Το ΠΑΣΟΚ είναι παντού, είναι κίμημα λαού

Τα τελευταία χρόνια ακούμε, αλλά κυρίως πλέον βιώνουμε, όλοι μια μεγάλη καπιταλιστική κρίση, που για πρώτη φορά πλήττει πολλές χώρες και λαούς. Μάλιστα βιώνουμε την πρώτη καπιταλιστική (συστημική) κρίση της εποχής της παγκοσμιοποίησης, η οποία πλήττει τον δυτικό αναπτυγμένο κόσμο και όχι τις “αναδυόμενες οικονομίες” της Άπω Ανατολής ή τις “αναπτυσσόμενες χώρες” της Λατινικής Αμερικής. Αυτή η κρίση όπως και όλες οι...

προηγούμενες έρχεται μετά από μια μεγάλη περίοδο ανάπτυξης. Μια περίοδο μεγάλων επενδύσεων και τεραστίων κερδών, τόσο στο επίπεδο της πραγματικής, όσο και στο επίπεδο της χρηματοπιστωτικής οικονομίας.

Η αναπτυξιακή πορεία που προηγήθηκε στηρίχτηκε σε πήλινα -χρηματοπιστωτικά- πόδια και κυρίως στο ιδεολόγημα της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Σε ένα ιδεολόγημα το οποίο επιβλήθηκε ως πολιτική “αναπτυξιακού ρεαλισμού” σε όλο τον ανεπτυγμένο -και όχι μόνο- κόσμο στην μετα-ψυχροπολεμική εποχή, από το 1989 και μετά. Η λογική της αγοράς ήταν έτσι και αλλιώς κυρίαρχη και συστημική στις ΗΠΑ, αλλά εξαπλώθηκε χάρις στην αποδοχή της καταρχήν από τα κόμματα της Ευρωπαϊκής (νεοφιλελεύθερης) Δεξιάς (Μ. Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία) και στην συνέχεια εξαιτίας του “συμβιβασμού” (“λαγνεία” της ανάπτυξης και των δεικτών) με αυτή της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (Μπλερ, Σρέντερ, Σημίτης).

Βασικό αξίωμα αυτής της πολιτικής ήταν ότι η ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την συγκέντρωση κεφαλαίων, την επένδυση τους σε νέες χώρες και την διείσδυση σε νέες αγορές. Προκειμένου αυτή η διαδικασία να γίνει επιτυχής επιβαλλόταν να μην υπάρχουν περιορισμοί στη κίνηση των κεφαλαίων και στο διασυνοριακό εμπόριο (δασμοί, διπλή φορολόγηση, κλπ). Σε πρώτη φάση -υπό το καθεστώς της ιδεολογικής επικράτησης της Δύσης- η πορεία δεν είχε έντονες εθνικές συγκρούσεις. Όλες οι επιχειρήσεις του “δυτικού κόσμου” είχαν τεράστιες δυνατότητες και πλήρη πολιτική στήριξη από τις Κυβερνήσεις τους να διεκδικήσουν (ακόμα και από κοινού) πλουτοπαραγωγικές πηγές, υποδομές και αγορές σε όλα τα σημεία του πλανήτη.

Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων έβλεπαν ως σωτηρία, τις δυτικές επενδύσεις κυρίως επειδή έβλεπαν ως “όραμα” τον “δυτικό τρόπο ζωής”. Οι ίδιες και οι λαοί τους αποτέλεσαν ένα άναρχο πεδίο επενδύσεων, εξαγορών και ανάπτυξης δεικτών και αριθμών. Έχοντας πιστέψει ότι η ελευθερία, αλλά και ο υλικός πλούτος που χαίρονταν οι πολίτες της Δύσης ήταν σύμφυτος με το σύστημα “οικονομίας και κοινωνίας” που αυτή πρέσβευε, δέχονταν τα πάντα. Έτσι οδηγηθήκαμε μια περίοδο αναρχίας και ευφορίας για τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, παράνομου πλουτισμού για τους διαδόχους των κομμουνιστών, και φτώχειας, εξαθλίωσης και μετανάστευσης για τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης. Η έλλειψη άλλου πόλου οδήγησε σε παρόμοιες καταστάσεις τόσο την Λ. Αμερική, όσο και την Άπω Ανατολή.

[Φυσικά οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης -αλλά και άλλοι- δεν κατανόησαν ότι η ποιότητα και η καταναλωτική ζωή των “δυτικών” στηριζόταν στην ύπαρξη του δικού τους πολιτικο-οικονομικού συστήματος που έθετε κάποια άλλα “ελάχιστα” πλαίσια επιπέδου κοινωνικής ασφάλειας (παιδεία, υγεία, ασφάλιση) τα οποία όφειλε να καλύπτει και το “δυτικό σύστημα” για να επιβιώσει ιδεολογικοπολιτικά.]

Σε αυτή την περίοδο οι χώρες της δύσης μοίρασαν στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου τα “λάφυρα” του Ψυχρού Πολέμου. Αυτός ο “καταμερισμός” συνοδεύτηκε από σειρά ρυθμίσεων που ενίσχυαν τις δυνατότητες των μεγάλων επιχειρήσεων (για τις οποίες δούλευαν πλέον οι εθνικές κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών), έθεταν υπό τους “κανόνες της αγοράς” ακόμα και αγαθά πρώτης ανάγκης (βασικά τρόφιμα, νερό, κλπ) και αντιμετώπιζαν όλα τα αγαθά με όρους “χρηματιστηρίου” (προσφορά,-ζήτηση, τζόγος στην μείωση/αύξηση/πρόβλεψη της παραγωγής, των φυσικών καταστροφών, κλπ.)

