Σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα.....!!!

"Οι άνθρωποι χώνονται μέσα στις ταχείες ,όμως δεν ξέρουν τι γυρεύουν. Τους πιάνει λοιπόν ανησυχία και αδημονούν…" (Μικρός Πρίγκιπας ).

Έτσι βρέθηκα κι εγώ να περιμένω έξω από την ταχεία 501 για Αθήνα χωρίς να ξέρω τι γυρεύω με μόνη συντροφιά το βιβλίο του μικρού πρίγκιπα και μια παλιά φωτογραφία .Λένε ότι οι φωτογραφίες είναι οι μεγαλύτεροι δικτάτορες φυλακίζουν τις στιγμές και σε κάνουν πάντα κοινωνό όσων με τόσο κόπο... προσπαθείς να αποκηρύξεις , λέγοντας αλήθειες που δεν υπάρχουν λόγια να τις πεις… Η φωτογραφία ήταν από το σωτήριο έτος 2004 ,από μια φοιτητική βραδιά και στα χαμόγελα μας έβλεπες την ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει όταν έχεις την αφέλεια να ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά.
Τώρα που κοιτάω ξανά τη φωτογραφία περιμένοντας να μπω στο τρένο αισθάνομαι ένα ρίγος όταν βλέπω το βλέμμα αυτού του κοριτσιού να με διαπερνά σαν μου ζητάει το λόγο για τον κόσμο που δεν ήτανε περίπατος και για τις φιλοδοξίες που δεν απέκτησαν επίλογο..Κι αν κι εσύ αναρωτιέσαι τι άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια θα ναι δύσκολο να βρούμε μαζί τις απαντήσεις…. Όλη Ελλάδα τώρα έγινε ένα μπλόκο , η εθνική οδός έκλεισε ,τα Τέμπη κατέρρευσαν και όλοι στους δρόμους προσπαθούν να καταλάβουν τι κάνουν όλα αυτά τα χρόνια λάθος αφού και τότε θυμάμαι το δρόμο κλειστό. Είναι μεγάλη όμως η διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αθήνα φίλε μου θα τη βρούμε την απάντηση… Κι αν όταν φτάσω ακούσω κάποιο θόρυβο δε πρέπει να φοβηθώ γιατί η τρομοκρατία που μας είπαν ότι μας είχε τελειώσει γύρισε όταν μας έπνιξαν πάλι τα προβλήματα .Τι κι αν εσύ νόμιζες τότε ότι το πτυχίο του πολυτεχνείου θα σου έβρισκε δουλειά αφού όλα όσα σου έταξαν είναι ένα σύνηθες τυπογραφικό λάθος . Συγγνώμη πτωχεύσαμε… γιατί τα προβλήματα και οι κραυγές δεν έχουν κόμματα ,ούτε χρώματα είναι άτομα στο πλήθος χωρίς ονόματα… Ωστόσο τώρα που κοιτάω πιο προσεχτικά τη φωτογραφία θυμήθηκα τι έχει αλλάξει στην Ελλάδα είχα μαύρα μαλλιά και έγινα ξανθιά …
Είναι μαρτύριο να με κοιτάω ,αφού ακόμα και τώρα δείλιασα όπως δείλιασες κι εσύ και όλοι μας τα τελευταία έξι χρόνια που κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου ….Πήρα το βιβλίο μου και τη φωτογραφία και άρχισα να απομακρύνομαι δακρυσμένη κοιτώντας την αμαξοστοιχία να φεύγει. Ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο…; Δε μ ’ένοιαζε τόσο για το καμίνι μέσα στο οποίο ζούμε ,ούτε γι ’ αυτά που έχασα αλλά που ακόμα και τώρα πρόδωσα αυτό το αθώο κορίτσι σε μια διαδρομή Θεσσαλονίκη- Αθήνα….
Vicky Zar