Άλλη μια άποψη αναγνώστη για τις εκλογές στην ΟΝΝΕΔ altrouistis@gmail.com:
Διαβάζω όλα αυτά που λέγονται για τον Ανδρέα Παπαμιμίκο και τρομάζω με πόση ευκολία. κάποιοι αποφασίζουν να πετάξουν τη λάσπη στον ανεμιστήρα και να παρουσιάσουν έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό Ανδρέα. Αλήθεια, έχουν μιλήσει ποτέ όλοι αυτοί με τον Ανδρέα, τον ξέρουν; Τον έχουν δει άραγε μέσα στο...
Διαβάζω όλα αυτά που λέγονται για τον Ανδρέα Παπαμιμίκο και τρομάζω με πόση ευκολία. κάποιοι αποφασίζουν να πετάξουν τη λάσπη στον ανεμιστήρα και να παρουσιάσουν έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό Ανδρέα. Αλήθεια, έχουν μιλήσει ποτέ όλοι αυτοί με τον Ανδρέα, τον ξέρουν; Τον έχουν δει άραγε μέσα στο...
αμφιθέατρο να μιλά για το όραμα του για μια ισχυρή και πρωτοπόρα ΟΝΝΕΔ; Έχουν συζητήσει για το όραμα του για μια νέα πολιτική; Έχουν διακρίνει το πάθος του για συνεχή βελτίωση;
Γνωρίζουν άραγε όλοι αυτοί ότι ο Ανδρέας έχει τη στόφα του πρωταθλητή και το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρεται είναι τα χρίσματα και τ' αξιώματα; Με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο μεγαλώσαμε μαζί στη Λάρισα. Πηγαίναμε μαζί σχολείο κυρίως όμως αυτό που μας έδεσε ήταν το πάθος μας για το ποδόσφαιρο. Παίζαμε κάθε μέρα. Όλοι θυμάμαι τότε λέγαμε ότι ο φίλος μας θα παίξει σε εθνική κατηγορία και το μέλλον του είναι στο ποδόσφαιρο. Ο Ανδρέας διακρίθηκε και κλήθηκε και στην Εθνική ομάδα. Όταν περάσαμε στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε προπονήσεις στον Ηρακλή και το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά εκείνη τη χρονιά ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να σταματήσει οριστικά το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο, όμως, έμαθε και στους δύο μας ότι ο καλύτερος κερδίζει. Εκείνος βέβαια κέρδιζε και εγώ έχανα. Πάντα πίστευα ότι αυτό που κάνει τη διαφορά, εκτός από τις αναμφισβήτητες ικανότητες του, είναι το πάθος με το οποίο αφοσιώνεται σε ό,τι αγαπάει και η εμμονή του να βάζει τον πήχη ψηλά, να θέτει υψηλούς στόχους και να παθιάζεται για να τους πετυχαίνει. Πάντα τον συγκινούσε η προσπάθεια, η μάχη για το καλύτερο αποτέλεσμα. Ο Ανδρέας είναι μαχητής.
