Αυξάνοντας τον ΦΠΑ!Απίστευτη χώρα είμαστε τελικά!
Εμείς για τον "εορτασμό" της ημέρας επιλέξαμε ένα διαφορετικό άρθρο.
Ο καταναλωτικός ιμπεριαλισμός διαρκώς ανανεώνει τις μεθόδους του, διαρκώς διευρύνει τους κατακτητικούς στόχους του και με «δούρειο ίππο» την παραπλανητική και αθέμιτη διαφήμιση διεισδύει παντού: σε διαφορετικές ηλικίες και τάξεις, διαφορετικά φύλα και μορφωτικά επίπεδα. Έχει τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του, τα μέσα και τους μεσάζοντές του, τις μηχανές και τους μηχανισμούς του. Κατακτά, αιχμαλωτίζει, παγιδεύει, αλλοτριώνει…
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Καταναλωτών προσφέρεται άλλη μια φορά για ένα απολογισμό και προβληματισμό – όσο κι αν επαναληφθούν τα ίδια – σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων των καταναλωτών, που συγκεκριμένα αναφέρονται: στην ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών∙ στην πληροφόρηση τους για την ποιότητα των προϊόντων∙ στη δυνατότητα τους για επιλογή, που συνδέεται με την επάρκεια και την ποικιλία των προϊόντων∙ στην προστασία της υγείας και της ασφάλειάς τους∙ στην αποζημίωσή τους όταν πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης∙ στην εκπροσώπηση τους στα κέντρα αποφάσεων∙ στη καταναλωτική αγωγή τους και στο δικαίωμά τους για ένα υγιεινό και αειφόρο φυσικό περιβάλλον. Ο εορτασμός, μάλιστα, αυτός αποκτά δραματική επικαιρότητα ενμέσω παγκόσμιας οικονομκής – και όχι μόνο – κρίσης, που όλο και περισσότερο αποκαλύπτει το ειδεχθές της πρόσωπο…
Όμως, για την ιστορία, ας θυμηθούμε ότι η Ημέρα αυτή καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας μνημειώδους ομιλίας του Τζον Κένεντι στο Κογκρέσο στις 15 Μαρτίου του 1962, στην οποία σκιαγραφήθηκαν τα τέσσερα πρώτα από τα προαναφερόμενα δικαιώματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε Ε.Ο.Κ, αναγνώρισε νομοθετικά και διεύρυνε τα δικαιώματα αυτά το 1975, ενώ η Ελλάδα μόνο το 1991.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, θέτοντας το θεμέλιο λίθο του καταναλωτικού κινήματος, είχε πει μεταξύ των άλλων: «Καταναλωτές είμαστε όλοι. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική ομάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση, τη μόνη σημαίνουσα οικονομική ομάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται».
Ο λόγος του Προέδρου καθώς και η καθιέρωση της γιορτής δεν έκαναν, βέβαια, χαμηλότερους τους λόφους των σκουπιδιών της Αμερικής, που δημιούργησε το «Μεγάλο αμερικάνικο όνειρο», ούτε τους σκουπιδόλοφους της γηραιάς ηπείρου, που υιοθέτησε άμεσα και φανατικά το θυγατρικό «όνειρο». Ένα «όνειρο», που δεν άργησε να γίνει αντικείμενο παγκόσμιας…κατανάλωσης, με όλες τις γνωστές εφιαλτικές συνέπειες για τον πλανήτη μας.
Όλο κι όλο το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι μόνο το «τι» καταναλώνουμε, αλλά και το «πόσο» καταναλώνουμε, όταν μάλιστα ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ή, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, το θέμα δεν είναι μόνο η προστασία των δικαιωμάτων των καταναλωτών, αλλά και η προστασία του πλανήτη και των ίδιων των καταναλωτών από τον καταναλωτισμό.
