Είμαστε μία αστεία χώρα, μέρος 2ον

Γράφει ο Χρήστος Νικολαΐδης*

Η παρέλαση για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη είχε αρχίσει όταν ένας απαλός ήλιος σκέπασε την πόλη. Ο ουρανός, σχεδόν απρόοπτα και ξαφνικά καθάρισε και το γαλανό του απλώθηκε στον ορίζοντα. Ιδανική μέρα για παρέλαση. Χιλιάδες Θεσσαλονικείς, κάθε ηλικίας πήραν τη θέση...

τους γύρω από τις διαχωριστικές πλαστικές λωρίδες της τροχαίας στις δύο πλευρές της λεωφόρου Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που μπροστά σε μία παρέλαση συγκινούνται. Δεν πρόκειται να απολογηθώ γι΄ αυτό. Η εκδήλωση μου θυμίζει όσους θυσιάστηκαν για την Πατρίδα μου, ενισχύει το πατριωτικό μου συναίσθημα και πολύ απλά με κάνει να αισθάνομαι όμορφα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι σε αυτή τη ζωή δεν είμαι μόνος: Είμαι μέρος μίας ομοιογενούς ομάδας με τα μέλη της οποίας με συνδέουν όχι μόνο η καταγωγή, η γλώσσα και το θρήσκευμα, αλλά κυρίως η παράδοση και τα ιδανικά, η φιλοπατρία και η περηφάνια για το λαό μου και την ιστορία του, και πολύ περισσότερο ο στόχος για μία καλύτερη, πιο όμορφη, ευημερούσα και ανεξάρτητη Ελλάδα, που ονειρεύομαι για τα παιδιά μου…

Προσπερνώ πάντα με χαμόγελα όλες τις ηλίθιες συζητήσεις για το αν οι παρελάσεις είναι οπισθοδρομικές, εάν λειτουργούν ως προς την στρατικοποίηση της νεολαίας και εάν θα πρέπει να καταργηθούν. Για μένα, εκτός από ηλίθιες και είναι ανεδαφικές! Δεν βρίσκω το λόγο να τοποθετηθώ για τα ζητήματα αυτά γιατί απλά μου φτάνει αυτό που νιώθω! Όσοι δεν αισθάνονται τίποτε μπροστά σε ένα υπερήφανο άγημα μαθητών ή ΛΟΚατζήδων, την ώρα που βροντούν αγέρωχα το βήμα τους, όσοι δεν δίνουν δεκάρα για μία γαλανόλευκη που –στα χέρια ενός υπερήφανου μαθητή- κυματίζει ζωηρά και κυρίως για τα όσα μία τέτοια εικόνα σημαίνει και συμβολίζει ας κάνουν όσες παρόμοιες συζητήσεις θέλουν. Δε με αφορούν…

Και έρχομαι στο προκείμενο για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του παρόντος άρθρου: Οργίστηκα με την εικόνα ΟΛΩΝ (πλην ενός) δημοσίων σχολείων που είχαν την τιμή να συμμετέχουν στη φετινή παρέλαση. Φάτσες βαριεστημένες, γραμμές τεθλασμένες, στίχοι- φίδια, ζυγοί- διαλυμένοι, βήμα ανύπαρκτο, ζωηράδα απούσα, πεθαμένα πράγματα. Η χαρά αγνοείται…

Και δεν μου φταίνε αυτά τα έρημα τα παιδιά, κι ας μη δίνουν δεκάρα για την εικόνα τους μία γιορτινή ημέρα. Οργίζομαι με τους απαράδεκτους γυμναστές τους, που αποδεικνύονται στην πράξη ανίκανοι να οργανώσουν μία απλή παρέλαση, σχεδόν γελοίοι. Αυτούς τους ανθρώπους τους πληρώνουμε. Για πιο λόγο; Γιατί άραγε δεν αντιλαμβάνονται ότι μία δουλειά, σχετικά απλή έχουν να κάνουν, ας την κάνουν την ρημάδα σωστά! Είναι ανίκανοι εντελώς να εμπνεύσουν τους μαθητές τους; Αδυνατούν να τους εμφυσήσουν την απλή αρχή ότι πρέπει να καταφέρεις καλά ό,τι του αναθέτουν; Δεν μπορούν να επιβληθούν στα παιδιά ώστε να μην τα εκθέσουν σε εικόνες ρεμπέτ- ασκέρι;

