Το γερμανικό άρθρο και η ελληνική αντίδραση

Άλλη μια άποψη, από τη Μάρω Σιδέρη, www.eptalofos.gr

Να στείλουμε στα σπίτια τους όλους αυτούς που μετέτρεψαν την Δημοκρατία στην Ολιγαρχική Κομματοκρατία

Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ εκτός μόδας – γιατί στα σύγχρονα ελληνικά αυτιά...

καθετί «καλογερίστικο» μοιάζει γραφικό- θα ξεκινήσω τη σκέψη μου με την άποψη ενός γέροντα, από εκείνους που εγκαταλείπουν τον κόσμο για να ανακαλύψουν τον άνθρωπο. Έλεγε λοιπόν εκείνος ο γέροντας ότι η αρχή κάθε σωτηρίας είναι η αυτοκριτική και ο θρίαμβος κατά της αλαζονείας ξεκινά από την ήρεμη αντιμετώπιση της κριτικής μας από τους άλλους. Όταν είχα πρωτακούσει αυτή την παρατήρηση, την είχα μάλλον απομονώσει ως κάτι που ενδιαφέρει αγίους και όχι κοινούς θνητούς! Σήμερα, καταλαβαίνω την πρακτική της διάσταση, καθώς διαβάζω τα σχόλια με τα οποία η πατρίδα μου υποδέχεται την κριτική που της ασκεί ο γερμανικός Τύπος.
Ασφαλώς οι απόψεις που έχει η Ευρώπη – ή εν προκειμένω η Γερμανία- για τους Έλληνες με προσβάλλουν και πληγώνουν το εγωισμό μου, και αναμφισβήτητα οι Γερμανοί δεν είναι πολιτικά άσπιλοι και αμόλυντοι. Πριν όμως καταδικάσω τους επικριτές, απολύτως αναγκαίο είναι να μελετήσω προσεκτικά τα άρθρα και να αναρωτηθώ αν σ’ αυτά υπάρχει μικρή ή μεγάλη δόση αλήθειας για μένα. Καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, μια κριτική παραμένει ενδιαφέρουσα, αν πατάει πάνω σε αληθινά στοιχεία, γιατί ανεξάρτητα από την πρόθεση του κριτή, μπορεί να είναι χρήσιμη αν χρησιμοποιηθεί σωστά από τον κρινόμενο: Εάν οι Γερμανοί μας αποκαλούν τους απατεώνες της Ευρώπης, η επίθεση μας στην επίθεση τους δεν είναι παρά η άκομψη αλλά μάλλον φυσική αντίδραση του κάθε απατεώνα που άθελά του επιβεβαιώνει το χαρακτηρισμό, μέσα από τη σύγκριση: «Εσύ που με λες απατεώνα, είσαι μεγαλύτερος απατεώνας από μένα!».
Για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, ο Γερμανός αρθογράφος έχει δίκιο – ανεξάρτητα από το αν η Γερμανία μας χρωστά ή δε μας χρωστά χρήματα από τον πόλεμο αν μας πουλά ή όχι αεροπλάνα που πέφτουν και υποβρύχια που γέρνουν ή αν ήξερε ή δεν ήξερε για τους «μαγειρεμένους» αριθμούς που στέλναμε στους εταίρους μας. Ο Γερμανός έχει δίκιο γιατί όποιος προσπαθεί να εξαπατήσει ονομάζεται απατεώνας, κι αν η Ελλάδα εξαπατούσε με πλαστά στοιχεία την Ευρώπη δεν μπορεί να εξαιρεί τον εαυτό της από τον χαρακτηρισμό με το επιχείρημα ότι ο επικριτής της δεν είναι και ο ίδιος καθαρός. Το ότι η Γερμανία είναι βρώμικη δεν αναιρεί το γεγονός ότι για πολλά χρόνια μαγειρεύαμε τα στοιχεία που στέλναμε, άρα ότι είμαστε ΨΕΥΤΕΣ και ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!
Όποιος δε θέλει να διορθώσει τις λανθασμένες επιλογές βέβαια, αναμφίβολα πρέπει να αντεπιτεθεί και να κατηγορήσει τους επικριτές της Ελλάδας. Γι’ αυτό καταλαβαίνω απόλυτα την οργή του πολιτικού κόσμου και τις αντιδράσεις των Ελλήνων πολιτικών που προχώρησαν μάλιστα σε διάβημα κατά ενός άρθρου που αποκάλεσε τους Έλληνες απατεώνες, όταν όλη η υφήλιος αποκαλεί λ.χ. τα Σκόπια Μακεδονία χωρίς να κουνιέται εδώ πολιτικό φύλλο! Ασφαλώς οι πολιτικοί μου θύμωσαν όταν ο Γερμανός με αποκάλεσε ανεύθυνη ψηφοφόρο, που ανεβάζω στην εξουσία ανθρώπους ψεύτες και κλέφτες, γιατί οι πολιτικοί μου μάλλον τρέμουν μήπως ακούγοντας το Γερμανό, συνειδητοποιήσω επιτέλους ότι η ψήφος μου με γελοιοποιεί στον έξω κόσμο, και στείλω όλους αυτούς τους κυρίους που έχουν μετατρέψει τη Δημοκρατία σε Ολιγαρχική Κομματοκρατία στα σπίτια τους. Οι άνθρωποι λοιπόν που συντηρούν και συντηρούνται από αυτή την πολιτική κατάντια, ήταν λογικό και αναμενόμενο να αντιδράσουν στη γερμανική κριτική, κραυγάζοντας άκομψα επιχειρήματα τα οποία είχαν χρέος να είχαν παρουσιάσει χωρίς κραυγές στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου, πολύ πριν βγει η Αφροδίτη στο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού.
Για τους υπόλοιπους, για εκείνους που δε θέλουμε να είμαστε χωμένοι στο σαθρό σύστημα και που θέλουμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα μας, η Γερμανική κριτική παρά την υπερβολή της, έχει πολλά να προσφέρει. Αν δεν αισθανόμαστε κλέφτες και απατεώνες, θα ήταν καλύτερα να λαμβάναμε σοβαρά υπόψη το άρθρο και να απαιτούσαμε πιο δυναμικά την απομάκρυνση των κλεφτών και των απατεώνων από την πολιτική ζωή του τόπου μας, ως ανθρώπων που δεν μπορούν λόγω έλλειψης ήθους να μιλούν εξ ονόματός μας.
Το πρόβλημα δεν είναι ο «ανθέλληνας» αρθρογράφος στη Γερμανία, αλλά οι Έλληνες που αμαυρώνουν χρόνια τώρα την εικόνα της πατρίδας μας στα μάτια του. Αν μας ενοχλεί η Αφροδίτη που χειρονομεί χυδαία στο εξώφυλλο, θα ήταν καλύτερα να αναλογιστούμε πόσες φορές χειρονομήσαμε εμείς εναντίον της στην καθημερινή ζωή. Θα ήταν καλύτερα να θυμηθούμε πως ένα μεγάλο κομμάτι των σύγχρονων Ελλήνων, είμαστε ένας λαός που τιμά την Αρχαιότητα του σε φιλολογικές συζητήσεις, αλλά που δεν εφαρμόζει τίποτα από αυτήν στην πράξη, έχουμε χάσει επομένως το δικαίωμα να αισθανόμαστε οργή για όσα λένε για μας, όταν δεν αισθανόμαστε ντροπή για όσα εμείς έχουμε κάνει!
Η απάντηση στο άρθρο ενός Γερμανού δημοσιογράφου, δεν είναι ούτε τα διαβήματα ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε το μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων. Η μοναδική απάντηση είναι η ουσιαστική αυτοκριτική και η δραστηριοποίηση των πολιτών (και δεν εννοώ των συνδικαλιστών, μια και μέσα σ’ αυτό το σύστημα ο συνδικαλισμός έχει συχνά λειτουργήσει ως κομματικό εφαλτήριο για πολιτική σταδιοδρομία άρα αποτελεί μέρος του συστήματος που δικαίως στηλιτεύουν οι Ευρωπαίοι). Μοναδική λύση είναι η άμεση βελτίωση μας, γιατί στη Δημοκρατία ο λαός παράγει ηγέτες και όχι οι ηγέτες λαό. Ο Γερμανός τον απατεώνα Έλληνα βλέπει, γι’ αυτόν ομιλεί. Αποτελεί δικαίωμά του να γράφει αυτό που βλέπει και είναι ευθύνη μας να του αποδείξουμε ότι αυτό που βλέπει δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Αν μας εξοργίζει η εικόνα που έχει ο κόσμος για μας, είναι καιρός να βγάλουμε τους απατεώνες Έλληνες από τις θέσεις που θα έπρεπε να καταλαμβάνει ο κανόνας και να τους στείλουμε στην ανωνυμία της εξαίρεσης.