Η σκληρή πραγματικότητα στην εγχώρια πολιτική και οικονομική σκηνή, το ξύσιμο του πάτου του βαρελιού, όσο και να σε ορισμένα μέρη έχει γλυκιά γεύση, στην περίπτωση της χώρας μας συμβολίζει την ανάγκη να...
ξεφύγουμε από την αδιαφορία, τα φοβικά σύνδρομα του πολιτικαντισμού. Συμβολίζει το τέλος των ερασιτεχνισμών, με λίγα λόγια, το τέλος της μπουρδοπολιτικής, που εκτός των άλλων, υπήρξε και εθνικά επιζήμια.
Τα περιθώρια δεν στένεψαν απλώς, είναι πλέον μηδενικά. Γιατί απ’ ό,τι φάνηκε, αν η ΕΕ ήταν διατεθειμένη, για καιρό, να κάνει τα στραβά μάτια στα ελληνικά τερτίπια, την ώρα της κρίσης, που όλοι οι λαοί μαζεύονται, οι άνθρωποι θα είπαν: διάολε, ας στριμωχθούν και μια φορά οι Έλληνες. Πολιτικοί.
Έτσι, η έξοδος από την ελληνική κρίση (yes, this time, you can live your crisis in Greece) απαιτεί επαγγελματισμό, συνεργασία και πολιτική συναίνεση προς την κατεύθυνση των αποτελεσμάτων. Επίσης νέες ιδέες, σχεδιασμό πολιτικής, αλλά και θάρρος στη διατύπωση των απόψεων.
Αυτή είναι και η πρόκληση για τον Γιώργο, αλλά και για τον Αντώνη. Ο πρώτος διότι ανέλαβε μία χώρα που σκούριασε επί μία εξαετία στον αυτόματο πιλότο, ο δεύτερο διότι παρέλαβε τη ΝΔ σε μία εποχή που η αντιπολιτευτική δράση χαρακτηρίζεται, τουλάχιστον άχαρο είδος. Όχι γιατί ο Γιώργος θα τα κάνει όλα όπως πρέπει, αλλά διότι διαθέτει πολύ περιθώριο κοινωνικής ανοχής να ξοδέψει, για έναν και απλό λόγο: οι πολίτες έχουν το βλέμμα τους στραμμένο αλλού. Για πρώτη φορά ίσως δεν ενδιαφέρονται για το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο». Αποτελέσματα ζητούν και εκεί θα κριθεί η στάση όλων. Και όποιος φανεί ότι φέρνει προσκόμματα στην πορεία προς τη λύση των προβλημάτων, θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον γραφικός, για να μην πω τίποτ’ άλλο. Και η ΝΔ, πως να το κάνουμε, έχει μία επιρρέπεια προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ο ρόλος του Αντώνη είναι δύσκολος και, τολμώ να πω, τα δεκάδες θεσμικά κεφαλάκια που διόρισε μπορεί να το καταστήσουν ακόμη δυσκολότερο. Είναι γνωστός ο κανόνας της επικοινωνίας ότι σε κρίσιμες στιγμές, το μήνυμα πρέπει να προέρχεται και να ερμηνεύεται από μία πηγή. Οι πρώτες 100 ημέρες του νέου αρχηγού ξοδεύονται με ρυθμό αδυσώπητο. Η ώρα των τολμηρών αποφάσεων ίσως και να έχει παρέλθει. Για παράδειγμα, δεν νομίζω ότι οι πολίτες θα ένοιωθαν ενόχληση (ή σύνδρομο έλλειψης) αν για ένα διάστημα, κατόπιν εντολής Σαμαρά, εξαφανίζονταν οι εκπρόσωποι της ΝΔ στα τηλεπαράθυρα, έτσι, σε μία ένδειξη υπευθυνότητας. Ώσπου να οργανωθεί η ατζέντα, να υπάρξουν τα πρώτα στοιχεία τεκμηρίωσης. Γιατί είναι γνωστό αυτό που λένε για τις απόψεις. Όλοι έχουν από μία…
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον είναι ότι άξαφνα, η άσκηση πολιτικής απέκτησε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Έγινε εθνική αποστολή. Και βέβαια, στην προσπάθεια μπορεί να αποτύχεις, το θέμα είναι όμως να μην πει κανείς ότι δεν προσπάθησες, ότι υπήρξες αδιάφορος… Για παράδειγμα, να μην στέκεσαι και να κοιτάς μακρυά και πέρα από τα προβλήματα, αλλά χαμηλά, εκεί όπου εκδηλώνονται…
Τα περιθώρια δεν στένεψαν απλώς, είναι πλέον μηδενικά. Γιατί απ’ ό,τι φάνηκε, αν η ΕΕ ήταν διατεθειμένη, για καιρό, να κάνει τα στραβά μάτια στα ελληνικά τερτίπια, την ώρα της κρίσης, που όλοι οι λαοί μαζεύονται, οι άνθρωποι θα είπαν: διάολε, ας στριμωχθούν και μια φορά οι Έλληνες. Πολιτικοί.