Όταν πια αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο αυτή την μαχητικότητα και το πάθος του την έστρεψε στην πολιτική. Θυμάμαι ότι μαζί με άλλα παιδιά τότε έστησαν τη ΔΑΠ στο τμήμα του, και γρήγορα ο Ανδρέας ξεχώρισε στην οργάνωση του Μακεδονίας. Όταν δεν ήταν εξαφανισμένος από τις παρέες της Λάρισας, λόγω των υποχρεώσεων της ΔΑΠ, όταν, λοιπόν τον βλέπαμε μας μιλούσε συνεχώς για τη ΔΑΠ του Μακεδονίας, για τα προβλήματα που είχαν στη σχολή τους και πως οι φοιτητές μέσα από τις παρατάξεις μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν τα προβλήματα της καθημερινότητας τους. Μ' έπεισε και μένα να ασχοληθώ στη σχολή μου, αν και δεν είχα σχέση με όλα αυτά. Τον πίστευα όμως και τον εμπιστευόμουν. Εκείνος εξάλλου ανακατευόταν σ' όλα αυτά απο το σχολείο. Όποτε πήγαινα να τον δω απέναντι στο Μακεδονίας μου έκανε εντύπωση πόσο αφοσιωμένος ήταν στην ΔΑΠ, και πώς παρακινούσε και τους υπόλοιπους να δουλέψουν για την οργάνωση. Όταν πια έγινε Γραμματειακός τον έχασα εντελώς. Τότε πραγματικά η ζωή του ήταν η ΔΑΠ. Στη ΔΑΠ της σχολής μου σχολιάζανε τις οργανωτικές δυνατότητες του Ανδρέα. Όλοι εντυπωσιάζονται από τη μεθοδικότητα του, από το πείσμα του και για το ότι δεν αφήνει ποτέ τη μάχη, όσο κι αν ο αντίπαλος είναι δυνατός. Κουβαλά μαζί του ένα γνήσιο όραμα για το πως θα μπορέσει η γενιά μας να οικοδομήσει μια καλύτερη κοινωνία.
Ο Ανδρέας είναι φίλος μου μου. Ίσως κάποιοι να σκεφτούν ότι η κρίση μου επηρεάζεται από αυτό. Δικαίως θα πω εγώ. Πως όμως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μπορεί να εξαπατά χιλιάδες Οννεδίτες και ΔΑΠίτες που συσπειρώνονται γύρω του; Πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που έχει απέναντι του σχεδόν όλο το σύστημα να θεωρείται φαβορί; Αν ήταν δολοπλόκος και βουτηγμένος μέσα στη διαφθορά, όπως του καταμαρτυρούν, δεν θα είχε την καλύτερη επικοινωνιακή προβολή;
Ο Ανδρέας που ξέρω εγώ και η πλειοψηφία των ΟΝΝΕΔΙΤΩΝ είναι άξιος να αναλάβει το τιμόνι της ΟΝΝΕΔ και να οδηγήσει τη νεολαία της Νέας Δημοκρατίας σε μια νέα εποχή καλών αγώνων. Κι αυτό θα γίνει. Όχι γιατί έτσι θέλω να πιστεύω αλλά γιατί οι ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ και οι ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΣΕΣ βρίσκονται στο πλευρό του. Αυτό το έχω δει με τα μάτια μου, στο Μακεδονίας, στις ολομέλειες στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης, στις εκδηλώσεις της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και τώρα στη Λάρισα. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία.
Γνωρίζουν άραγε όλοι αυτοί ότι ο Ανδρέας έχει τη στόφα του πρωταθλητή και το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρεται είναι τα χρίσματα και τ' αξιώματα; Με τον Ανδρέα Παπαμιμίκο μεγαλώσαμε μαζί στη Λάρισα. Πηγαίναμε μαζί σχολείο κυρίως όμως αυτό που μας έδεσε ήταν το πάθος μας για το ποδόσφαιρο. Παίζαμε κάθε μέρα. Όλοι θυμάμαι τότε λέγαμε ότι ο φίλος μας θα παίξει σε εθνική κατηγορία και το μέλλον του είναι στο ποδόσφαιρο. Ο Ανδρέας διακρίθηκε και κλήθηκε και στην Εθνική ομάδα. Όταν περάσαμε στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε προπονήσεις στον Ηρακλή και το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, αλλά εκείνη τη χρονιά ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να σταματήσει οριστικά το ποδόσφαιρο.
