισλανδίας έχει νικήσει.
Και τα δύο παραδείγματα προς μίμηση. Όποιος ενδίδει χάνει. Όποιος αντιστέκεται κερδίζει. Μάθημα μέγιστο και για την οικονομία και για τα εθνικά.
Είμαστε κράτος δυστυχώς χωρίς προτεραιότητες. Ενώ μας πνίγουν πελώρια προβλήματα δημοσιονομικά, χρέους, φτώχειας, ανεργίας και μείζονα εθνικά, η κυβέρνηση σπεύδει να δώσει ψήφο στους αλλοδαπούς. Λέτε και καημός των ξένων είναι να ψηφίζουν όταν οι μισοί περίπου Έλληνες δεν προσέρχονται στις κάλπες.
?λλες είναι οι επιτακτικές προτεραιότητες. Σ? ότι αφορά το μεταναστευτικό είναι επικίνδυνες αποσπασματικές ρυθμίσεις πριν εκπονηθεί μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική η οποία θα προσμετράει όλες τις παραμέτρους.
α) Έχουμε παγκόσμιο ρεκόρ υπογεννητικότητας. Κατά πως πηγαίνουμε το 2050 οι Έλληνες θα είναι μειονότητα στην Ελλάδα. Την τελευταία 5ετία είχαμε μηδενική σχεδόν αύξηση γεννήσεων από τις Ελληνίδες (2,99%) και αλματώδη από τις ξένες μητέρες (21,48%).
β) Το κράτος έχει μαύρα μεσάνυχτα για τον αριθμό των εδώ αλλοδαπών. Έχουν καταγραφεί κάπου 750.000, όμως ζουν γύρω στα 2.000.000, αριθμός ασήκωτος από μια χώρα 10 εκατ. πολιτών. Πρέπει να σοβαρευθούμε κάποτε. Δεν μπορούμε να τους ενσωματώσουμε και διότι είναι πάμπολλοι και διότι οι αποδομιτιστές που στελεχώνουν το εκπαιδευτικό μας σύστημα και τα ΜΜΕ τα τελευταία 15 χρόνια κατάφεραν να το αφελληνίσουν και να το αποχριστιανίσουν εν ονόματι της πολυπολιτισμικότητας και της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, που ενώ διεθνώς έχει εγκαταλειφθεί ως επιζήμια για τους ίδιους τους μετανάστες που τους γκετοποιεί εδώ κυριαρχεί ως τετραγωνισμός του κύκλου!
Εκπαίδευση και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας δεν διαθέτουν δυναμισμό ενσωμάτωσης. Ντρέπονται να ψελλίσουν τις λέξεις πατρίδα, Έθνος. Φοβούνται ότι οι κυρίες Δραγώνα και Ρεπούση θα τους καταλογίσουν «εθνοκεντρισμό».
γ) Οι περισσότεροι λαθρομετανάστες (δεν έχουμε νόμιμους αλλά εκ των υστέρων νομιμοποιηθέντες) προέρχονται από όμορες χώρες με μακροχρόνιες εδαφικές διεκδικήσεις και προβολή μειονοτικών ζητημάτων εις βάρος μας. Δεν είναι σοφό να κάνουμε εισαγωγή μειονοτήτων. Θα την πληρώσουμε ακριβά. Θα τους κάνουμε ρυθμιστές της πολιτικής μας ζωής.
δ) Πριν λίγο ακόμη καιρό οι πολυάριθμοι ΑφροΑσιάτες μουσουλμάνοι που έχουν χώρα προορισμού την Ελλάδα ήταν εθνικά ακίνδυνοι. Τώρα η Τουρκία από αντιισλαμική κεμαλική γίνεται ραγδαία ισλαμική ? νεοοθωμανική και το Κοράνι θα τους καταστήσει μεσοπρόθεσμα ενεργούμενα της ?γκυρας.
Επείγοντα μέτρα:
1) Πραγματική φύλαξη συνόρων. Μόνοι μας σχεδόν αδύνατο αν οι Κοινοτικοί δεν τα χρεωθούν ως δικά τους.
2) Κίνητρα παλιννόστησης στις πατρίδες τους. Αυστηρές κυρώσεις στους εργοδότες αφού άλλωστε κατά Λοβέρδον τα Ταμεία «δεν έχουν σάλιο».
3) Σοβαρή πολιτική ενσωμάτωσης με αληθινή ελληνική παιδεία.
4) Πολιτογράφηση εκείνων που αφομοίωσαν την «ημετέραν παιδείαν». Εξατομικευμένα, όχι μαζικά αλλά όσων πράγματι αισθάνονται την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους.