Ο καταναλωτικός ιμπεριαλισμός διαρκώς ανανεώνει τις μεθόδους του, διαρκώς διευρύνει τους κατακτητικούς στόχους του και με «δούρειο ίππο» την παραπλανητική και αθέμιτη διαφήμιση διεισδύει παντού: σε διαφορετικές ηλικίες και τάξεις, διαφορετικά φύλα και μορφωτικά επίπεδα. Έχει τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του, τα μέσα και τους μεσάζοντές του, τις μηχανές και τους μηχανισμούς του. Κατακτά, αιχμαλωτίζει, παγιδεύει, αλλοτριώνει…
Ο πολιτισμός μας έχει αποικιοποιηθεί από τη «λογική» του υπερκαταναλωτισμού με τη βοήθεια και της αυτονόμησης της οικονομίας, που από μέσο έγινε αυτοσκοπός, παραμερίζοντας τις άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Η αίσθηση της ελευθερίας μας σήμερα είναι ανάλογη με τη δυνατότητά μας για κατανάλωση. Και όσο αυξάνουμε την κατανάλωση, τόσο μεγαλύτερες εκπτώσεις κάνουμε στην ανθρωπιά μας, στην πραγματική ελευθερία μας.
Ο υπερκαταναλωτισμός έγινε, με άλλα λόγια, μια νέα παγκόσμια θρησκεία με αρχιερείς τους ασύδοτους παραγωγούς, επιβλητικούς ναούς τις «αλυσίδες» πολυκαταστημάτων και θρησκόληπτους πιστούς τους ανθρώπους που είναι πρώτα καταναλωτές και μετά πολίτες. Καταναλώνουμε ό,τι υπάρχει, λες και σε λίγο δεν θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχουμε. Καταβροχθίζουμε με άνοια και απληστία τρόφιμα, ποτά, τσιγάρα, μεταλλαγμένα, ενδύματα, είδη προσωπικής υγιεινής, ενέργεια, αυτοκίνητα, κινητά, ακίνητα, σκεύη, συσκευές, φάρμακα, φαρμακερά «συμπληρώματα», παρασυμπληρώματα, δάνεια, υπηρεσίες, ιδέες, ιδεόλογίες, θεάματα, ακροάματα, αξίες…στο βωμό της δήθεν ανανέωσης, στην πραγματικότητα όμως για να καλύψουμε το εσωτερικό μας κενό, την ανία μας. Καταβροχθίζουμε τη φύση, το συνάνθρωπο, το μέλλον των επόμενων γενεών, τον ελεύθερό μας χρόνο, τον εαυτό μας. Αυτοκαταβροχθιζόμαστε!…
Ο θρίαμβος της «διαφημιστικής βίας» ή του…βιάγκρα της διαφήμισης κατά του Homo Sapiens είναι γεγονός. Ο Homo Sapiens κατάντησε μια αγοραστική και σκουπιδοπαραγωγός μηχανή! Οι οικιακοί χώροι ασφυκτιούν. Οι κάδοι καθημερινά υπερχειλίζουν. Στόμωσαν οι Χωματερές. Οι μέθοδοι ανακύκλωσης σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Δήμων είναι η διαχείριση απορριμάτων!
Όπως παραστατικά επισημαίνουν οι ειδικοί, τα απορρίμματα που παράγονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μπορούν να γεμίσουν φορτηγά που σε σειρά θα κάλυπταν τη μισή απόσταση ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη. Στη χώρα μας οι αντίστοιχες ποσότητες θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα κομβόι από την Αθήνα μέχρι το Λονδίνο. Σε πραγματικούς αριθμούς, 3,5 – 4 εκατομμύρια τόνοι ετησίως!
Όσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, το θέμα είναι πότε, επιτέλους, θα σταματήσουμε να…πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε και μάλιστα απόλαμβάνοντας τους ήχους του πριονίσματος!…
Ούτε και γι’ αυτή, φυσικά, την περί- πτωση υπάρχει μαγικό ραβδί. Ούτε, βέβαια, η λύση βρίσκεται στην…ασκητική ζωή, ή στην…επιστροφή στον πρωτογονισμό,ή στην…αύξηση της τιμής προϊόντων, ή στις…διακοπές ρεύματος, ή στη…«νευρική ανορεξία», ή στη…λιποαναρρόφηση · ούτε μόνο στους νόμους∙ ούτε, τέλος, στον πειθαναγκασμό μας από την οικονομική κρίση, που στο κάτω κάτω…κρίση είναι και θα περάσει. Βρίσκεται στη συνειδητοποίηση των ορίων των αναγκών μας, στη επίγνωση ότι εμείς ανήκουμε στον κόσμο και όχι ο κόσμος σε μας∙ ότι ο ρυθμός παραγωγής και κατανάλωσης έχει ξεπεράσει κατά πολύ το ρυθμό αναπαραγωγής της φύσης∙ ότι ο φαύλος κύκλος της υπερκατανάλωσης δεν έχει τέλος, ούτε συντελεί στην ποιότητα ζωής, αφού και στις δυτικές «κοινωνίες της αφθονίας» το πιο άφθονο συναίσθημα είναι ο φθόνος και από τους πιο πλούσιους επαγγελματίες οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι. Βρίσκεται στο αρμονικό μέτρο, ως σύμφυτο όχι μόνο με την ανώτερη ποιότητα ζωής αλλά και τη διατήρηση της ζωής. Βρίσκεται στην «επιστροφή στη φύση», στην «επιστροφή στον άνθρωπο». Είναι το μόνο δυναμικό όπλο που μπορεί να αντισταθεί στην παντοδυναμία της διαφήμισης και στην καταναλωτική μας «αδυναμία».
Όσο κι αν ακούγεται και αυτό κοινότοπο, χρειάζεται να γίνει μια πολιτισμική επανάσταση για να αλλάξει η στάση μας. Και η επανάσταση αυτή δεν περνά παρά μόνο μέσα από μια αγωγή που θα «παράγει» πολίτες πολιτικοποιημένους (“όνομα και πράμα”). Πολίτες με αντικαταναλωτική, οικο-λογική, ανθρωπιστική συνείδηση. Πολίτες που δεν θα στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στη δική τους ευθύνη, ούτε θα στρογγυλοκάθονται με ανοιχτό το στόμα και κλειστά τα μάτια πάνω σε άχρηστα αγαθά και κάτω από ψευδεπίγραφες πινακίδες, όπως «Άνθρωπος ο σοφός» ή «Πολιτικό ον».
Όχι εύκολος ο δρόμος · όμως μονόδρομος!…
Το διαβάσαμε στο: http://agonigrammi.wordpress.com/
Φώτο:kafeneio-gr.blogspot.com
Ο καταναλωτικός ιμπεριαλισμός διαρκώς ανανεώνει τις μεθόδους του, διαρκώς διευρύνει τους κατακτητικούς στόχους του και με «δούρειο ίππο» την παραπλανητική και αθέμιτη διαφήμιση διεισδύει παντού: σε διαφορετικές ηλικίες και τάξεις, διαφορετικά φύλα και μορφωτικά επίπεδα. Έχει τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του, τα μέσα και τους μεσάζοντές του, τις μηχανές και τους μηχανισμούς του. Κατακτά, αιχμαλωτίζει, παγιδεύει, αλλοτριώνει…
Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Καταναλωτών προσφέρεται άλλη μια φορά για ένα απολογισμό και προβληματισμό – όσο κι αν επαναληφθούν τα ίδια – σχετικά με την προστασία των δικαιωμάτων των καταναλωτών, που συγκεκριμένα αναφέρονται: στην ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών∙ στην πληροφόρηση τους για την ποιότητα των προϊόντων∙ στη δυνατότητα τους για επιλογή, που συνδέεται με την επάρκεια και την ποικιλία των προϊόντων∙ στην προστασία της υγείας και της ασφάλειάς τους∙ στην αποζημίωσή τους όταν πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης∙ στην εκπροσώπηση τους στα κέντρα αποφάσεων∙ στη καταναλωτική αγωγή τους και στο δικαίωμά τους για ένα υγιεινό και αειφόρο φυσικό περιβάλλον. Ο εορτασμός, μάλιστα, αυτός αποκτά δραματική επικαιρότητα ενμέσω παγκόσμιας οικονομκής – και όχι μόνο – κρίσης, που όλο και περισσότερο αποκαλύπτει το ειδεχθές της πρόσωπο…
Όμως, για την ιστορία, ας θυμηθούμε ότι η Ημέρα αυτή καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας μνημειώδους ομιλίας του Τζον Κένεντι στο Κογκρέσο στις 15 Μαρτίου του 1962, στην οποία σκιαγραφήθηκαν τα τέσσερα πρώτα από τα προαναφερόμενα δικαιώματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε Ε.Ο.Κ, αναγνώρισε νομοθετικά και διεύρυνε τα δικαιώματα αυτά το 1975, ενώ η Ελλάδα μόνο το 1991.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, θέτοντας το θεμέλιο λίθο του καταναλωτικού κινήματος, είχε πει μεταξύ των άλλων: «Καταναλωτές είμαστε όλοι. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική ομάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση, τη μόνη σημαίνουσα οικονομική ομάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται».
