Είχα την τύχη, ναι την τύχη, χωρίς εισαγωγικά ή υπονοούμενα, να συνδιαλαγώ πριν από λίγες ημέρες με τη Ι΄ ΔΟΥ Αθηνών. Θα ρωτήσετε, εύλογα: «Είναι τύχη να συνδιαλέγεσαι με την Εφορία;» Και όμως, ναι.Έπρεπε να απευθυνθώ στη συγκεκριμένη ΔΟΥ, προκειμένου να εξυπηρετήσω μία υπόθεση....
συγγενικών μου προσώπων που διαμένουν στην επαρχία.
Ήμουν, λοιπόν, πεπεισμένος ότι θα «φάω» τη ΔΟΥ στη μάπα για καμιά βδομάδα και, γύρευε τι θα τραβήξω εκεί πέρα.
Ε, λοιπόν, η (ευχάριστη) έκπληξη που δοκίμασα ήταν άνευ προηγουμένου. Ειδικότερα στο τμήμα κεφαλαίου, όπου έπρεπε να γίνει τη διεκπεραίωση της υπόθεσής μου, η εξυπηρέτηση και η εν γένει συμπεριφορά των τριών υπαλλήλων (της προϊσταμένης περιλαμβανομένης) ήταν το κάτι άλλο!!!
Κατ’ αρχάς, την πρώτη μέρα που υπέβαλα αίτηση για ένα πιστοποιητικό που χρειαζόταν τη συνδρομή δύο ΔΟΥ της επαρχίας, μου ζήτησαν συγγνώμη διότι, λόγω της απεργίας που είχαν οι εφοριακοί τις επόμενες ημέρες, θα υπήρχε μία μικρή καθυστέρηση. «Τηλεφωνήστε μου τη Δευτέρα» μου είπε η Προϊσταμένη. Ναι καλά… σκέφτηκα. Και ποιός θα σηκώσει το τηλέφωνο; Ε, τη Δευτέρα το πρωί το τηλέφωνο απάντησε με τη μία!!!
Την επομένη πήγα από κει. Είχε ουρά… Οπότε, συνολικά, διέθεσα περί τις δύο ώρες εκεί. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν συνέχεια μανιασμένα… Οι υπάλληλοι απαντούσαν σε όλα! Μέχρι και γενικές πληροφορίες, ακόμα και για το εάν, πότε και πόσο θα αυξηθούν οι αντικειμενικές ρωτούσε ο κόσμος που τηλεφωνούσε. Ευγενέστατες οι κυρίες απαντούσαν.
Μία συναλλασόμενη (που το’ παιζε και λίγο «ξερόλα») απασχόλησε επί δίωρο τη μία εκ των υπαλλήλων. Εκείνη, όχι μόνο την εξυπηρετούσε αγόγγυστα (διότι ομολογουμένως υπήρχε πρόβλημα επικοινωνίας με την εν λόγω κυρία), αλλά μετά το πέρας του ωραρίου λειτουργίας (την ώρα που εγώ έφευγα) κάθησε μαζί της σε ένα τραπέζι, προκειμένου να τη βοηθήσει να συμπληρώσει ένα έντυπο στο οποίο η κυρία δυσκολευόταν.
Αν μη τι άλλο, η εμπειρία μου αυτή ήταν πρωτόγνωρη για δημόσια υπηρεσία.
Και φεύγοντας, αφού ευχαρίστησα θερμά για την εξυπηρέτηση, αναρωτιόμουν… Τελικά, πρέπει να εκπλησσόμαστε όταν βλέπουμε το αυτονόητο; Γιατί οι υπάλληλοι αυτοί να είναι η εξαίρεση στο Δημόσιο;
Γιατί να λειτουργεί αυτός ο κρατικός μηχανισμός με δύο (ή και περισσότερες) ταχύτητες;
Γιατί να επαφίεται μόνο στον πατριωτισμό (και την παιδεία) ενός εκάστου υπαλλήλου η εύρυθμη και ανθρώπινη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών;
Ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν!!!
Υ.Γ.: Θέλατε Γιωργάκη, ε; Τώρα αναφωνήστε όλοι μαζί το γνωστό απόφθεγμα του Χάρρυ Κλυνν: «ΤΣΟΥΖΕΙ ΘΑΝΑΣΗ Μμμ, ΑΛΛΑ Μ’ ΑΡΕΣΕΙ».
Με τις υγείες μας!
ΠΗΓΗ