Στο Κυπριακό, τα Ελληνοτουρκικά και το Σκοπιανό η ελληνική διπλωματία εξακολουθεί να ταλανίζεται από ρομαντικά σύνδρομα. Αντιμετωπίζει την Τουρκία όχι όπως είναι, αλλά όπως θα επιθυμούσαμε εμείς να είναι. Αυτή η προσέγγιση σε συνάρτηση με την καλλιεργούμενη αυταπάτη ότι η Τουρκία μπαίνει στην Ευρώπη και εμβολιάζεται με ευρωπαϊκή συμπεριφορά, αποπροσανατολίζει το λαό από τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος εθνικής ασφάλειας που διαχρονικά μας προκαλεί η Τουρκία.
Χαρίσαμε επιπολαίως το όνομα Μακεδονία στους σκοπιανούς με τη φόρμουλα της «σύνθετης». Πελώρια γκάφα.
Να ανακαλέσουμε πάραυτα και να επιστρέψουμε στη φυσικά αφετηρία που υπεράσπισαν οι δύο ιστορικοί πολιτικοί ηγέτες μας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου:
«Ονομασία χωρίς Μακεδονία ή παράγωγά τους. Τελεία ? παύλα.
Για την ουσιαστική υπεράσπιση της μειονότητάς μας στη Β. Ήπειρο ό,τι ζητεί η Αλβανία για τις όμορες μειονότητές της. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.
Η σχεδόν μόνιμη άσκηση κατευναστικής στρατηγικής τοποθετεί την Ελλάδα μονίμως σε αμυντική θέση. Και μάλιστα μετακινούμενη, πάντοτε προς τα πίσω.!
Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς έχουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία εκ βαθέων επαναπροσδιορισμού και επαναπροσανατολισμού της εθνικής μας στρατηγικής. Ο κατευνασμός απέτυχε παταγωδώς και πρέπει να αντικατασταθεί από στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος.
Η Τουρκία μας ασκεί λεκτικά και έμπρακτα αδιάκοπα και κατά κλιμάκωση στρατιωτικό εκβιασμό. Στην Κύπρο με εισβολή ? κατοχή ? εποικισμό, στο Αιγαίο με συνεχείς παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στη Θράκη με μετατροπή του Προξενείου της σε κέντρο μιας πολυδάπανης (ο ετήσιος προϋπολογισμός του υπερβαίνει τα 20.000.000 ευρώ.) ιδιότυπης συγκυβέρνησης που τελείται υπό τα αδρανή βλέμματα των ελληνικών αρχών.
Μολονότι διαρκής στόχος του στρατιωτικού εκβιασμού επιμένουμε να τον «αντιμετωπίζουμε» με φοβικό σύνδρομο, εκ διαμέτρου αντίθετο στην διαχρονική αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού.
Το Κυπριακό δεν είναι διακοινοτική διαφορά. Αλλά θηριώδες πρόβλημα στρατιωτικής κατοχής που διαπράττει κατ? εξακολούθηση εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας και εποικίζει τα Κατεχόμενα. Οι Έποικοι υπολογίζονται ήδη στις 500.000. Σε λίγο θα είναι η πλειοψηφία των κατοίκων της Μεγαλονήσου!
Ο διακοινοτικός διάλογος νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής. Οι ξένες κυβερνήσεις και η διεθνής κοινή γνώμη αποκομίζουν την ψευδή εικόνα ότι δεν υπάρχει Αττίλας, δεν υπάρχει εποικισμός, δεν υπάρχουν εγκλήματα αλλά «απλή στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας». (αμερικανός υφΥΠΕΞΓκόρντον). Η στρέβλωση της πραγματικότητας βαραίνει βεβαίως εμάς. Ευρωαμερικάνοι και οι παραίτιοι - όπου δεν είμαστε εμείς - της κυπριακής τραγωδίας Βρετανοί, δεν θα γίνουν πιο Έλληνες από μας. Οι ?γγλοι ξεσήκωσαν το 1950 τους Τούρκους που ήταν ανυποψίαστοι ως τότε, αφού ο ΥΠΕΞ τους Κιουπρουλού δήλωνε τίμια: «Για την Τουρκία δεν υφίσταται ζήτημα Κυπριακό» (20/6/50).
Η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τη ελληνική επιπολαιότητα κατάφερε από κατηγορούμενη να καταστεί «τρίτος». Και από δράστης, παρατηρητής που ενδιαφέρεται δήθεν για τη «λύση» του προβλήματος.
Η ?γκυρα κρίθηκε πρόσφατα στις Βρυξέλλες. Ελλάδα και Κύπρος δεν την κατήγγειλαν για τα εγκλήματά της. Ο πρωθυπουργός δηλώσε - όπως και ο προκάτοχός του- ότι «στρατηγική επιλογή μας είναι η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη»! Όχι! Χίλιες φορές όχι. Χρέος μας είναι να ξεκουμπιστεί ο Αττίλας και οι Έποικοί του. Αυτό πρέπει να είναι στρατηγική επιλογή μας.
