Ποίημα: Η αδικία δεν σταματά με λόγια...

Δίωξε τις σκέψεις που το γέλιο σου διώχνουν
και τον γαλάζιο ουρανό κάθε πρωί στα μάτια κοίτα.
Μην ξεχνάς το τίποτε είναι η αρχή των πάντων.
Ο ιστός της αράχνης που απλώνεται χιλιόμετρα…
για να κάνει ένα και μόνο δίχτυ.
Η κρυφή ματιά στο μέλλον
κατακρεουργεί το παρόν χαράσσοντας μέσα του…
νέες πορείες διαφορετικές.
Μικρές κλειστοφοβικές στοές διαφυγής.

Να ακούσεις τα βράδια τον αέρα να σε προσπερνά.
Έτσι όπως και ο χρόνος κάνει.
Να σκεφτείς κάθε που αναπνέεις ότι γιορτάζεις.
Μα μην φοβηθείς τις γιορτές να αφήσεις για μια ιδέα.
Μην διστάσεις ούτε στιγμή να αισθανθείς νέος.

Γιατί η γιορτή σου διαρκεί…
όσο το πέταγμα μιας πεταλούδας.
Η ευτυχία δεν είναι αποσμητικό…
να το φοράς πριν βγεις από το σπίτι.

Η επανάσταση δεν είναι λέξη καραμέλα…
να την πιπιλίζεις κάθε που ο λαιμός σου πονά.

Η αδικία δεν σταματά με λόγια
και η στιγμή που όλοι θέλουμε δεν θα έρθει ποτέ.
Εμείς πρέπει να πάμε σε αυτήν,
με νύχια και με δόντια.

Πρώτα θυμωμένοι, μετά σοβαροί και τέλος χαμογελώντας.