Αυτή η άκρατη αποθέωση του ελευθέρου εμπορίου συνοδεύτηκε και από την ασυδοσία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, των λεγομένων επενδυτών ή κοινώς των “αγορών”. Αυτό το κομμάτι του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν συμμετέχει άμεσα στην παραγωγική οικονομία, είναι η κερκόπορτα που άνοιξε την κρίση που ζούμε. Όλοι οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς στην πραγματική οικονομία υπάκουαν σε κάποια πραγματική βάση και αναφέρονταν σε υπαρκτά προϊόντα ανάγκες (έστω και υπό το καθεστώς της διαφημιστικής πλύσης εγκεφάλου των καταναλωτών) ή ελλείψεις.

Αντίθετα η χρηματιστηριακή οικονομία επιδιώκει την συσσώρευση κεφαλαίου όχι μόνο στη βάση βελτίωσης της οικονομικής θέσης, της ανταγωνιστικότητας ή της παραγωγικότητας επιχειρήσεων ή οικονομικών κλάδων, αλλά και στην βάση της καταστροφής τους! Όχι μόνο στην βάση πραγματικών δεδομένων, αλλά και στην βάση εκτιμήσεων. Εκτιμήσεων που αν εκπληρώνονταν το κέρδος για όσους τις αναδείκνυαν γινόταν τεράστιο. Μέχρι πριν μερικά χρόνια τα χρηματιστηριακά κεφάλαια επένδυαν σε κάποια εταιρεία για να κερδίσουν είτε από την βελτίωση της θέσης της στην αγορά (ή σε νέες αγορές), είτε από ενδεχόμενες συγχωνεύσεις και οικονομίες κλίμακας, είτε ακόμα και από την μετεξέλιξη ή την μεταπώληση της (ολόκληρη ή τεμαχισμένη). Σήμερα επενδύουν στην καταστροφή (ή στην εκτίμηση εξελίξεων) επιχειρήσεων, κλάδων ή ακόμα και χωρών, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες.

Αυτό το “αυτόνομο” χρηματιστηριακό κεφάλαιο σήμερα (και σχεδόν πάντα) βρίσκεται υπό Αγγλοσαξονική επιρροή. Όλα τα “νέα χρηματιστηριακά προϊόντα” παράχθηκαν στις ΗΠΑ, μετά την κατάργηση διάφορων περιορισμών που υπήρχαν, και πουλήθηκαν σε ολόκληρο το κόσμο. Αυτά τα “προϊόντα” τα οποία “φέρονται” ως “υπεύθυνα για την κρίση”, είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Η κατάρρευση τους οδήγησε σε μια προσωρινή κρίση το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δυστυχώς όμως αυτό το σύστημα είναι τόσο σύμφυτο με το καπιταλιστικό σύστημα, αφού αποτελεί την “ατμομηχανή κεφαλαίων” και φορέα της “ροής επενδύσεων”, που καμία εθνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να το αφήσει να καταρρεύσει.

Όλοι λοιπόν θυμόμαστε τα περίφημα “πακέτα στήριξης” που ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία έφτασαν σε τεράστιο ύψος -αφού αυτές οι χώρες δεν δεσμεύονται από τους περιορισμούς στους μακροοικονομικούς δείκτες των χωρών της ΟΝΕ- και οδήγησαν ακόμα και σε κρατικοποίηση τραπεζών και επιχειρήσεων. Αυτά τα πακέτα, που χρηματοδοτήθηκαν από τα δημόσια ταμεία, δηλαδή από τους φορολογούμενους κάθε χώρας, οδήγησαν σε τεράστια ελλείμματα τα ίδια τα κράτη. Από αυτό το σημείο και μετά εκδηλώνεται με τον πιο σκληρό τρόπο η δεύτερη φάση ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου (κρίση ελλειμμάτων-κερδοσκοπικές επιθέσεις σε εθνικά ομόλογα και στο Euro). Ενός πολέμου που έχει και εθνικά χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως υπακούει στον ανταγωνισμό των καπιταλιστικών μητροπόλεων (ΗΠΑ, Γερμανία, Κίνα, Ιαπωνία, Μ. Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, κλπ) που κορυφώνεται όσο περνάνε τα χρόνια.

