Μιχάλης Παπακωνσταντίνου

Ο άνθρωπος - πολιτικός που άσκησε την «υψίστη των τεχνών» κατά τον Αριστοτέλη.
Έφυγε πριν λίγες ημέρες από την ζωή και σχεδόν ξεχάσαμε να αφιερώσουμε λίγα λόγια για την σπάνια αξία του. Ίσως φταίνε τα μπλόκα των αγροτών, ίσως η...
αντιδραστική μεταρρύθμιση - η επονομαζόμενη Καλλικράτης - οι λαθρομετανάστες, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, οι άνεργοι, η εξεταστική επιτροπή, οι οικονομικοί κλυδωνισμοί. Ότι και να φταίει, τέτοια ιδανικά αθάνατα πρέπει να προβάλλονται. 'Έντιμος ο βίος του ανδρός, τα ταλέντα του, το θάρρος της γνώμης του, προπάντων το αίσθημα ευθύνης.
Είχα την τύχη να «συνδεθώ» μαζί του μέσα από το βιβλίο του το 1996, το «Ημερολόγιο ενός πολιτικού» και το 2002 διάβασα ένα άλλο σημαντικό «Βαλκάνια η άγνωστη γειτονιά μας» και τα βρήκα επίκαιρα, καθώς και το συγγραφικό του έργο ίσης αξίας με του Π. Κανελλόπουλου, του Ε. Αβέρωφ…
Πέραν του μορφωτικού του έργου, ήταν και αποκαλυπτικός, κάποιες σελίδες φωτογραφίζουν τον ρόλου του σε τομείς όπως, το ότι έζησε το 1992, έως το γκρέμισμα από τον γνωστό και μή εξαιρετέο, της τότε κυβέρνησης... και πώς κατέληξε, το πρόβλημα της σχέσης μας με το γειτονικό κρατίδιο.
«-Ένα ατύχημα», περιγράφει, «που η Ελλάδα δεν το αντελήφθη...και δεν άρπαξε την ευκαιρία... Και είπα στον πρωθυπουργό, ταραγμένος στο τηλέφωνο: Δεν θα κλείσω το θέμα.. Πετύχαμε σχεδόν ότι θέλαμε.! Ως προς το όνομα, θα το αποφασίσουμε στην Αθήνα.»
όμως η εσωκομματική αντιπολίτευση - μια «ομάδα» τριών βουλευτών όλοι κι όλοι - δεν καταλάβαιναν τι έκαναν! Και άλλα πολλά αποκαλυπτικά, που ήταν οι ανησυχίες του όταν ήταν υπουργός των Εξωτερικών και δια βίου….(και έκτοτε δεν τόλμησε κανείς ποτέ να τον διαψεύσει)
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι-πολιτικοί σαν αυτόν «Ασκούν την υψίστη των τεχνών;»

Ν. Κ. (ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ)