Απαισιόδοξος, έγραφε ο Oscar Wilde, είναι κάποιος που, όταν έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο κακά, διαλέγει και τα δύο.Πριν περάσουν, λοιπόν, δύο εβδομάδες από την ατυχή δήλωση του πρωθυπουργού ότι «τα χειρότερα πέρασαν», επανέρχεται με επίταση το ψευτοδίλημμα για...
προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης Ευρωπαϊκής Ένωσης - ΔΝΤ ή χρεωκοπία. Και είναι ψευτοδίλημμα, διότι πιθανότατα δεν θα αποφύγουμε κανένα απ’ τα δημοσιονομικά δεινά που έρχονται, σωρευτικά πλέον.
Εδώ που φτάσαμε, τα δανεικά της ΕΕ και του ΔΝΤ μας χρειάζονται επειγόντως. Το δυστύχημα είναι ότι δεν αρκούν για να σωθούμε. Το ενδεχόμενο πακέτο των 45 δισεκατομμυρίων ευρώ περίπου από το μηχανισμό στήριξης ΕΕ – ΔΝΤ, θα καλύψει πρόσκαιρα τις ταμειακές ανάγκες του Δημοσίου, μόλις και μετά βίας μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Και μετά; Μόνο για την αναχρηματοδότηση του σημερινού δημοσίου χρέους της χώρας το 2011 θα απαιτηθούν άλλα 30 δισεκατομμύρια ευρώ, που θα πρέπει και πάλι να δανειστούμε. Άρα, το σημερινό δημοσιονομικό μας αδιέξοδο, εκτός από τη σημαντικότατη παράμετρο της ρευστότητας, έχει μια ακόμα κατά πολύ βασικότερη παράμετρο, αυτήν της αφερεγγυότητας της χώρας έναντι των διεθνών αγορών.
Είναι λοιπόν αστειότητες οι δονκιχωτικοί κομπασμοί περί εξόδου από την κρίση «με τις δικές μας δυνάμεις». Αυτά είναι για την εσωτερική κατανάλωση της συνεχώς συρρικνούμενης νομενκλατούρας των μικροκομματικών επιτελείων. Χωρίς εξωτερικό δανεισμό η χώρα θα είχε πολλού κηρύξει στάση πληρωμών, κοινώς θα είχε φαλιρίσει. Ασφαλώς, λοιπόν, και πρέπει να δανειστούμε. Εκείνο που δεν πρέπει να ανεχτούμε, είναι να ζητιανεύουμε γι’ αυτό που πραγματικά έχουμε τη δύναμη να κερδίσουμε. Και έχουμε τη δύναμη και κερδίσουμε το στοίχημα της αξιοπιστίας, αν αποφασίσουμε σοβαρευτούμε.
Μάταια ξιφουλκεί στον αέρα, το πολιτικό προσωπικό της χώρας, παλεύοντας με τους ανεμόμυλους του ΔΝΤ. Δεν είναι εκεί ο εχθρός. Ο εχθρός είναι εντός των τειχών του κακού εαυτού μας και μπήκε μέσα από της Κερκόπορτες της ατιμωρησίας, της αναξιοκρατίας, του κομματικού κράτους και γενικά του φαύλου πολιτικού μας συστήματος. Είναι κρίσιμο, την ύστατη τούτη ώρα, να αντιληφθούμε ότι τη μοίρα μας δεν θα την καθορίσουν ούτε οι Βρυξέλλες (ΕΕ), ούτε και η Ουάσιγκτον (ΔΝΤ), αλλά εμείς, όταν θα αποφασίσουμε ότι οι επώδυνες διαρθρωτικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο δύσμοιρος τόπος, δεν μας επιβάλλονται, αλλά τις επιλέγουμε συνειδητά. Κανείς δεν θα μας σώσει, ούτε και κανείς θα μας δανείσει με το ζόρι. Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν θα μας αναγκάζει να επιβιώσουμε, αν δεν θέλουμε. Εμείς θα αυτοπροσδιοριστούμε και φυσικά θα αναλάβουμε και τις ευθύνες μας. Το πρόβλημα είναι ότι, ακόμα και τούτη την ύστατη ώρα, το κακό παρελθόν μας αργεί να φύγει, το δε μέλλον μας καθυστερεί χαρακτηριστικά να έρθει…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ - ΣΕΡΡΕΣ