Η πρώτη φάση αυτού του πολέμου πέρασε απαρατήρητη στην Ελλάδα με ευθύνη της δεύτερης Κυβέρνησης Σημίτη (ο “εκσυγχρονισμός” περιορίστηκε σε μεγάλα έργα που δεν είναι και τόσο “ελληνικά”, και στην οικονομική ενίσχυση των επιχειρήσεων του μιντιακού επιχειρηματικού λόμπι -που θεοποίησε τις “επιτυχίες” και τα πρόσωπα εκείνης της περιόδου- και της μικρομεσαίας κομματικής νομενκλατούρας), αλλά κυρίως εξαιτίας της “μη Κυβέρνησης” της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή την φάση οφείλουμε να την εξετάσουμε αναλυτικά, γιατί αυτή είναι το τρένο το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να προλάβουμε. Η φάση αυτή ακούγεται σήμερα από τους εμπειρογνώμονες -δια των λαλίστατων χρυσοπληρωμένων δημοσιογράφων- με τον όρο “μείωση ανταγωνιστικότητας” ή “κατάρρευση αναπτυξιακού μοντέλου”

[Η κατάρρευση αυτή “συμπαρασύρει”, όπως λένε την “κατάρρευση του πολιτικού συστήματος”, το οποίο συλλήβδην φταίει για όλα...χωρίς να αναγνωρίζονται τα επιτεύγματα, ενώ οι πολίτες εμφανίζονται εντελώς άμοιροι ευθυνών. Στην ουσία οι opinion makers μας λένε -με άλλα λόγια- ότι το πολιτικό σύστημα είναι τόσο πολύ εξαρτημένο από το λαό, και τις ανάγκες του -ρουσφετολογικές ή πραγματικές- που πλέον δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών που τους πληρώνουν (καναλάρχες) και πρέπει να γκρεμιστεί, μέσα από “νέα κόμματα”, ακόμα και τύπου Μπερλουσκόνι (επιτυχημένος manager/διαχειριστής, χωρίς πολιτικές ευαισθησίες, που ξέρει τι “πρέπει να γίνει”, αποξενωμένος από τον λαό). Παράλληλα ο λαός είναι τόσο “προσκολλημένος” σε κάποια “πολιτικά τζάκια” που η μόνη λύση είναι να απαξιωθούν...].

Η πρώτη φάση του “παγκόσμιου οικονομικού πολέμου” ξεκινάει κυρίως από το 1999.. Μαζί με την Ευρωπαϊκή Ενοποίηση τελειώνει η περίοδος εφορίας και “κοινής πορείας” των χωρών της “Δύσης” (“παρατράγουδα” με τις νομισματικές ισοτιμίες υπήρχαν και το 1992-93-94, μετά την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχ). Οι κανόνες είχαν πλέον τεθεί. Η παγκοσμιοποίηση ήταν πλέον γεγονός. Η ελεύθερη αγορά ήταν πραγματικότητα. Μάλιστα μέσα σε αυτή την παγκόσμια αγορά υπάρχουν πλέον και οργανωμένες -ισχυρές- υπο-ενότητες/αγορές, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια Ένωση κρατών που θα επιχειρούσε να αποκτήσει για πρώτη φορά, κοινό νόμισμα και διακήρυττε την πολιτική ενοποίηση της. Ήταν προφανές ότι μετά την δημιουργία του Euro, του πρώτου και μοναδικού νομίσματος που μπορούσε να πλήξει το δολάριο, ως αποθεματικό νόμισμα και ως νόμισμα διεθνών συναλλαγών, “οι καλές μέρες” τέλειωναν οριστικά.

Ο εμπορικός και οικονομικός ανταγωνισμός μεταξύ των δυο πολιτικών και οικονομικών πόλων της Δύσης ήταν πλέον γεγονός. Σε αυτό τον ανταγωνισμό ο καθένας μπήκε με τα “όπλα” του, πολιτικά, οικονομικά, ερευνητικά-τεχνολογικά, κοινωνικά, στρατιωτικά, κλπ. Δυστυχώς όμως στην Ευρώπη δεν υπήρχε ομοιογένεια. Δεν υπήρχε μια ενιαία κοινωνική βάση, δεν υπήρχε μια ενιαία βάση οικονομικής ανάπτυξης, φορολογικής-ασφαλιστικής οργάνωσης, κλπ. Κυρίως όμως δεν υπήρχε ένα ενιαίο κέντρο πολιτικής διοίκησης και ακόμα χειρότερα μια συναντίληψη για το κοινό μέλλον και τον ρόλο του “καθενός”. Η “στρατηγική της Λισαβόνας που θα προσπαθούσε να καλύψει τουλάχιστον το “ανταγωνιστικό κενό” δεν είχε τα εργαλεία για να υλοποιηθεί.

Έτσι η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε να δέχεται χτυπήματα τόσο σε πολιτικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο από τις ΗΠΑ και βρέθηκε πολύ γρήγορα σε μειονεκτική θέση. Αρχικά πέρασε σε δεύτερη μοίρα στην διαχείριση πάρα πολλών διεθνών εξελίξεων, μην έχοντας και την δυνατότητα να τις εμποδίσει, όχι τόσο λόγω έλλειψης ισχύος, αλλά κυρίως λόγω έλλειψης συνοχής και ομοιογένειας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο χειρισμός του πολέμου στο Ιράκ. Αντίθετα η ΗΠΑ έχοντας στο “τιμόνι” την σκοταδιστική, εθνικιστική και αντικοινωνική Κυβέρνηση του Μπους “κέρδισαν” τα πρώτα βήματα σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Άλλωστε μπορούμε να πούμε ότι οι ΗΠΑ, ως ένα κρατικό σύστημα που χαράζει υπό το ίδιο στρατηγικό πρίσμα εθνική-εξωτερική, οικονομική και στρατιωτική πολιτική είχαν έτσι και αλλιώς πλεονέκτημα.

[Στην ουσία ο Μπους επανέφερε τις ΗΠΑ στην διεθνή σκακιέρα με λογική “ψυχροπολεμικής υπερδύναμης”.]

Η Ευρώπη δέχτηκε ακόμα ένα εσωτερικό πολιτικό χτύπημα, με την αδυναμία προώθησης του κοινού Συντάγματος, που διεύρυνε το χάσμα μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και ξεθώριασε για πρώτη φορά σε επίπεδο λαού/κοινωνίας το όραμα της Ευρώπης. Το όραμα -και η ασφάλεια που θα παρείχε- ξεθώριασε τόσο πολύ, ώστε η επιθετική υπερδύναμη ήρθε για μια ακόμα φορά να εγγυηθεί τα σύνορα της ίδιας της Ευρώπης -έναντι της αναγεννημένης Ρωσίας- με την περίφημη αντιπυραυλική ασπίδα σε Τσεχία και Πολωνία.Η υποβάθμιση της Ευρώπης έγινε ακόμα πιο έντονη από τις εξελίξεις στην Λατινική Αμερική. Η πολιτική αλλαγή σε πολλές χώρες αυτής της Ηπείρου έπληξε κυρίως τα ευρωπαϊκά συμφέροντα (Γαλλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, κλπ) σε σημαντικούς τομείς φυσικών πόρων. Αντίθετα οι ΗΠΑ έχοντας ηγεμονικό ρόλο στην Ζώνη Ελευθέρου Εμπορίου της Β. Αμερικής και διατηρώντας ικανοποιητικό έλεγχο σε Βραζιλία και Αργεντινή (μετά την επέλαση του ΔΝΤ) διατήρησε την θέση της …

[Άλλωστε αγνοεί επιδεικτικά τους λεονταρισμούς Τσάβες, ακριβώς γιατί δεν πλήττεται στρατηγικά και άμεσα. Ο έλεγχος του Ιράκ και ο επιδιωκόμενος έλεγχος του Πακιστάν αποτελούν το νέο επιδιωκόμενο στρατηγικό πλεονέκτημα σε επίπεδο πόρων και εδαφών...-νότια της Ρωσίας και της Κίνας- αφού πλέον αυτές αποτελούν την “νέα ενδεχόμενη απειλή” -σε επίπεδο πρώτων υλών και οικονομικών/συναλλαγματικών δεδομένων- του εκ νέου μονοπολικού (?) κόσμου. Το “σχήμα” των “G-20”, ούτε καν απασχόλησε αυτές τις μέρες τα ελληνικά ΜΜΕ και μάλλον αποτελεί “τρικ” παγκόσμιας διακυβέρνησης... Πρακτικά οι “G-20” περισσότερο απελευθερώνουν τις ΗΠΑ από τις πιο σκληρές διαπραγματεύσεις και τις δεσμευτικές αποφάσεις των G7-8, ειδικά σε αυτή την περίοδο κρίσης, όπου κάθε χώρα προσπαθεί να ξεκινήσει από καλύτερη θέση την επόμενη φάση ανάπτυξης.]

Η γεωστρατηγική ενίσχυση των ΗΠΑ, η εσωτερική αποδυνάμωση της Ευρώπης (αποτέλεσμα της άλογης διεύρυνσης και της μη εμβάθυνσης) και η οικονομική ανασυγκρότηση της Ρωσίας ενίσχυσαν τις φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στην Ένωση. Κάθε χώρα επιχείρησε να διαμορφώσει την δική της στρατηγική και λίγο ως πολύ κλείστηκε στο καβούκι της. Προώθησε πολιτική διμερών σχέσεων και μάλιστα αντιφατική. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ενίσχυαν την σχέση τους με τις ΗΠΑ και την Μ. Βρετανία (όπως περιγράφηκε παραπάνω) και οι χώρες του Euro (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, κλπ) αναζητούσαν πρόσβαση στην “ενεργειακή αγκαλιά” της Ρωσίας.

Με βάση όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ηττήθηκε κατά κράτος στην πρώτη φάση αυτού του πολιτικού, γεωστρατηγικού και οικονομικού πολέμου. Αυτή η ήττα συνεχίζεται αφού εξακολουθεί να μην αναζητά διέξοδο στις πολιτικές συνοχής και οικονομικής ενοποίησης. Αντίθετα υπό το βάρος δεξιών, φοβικών-κοντόφθαλμων και εθνικά αμυντικών -κατά βάση- Κυβερνήσεων παρέμεινε προσκολλημένη -με ευλαβικό και αρτηριοσκληρωτικό-τεχνικό τρόπο- σε μια ανίσχυρη νομισματική ένωση, σε ιδεοληψίες του παρελθόντος (Ανατολική Ευρώπη: φοβία έναντι της Ρωσίας, μη εμπέδωση της ευρωπαϊκής ιδέας, Γερμανία: εμμονή στην ισχύ του νομίσματος και την σταθερότητα) και σε “μεγαλοϊδεατισμούς” (Γαλλία: Μη συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ, Παρέμβαση Σαρκοζύ στην Γεωργία, κλπ).

