43 χρόνια μετά

Κλείνοντας 43 χρόνια από την επέτειο της δικτατορίας των συνταγματαρχών διαβάζω στα blogs περί κύκλου 43 ετών και επιστροφή σήμερα στα μαύρα χρόνια. Πριν λίγα χρόνια, νέα κι εγώ, θα συμφωνούσα. Σήμερα… προτιμώ να είμαι σκεπτική. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

1967-1974. Δούλευε μόνον ο πατέρας σπίτι και τα βγάζαμε πέρα. Άντε, βοηθούσε κι η γιαγιά με τη σύνταξή της (έμενε μαζί μας)

Σήμερα – δουλεύω μόνη να ζήσω δυο παιδιά χωρίς διατροφή και ζω με τη μητέρα μου (έχει σύνταξη). Έχω καλύτερη δουλειά από του πατέρα μου αλλά δεν τα βγάζουμε πέρα. Έχουμε πνιγεί στα χρέη.

1967-1974. Ο πατέρας μου ήταν καλός στη δουλειά του. Δε ζούσε με το φόβο της απόλυσης, δεν τεμπέλιαζε όσο δούλευε, τον ενδιέφερε να πάει ο εργοδότης του καλά διότι ήξερε ότι έτσι θα έπαιρνε μια καλή αύξηση και δεν ασχολούνταν με τα εργατικά του δικαιώματα. Έτυχε να μείνει χωρίς δουλειά και να βρει την άλλη μέρα, έτυχε να κάνει και μεταγραφές. Τα τελευταία 15 χρόνια δούλευε στον ίδιο εργοδότη χωρίς να ενοχλείται κανείς για την ηλικία του. Τα χρόνια εκείνα οι εργοδότες όταν έβγαζαν χρήματα, έκαναν σχετικά καλή ζωή, επένδυαν, έδιναν στους εργαζόμενους και οι πλουσιότεροι από αυτούς έκαναν ευεργεσίες και δωρεές.

Σήμερα. Είμαι εξίσου καλή στη δουλειά μου. Ζω με το φόβο της ανεργίας, αν και είμαι αυτοαπασχολούμενη. Οι δουλειές μειώνονται και κλείνονται σύμφωνα με τις γνωριμίες και τα μέσα παντού, η αξία δεν αναγνωρίζεται και τρέμω αν θα έχω δουλειά όταν θα αρχίσω να δείχνω μεσήλικη. Καθημερινά συναλλάσσομαι με υπαλλήλους εταιριών που είναι αδιάφοροι για τη δουλειά τους και ψάχνουν μόνον να δουν τι αύξηση θα κερδίσουν. Έχω δει εργοδότες να ενδιαφέρονται να αλλάξουν τους υπαλλήλους σαν παλιά παπούτσια όταν μεγαλώσουν για να πάρουν νεώτερους και φθηνότερους. Σήμερα όταν ένας εργοδότης πάει καλά, διάγει πολυτελή βίο. Οι πλουσιότεροι εξ΄αυτών αγοράζουν θαλαμηγούς και πύργους και βγάζουν τα περισσευούμενα χρήματα στο εξωτερικό


1967-1974. Στις δουλειές ο λόγος ήταν συμβόλαιο κ ι ο καλοπληρωτής ήταν κύριος. Σήμερα είσαι μάγκας αν κλέψεις, ξεγελάσεις, εξαπατήσεις το συνεργάτη σου, τον αφήσεις απλήρωτος


1967-1974. Το σχολείο μας δίδασκε τα πάντα. Φροντιστήριο έκανα μόνον τα δυο τελευταία χρόνια για να γράψω στις Πανελλαδικές 18. Έχω στο μυαλό μου τουλάχιστον 10 δασκάλους και καθηγητές που τους χρωστάω χίλια ευχαριστώ για το όσα μου έμαθαν και για τα όσα μου ενέπνευσαν

Σήμερα. Τα παιδιά μου ξεκίνησαν βοηθητική διδασκαλία με φοιτητές (λόγω κοστολογίου) από την πρώτη Γυμνασίου και εντατικά β-γ λυκείου για μια απλή σχολή του 14-15. Και πάλι γνωρίζουν τα μισά από όσα γνώριζα εγώ στην ηλικία τους. Κανείς δάσκαλος ή καθηγητής δεν θα ακούσει καλή κουβέντα από αυτά.


1967-1974. Η αγάπη και ο σεβασμός προς την πατρίδα και την οικογένεια θεωρούνταν δεδομένες.

Σήμερα η οικογένεια παραπαίει, τα παιδιά αρνούνται να δεχτούν θετικές επιρροές από τους γονείς τους. Τα νέα ζευγάρια αρνούνται να κάνουν παιδιά. Υπογεννητικότητα 1,3 από 2,3. Η έννοια της πατρίδας δεν υπάρχει. Υπάρχει ο θεσμός του κράτους. Οι μισοί το απομυζούν. Τους άλλους μισούς τους απομυζά το κράτος.


