Τελικά, ποιός την πληρώνει την κρίση περισσότερο?

Τελικά, ποιός την πληρώνει την κρίση, κύριε Παπανδρέου? Την πρωτοφανή οικονομική κρίση που βιώνουμε? Αυτήν που έφερε κυβερνητικά μέτρα, που σε άλλες εποχές ούτε κατά διάνοια θα μπορούσαν να περάσουν?
Λιγότερο ή περισσότερο, θα λεγε κανείς, ότι ΟΛΟΙ την πληρώνουμε. Σίγουρα όμως όχι στον ίδιο βαθμό.
Κατά κοινή ομολογία, δεν είναι η μείωση του διαθέσιμου οικογενειακού εισοδήματος το μείζον. Σ' αυτήν τη δίνη, όποιος τη γλιτώσει με μία μείωση εισοδήματος και μόνο, ανήκει στους τυχερούς.
Η μείωση, κύριε Παπανδρέου, του διαθέσιμου εισοδήματος σημαίνει... περικοπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Όταν εγώ, κύριε Παπανδρέου, αναγκαστώ να περιορίσω ένα έξοδο μου, κάποιος άλλος συνέλληνας θα χάσει το έσοδο του. Γιατί ακριβώς το δικό μου έξοδο είναι το δικό του έσοδο.
Φυσικά κι εγώ όπως και οι περισσότεροι θα κόψουμε περισσότερο τις λεγόμενες μη-αναγκαίες δαπάνες και λιγότερο ή και καθόλου αυτά που θεωρούνται αναγκαία και μη ελαστικά.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ολόκληροι κλάδοι επαγγελμάτων που προσφέρουν "μη- αναγκαία" αγαθά και υπηρεσίες να υποστούν καθίζηση, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από τους άλλους κλάδους.
Οι επιχειρηματίες πιθανόν να χρεοκοπήσουν, οι εργαζόμενοι να μείνουν άνεργοι και το Δημόσιο να χάσει τα αντίστοιχα έσοδα του από τους αντίστοιχους άμεσους κι έμμεσους φόρους
Είναι αυτό που λέμε "ύφεση".
Ακούγονται τελευταία, πολλά λόγια συμπάθειας προς τους δημοσίους υπαλλήλους, επειδή φαίνεται να πλήττονται περισσότερο από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, με την περικοπή επιδομάτων και δώρων.
Η αλήθεια είναι ότι στην παρούσα κρίση, οι πλέον τυχεροί είναι αυτοί που έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα, έστω και κουτσουρεμένο κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους δημοσίους υπαλλήλους.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα βασανίζονται από το άγχος ότι μπορεί την επόμενη ημέρα να βρεθούν άνεργοι και με ελάχιστες πιθανότητες να ξαναβρούν δουλειά, καθώς κανείς δεν κάνει προσλήψεις και είναι πάρα πολλοί αυτοί που, σαν κι αυτόν, ψάχνουν.
Οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροεπιχειρηματίες αντιμετωπίζουν μια πρωτοφανή μείωση του τζίρου τους και το στοίχημα πια είναι όχι η αύξηση ή διατήρηση των κερδών αλλά η επιβίωση τους. Ο ιδιωτικός και ο δημόσιος υπάλληλος αν έχει μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος του κατά 10 ή 20% θα αναθεωρήσει τις δαπάνες του και θα περάσει.
Άλλωστε σε κάθε οικογένεια, τέτοιες ανατροπές μπορούν να γίνουν και υπό κανονικές συνθήκες, όπως με την απόκτηση νέου μέλους στην οικογένεια, απώλεια θέσης εργασίας κλπ.
Για πολλές όμως, μικρομεσαίες κυρίως επιχειρήσεις, μια μείωση των εσόδων κατά 20% για παράδειγμα, μπορεί να είναι καθοριστικά καταστροφική. Πάμπολλες επιχειρήσεις συντηρούνταν στη ζωή με οριακά κέρδη. Ένα μεγάλο μέρος των εξόδων μιας επιχείρησης είναι ανελαστικό και σταθερό, ανεξάρτητα του τζίρου, όπως εργατικό κόστος, ασφαλιστικές εισφορές, ενοίκιο, λογαριασμοί.
Όσοι εργάζονται στις κατασκευές, σε κέντρα διασκέδασης, σε γραφεία ταξιδίων, σε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, σε βιοτεχνίες και καταστήματα εμπορίας ρουχισμού και υπόδησης?
Πως θα επιβιώσουν όλοι αυτοί, κύριε Παπανδρέου?
Όταν λέτε πως οι θυσίες μας θα πιάσουν τόπο τι εννοείτε? Ο εργαζόμενος οικογενειάρχης των 800 ευρώ που θα κλείσει η επιχείρηση στην οποία δούλευε και δεν θα μπορεί με τίποτα να βρει δουλειά και να συντηρήσει την οικογένεια του, τι νιώθει γι' αυτήν τη δήλωση? Θα κάνετε κάτι γι' αυτόν ώστε να μη μείνει στο δρόμο επειδή η Τράπεζα θα του πάρει το σπίτι?

Τελικά, μήπως κάποιοι πληρώνουν αμαρτίες άλλων?
Στέφανος