Συμπερασματικά, λοιπόν οι ισχυρές χώρες της Ευρώπης έχασαν την επιρροή της στην Ανατολική Ευρώπη. Έχασαν οικονομικά ερείσματα στην Λ. Αμερική. Απενεργοποιήθηκαν (ως διαμορφωτές εξελίξεων) στον πόλεμο του Ιράκ. Περιθωριοποιήθηκαν -δραματικά- στα θέματα της Μ. Ανατολής (είναι αστείος ο ρόλος του Μπλερ). Αναγκάστηκαν να παγώσουν την πορεία πολιτικής ενοποίησης. Δεν απέτρεψαν τις ενδοενωσιακές αντιπαραθέσεις. Η “ευρύτερη” αυτή ήττα έφερε σε πιο δύσκολη θέση την ανταγωνιστικότητα και τις αναπτυξιακές προοπτικές της Ευρώπης. Αφού δεν υπήρχαν κοινές οικονομικές πολιτικές, αφού δεν υπήρχαν θεσμοί οικονομικού συντονισμού, κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής άμυνας ο ευρύτερος καπιταλιστικός ανταγωνισμός οδήγησε και σε έναν ενδο-ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Η Γερμανία ως η πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης, και ως ατμομηχανή του κοινού νομίσματος ακολούθησε μια πολιτική αυτοδύναμης συντήρησης και ανάπτυξης μέσα από την συγκράτηση μισθών (στα πλαίσια εθνικής κοινωνικής συμφωνίας) η οποία στην ουσία έπληξε τις χώρες της Ευρωζώνης -ως σημαντικότερο εμπορικό εταίρο της λόγω Euro.

[Απ' όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι η ΕΕ ακύρωσε σε στρατηγικό επίπεδο την τελευταία δεκαετία όλα όσα πέτυχε την προηγούμενη δεκαετία ως “ισότιμος εταίρος” των ΗΠΑ στην “αυγή της παγκοσμιοποίησης”. Ταυτόχρονα έχασε σχεδόν το σύνολο των ουσιαστικών χαρακτηριστικών της που την διαφοροποιούσαν ως πολιτικό και διοικητικό μόρφωμα “ένωσης κρατών και λαών” (πρότυπο) σε παγκόσμιο επίπεδο.]

Παράλληλα, η Γερμανία, μαζί με άλλες ισχυρές χώρες του Euro, ακολούθησε μια πολιτική επεκτατισμού των επιχειρήσεων της (εξαγορές), προκειμένου να διασφαλίσει νέες πηγές πλούτου και νέες αγορές. Αυτές οι πολιτικές ενίσχυσαν τις ανισότητες Βορρά-Νότου. Ουσιαστικά η δεξιά Ευρώπη είδε και βλέπει τη “νέα τάξη πραγμάτων” ως εθνική πρόκληση και όχι ως Ευρωπαϊκή πρόκληση! Σήμερα μοιάζει να ακολουθείται μια ακόμα χειρότερη πορεία, δηλαδή κατ’ ουσία αντίστροφη. Αυτή της “απο-ενοποίησης” της Ένωσης. Ουσιαστικά οδηγούμαστε ακόμα και σε “δορυφοριοποίηση” χωρών μέσα από νέους “εθνικούς” ανταγωνισμούς και υλοποίηση εθνοκεντρικών οικονομικών επεκτατισμών (ακόμα και ο μηχανισμός στήριξης μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια φαινόμενα μέσα από την μετατροπή του “χρέους προς τις αγορές” σε “χρέος προς κράτη”).

Δηλαδή αντί κάθε χώρα να συνεισφέρει το δικό της μερίδιο πλούτου, ανάπτυξης και πολιτικών ή γεωστρατηγικών δυνατοτήτων, οδηγηθήκαμε ώστε κάθε χώρα να συμπεριφέρεται/δρα σα να μην υπήρχε η Ε.Ε. Έτσι χώρες με αναπτυξιακά προβλήματα, περιορισμένη εξωστρέφεια, στρεβλή επιχειρηματικότητα και αντιπαραγωγικές δημόσιες λειτουργίες, όπως η Ελλάδα, η οποία βρισκόταν παράλληλα υπό την καθοδήγηση μιας άτολμης, πελατειακής, ρουσφετολογικής και πολιτικά υποτελούς Κυβέρνησης (στην Ευρωπαϊκή δεξιά, με αντάλλαγμα εσωτερικής κατανάλωσης πολιτικές διευκολύνσεις), έχασαν το τρένο και συναίνεσαν (και πιέζονται και πάλι) στο ξεπούλημα του πλούτου τους, σε συνέχεια δήθεν ανταγωνιστικών-αναπτυξιακών αναδιαρθρώσεων.

