Όσο και αν ηχεί περίεργο, το πολιτικό θύμα αυτής της κρίσης δεν θα είναι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Νέα Δημοκρατία. Θα είναι η Αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία μπορεί να υποστούν φθορά, μπορεί ακόμα και να διαλυθούν ή να αλλάξουν και όνομα, αλλά στο τέλος το πολιτικό σύστημα θα συσπειρωθεί γύρω από δύο πόλους. Την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, στην οποία θα προσχωρήσουν τα υπολείμματα της Αριστεράς, που θα διαλυθεί.
Έχουμε κατ’ επανάληψη επισημάνει ότι τα μικρά κόμματα και κυρίως η Αριστερά στη χώρα μας (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ), λειτούργησαν πάντοτε ως ηθικά και ιδεολογικά στηρίγματα του πολιτικού συστήματος και φυσικά και του δικομματισμού και επιπλέον.....
αποτέλεσαν ενσυνείδητα τις βαλβίδες ασφαλείας για την εκτόνωση του συστήματος (π.χ. Τα μικρά κόμματα πλιατσικολόγοι της λαϊκής βούλησης).Μετά την ήττα της στο εμφύλιο πόλεμο η Αριστερά εργάστηκε μεθοδικά και κατόρθωσε να επιβληθεί ιδεολογικά στην ελληνική κοινωνία. Κατάφερε να καταλάβει καίρια πόστα στην πνευματική ελίτ του τόπου και κατάφερε να επιβάλει στο πολιτικό σύστημα μια νοοτροπία συγκεντρωτισμού και όχι δημοκρατίας. Κατάφερε, μέσω των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων που συντηρούσε επίτηδες και μέσω της ισχυρής προπαγάνδας της και των ταμπελών που απένειμε στους πολιτικούς της αντιπάλους (δεξιοί, ακροδεξιοί, ρατσιστές, φασίστες, εθνικιστές, καπιταλιστές, κ.λ.π.) να τους κάνει να φοβούνται και τελικά να τους προσδέσει στο άρμα της, μιας και οι αντίπαλοί της δεν διέθεταν μια οργανωμένη αντίπαλη ιδεολογική κοσμοαντίληψη για να συγκρουσθούν μαζί της. Ταυτόχρονα στον οικονομικό τομέα επέβαλε την νοοτροπία του κρατικοδίαιτου επιδοτούμενου ζητιάνου, ενώ διέβαλε και μόλυνε κάθε τι που είχε σχέση με αξιοκρατία, ιδιωτική πρωτοβουλία και ανάπτυξη. Στα εθνικά θέματα επέβαλε την ιδέα της χαλαρότητας και της δήθεν συναδέλφωσης των λαών.
Ακόμα και ο επονομαζόμενος «Εθνάρχης», Κωνσταντίνος Καραμανλής παρασυρόμενος από αυτή την κατάσταση και μη θέλοντας αμέσως μετά τη Χούντα, να ξύσει παλιές πληγές και να οξύνει τα πολιτικά πράγματα, έφτιαξε ένα μεταπολιτευτικό Σύνταγμα και ένα πολιτικό σύστημα που ουσιαστικά έδινε δυνατότητα πολιτικής λαθροεπιβίωσης της Αριστεράς. Ενώ παράλληλα λανθασμένα επιδόθηκε σε γιγαντιαίες κρατικοποιήσεις.
Έκτοτε και σε όλο τον μεταπολιτευτικό κύκλο, η Αριστερά συμβιβάστηκε με το πολιτικό σύστημα που εγκατέστησε ο Κ. Καραμανλής, αρκέστηκε στο μερίδιο πολιτικής εξουσίας που της έδωσε και το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η πολιτική της κρατικοδίαιτη λαθροεπιβίωση. Επέβαλε ένα κρατικοδίαιτο κομματικό συνδικαλισμό, που καμία σχέση δεν είχε με τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά με κομματικά συμφέροντα. Δεν αντέδρασε όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, έπαιρνε τις αρμοδιότητες από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και έκανε το πολιτικό σύστημα πιο συγκεντρωτικό, αφού το όραμά της είναι ο συγκεντρωτισμός. Δεν επιδίωξε ποτέ με σθένος την θεσμοθέτηση της απλής αναλογικής και την κατάργηση του αισχρού ορίου 3%, που θα έβαζε και άλλες κοινωνικές δυνάμεις στο πολιτικό παιχνίδι. Δεν επέβαλε την απλή αναλογική ακόμα και όταν μπορούσε το 1989, όταν συγκυβέρνησε με τον κ. Μητσοτάκη, γιατί απλά δεν ήθελε ανάμειξη στην πολιτική διαχείριση, αλλά πρόδωσε τις εξαγγελίες της για χάρη της πολιτικής λαθροεπιβίωσης. Συμβιβάστηκε με εκλογικούς νόμους (τύπου Σκανδαλίδη, Παυλόπουλου), που την άφηναν πολιτικά ανέγκιχτη. Συμμετείχε πρόσφατα, μαζί με τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή σε επουσιώδη αναθεώρηση του Συντάγματος, δένοντας τα χέρια του λαού για να επιδιωχθεί κάποια ουσιαστική αναθεώρηση του Συντάγματος πριν παρέλθει η προβλεπόμενη πενταετία, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορούμε να κάνουμε αναθεώρηση, αν οι συνθήκες το απαιτήσουν. Ακόμα και σήμερα δεν αντιδρά στο σχέδιο «Καλλικράτης» γιατί ορέγεται την υπερσυγκέντρωση των εξουσιών με την προσμονή ότι μπορεί κάποτε να βρει την εξουσία έτοιμη.