Το ποδόσφαιρο, όμως, έμαθε και στους δύο μας ότι ο καλύτερος κερδίζει. Εκείνος βέβαια κέρδιζε και εγώ έχανα. Πάντα πίστευα ότι αυτό που κάνει τη διαφορά, εκτός από τις αναμφισβήτητες ικανότητες του, είναι το πάθος με το οποίο αφοσιώνεται σε ό,τι αγαπάει και η εμμονή του να βάζει τον πήχη ψηλά, να θέτει υψηλούς στόχους και να παθιάζεται για να τους πετυχαίνει. Πάντα τον συγκινούσε η προσπάθεια, η μάχη για το καλύτερο αποτέλεσμα. Ο Ανδρέας είναι μαχητής.
Όταν πια αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο αυτή την μαχητικότητα και το πάθος του την έστρεψε στην πολιτική. Θυμάμαι ότι μαζί με άλλα παιδιά τότε έστησαν τη ΔΑΠ στο τμήμα του, και γρήγορα ο Ανδρέας ξεχώρισε στην οργάνωση του Μακεδονίας. Όταν δεν ήταν εξαφανισμένος από τις παρέες της Λάρισας, λόγω των υποχρεώσεων της ΔΑΠ, όταν, λοιπόν τον βλέπαμε μας μιλούσε συνεχώς για τη ΔΑΠ του Μακεδονίας, για τα προβλήματα που είχαν στη σχολή τους και πως οι φοιτητές μέσα από τις παρατάξεις μπορούν να βοηθήσουν να λυθούν τα προβλήματα της καθημερινότητας τους. Μ' έπεισε και μένα να ασχοληθώ στη σχολή μου, αν και δεν είχα σχέση με όλα αυτά. Τον πίστευα όμως και τον εμπιστευόμουν. Εκείνος εξάλλου ανακατευόταν σ' όλα αυτά απο το σχολείο. Όποτε πήγαινα να τον δω απέναντι στο Μακεδονίας μου έκανε εντύπωση πόσο αφοσιωμένος ήταν στην ΔΑΠ, και πώς παρακινούσε και τους υπόλοιπους να δουλέψουν για την οργάνωση. Όταν πια έγινε Γραμματειακός τον έχασα εντελώς. Τότε πραγματικά η ζωή του ήταν η ΔΑΠ. Στη ΔΑΠ της σχολής μου σχολιάζανε τις οργανωτικές δυνατότητες του Ανδρέα. Όλοι εντυπωσιάζονται από τη μεθοδικότητα του, από το πείσμα του και για το ότι δεν αφήνει ποτέ τη μάχη, όσο κι αν ο αντίπαλος είναι δυνατός. Κουβαλά μαζί του ένα γνήσιο όραμα για το πως θα μπορέσει η γενιά μας να οικοδομήσει μια καλύτερη κοινωνία.
Ο Ανδρέας είναι φίλος μου μου. Ίσως κάποιοι να σκεφτούν ότι η κρίση μου επηρεάζεται από αυτό. Δικαίως θα πω εγώ. Πως όμως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μπορεί να εξαπατά χιλιάδες Οννεδίτες και ΔΑΠίτες που συσπειρώνονται γύρω του; Πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος που έχει απέναντι του σχεδόν όλο το σύστημα να θεωρείται φαβορί; Αν ήταν δολοπλόκος και βουτηγμένος μέσα στη διαφθορά, όπως του καταμαρτυρούν, δεν θα είχε την καλύτερη επικοινωνιακή προβολή;
Ο Ανδρέας που ξέρω εγώ και η πλειοψηφία των ΟΝΝΕΔΙΤΩΝ είναι άξιος να αναλάβει το τιμόνι της ΟΝΝΕΔ και να οδηγήσει τη νεολαία της Νέας Δημοκρατίας σε μια νέα εποχή καλών αγώνων. Κι αυτό θα γίνει. Όχι γιατί έτσι θέλω να πιστεύω αλλά γιατί οι ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ και οι ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΣΕΣ βρίσκονται στο πλευρό του. Αυτό το έχω δει με τα μάτια μου, στο Μακεδονίας, στις ολομέλειες στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης, στις εκδηλώσεις της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και τώρα στη Λάρισα. Κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία.