Σήμερα η Ε.Ε. και η Ελλάδα βρίσκονται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι. Η παγκόσμια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που εξελίχθηκε σε κρίση της πραγματικής οικονομίας, σήμερα εξελίσσεται σε κρίση ελλειμμάτων και χρέους των χωρών (δεύτερη φάση του πολέμου, όπου πλήττονται πρώτα οι αδύναμες χώρες του Euro, από την χρηματιστηριακή υπερδύναμη). Αυτή η κρίση με βάση όλα όσα είπαμε ότι έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια -σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο- μπορεί να πλήξει καίρια μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση και το νόμισμα της. Ο “χρηματιστηριακός καπιταλισμός” είναι ασφαλής -παρά τις πιέσεις Ομπάμα- στις ΗΠΑ. Παράλληλα πλέον έχει θέσει υπό ομηρία ανεπτυγμένες χώρες αφού η πραγματική οικονομία δεν έχει ανακάμψει και ελέγχει μεγάλο μέρος των εθνικών χρεών τους…. (με στόχο να ελέγξει τις πηγές πλούτου/παραγωγής και το δίκτυο μεταφορών…Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας…κλπ)

[Τουλάχιστον 10 Ευρωπαϊκές χώρες κατέρρευσαν ή μπορούν να καταρρεύσουν μέσα σε 1-2 χρόνια. Φυσικά μαζί με αυτές θα καταρρεύσει και η κατανάλωση/ζήτηση των πολιτών τους και το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Αυτή η κατάρρευση μοιραία θα συρρικνώσει την παραγωγική βάση, και άρα θα κλονίσει ακόμα και το “Γερμανικό εξαγωγικό θαύμα” της κοντόφθαλμης Μέρκελ. Αυτός άλλωστε είναι ο τελικός στόχος στην παγκόσμια σκακιέρα]

Όσο οι εθνικές οικονομίες της Ευρώπης επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν την κρίση μόνο σε εθνικό επίπεδο. Όσο τα Ευρωπαϊκά κράτη ανταγωνίζονται εμπορικά και αναπτυξιακά κυρίως μεταξύ τους μεγαλώνοντας τα μεταξύ τους εμπορικά ελλείμματα και τις ανισότητες. Όσο στηρίζουν τις χρηματοπιστωτικές τους επιλογές στους οίκους αξιολόγησης και τις επενδύσεις/δανεισμό τους στα Hedge funds των ΗΠΑ. Όσο αντιλαμβάνονται το Σύμφωνο Σταθερότητας ως αγκυλωμένο/αξιωματικό μηχανισμό. Όσο στερούνται ενιαίας αναπτυξιακής λογικής που θα αντιλαμβάνεται ότι η συνολική ανάπτυξη της Ευρώπης μπορεί να στηριχτεί μόνο στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε κράτους-μέλους χωριστά. Όσο αντιμετωπίζεται το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο ως παράγοντας “περιορισμού της ανταγωνιστικότητας”. Όσο οι δημόσιες πολιτικές στην υγεία, την παιδεία, τις υποδομές και την ενέργεια περιορίζονται στην διαχείριση της μετάβασης τους προς ιδιωτικά μονοπώλια. Όσο δεν υπάρχει ενιαία Ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική που θα εντείνει την ενιαία/κεντρική συνεργασία με την Ρωσία και που θα χαράζει αυτόνομη & ενιαία πορεία στην Μ. Ανατολή…

…Τόσο θα συρρικνώνεται ο ρόλος της Ευρώπης, τόσο θα βρίσκεται σε αναπτυξιακή κρίση, τόσο θα καταφεύγει στην συμπίεση των πολιτών της προκειμένου να επιδιώξει βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της, τόσο θα υποχωρεί ως πρότυπο πολιτικό-κοινωνικό μόρφωμα. Εδώ και πολλά χρόνια οι ευρωπαϊκές ηγεσίες στερούνται οράματος, στερούνται διορατικότητας, στερούνται ενιαίας διεθνιστικής-ευρωπαϊκής λογικής. Όλα τα φαινόμενα που περιγράψαμε και όλοι οι κίνδυνοι που υπάρχουν είναι απόρροια της δεξιάς πλειοψηφίας της Ευρώπης. Μιας δεξιάς που είναι μονεταριστική και αντικοινωνική. Μιας δεξιάς που αντιλαμβάνεται τα κοινωνικά αγαθά με αγοραίους όρους και τις ανάγκες ή τα προβλήματα των πολιτών ως στατιστικούς δείκτες. Οι λαοί της Ευρώπης -στο σύνολο τους- επιβάλλεται πάση θυσία να ανατρέψουν αυτή την “πλειοψηφία της συμφοράς”. Μια πλειοψηφία που ανέχτηκε την “κατρακύλα” της Ελλάδας του Κώστα Καραμανλή, με αντάλλαγμα πολιτική συναλλαγή (απογραφή Αλογοσκούφη, υποψηφιότητα Μπαρόζο, κλπ) και οικονομικό επεκτατισμό με στόχο την “γερμανοποίηση” του εθνικού πλούτου. Που σε αυτή την διαδικασία χρησιμοποίησε μεσάζοντες που σήμερα το παίζουν τιμητές!

