Άρθρο του Greece Salonika1999-2010:Aπ'την ψευδαίσθηση της "ισχυρής οικονομίας" στην...απόλυτη ένδεια.
Πατριωτικό καθήκον η σωτηρία της πατρίδος, λένε όσοι στέλνουν τους άλλους να πεθάνουν στο μέτωπο, ενώ αυτοί τους κοιτούν ασφαλείς από τα μετόπισθεν.
Έτσι και η χώρα έφτασε στα σημερινά ακροτελεύτια όρια της απαξίωσης, μετά από σειρά ετών που στην Ελλάδα κυριαρχούσαν οι παρέες οι κολλητοί και τα ψέματα, που χρησιμοποιούνταν για να παίρνουμε τα λεφτά από τα κοινοτικά πακέτα.
Το 1999 λίγο πριν τις ευρωεκλογές...
το Χρηματιστήριο κινούνταν στα ύψη και οι Έλληνες αφιονισμένοι από τα κέρδη που προσέφερε η Σοφοκλέους, πίστευαν ότι ανακάλυψαν την Ατλαντίδα.
Η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε...ταυτίσει την άνοδο του Χρηματιστηρίου με την ισχυρή οικονομία. Στην συνέχεια όταν ο δείκτης κατέρρευσε, ο Κώστας Σημίτης συνέστησε στους Έλληνες να γίνουν μακροπρόθεσμοι επενδυτές…
Μετά ήρθε η είσοδος στο ευρώ το 2000, που ήταν από μόνη της ένας παράγοντας σταθερότητας. Το πολιτικό προσωπικό πήρε βαθιά ανάσα, καθώς διείδε σ΄αυτό μια ευκαιρία για χαλάρωση και όχι μόνο.
Τα οικονομικά της Ελλάδας και μετά την είσοδο στο ευρώ παρέμεναν βαθιά προβληματικά. Το μεγάλο κράτος απαιτούσε τεράστιους πόρους και το πολιτικό προσωπικό επιχειρούσε να αυξήσει τους συνενόχους του, μέσω της συνεχούς διόγκωσης του δημόσιου τομέα. Στο μεγάλο κράτος χωρούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Υπήρχε όμως και η ιδιωτική οικονομία, που ήταν εκτός νυμφώνος. Ήταν οι επιχειρηματίες που έκαναν ό,τι έκαναν χωρίς επιδοτήσεις και κρατική στήριξη και ήταν οι εργαζόμενοι που δούλευαν σκληρά με μισθούς μικρότερους από τους αντίστοιχους του δημοσίου.
Με άλλα λόγια υπήρχε μια ιδιωτική οικονομία που πριμοδοτούσε τα άρρωστα δημόσια οικονομικά και διατηρούσε σε πελάγη ευτυχίας το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. Κανένας δεν νοιάζονταν και βέβαια το κράτος με τα καλούδια του επέκτεινε την δική του ανηθικότητα και στον ιδιωτικό τομέα.
Εξυπακούεται ότι όλα τα χρόνια από το 1996 και μετά οι παρεμβάσεις στα δημόσια οικονομικά ήταν κατά κύριο λόγο με την «δημιουργική λογιστική». Αξιομνημόνευτο είναι ότι τα τερτίπια αυτά είχαν γίνει κτήμα και της Eurostat, η οποία κατά ένα περίεργο τρόπο αδιαφορούσε.
Τα χρόνια περνούσαν και φθάσαμε στο 2004, όπου ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία να φτιάξει τα πράγματα. Υποσχέθηκε αναδιοργάνωση του κράτους και εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών. Ο Κώστας Καραμανλής έκανε συχνά μνεία της ανάγκης να μειωθεί το κράτος. Στην πράξη συνέβαιναν τα ακριβώς αντίθετα. Το κράτος μεγάλωνε, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξάνονταν, όπως αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο τα κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, που ήθελαν διοικητικά συμβούλια για να λειτουργήσουν. Στην πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δημιουργήθηκαν περίπου 700 νέοι οργανισμοί με ετήσιο κόστος γύρω στα 200 εκατ. ευρώ ετησίως. Τραγική ειρωνεία είναι ότι πριν φύγει από την εξουσία ο Κ. Καραμανλής είχε προαναγγείλει κατάργηση περίπου 200 τέτοιων οργανισμών… που ένας Θεός ξέρει τι έγιναν.