Ελλάδα και Κύπρος ασχολούνται με ένα πολλοστημόριο των τουρκικών υποχρεώσεων ήτοι το άνοιγμα κάποιων τουρκικών λιμένων και αερολιμένων.
Δηλαδή μηδέν εις το πηλίκον! Ενώ από την άλλη μεριά η γαλαντομία Χριστόφια (εναλλακτική προεδρία, «σταθμισμένη ψήφος», νομιμοποίηση Εποίκων κ.λ.π.) αν ο μη γένοιτο πραγματωθεί θα τουρκοποιήσει και το ελεύθερο κομμάτι της Μεγαλονήσου.
Χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ενώ ενός έστι χρεία, να επαναπροσδιορίσουμε τη στρατηγική μας με αποτρεπτική κατεύθυνση. Μία διαφορετική στρατηγική η οποία χωρίς να μας βγάζει από τα γνώριμα νερά μας, τη «Δύση», θα μας άνοιγε ορίζοντες που ανοήτως αγνοούμε, ή υποτιμούμε επί μεγίστη ζημία μας, είναι κατεπείγουσα: Ρωσία, Κίνα και αντιτουρκικές συμμαχίες στην ΕΕ.
Δεν είναι ευφυέστεροι από μας οι Τούρκοι, ούτε οι ασήμαντοι Σκοπιανοί που αλωνίζουν προς πάσαν κατεύθυνση.
Η συγκυρία είναι καλή: Νέα ηγεσία στην Κυβέρνηση και στην Αντιπολίτευση, νέα στρατηγική. Πολυδιάστατη.
Για όλες τις χώρες ισχύει ο κανόνας pacta sunt servanda για την Τουρκία όχι. «Δεν θα τηρήσουμε τη συμφωνία με την Αρμενία. Και για την Κύπρο υπογράψαμε αλλά δεν την τηρήσαμε»! (Δήλωση Γκιούλ προς Αζέρους)
Προχθές ο κ. Νταβούτογλου στην Αθήνα μας πούλησε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες: «Τα τελευταία 7-8 χρόνια κύλησαν χωρίς ούτε μία κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες». Ναι κύριε επειδή σας κάναμε όλα τα χατήρια από ζεϊμπεκιές μέχρι κουμπαριές. Αλλά εσείς προσβάλλετε καθημερινά την εδαφική μας ακεραιότητα, μηχανεύεσθε γκρίζες ζώνες, τερατουργείτε σε βάρος της κυριαρχίας μας. Γι? αυτό δεν υπάρχει κρίση.
Και κείνο το άλλο του Νταβούτογλου «Βασίσαμε όλη μας την εξωτερική πολιτική, κι? εμείς και εσείς σε μια παρεξήγηση ότι οι σχέσεις μας είναι μοιραία ανταγωνιστικές».
Ισχύει για σας κύριε, εμείς λειτουργούμε ως ευλαβείς προσκυνητές του ειδώλου της ανύπαρκτης ελληνοτουρκικής φιλίας.
Καθήκον μας: α)H εθνικοαμυντική θωράκιση της χώρας με εξορθολογισμό των αμυντικών δαπανών. Δεν θα αγοράζουμε υποβρύχια που γέρνουν ή πυροσβεστικά που δεν πετούν ή μαχητικά αεροπλάνα χωρίς ανταλλακτικά για να ικανοποιήσουμε μεσάζοντες και προμηθευτές. Και να είμαστε στο στόχαστρο των Γερμανών. Οι Γερμανοί που αυτή την ώρα μας μεταχειρίζονται ως σάκκο του μποξ, μας χρωστούν 7.160 δισ. δολλ. από πολεμικές επανορθώσεις.
β) Η διεύρυνση των πολιτικοδιπλωματικών ερεισμάτων μας με έμφαση σε στρατηγική συμφωνία με τη Ρωσία για να παύσουν οι Αμερικανοί να μας θεωρούν δεδομένους.
γ) Η αναστύλωση της οικονομίας μας με αναπτυξιακή πολιτική.
δ) Η ενδυνάμωση του εθνικού φρονήματος του λαού μας.
Διανύουμε χρόνια δίσεχτα και μήνες οργισμένους.
Νομίζω ταιριάζει το επιφώνημα του Μακρυγιάννη: «Πατρίδα, πατρίδα ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν. Μόνος ο Θεός, μόνος ο αληθινός αυτός και δίκαιος κυβερνήτης σε κυβερνά και σε διατηρεί ακόμα».
Ως πότε όμως;»
.png)
.jpg)
.jpg)
.jpeg)