Ο λόγος του Προέδρου καθώς και η καθιέρωση της γιορτής δεν έκαναν, βέβαια, χαμηλότερους τους λόφους των σκουπιδιών της Αμερικής, που δημιούργησε το «Μεγάλο αμερικάνικο όνειρο», ούτε τους σκουπιδόλοφους της γηραιάς ηπείρου, που υιοθέτησε άμεσα και φανατικά το θυγατρικό «όνειρο». Ένα «όνειρο», που δεν άργησε να γίνει αντικείμενο παγκόσμιας…κατανάλωσης, με όλες τις γνωστές εφιαλτικές συνέπειες για τον πλανήτη μας.
Όλο κι όλο το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι μόνο το «τι» καταναλώνουμε, αλλά και το «πόσο» καταναλώνουμε, όταν μάλιστα ένα δισεκατομμύριο ανθρώπων, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ζουν σε άθλιες συνθήκες. Ή, για να το διατυπώσουμε διαφορετικά, το θέμα δεν είναι μόνο η προστασία των δικαιωμάτων των καταναλωτών, αλλά και η προστασία του πλανήτη και των ίδιων των καταναλωτών από τον καταναλωτισμό.
Ο καταναλωτικός ιμπεριαλισμός διαρκώς ανανεώνει τις μεθόδους του, διαρκώς διευρύνει τους κατακτητικούς στόχους του και με «δούρειο ίππο» την παραπλανητική και αθέμιτη διαφήμιση διεισδύει παντού: σε διαφορετικές ηλικίες και τάξεις, διαφορετικά φύλα και μορφωτικά επίπεδα. Έχει τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του, τα μέσα και τους μεσάζοντές του, τις μηχανές και τους μηχανισμούς του. Κατακτά, αιχμαλωτίζει, παγιδεύει, αλλοτριώνει…
Ο πολιτισμός μας έχει αποικιοποιηθεί από τη «λογική» του υπερκαταναλωτισμού με τη βοήθεια και της αυτονόμησης της οικονομίας, που από μέσο έγινε αυτοσκοπός, παραμερίζοντας τις άλλες κοινωνικές δραστηριότητες. Η αίσθηση της ελευθερίας μας σήμερα είναι ανάλογη με τη δυνατότητά μας για κατανάλωση. Και όσο αυξάνουμε την κατανάλωση, τόσο μεγαλύτερες εκπτώσεις κάνουμε στην ανθρωπιά μας, στην πραγματική ελευθερία μας.
Ο υπερκαταναλωτισμός έγινε, με άλλα λόγια, μια νέα παγκόσμια θρησκεία με αρχιερείς τους ασύδοτους παραγωγούς, επιβλητικούς ναούς τις «αλυσίδες» πολυκαταστημάτων και θρησκόληπτους πιστούς τους ανθρώπους που είναι πρώτα καταναλωτές και μετά πολίτες. Καταναλώνουμε ό,τι υπάρχει, λες και σε λίγο δεν θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχουμε. Καταβροχθίζουμε με άνοια και απληστία τρόφιμα, ποτά, τσιγάρα, μεταλλαγμένα, ενδύματα, είδη προσωπικής υγιεινής, ενέργεια, αυτοκίνητα, κινητά, ακίνητα, σκεύη, συσκευές, φάρμακα, φαρμακερά «συμπληρώματα», παρασυμπληρώματα, δάνεια, υπηρεσίες, ιδέες, ιδεόλογίες, θεάματα, ακροάματα, αξίες…στο βωμό της δήθεν ανανέωσης, στην πραγματικότητα όμως για να καλύψουμε το εσωτερικό μας κενό, την ανία μας. Καταβροχθίζουμε τη φύση, το συνάνθρωπο, το μέλλον των επόμενων γενεών, τον ελεύθερό μας χρόνο, τον εαυτό μας. Αυτοκαταβροχθιζόμαστε!…
Ο θρίαμβος της «διαφημιστικής βίας» ή του…βιάγκρα της διαφήμισης κατά του Homo Sapiens είναι γεγονός. Ο Homo Sapiens κατάντησε μια αγοραστική και σκουπιδοπαραγωγός μηχανή! Οι οικιακοί χώροι ασφυκτιούν. Οι κάδοι καθημερινά υπερχειλίζουν. Στόμωσαν οι Χωματερές. Οι μέθοδοι ανακύκλωσης σήκωσαν ψηλά τα χέρια. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Δήμων είναι η διαχείριση απορριμάτων!