Μετά ήρθε το κόμμα του ΠΑΣΟΚ που συνέτριψε στις αρχές Οκτωβρίου 2009 την Νέα Δημοκρατία. Υποσχέθηκε να βάλει τέλος στη διαφθορά, στο αμοραλισμό και γενικά σε κάθε τι που προσέβαλε τον Έλληνα πολίτη.
Επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου υποσχέθηκε και αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων. Θα μείνει στην ιστορία η φράση ότι «λεφτά υπάρχουν» που μπορούμε να τα βρούμε και να αναδιανείμουμε…
Από τον Οκτώβριο του 2009 μεσολάβησαν πέντε μήνες και η κυβέρνηση προχωρά σε ένα μπαράζ δημοσιονομικών μέτρων για να αποφευχθεί η χρεοκοπία με την οποία μας απειλεί το χρέος των 300 δισ. ευρώ.
Αναμφίβολα γίνεται προσπάθεια να αποφευθχεί η καταστροφή και να μην υπογραφει η ληξιαρχική πράξη θανάτου της οικονομίας μας.
Μια ληξιαρχική πράξη που προετοιμάζονταν τα προηγούμενα χρόνια, με το μεγαλύτερο κομμάτι του τύπου να παρακολουθεί και να συγκαλύπτει τις αθλιότητες που συνέβαιναν.
Ας ενθυμούμεθα πάντως ότι το πολιτικό προσωπικό που σήμερα κόπτεται για το πατριωτικό του καθήκον της σωτηρίας της οικονομίας, ήταν αυτό που οδήγησε το χρέος στα 300 δισ. ευρώ και κατέστησε την Ελλάδα ενδεή καρικατούρα δυτικού κράτους.
ΥΓ: Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Τίποτα δεν διασφαλίζει ότι αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ θα αντιμετωπισθούν δραστικά.
Δυστυχώς οι παράγοντες αποσάθρωσης της χώρας παραμένουν ισχυροί και όπως ξέρουμε από το παρελθόν, λουφάζουν στα δύσκολα και επανέρχονται με την πρώτη ευκαιρία...
Από τους φίλους στο Greece Salonika
Έτσι και η χώρα έφτασε στα σημερινά ακροτελεύτια όρια της απαξίωσης, μετά από σειρά ετών που στην Ελλάδα κυριαρχούσαν οι παρέες οι κολλητοί και τα ψέματα, που χρησιμοποιούνταν για να παίρνουμε τα λεφτά από τα κοινοτικά πακέτα.
Το 1999 λίγο πριν τις ευρωεκλογές...
το Χρηματιστήριο κινούνταν στα ύψη και οι Έλληνες αφιονισμένοι από τα κέρδη που προσέφερε η Σοφοκλέους, πίστευαν ότι ανακάλυψαν την Ατλαντίδα.
Η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε...ταυτίσει την άνοδο του Χρηματιστηρίου με την ισχυρή οικονομία. Στην συνέχεια όταν ο δείκτης κατέρρευσε, ο Κώστας Σημίτης συνέστησε στους Έλληνες να γίνουν μακροπρόθεσμοι επενδυτές…
Μετά ήρθε η είσοδος στο ευρώ το 2000, που ήταν από μόνη της ένας παράγοντας σταθερότητας. Το πολιτικό προσωπικό πήρε βαθιά ανάσα, καθώς διείδε σ΄αυτό μια ευκαιρία για χαλάρωση και όχι μόνο.
Τα οικονομικά της Ελλάδας και μετά την είσοδο στο ευρώ παρέμεναν βαθιά προβληματικά. Το μεγάλο κράτος απαιτούσε τεράστιους πόρους και το πολιτικό προσωπικό επιχειρούσε να αυξήσει τους συνενόχους του, μέσω της συνεχούς διόγκωσης του δημόσιου τομέα. Στο μεγάλο κράτος χωρούσαν όλοι ή σχεδόν όλοι. Υπήρχε όμως και η ιδιωτική οικονομία, που ήταν εκτός νυμφώνος. Ήταν οι επιχειρηματίες που έκαναν ό,τι έκαναν χωρίς επιδοτήσεις και κρατική στήριξη και ήταν οι εργαζόμενοι που δούλευαν σκληρά με μισθούς μικρότερους από τους αντίστοιχους του δημοσίου.
