Χορεύοντας με τους λύκους ή όταν η επιβίωση δεν είναι διόλου υποχρεωτική

του Βασίλη Χασιώτη

«…Ν’ ανοιχτεί άβυσσο φοβερώτερη ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατεβεί η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας, αλλιώς δε σωζόμαστε.»
Ν. Καζαντζάκη : Ασκητική, εκδόσεις, Ελένης Ν. Καζαντζάκη, Αθήνα, 1985, σελ. 80

Νέο «κρυφό χρέος» 54 δις ευρώ ξεφύτρωσε αίφνης σε τούτον τον τόπο της ιστορικής άπατης και διαπλεκόμενης πολιτικοοικονομικής διαφθοράς και των ιστορικά αναξιόπιστων και αναποτελεσματικών κυβερνήσεων

Σε τούτο τον τόπο της άπατης διαφθοράς.

Τρεχόντως, ο λαός μας ζει στη δύνη μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης, ΚΑΘΑΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ : δεν το λέω εγώ, το λέει η ίδια η κυβέρνηση, και το έλεγε και ως αντιπολίτευση, όπως το έλεγε και η προηγούμενη κυβέρνηση, όταν ήταν αντιπολίτευση.

Ο λαός καλείται να «βάλει πλάτη» : ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ. Είναι ένα ιστορικό προσκλητήριο, από γενέσεως του ελληνικού κράτους : τούτος ο λαός, είναι ένα μόρφωμα – ένα όν, που δεν έχει παρά γερά ποδάρια για να στηρίζει μια τεράστια πλάτη, που πάνω της φορτώνουν όλα τα βάρη.

Κι ακόμα περισσότερο : ο λαός ΔΕΝ καλείται σε καμιά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ θυσία στη προοπτική του καθαρισμού ενός δύσοσμου πολιτικού συστήματος. Ο λαός καλείται να αποδεχτεί ΤΗΝ ΘΕΣΜΙΚΗ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ… (Κάθε «τιμωρία» στη λογική των εξιλαστήριων θυμάτων, όπως εκείνη του μαύρου ’89, είναι ένα κακής ποιότητας θέατρο…)

Επίθεση κατά πάντων των μη εισέτι δύσοσμων. Π.χ., η ελληνική οικογένεια, όπως είναι γνωστό, όταν μπορεί συνδράμει οικονομικά τα παιδιά της ακόμα και σε μεγάλες ηλικίες, όταν έχουν ανάγκη. Σε πολλές φορές τα συνδράμουν σε θέματα που θα έπρεπε να είχαν την κοινωνική αρωγή. Να πληρώνουν π.χ. ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, διότι απλά οι δημόσιοι και δημοτικοί δεν επαρκούν. Να πληρώνουν τα φροντιστήρια των εγγονών τους οι παππούδες και οι γιαγιάδες, διότι τα γλίσχρα εισοδήματα των παιδιών τους, δεν επαρκούν. Να τσοντάρουν σε έκτακτες περιπτώσεις, π.χ. υγείας,. Να συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους, που διαφορετικά ίσως να προσπαθούσαν να επιβιώσουν μέσα από τη παραβατικότητα. Κι όλα αυτά κι αντίστροφα : παιδιά να ενισχύουν οικονομικά ουσιαστικά άπορους γονείς. Όλα αυτά, στις γιάπικες μύτες των τεχνοκρατών, φαντάζουν «δημοσιονομικώς» δύσοσμα. Κι έτσι, αποφασίζουν να φορολογήσουν τούτη την αλληλεγγύη, ; επιτέλους, είναι σαν να λένε, γίνετε επαίτες, απευθυνόμενοι σε ελεήμονες πλούσιους. Άλλωστε η ελεημοσύνη στο φιλελεύθερο και νεοφιλελεύθερο σύστημα, είναι συστατικό στοιχείο της. Καμία όμως λύση βασισμένη στην ελεήμονα φιλανθρωπία. Η ελεημοσύνη απαιτεί την ύπαρξη δυο πραγμάτων : ένα πουγκί απ’ τη μια κι ένα χέρι επαιτείας απ’ την άλλη, (με λίγα λόγια, ένα δυνατό κι ένα αδύνατο), ενώ δεν είναι διόλου βέβαιο ότι αυτό το πουγκί δεν δημιουργείται απ’ την ίδια την φτωχολογιά, που έτσι «αυτοχρηματοδοτεί» μια φιλανθρωπία που κατ’ ουσίαν η ίδια την προσφέρει. Θέλουμε να εξαλείψουμε τα αίτια της επαιτείας, δεν θέλουμε επαίτες, και υπ’ αυτή την έννοια λέμε «όχι» στη φιλανθρωπία, χωρίς να την αρνούμαι (εφόσον δεν γίνεται για λόγους φορολογικών απαλλαγών, ή για λόγους πολιτικής ή εμπορικής προβολής και σκοπιμότητας, και κάθε άλλης ιδιοτελούς σκοπιμότητας…) και τη γνήσια «ιδιωτική κοινωνική συνεισφορά» όσων μπορούν και θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία κάτι.

Η μητρότητα, άλλη «οικογενειακή δυσοσμία», «προστατεύεται» με το να αυξάνονται τα όρια ηλικίας των γυναικών – μητέρων. Και μάλιστα σε μια χώρα που ως έθνος έχει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, ΠΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΊ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΑΔΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ!