Όπως παραστατικά επισημαίνουν οι ειδικοί, τα απορρίμματα που παράγονται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ μπορούν να γεμίσουν φορτηγά που σε σειρά θα κάλυπταν τη μισή απόσταση ανάμεσα στη Γη και τη Σελήνη. Στη χώρα μας οι αντίστοιχες ποσότητες θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα κομβόι από την Αθήνα μέχρι το Λονδίνο. Σε πραγματικούς αριθμούς, 3,5 – 4 εκατομμύρια τόνοι ετησίως!
Όσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, το θέμα είναι πότε, επιτέλους, θα σταματήσουμε να…πριονίζουμε το κλαδί που καθόμαστε και μάλιστα απόλαμβάνοντας τους ήχους του πριονίσματος!…
Ούτε και γι’ αυτή, φυσικά, την περί- πτωση υπάρχει μαγικό ραβδί. Ούτε, βέβαια, η λύση βρίσκεται στην…ασκητική ζωή, ή στην…επιστροφή στον πρωτογονισμό,ή στην…αύξηση της τιμής προϊόντων, ή στις…διακοπές ρεύματος, ή στη…«νευρική ανορεξία», ή στη…λιποαναρρόφηση · ούτε μόνο στους νόμους∙ ούτε, τέλος, στον πειθαναγκασμό μας από την οικονομική κρίση, που στο κάτω κάτω…κρίση είναι και θα περάσει. Βρίσκεται στη συνειδητοποίηση των ορίων των αναγκών μας, στη επίγνωση ότι εμείς ανήκουμε στον κόσμο και όχι ο κόσμος σε μας∙ ότι ο ρυθμός παραγωγής και κατανάλωσης έχει ξεπεράσει κατά πολύ το ρυθμό αναπαραγωγής της φύσης∙ ότι ο φαύλος κύκλος της υπερκατανάλωσης δεν έχει τέλος, ούτε συντελεί στην ποιότητα ζωής, αφού και στις δυτικές «κοινωνίες της αφθονίας» το πιο άφθονο συναίσθημα είναι ο φθόνος και από τους πιο πλούσιους επαγγελματίες οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι. Βρίσκεται στο αρμονικό μέτρο, ως σύμφυτο όχι μόνο με την ανώτερη ποιότητα ζωής αλλά και τη διατήρηση της ζωής. Βρίσκεται στην «επιστροφή στη φύση», στην «επιστροφή στον άνθρωπο». Είναι το μόνο δυναμικό όπλο που μπορεί να αντισταθεί στην παντοδυναμία της διαφήμισης και στην καταναλωτική μας «αδυναμία».
Όσο κι αν ακούγεται και αυτό κοινότοπο, χρειάζεται να γίνει μια πολιτισμική επανάσταση για να αλλάξει η στάση μας. Και η επανάσταση αυτή δεν περνά παρά μόνο μέσα από μια αγωγή που θα «παράγει» πολίτες πολιτικοποιημένους (“όνομα και πράμα”). Πολίτες με αντικαταναλωτική, οικο-λογική, ανθρωπιστική συνείδηση. Πολίτες που δεν θα στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στη δική τους ευθύνη, ούτε θα στρογγυλοκάθονται με ανοιχτό το στόμα και κλειστά τα μάτια πάνω σε άχρηστα αγαθά και κάτω από ψευδεπίγραφες πινακίδες, όπως «Άνθρωπος ο σοφός» ή «Πολιτικό ον».
Όχι εύκολος ο δρόμος · όμως μονόδρομος!…
Το διαβάσαμε στο: http://agonigrammi.wordpress.com/
Φώτο:kafeneio-gr.blogspot.com