Με άλλα λόγια υπήρχε μια ιδιωτική οικονομία που πριμοδοτούσε τα άρρωστα δημόσια οικονομικά και διατηρούσε σε πελάγη ευτυχίας το πολιτικό προσωπικό της μεταπολίτευσης. Κανένας δεν νοιάζονταν και βέβαια το κράτος με τα καλούδια του επέκτεινε την δική του ανηθικότητα και στον ιδιωτικό τομέα.
Εξυπακούεται ότι όλα τα χρόνια από το 1996 και μετά οι παρεμβάσεις στα δημόσια οικονομικά ήταν κατά κύριο λόγο με την «δημιουργική λογιστική». Αξιομνημόνευτο είναι ότι τα τερτίπια αυτά είχαν γίνει κτήμα και της Eurostat, η οποία κατά ένα περίεργο τρόπο αδιαφορούσε.
Τα χρόνια περνούσαν και φθάσαμε στο 2004, όπου ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία να φτιάξει τα πράγματα. Υποσχέθηκε αναδιοργάνωση του κράτους και εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών. Ο Κώστας Καραμανλής έκανε συχνά μνεία της ανάγκης να μειωθεί το κράτος. Στην πράξη συνέβαιναν τα ακριβώς αντίθετα. Το κράτος μεγάλωνε, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξάνονταν, όπως αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο τα κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, που ήθελαν διοικητικά συμβούλια για να λειτουργήσουν. Στην πενταετία της Νέας Δημοκρατίας δημιουργήθηκαν περίπου 700 νέοι οργανισμοί με ετήσιο κόστος γύρω στα 200 εκατ. ευρώ ετησίως. Τραγική ειρωνεία είναι ότι πριν φύγει από την εξουσία ο Κ. Καραμανλής είχε προαναγγείλει κατάργηση περίπου 200 τέτοιων οργανισμών… που ένας Θεός ξέρει τι έγιναν.
Μετά ήρθε το κόμμα του ΠΑΣΟΚ που συνέτριψε στις αρχές Οκτωβρίου 2009 την Νέα Δημοκρατία. Υποσχέθηκε να βάλει τέλος στη διαφθορά, στο αμοραλισμό και γενικά σε κάθε τι που προσέβαλε τον Έλληνα πολίτη.
Επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου υποσχέθηκε και αναδιανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων. Θα μείνει στην ιστορία η φράση ότι «λεφτά υπάρχουν» που μπορούμε να τα βρούμε και να αναδιανείμουμε…
Από τον Οκτώβριο του 2009 μεσολάβησαν πέντε μήνες και η κυβέρνηση προχωρά σε ένα μπαράζ δημοσιονομικών μέτρων για να αποφευχθεί η χρεοκοπία με την οποία μας απειλεί το χρέος των 300 δισ. ευρώ.
Αναμφίβολα γίνεται προσπάθεια να αποφευθχεί η καταστροφή και να μην υπογραφει η ληξιαρχική πράξη θανάτου της οικονομίας μας.
Μια ληξιαρχική πράξη που προετοιμάζονταν τα προηγούμενα χρόνια, με το μεγαλύτερο κομμάτι του τύπου να παρακολουθεί και να συγκαλύπτει τις αθλιότητες που συνέβαιναν.
Ας ενθυμούμεθα πάντως ότι το πολιτικό προσωπικό που σήμερα κόπτεται για το πατριωτικό του καθήκον της σωτηρίας της οικονομίας, ήταν αυτό που οδήγησε το χρέος στα 300 δισ. ευρώ και κατέστησε την Ελλάδα ενδεή καρικατούρα δυτικού κράτους.
ΥΓ: Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτικό. Τίποτα δεν διασφαλίζει ότι αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ θα αντιμετωπισθούν δραστικά.
Δυστυχώς οι παράγοντες αποσάθρωσης της χώρας παραμένουν ισχυροί και όπως ξέρουμε από το παρελθόν, λουφάζουν στα δύσκολα και επανέρχονται με την πρώτη ευκαιρία...
Από τους φίλους στο Greece Salonika
