Τι εννοούμε με τον όρο "κρίση";

Μια άλλη άποψη. (Στο taXalia θα βρείτε ΟΛΕΣ τις απόψεις)

του Διονύση Γουσέτη

Ο όρος «κρίση» είναι αβανταδόρικος. Χρησιμοποιείται από τους επιτήδειους για να φορτώσει σε άλλους την υπερχρέωση της χώρας. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, ο Σόρος (το διάβασα κι’ αυτό), οι αγορές, οι κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός, οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά για την υπερχρέωση δεν μπορεί να φταίει άλλο από το ότι για δεκαετίες καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παρήγαμε και ότι άρα ζούσαμε με δανεικά. Μόνο τα τελευταία δέκα χρόνια δανειστήκαμε 300 δισ. ευρώ. Όσο το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας.

Πόσα από τα δανεικά πήγαν στο μεγάλο κεφάλαιο; Η μισθοδοσία μόνο των υπαλλήλων του δημοσίου απορρόφησε το...70% περίπου των κρατικών δαπανών -30 δισ. ευρώ ετησίως. Εκεί δρουν προνομιούχες συντεχνίες (π.χ. επιχειρήσεις δημοσίου ενδιαφέροντος). Άλλες συντεχνίες λυμαίνονται το κράτος μέσω εκβιασμών με όμηρο την κοινωνία (π.χ. αγρότες) και άλλες λυμαίνονται απ’ ευθείας την κοινωνία μέσω προνομίων που τους χάρισε το κράτος (π.χ. κλειστά επαγγέλματα). Για τους καπιταλιστές (εργολάβους, προμηθευτές κλπ.) απέμεινε ένα 10%, αφού το άλλο 20% πήγε στα χρεολύσια. (Α. Ανδριανόπουλος). Στη συνέχεια, μέσω της παραοικονομίας, της διαφθοράς και της κυκλοφορίας του χρήματος, συμμετείχαμε στο πάρτυ και οι υπόλοιποι. Συνεπώς είμαστε σχεδόν όλοι -αν και ανισομερώς- συνένοχοι της υπερκατανάλωσης.
Είμαστε συνένοχοι και στη φοροδιαφυγή. Σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (14/3/10), ο Κων. Τσουκαλάς ειρωνεύεται την άποψη ότι ο φοροφυγάς μικροϋδραυλικός είναι εξίσου «ένοχος» και «ανήθικος» με τον φοροφυγάδα μεγαλοεφοπλιστή. Δεν δικαιολογεί όμως την ειρωνεία του με συγκριτικά νούμερα. Τα νούμερα λένε ότι 6 στις 10 επιχειρήσεις πιάστηκαν να φοροδιαφεύγουν (Καθημερινή, 21/8/09). Προσθέστε όσες δεν πιάστηκαν. Προσθέστε και τη μαύρη δεύτερη εργασία πολλών μισθωτών και ελευθέρων επαγγελματιών και θα καταλήξετε ότι η μεγάλη φοροδιαφυγή γίνεται από τους «μικροϋδραυλικούς».

Είμαστε λοιπόν σχεδόν όλοι συνένοχοι και είναι σωστό να πληρώσουμε όλοι. Υπό δυο προϋποθέσεις όμως. Πρώτον, η επιβάρυνση να είναι αναλογική. Αυτό σημαίνει αγνόηση ή και καταπολέμηση των συντεχνιών, που θρασύτατα απαιτούν ακόμα και τώρα προνόμια (Βουλή, ταξιτζήδες, μηχανικοί κλπ). Δύσκολη υπόθεση ομολογώ, αφού οι περισσότεροι συνδικαλιστές ανήκουν στο κυβερνών κόμμα.

Δεύτερον, να ληφθούν μέτρα ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια. Παράδειγμα: καταγγέλλεται πανταχόθεν ο υπέρογκος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Και αντί να μειωθεί ο υπέρογκος αριθμός τους, μειώθηκε ο μισθός τους, που κάθε άλλο παρά υπέρογκος είναι. Η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων θα προήγε την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα του δημοσίου. Η μείωση του μισθού προάγει τη μιζέρια των υπαλλήλων και την αναποτελεσματικότητα, μαζί και τη διαφθορά. Μπορεί να κατηγορηθώ για ανάλγητος, αφού προτείνω απολύσεις. Πιστεύω όμως ότι δεν είναι λιγότερο ανάλγητο να πληρώνουμε όλοι, ακόμα και αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, υπεράριθμους αργόμισθους. Η πιο φιλολαϊκή πολιτική είναι ο ορθολογισμός και η ανάπτυξη.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 24/3/2010