1967-1974. Όσα δημόσια έργα έγιναν εκείνη την περίοδο, υπάρχουν ακόμη. Το δε κόστος τους ήταν αντίστοιχο με αυτό των ιδιωτικών έργων

Σήμερα, τα δημόσια έργα που γίνονται είναι χάρτινα. Γέφυρες που πέφτουν, δρόμοι που βουλιάζουν. Παρόλα αυτά, το κοστολόγιό τους είναι 5πλάσιο από τα αντίστοιχα παρόμοιων ιδιωτικών έργων


1967-1974. Το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν μηδαμινό ή ελάχιστο.

Σήμερα είμαστε ουσιαστικά υπό πτώχευση


1967-1974. Οι συντάξεις πληρώνονταν με τα χρήματα των συνταξιούχων που είχε επενδύσει το ταμείο. Τα ταμεία ήταν υγιή

Σήμερα οι συντάξεις πληρώνονται από τις εισφορές των εργαζομένων. Μια ολόκληρη «γενιά» ενσημοχρημάτων έχει χαθεί. Και επιπλέον, τα ταμεία εμφανίζουν τεράστιο έλλειμμα από κακή διαχείριση.


1967-1974. Οι δικτάτορες όσο ήταν στην εξουσία ζούσαν μια άνετη ζωή. Η περιουσία τους μετά την έκπτωση από το κυβερνητικό τους αξίωμα ήταν ένα σπίτι.

Σήμερα, οι της κυβερνητικής εξουσίας πετούν με κυβερνητικό λίαρ τζετ, νοικιάζουν βίλες 40000 ευρώ για ένα καλοκαίρι, αποκτούν βίλες και κότερα μέσα σε 5 χρόνια.


1967-1974. Υπήρχε ασφάλεια στους δρόμους και στα σπίτια. Επιπρόσθετα, η παραδειγματική τιμωρία κάποιων λειτούργησε ως αντικίνητρο για τους εγκληματίες.

Σήμερα, αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας για να αντιληφθεί κάποιος πόσο ασφαλείς είμαστε


1967-1974. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έπαιζαν πασιέντζες, ούτε έκαναν κοπάνα εν ώρα δουλειάς, ούτε αρνούνταν να δουλέψουν αν τους έκοβαν ένα επίδομα. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν ήταν επικυρηγμένοι κλέφτες από την εφορία.

Σήμερα, το δημόσιο είναι ένα υπερτροφικό χάος, οι ελεύθεροι μικροεπαγγελματίες οδηγούνται στον αφανισμό από την οικονομική κρίση και την εφορία.


1967-1974. Έβαζες γραμμάτια ή δόσεις και τα πλήρωνες. Κι αυτά για να αγοράσεις τα απαραίτητα. Καταναλώναμε για να ζήσουμε.

Σήμερα. Υπερχρεωθήκαμε για να πάμε διακοπές ή να αποκτήσουμε αυτοκίνητο μεγαλύτερο από αυτό που μπορούμε να οδηγήσουμε ή μας χρειάζεται. Αγοράσαμε και 100 μέτρα εξοχικό με νόμιμα τα 30 για να πηγαίνουμε 15 μέρες το χρόνο. Ως και το δεύτερο αυτοκίνητο για να πηγαίνουμε τα παιδιά στα φροντιστήρια είναι ακριβό, μεγάλο και … της τράπεζας. Καταναλώνουμε για να υπάρχουμε.


1967-1974. Υπήρχε προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας και οργάνωση της γεωργοκτηνοτροφίας. Εταιρίες, όπως η ΙΖΟΛΑ, η ΕΣΚΙΜΟ και πλείστες άλλες, αλλά και η επάρκεια της χώρας μας σε τρόφιμα, μαζί με τις πρώτες προσπάθειες για τουριστική ανάπτυξη, καθιστούσαν την οικονομία της χώρας μας ημιαυτόνομη.

Σήμερα και αφού υπήρξαν μεταδικτατορικά οι ευκαιρίες για ανάπτυξη της βιομηχανίας, της γεωργοκτηνοτροφίας και του τουρισμού, επικρατεί η πλήρης αποβιομηχάνιση, η διάλυση της γεωργοκτηνοτροφίας με τις ποσοστώσεις της ΕΟΚ και την υποχρεωτική εξαφάνιση συγκεκριμένων καλλιεργειών, η νοσηρή κερδοσκοπία που διέλυσε τον τουρισμό.


1967-1974. Πρότυπα είχαμε τους αθλητές που αγωνίζονταν για τη φανέλα, τους επιστήμονες που πρόσφεραν, ενίοτε αφιλοκερδώς. Λογοτέχνες και ποιητές.

Σήμερα. Πρότυπα είναι η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τα 12ποντά της. Η Τζούλια. Η Ελένη. Κοκαινομανείς ή ντοπαρισμένοι εκατομμυριούχοι αθλητές.


ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ 10 ΣΕΛΙΔΕΣ. ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.


ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ:

Στη σύγκριση, η περίοδος που αναφέρω, αυτή της δικτατορίας, ναι, είναι λίγο αυθαίρετη. Ουσιαστικά, αυτή η περίοδος που αναφέρομαι καλύπτει και 10 χρόνια πριν και 10 χρόνια μετά. Η παρακμή άρχισε μετά το 1985 και συνεχίζεται με τρομακτικούς ρυθμούς μέχρι σήμερα.

Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η δικτατορία δεν αλλοίωσε την κοινωνική συνοχή του κράτους, του έθνους – αν προτιμάτε. Ούτε επηρέασε αρνητικά την οικονομία και την ανάπτυξη. Ούτε βέβαια επέβαλε τη διαφθορά. Αυτά όλα είναι προιόντα της δημοκρατικότερης περιόδου της χώρας, μετά το 1985. Και μάλιστα, παρά τις τεράστιες επιδοτήσεις που πήραμε από την ΕΟΚ.


Για να παραθέσουμε και τα αρνητικά της δικτατορίας των συνταγματαρχών:

Η Ανελευθερία λόγου. Οι διώξεις των αριστερών. Τα στρατόπεδα της ντροπής στη Γυάρο και τη Μακρόνησο. Βέβαια, θα μπορούσα να αντιπαρατάξω ότι σήμερα οι πολιτικές διώξεις συνεχίζονται, βελούδινες πλέον. Κομματικοί διορισμοί και αναθέσεις. Ναι μεν, σήμερα μπορεί οποιοσδήποτε να βγει στην κεντρική πλατεία της πόλης του και να φωνάξει : «ο πρωθυπουργός μας είναι μ…ς» και δεν θα έχει καμία απολύτως κύρωση. Από την άλλη, όμως, και να το φωνάξει ποιος τον ακούει; Αδιάφοροι είμαστε όλοι. Οι απεργίες τότε ήταν απαγορευμένες. Μα και σήμερα που δεν είναι, είχαν ποτέ αποτέλεσμα άλλο πέρα από την ταλαιπωρία των πολιτών;

Σε ότι αφορά στην Κύπρο, εδώ η ιστορία θα κρίνει. Δεν ήταν ο Παπαδόπουλος, αλλά το τελευταίο εξάμηνο της περιόδου, που τον ανέτρεψε ο Ιωαννίδης. Μέγα σφάλμα, οι συνέπειές του ακόμη υπάρχουν ζωντανές.


Δε δικαιολογώ την άσχημη πλευρά των συνταγματαρχών.

Αλλά, ένα υπεύθυνο κράτος με υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος και διδάσκεται από τα σωστά τους. Εμείς δεν κάνουμε τίποτε από όλα αυτά. Κτίσαμε μέσα σε 15 χρόνια μια ασύδοτη κοινωνία, ρημάζοντας όσα χτίστηκαν μέσα στα 160 χρόνια που η Ελλάδα ήταν ελεύθερη.

Εμείς οι άνω των 45 ετών είμαστε οι τελευταίοι Ελληνες. Οι νεώτεροι δεν έχουν καν ελληνική συνείδηση. Οι κάτω των 20 δεν έχουν καν ελληνική παιδεία.

Η λέξη πατριώτης δεν υπάρχει πλέον., Αντικαταστάθηκε με την κοροιδευτική λέξη εθνικόφρων. Τη στιγμή που οι πλέον πάσχοντες από εθνική ταυτότητα Αμερικάνοι την έχουν ως μια από τις πιο ιερές τους λέξεις. Οι λέξεις τιμιότητα, εντιμότητα, αδέκαστος θα καίγανε τα χείλη οποιουδήποτε δημόσιου λειτουργού τις πρόφερε. Τα παιδιά μας δεν έχουν αξίες, δεν έχουν στόχους. Οι γέροι σε λίγα χρόνια θα εγκαταλείπονται να πεθάνουν από την πείνα. Οι 50ρηδες χάνουν τις δουλειές τους και γίνονται άχρηστοι. Το κράτος αλαζονικά δε σέβεται κανένα δικαίωμα των πολιτών.

Ο κοινωνικός ιστός έχει διασπαστεί. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι έγιναν εχθροί και συνασπίζονται μόνο στον κοινό εχθρό, τον επιχειρηματία, χωρίς να διαχωρίζουν τον μικροεπιχειρηματία που είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτούς πλέον, από τους Αγγελόπουλους της οικονομικής ζωής.

Είναι αυτή δημοκρατία;

43 χρόνια μετά δεν ξαναγυρίσαμε στο ίδιο σημείο, αλλά σε πολύ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ!

Petra Stamataki
...
(σ.σ. οι απόψεις των αναγνωστών δεν έχουν πάντα τη σύμφωνη γνώμη του ιστολογίου. Η αναγνώστρια παρουσιάζει με τη δική της οπτική διάφορα θετικά ή "θετικά". Υπάρχουν χιλιάδες αρνητικά όμως τα οποία δεν αναφέρονται)