Επαναφέρουν το «ζείτε πολύ ρε παιδιά! πώς ν’ αντέξουν τα ασφαλιστικά ταμεία;» Κάνω μήπως λάθος, ότι ο νυν πρωθυπουργός ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ισχυρίζονταν ότι το ασφαλιστικό πρόβλημα δεν έχει σχέση με τα όρια ηλικίας, κάτι που λένε και οι ειδικοί (μη κρατικοδίαιτοι και πάντως μη ευρισκόμενοι στην υπηρεσία της κυβέρνησης) επιστήμονες; Η αύξηση του «προσδόκιμου ζωής» προσφέρεται σαν δώρο προς την αγορά και τη κερδοφορία της, και όχι προς την ίδια τη ζωή. Ζείτε περισσότερο; Δουλέψτε περισσότερο. Ρωτώ όμως : Γιατί όχι ταξιδέψτε περισσότερο, ερωτευθείτε περισσότερο, διαβάστε περισσότερο, μείνετε περισσότερο με τα παιδιά σας και το σπίτι σας, μείνετε περισσότερο με τους φίλους σας, πηγαίνετε περισσότερο θέατρο, ρεμβάσετε περισσότερο;

Την ίδια στιγμή, τα μέτρα αυτής της άδικης και αιματηρής λιτότητας, ΑΓΝΟΟΥΝ και την ανάπτυξη. Κι όταν, κι αν, κάποτε, οι δημοσιονομικοί δείκτες «τακτοποιηθούν», πολύ φοβάμαι, ότι τότε, ίσως να μην υπάρχει πλέον πραγματική οικονομία. Π.χ., για να φέρω ένα παράδειγμα, ως πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών, στη μακροοικονομία το πρώτο που μαθαίναμε ήταν για τον πολλαπλασιαστή του εισοδήματος, την οριακή ροπή προς κατανάλωση, αποταμίευση, κ.λπ. Τι επιδιώκουν λοιπόν να κάνουν με την μείωση των μισθών στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα; Όταν ο ίδιος ο υπουργός οικονομικών λέει ότι το 90% των μισθωτών έχει ετήσιες αποδοχές κάτω των 30000 ευρώ, άρα, ο μεγάλος όγκος πολύ κάτω του ποσού αυτού, τούτο πολύ απλά σημαίνει ότι αναφερόμαστε και στα μόνα εισοδήματα που έχουν εξ ορισμού μεγάλη ροπή προς κατανάλωση και μικρή προς αποταμίευση, ακριβώς, διότι παίρνουν τόσο λίγα, που τα χρήματά τους κυρίως ικανοποιούν άμεσες βιοτικές ανάγκες και λιγότερο τους δίνεται η «πολυτέλεια» της αποταμίευσης (που κι αυτή, μέσω των Τραπεζών, θα όδευε στην πραγματική οικονομία, είτε ως επένδυση είτε ως στεγαστικό δάνειο, είτε ως καταναλωτικό, κ.λπ.). Εξ άλλου, είναι γνωστό το πόσο η κατανάλωση ενός μόνο ευρώ, δρα πολλαπλασιαστικά στην αγορά δημιουργώντας πρόσθετες ροές και πρόσθετη δραστηριότητα. Δεν χρειάζεται να κάνουμε εδώ μάθημα, και δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος γι’ αυτό. Απλά θέλω να επισημάνω μια κατά την γνώμη μου μυωπική αντιμετώπιση της πραγματικής αγοράς από την κυβερνητική πολιτική, που πράγματι την αποστραγγίζει από κάθε ρευστό. Όλοι δε αυτοί που επιχαίρονται οι «πλούσιοι» δημόσιοι υπάλληλοι των 2500 ή 3000 ευρώ που θα τους συρρικνωθεί το εισόδημα, ας έχουν υπόψη τους αυτό που μόλις επισημάναμε. Όλα αυτά τα εισοδήματα, δεν θα λείψουν μόνο από τις τσέπες των υπαλλήλων, θα λείψουν και από την αγορά, θα τη στεγνώσουν ακόμα περισσότερο, θα «βοηθήσουν» στην επίσπευση του κλεισίματος κι άλλων επιχειρήσεων, θα «βοηθήσουν» φίλε αναγνώστη, ίσως, να βρεθείς μια ώρα νωρίτερα άνεργος, εσύ ή το παιδί σου, και βέβαια, το τσεκούρωμα στα εισοδήματα, μέσω της φορολογίας, θα επεκταθεί και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.

Από την άλλη, επισήμως πια, οι λύκοι, δηλαδή οι κερδοσκόποι γίνονται πια οι ρυθμιστές της ζωής μας και η Ευρώπη φαίνεται να παρέχει προστασία μάλλον σ’ αυτούς παρά στους λαούς που την συγκροτούν. Άλλωστε, πέρασαν πια χρόνοι πολλοί από τότε που έστω και σαν όραμα, υπήρχε η σκέψη για μια Ευρώπη των λαών : σήμερα, δεν υπάρχει ούτε καν των αγορών, υπάρχει μόνο των κερδοσκόπων και των μεγάλων συμφερόντων. Κι εμείς καλούμαστε να συντονίσουμε το βηματισμό μας και τη ζωή μας με το τι θέλουν οι κερδοσκόποι.

«Γίνετε επαναστάτες με αιτία» είχε προτείνει πριν ένα ή δυό χρόνια ο νυν πρωθυπουργός στους νέους της χώρας μας (αν θυμάμαι καλά, νομίζω ότι όμως ότι η μνήμη μου δεν με προδίδει). Λέω λοιπόν : αν όσα σήμερα διερχόμαστε δεν είναι αιτία για ένα μεγάλο ΟΧΙ, τότε, ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορεί ν’ αποτελέσει αιτία στο μέλλον.