Σήμερα ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή συμπαιγνία. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο εξωθεί την Ελλάδα σε πτώχευση ή σε προσφυγή στον “μηχανισμό” προκειμένου να πλήξει το Euro, να ανοίξει τον δρόμο για την διαδοχική αποδυνάμωση και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, και να διασφαλίσει τις ομολογιακές επενδύσεις του, αλλά και τα κέρδη της κερδοσκοπίας των τελευταίων μηνών. Οι Ευρωπαϊκές χώρες δημιούργησαν τον μηχανισμό -μετά από μεγάλες πιέσεις και υπό την διορατικότητα του Γιώργου Παπανδρέου- προκειμένου να διασφαλίσουν τα ομόλογα των δικών τους χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων (που θα πλήττονταν από μια πτώχευση της Ελλάδας), να περισώσουν το Euro, -δίνοντας μήνυμα αποφασιστικότητας- και να διατηρήσουν ή να επεκτείνουν τις επενδύσεις τους στην Ελλάδα. Παράλληλα η Γερμανία εισήγαγε το ΔΝΤ στο μηχανισμό ως “φόβητρο” για άλλες χώρες τις οποίες καλεί να ακολουθήσουν την δική της λογική δημοσιονομικής πειθαρχίας και περιορισμού του εργασιακού κόστους, με προφανείς αρνητικές συνέπειες στο επίπεδο διαβίωσης και στην ανάπτυξη. Το ΔΝΤ αποδέχεται να συμμετάσχει στον μηχανισμό προκειμένου να θέσει υπό “δέσμευση” μέρος του ευρωπαϊκού εθνικού πλούτου (αποκρατικοποιήσεις), υπό αμφισβήτηση το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο (που παραμένει πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα και για τις ΗΠΑ) και υπό “κηδεμονία” το Euro.

Το ελληνικό οικονομικό κατεστημένο (ΣΚΑΙ, MEGA) στηρίζει την προσφυγή στον (οποιοδήποτε) μηχανισμό, προπαγανδίζει την ανάγκη αποδόμησης του κοινωνικού μοντέλου (θυσίες), οξύνει την εθνικιστική (με την Γερμανία) και όχι την πολιτική (με την δεξιά) αντιπαράθεση, αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα, ακυρώνει το πολιτικό προσωπικό και τρομοκρατεί το λαό, προκειμένου να διασφαλίσει τα κεφάλαια του, τις επενδύσεις του, τον ρόλο του στα Βαλκάνια και τις αναπτυξιακές προοπτικές του, κατά την παγκόσμια ανάκαμψη. Παράλληλα επιδιώκει να διασφαλίσει την ποδηγέτηση των πολιτικών επιλογών της χώρας και να αναμορφώσει το πολιτικό σκηνικό …της επόμενης μέρας.

[Διακαής πόθος τουλάχιστον από το 1993, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε για τα “κεντροδεξιά σενάρια”, προκειμένου να διαμορφώσει συνθήκες μεγάλου συνασπισμού ή τρικομματικής -συστημικής- δεξιάς (κεντρώας φιλελεύθερης συνιστώσας -με τμήμα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ-, λαϊκής κεντροδεξιάς συνιστώσας, παραδοσιακής δεξιάς/ακροδεξιάς συνιστώσας)]

Σε όλο αυτόν τον σχεδιασμό, όσο και αν φαίνεται παράδοξο σε κάποιους, σήμερα, εμπόδιο αποτελούν το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου. Παρά την “φαινομενική προσαρμογή” του ΠΑΣΟΚ στις προσωρινές ανάγκες τους, γνωρίζουν ότι ο Γιώργος πιστεύει σε αυτά που λέει για μεγάλες τομές σε όλα τα επίπεδα πολιτικής. Γνωρίζουν ότι ο Γιώργος διαπραγματεύεται σκληρά -τόσο σε επίπεδο ΕΕ, όσο και σε επίπεδο γεωπολιτικής και εξωτερικής πολιτικής- προκειμένου να πάρει τον χρόνο για να εφαρμόσει τις πολιτικές τομές στην δημόσια διοίκηση (αξιοκρατία, διαφάνεια, εξορθολογισμός, παραγωγικότητα), τις νέες κατευθύνσεις στην ανάπτυξη (με παραγωγική αναδιάρθρωση στην βάση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας και όχι στην βάση του απλού μεταπρατισμού και της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας που αυτοί ασκούν), τη νέα πολιτική δικαιωμάτων και ισότητας (δίκαιο φορολογικό σύστημα, ισονομία-αναμόρφωση δικαιοσύνης και σωφρονιστικού συστήματος, ένταξη μεταναστών, κλπ) και την αναμορφωμένη πολιτική κοινωνικής μέριμνας (παιδεία: μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, υγεία για όλους και όχι για τα “παράσιτα”, κοινωνική ασφάλιση: εγγυημένη, καθολική, δίκαια και αναλογική, χωρίς στρεβλώσεις).

Δηλαδή πολιτικές που όντως -μαζί με το νοικοκύρεμα και τον περιορισμό της σπατάλης (αναμόρφωση του κρατικού προϋπολογισμού, χρήση νέων τεχνολογιών)- μπορούν να βγάλουν την χώρα πολύ γρήγορα από την κρίση και να την θέσουν γρήγορα σε πορεία πλεονασμάτων και αποκλιμάκωσης του χρέους. Στην ουσία παρά τα όσα λένε τα “παπαγαλάκια” το ΠΑΣΟΚ δεν έχει εγκαταλείψει σε κανέναν τομέα τις προεκλογικές του δεσμεύσεις! Με εξαίρεση τον τομέα της δημοσιονομικής πολιτικής (που κινείται περιοριστικά σε επίπεδο αμοιβών και με οριακές αυξήσεις δαπανών σε άλλους τομείς κοινωνικής πολιτικής, υπό την πίεση της ΕΕ) σε όλους τους άλλους τομείς το ΠΑΣΟΚ υλοποιεί το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα (ίσως με πιο αργούς ρυθμούς λόγω της προσήλωσης στην παρακολούθηση του του Προγράμματος Σταθερότητας & Ανάπτυξης και την αναμόρφωση/συγχώνευση των υπηρεσιών και των φορέων των Υπουργείων, που κινείται παράλληλα με την -σχετικά- προσεκτική επιλογή διοικήσεων, και τον “Καλλικράτη”).