Με ποιο δικαίωμα κάνουν τόσο κακό στα βλαστάρια μας; Θα λογοδοτήσουν γι’ αυτό; Θα υπάρξει κάποιος να τους τραβήξει το αυτί γιατί αποδείχθηκε ότι είναι ανίκανοι να τελειώσουν μία απλή δουλειά; Και δεν προτίθεμαι να προβώ σε πατριωτικού περιεχομένου λόγους. Είναι εγκληματικό να μαθαίνεις σε έναν έφηβο πως μπορεί να πορεύεται χωρίς επιπτώσεις στη ζωή του ακόμη κι αν δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του. Έτσι του καταστρέφεις το κίνητρο για διάκριση, του αφαιρείς την δίψα για βελτίωση, τον ευνουχίζεις χωρίς στόχους. Δεν το γνωρίζουν; Και εάν όχι γιατί παραμένουν εκπαιδευτικοί;

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, που με εξόργισε ακόμη περισσότερο: Όλοι εμείς, όλοι όσοι παρακολουθούσαμε την παρέλαση μειδιούσαμε ατάραχοι μπροστά στο γελοίο θέαμα. Και αυτό είναι το χειρότερο: Γιατί μέσα στη σαπίλα των αξιών, στην οποία όλοι περίπου οικειοθελώς προσχωρήσαμε μάθαμε να αποδεχόμαστε αυτούς τους άθλιους καραγκιόζηδες ως φυσιολογικό μέρος του κόσμου μας. Ίσως και αναπόσπαστο. Αντί να τους δείξουμε ότι δεν αξίζουν να βρίσκονται ενώπιόν μας, ότι η άθλια συμπεριφορά τους, τούς καθιστά στο περιθώριο, τους υπομένουμε αδιαμαρτύρητα. Εμείς φταίμε λοιπόν. Όχι οι λαθρεπιβάτες της αποδοχής μας, ούτε οι καταχραστές της επιείκειάς μας. Εμείς και μόνο εμείς. Αναρωτιέμαι εάν κάποιοι γυμναστές, διευθυντές γυμνασίων, λυκείων, πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, περιφερειάρχες και λοιποί αρμόδιοι θα επέμεναν στην μακάρια γαλήνη τους εάν εμείς, οι θιγόμενοι, σε κάποια παρέλαση φιλοδωρούσαμε με μπογιά, μπουγέλο ή υπερώριμα φρούτα έναν- δυο από αυτούς τους ατάλαντους, τεμπέληδες, ανώριμους και ανεύθυνους γυμναστές. Λέτε;


Υστερόγραφο 1:

Έχω ακούσει άπειρες φορές συνδικαλιστάδες εκπαιδευτικούς να εκφράζονται επιθετικά για τα ιδιωτικά σχολεία. Τους άκουγα με συμπάθεια, το ομολογώ. Προχτές όμως στην παρέλαση, όταν είδα, μετά τις άθλιες εικόνες των δημοσίων σχολείων, να παρελαύνουν σε άψογους σχηματισμούς τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της Θεσσαλονίκης μετάνιωσα φριχτά για την προηγούμενη συμπάθειά μου.


Υστερόγραφο 2:

Είμαι βέβαιος ότι παρακολουθήσατε από τηλεοράσεως τις «ακτιβιστικές ενέργειες των κομμουνιστών διαδηλωτών στις παρελάσεις της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Δε θα γράψω τίποτε για ασχήμιες, είναι άτοπο γι’ αυτούς. Θα τους παρακαλέσω μόνο να φανταστούν πώς θα ένιωθαν αυτοί εάν εμείς κάναμε, με αίτημα τη συμμετοχή μηχανοκίνητων στρατιωτικών τμημάτων σε όλες τις παρελάσεις, κατάληψη στη μεγάλη αίθουσα του Περισσού, την ώρα που θα γιόρταζαν την επέτειο από την Οκτωβριανή επανάσταση. Σύντροφοι, μερικά πράγματα είναι ιερά. Αφήστε τα λοιπόν έξω από την επαναστατική γυμναστική σας.

* Δημοσιογράφος, μέλος της ΕΣΗΕΜΘ και της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (I.F.J.)