Οι δυο δρόμοι της Αριστεράς
Και ξαφνικά προέκυψε η κρίση και τα δεδομένα αλλάζουν.
Τώρα η ελληνική κοινωνία οδηγείται με βία, από την αριστερόστροφη κατεύθυνση που είχε πάρει, ζώντας με δανεικά και στην οποία ηγεμόνευε ιδεολογικά η Αριστερά, σε βίαιη ιδιωτικοποίηση και στον δια της βίας εξαναγκασμό σε φτηνή εργασία και παραγωγή. Τι θα κάνει λοιπόν τώρα η Αριστερά;
Οι δυο δρόμοι που έχει να διαλέξει πλέον η Αριστερά είναι:
Α) Να προσπαθήσει να συνεχίσει να λαθροεπιβιώνει πολιτικά, μένοντας στο απυρόβλητο, όπως μέχρι σήμερα. Τα πρώτα σημάδια των αντιδράσεων αυτό δείχνουν. Κάποιες σποραδικές απεργίες και στάσεις εργασίας με τον κομματικό της συνδικαλισμό, για την τιμή των όπλων και προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης της κοινωνικής δυσφορίας. Αυτή η τακτική όμως δεν θα πάει μακριά. Η κοινωνική δυσφορία θα οξυνθεί ταχύτατα και τότε η όποια προσπάθεια καπελώματος της κοινωνικής εξέγερσης που σίγουρα θα επακολουθήσει θα αποτύχει και θα συντρίψει την Αριστερά, αφού η ιδεολογική της μονολιθικότητα δεν θα μπορεί να δώσει τις λύσεις που επιτακτικά θα ζητάει η κοινωνία..
Β) Κατά την άποψή μας, ο μόνος δρόμος που απομένει στην Αριστερά είναι να εξελιχθεί ταχύτατα σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό (όχι συγκεντρωτικό) κίνημα και να μπει μπροστά στην κοινωνική εξέγερση βάζοντας κάποιες απαράβατες αρχές ανατροπής του πολιτικού συστήματος που μέχρι σήμερα με ευλάβεια υπηρετεί και στηρίζει. Ειδικότερα:
1. Κατάργηση του πολιτικού συστήματος της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και αντικατάστασή του με ένα πιο δημοκρατικό σύστημα.
2. Κατάργηση του αισχρού και αντιδημοκρατικού ορίου 3% για την είσοδο στη Βουλή κομμάτων και κοινωνικών κινημάτων.
3. Θέσπιση ως πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική, που αναγκαστικά οδηγεί σε συγκυβερνήσεις και ανάληψη ευθυνών.
4. Πλήρη διαχωρισμό εκτελεστικής, νομοθετικής και Δικαστικής εξουσίας. και
5. Κυρίως θεσμοθέτηση δημοκρατικής οργάνωσης, λειτουργίας και διαφάνειας των κομμάτων.
Η Αριστερά θα πρέπει πλέον να μπει ουσιαστικά στον πολιτικό στίβο και να πάψει να λαθροεπιβιώνει και να νομιμοποιεί ένα σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας έφτασε ως εδώ, κερδίζοντας ψήφους διαμαρτυρίας που απλά εκτονώνουν το σύστημα.
Εσείς πιστεύετε ότι είναι η Αριστερά ικανή για κάτι τέτοιο;;
Εμείς προσωπικά δεν το πιστεύουμε.
Ακούτε καθόλου την Αριστερά να πιάνει στο στόμα της τη φράση «πολιτικό σύστημα»;;; Όχι.
Γι’ αυτό και η κρίση αυτή θα είναι και το τέλος της Αριστεράς.
Η νέα κοινωνία που βίαια θα δημιουργηθεί, δεν θα αντέχει πλέον την πολιτική λαθροεπιβίωση.
