Μια ιστορία (α)πολιτισμού:Μήπως εμείς είμαστε οι τριτοκοσμικοί;

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30 χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα. Το El Sistema (Fundaci'on del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela).

Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο...

πάρε-δώσε των ναρκωτικών και να τα κάνει μουσικούς.

Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά, αλλά άρχισε να αποδίδει καρπούς. Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες.

Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές ! Οι καλύτεροι από τους νεαρούς αυτούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του el Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες.

Yπάρχει ένα βιντεάκι (από τα πολλά της ορχήστρας στο youtube) με τους Ινδιάνους από το Καράκας. Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα.

Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος, που οι ειδικοί θεωρούν ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν. Είναι κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά δύσκολα περάσματα, ειδικά για τα πνευστά και ειδικότερα για τα ξύλινα, με εξαιρετικά δύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει..

Χειροκροτήματα και περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν άγνωστο Χορό ενός αγνώστου συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει, καθώς η μουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή. Στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει, συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη διπλή ορχήστρα.

Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί!

Δειτε το εκπληκτικό video:

http://www.youtube.com/watch?v=amSqQ5XNaGE

Περάσατε ωραία; Δυστυχώς όμως πρέπει να προσγειωθούμε σε μια άλλη χώρα. Τη δική μας.

Είναι μια χώρα που τα παιδάκια ονομάζονται Περικλήδες, Νεφέλες, Ιάσωνες, Ιόλες. Παλιά χώρα, με ιστορία. Όμορφη χώρα. Και οι Περικλήδες με τις Ιόλες μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση, παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα, ακούγοντας τους γονείς τους να λένε πόσο καλύτερη είναι η δικιά τους μαιζονέτα από τη μαιζονέτα των Χατζηπαπαραίων και ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα. Ή μάνατζερ! Ή να τα προσλάβουν στα Stage.

Στη χώρα αυτή υπάρχουν κάτι ορχηστρούλες που η καλύτερη κάνει ένα φάλτσο ανά δεκάλεπτο. Γι' αυτό στη χώρα αυτή η "διασκέδαση" συνοδεύεται πάντοτε με ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ μουσική (για να μη ακούγοται τα φάλτσα!).

Η λέξη "μουσικός" συνήθως σημαίνει "μπουζουξής", ο κύριος και η κυρία Χατζηπαπάρα πετάει γαρδένιες στον ΛεΠα, ο Περικλής βολοδέρνει στις καφετέριες και η Ιόλη διαβαζει ότι η Μακρυπούλια τα έφτιαξε με τον Νίνο και μετά οραματίζεται να βγει ως γλάστρα στη Μενεγάκη.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το μισό από της χώρας των ημιμαθών και αδιάφορων, που επί πλέον έχει χρεωκοπήσει κιόλας...