Έτσι, η έξοδος από την ελληνική κρίση (yes, this time, you can live your crisis in Greece) απαιτεί επαγγελματισμό, συνεργασία και πολιτική συναίνεση προς την κατεύθυνση των αποτελεσμάτων. Επίσης νέες ιδέες, σχεδιασμό πολιτικής, αλλά και θάρρος στη διατύπωση των απόψεων.
Αυτή είναι και η πρόκληση για τον Γιώργο, αλλά και για τον Αντώνη. Ο πρώτος διότι ανέλαβε μία χώρα που σκούριασε επί μία εξαετία στον αυτόματο πιλότο, ο δεύτερο διότι παρέλαβε τη ΝΔ σε μία εποχή που η αντιπολιτευτική δράση χαρακτηρίζεται, τουλάχιστον άχαρο είδος. Όχι γιατί ο Γιώργος θα τα κάνει όλα όπως πρέπει, αλλά διότι διαθέτει πολύ περιθώριο κοινωνικής ανοχής να ξοδέψει, για έναν και απλό λόγο: οι πολίτες έχουν το βλέμμα τους στραμμένο αλλού. Για πρώτη φορά ίσως δεν ενδιαφέρονται για το «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο». Αποτελέσματα ζητούν και εκεί θα κριθεί η στάση όλων. Και όποιος φανεί ότι φέρνει προσκόμματα στην πορεία προς τη λύση των προβλημάτων, θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον γραφικός, για να μην πω τίποτ’ άλλο. Και η ΝΔ, πως να το κάνουμε, έχει μία επιρρέπεια προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ο ρόλος του Αντώνη είναι δύσκολος και, τολμώ να πω, τα δεκάδες θεσμικά κεφαλάκια που διόρισε μπορεί να το καταστήσουν ακόμη δυσκολότερο. Είναι γνωστός ο κανόνας της επικοινωνίας ότι σε κρίσιμες στιγμές, το μήνυμα πρέπει να προέρχεται και να ερμηνεύεται από μία πηγή. Οι πρώτες 100 ημέρες του νέου αρχηγού ξοδεύονται με ρυθμό αδυσώπητο. Η ώρα των τολμηρών αποφάσεων ίσως και να έχει παρέλθει. Για παράδειγμα, δεν νομίζω ότι οι πολίτες θα ένοιωθαν ενόχληση (ή σύνδρομο έλλειψης) αν για ένα διάστημα, κατόπιν εντολής Σαμαρά, εξαφανίζονταν οι εκπρόσωποι της ΝΔ στα τηλεπαράθυρα, έτσι, σε μία ένδειξη υπευθυνότητας. Ώσπου να οργανωθεί η ατζέντα, να υπάρξουν τα πρώτα στοιχεία τεκμηρίωσης. Γιατί είναι γνωστό αυτό που λένε για τις απόψεις. Όλοι έχουν από μία…
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον είναι ότι άξαφνα, η άσκηση πολιτικής απέκτησε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Έγινε εθνική αποστολή. Και βέβαια, στην προσπάθεια μπορεί να αποτύχεις, το θέμα είναι όμως να μην πει κανείς ότι δεν προσπάθησες, ότι υπήρξες αδιάφορος… Για παράδειγμα, να μην στέκεσαι και να κοιτάς μακρυά και πέρα από τα προβλήματα, αλλά χαμηλά, εκεί όπου εκδηλώνονται…