Μέσα σε αυτό το πρίσμα διεθνών εξελίξεων, εθνικών συμφερόντων και κερδοσκοπικών επιδιώξεων. Μέσα σε αυτό το κλίμα ιδιοτελών κομματικών και επιχειρηματικών σχεδιασμών και συμπεριφορών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο απόπειρας εκβιασμού πολιτικών εξελίξεων (δραματοποίηση της κατάστασης/άκριτη αποδοκιμασία του πολιτικού προσωπικού/αόριστη αναζήτηση ενόχων*). Μέσα σε αυτή την προσπάθεια για καλλιέργεια κοινωνικών εκρήξεων, που θα χρησιμοποιηθούν για να αποσταθεροποιήσουν τις άλλες πολιτικές της Κυβέρνησης, και όχι τις πολιτικές λιτότητας, που με πάθος στηρίζουν, ο προοδευτικός κόσμος, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έχει μόνο μια ευθύνη. Έχει την ευθύνη να στηρίξει “με νύχια και με δόντια” την παράταξη που επί δεκαετίες εγγυάται τα καθημερινά, αλλά και τα μακροπρόθεσμα λαϊκά συμφέροντα. Έχει την υποχρέωση να δείξει εμπιστοσύνη σε έναν ακόμα Παπανδρέου, που πάντα εγγυόντουσαν το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, αξιοποιώντας όλους τους διπλωματικούς χειρισμούς και τις διαπραγματευτικές δυνατότητες, λέγοντας και “NO”, όπου και όταν ήταν (και είναι) απαραίτητο!

Στην Ελλάδα δεν έχει αποτύχει το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του για όλα. Απέτυχε η εμμονή του “κατεστημένου” της χώρας να επιδιώκει την εναλλαγή κυβερνήσεων ανά οχταετία, εκτρέποντας συστηματικά (σκάνδαλο Κοσκωτά, απαξίωση της ηθικής του ΠΑΣΟΚ της δεύτερης περιόδου με την γενικόλογη και αόριστη κριτική για σκάνδαλα, για τα “λαμόγια” και για αλαζονεία, που ποτέ δεν ερευνήθηκαν και ποτέ δεν αποδείχτηκαν, προβάλλοντας παράλληλα ένα κοινωνικό και μεταρρυθμιστικό προσωπείο της δεξιάς, που ποτέ δεν είχε και δεν πρόκειται να αποκτήσει στην χώρα μας) την πορεία της χώρας σε κρίσιμες χρονικές περιόδους, και αποτρέποντας την ολοκλήρωση του έργου του ΠΑΣΟΚ. Όλοι γνωρίζουμε ότι θα ήταν διαφορετική η πορεία της χώρας αν δεν μεσολαβούσε η καταστροφική 5ετία Μητσοτάκη, όπου τέθηκε και το πλαίσιο της Συνθήκης του Μάαστριχ. Όλοι ξέρουμε ότι θα ήταν διαφορετική η πορεία της χώρας, αν δεν μεσολαβούσε η 6ετία Καραμανλή και είχε το ΠΑΣΟΚ την ευκαιρία να αξιοποιήσει το αναπτυξιακό απόθεμα της Ολυμπιάδας, των μεγάλων έργων και του Γ’ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης.

Στην Ελλάδα απέτυχε το πελατειακό σύστημα, που και το ΠΑΣΟΚ καλλιέργησε, αλλά και το κρατικοδίαιτο μη παραγωγικό μοντέλο οικονομίας, που τους βόλευε όλους, ακόμα και αυτούς που το κατηγορούσαν (πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, ενεργούς πολίτες, κλπ). Ένα πελατειακό σύστημα που κάποιοι θέλουν να καταργηθεί για τους πολλούς, αλλά να εξακολουθεί να υπάρχει -προνομιακά- για τους λίγους ισχυρούς του χρήματος. Άλλωστε για αυτό ενοχλεί πολλούς η παρουσία κάποιου “που δεν χρωστάει σε κανέναν” και επικοινωνεί άμεσα με τον λαό.

Σήμερα, και για τα επόμενα χρόνια, η οργάνωση του ΠΑΣΟΚ έχει μόνο ένα καθήκον. Να διασφαλίσει την επικοινωνία του κινήματος με τον λαό. Να διασφαλίσει ότι θα εξηγηθούν σε όλο το αναγκαίο εύρος οι επιλογές της Κυβέρνησης. Να διασφαλίσει ότι αυτή, μαζί με τον λαό, θα γίνει ο θεματοφύλακας όλων των μεταρρυθμίσεων, που πρέπει να γίνουν, και που το κατεστημένο της χώρας θα προσπαθήσει να εμποδίσει, μέσα από την ακύρωση της σχέσης αξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ με τον λαό (ακόμα και το επίδομα αλληλεγγύης προσπαθούν να το εμφανίσουν ως πεταμένα λεφτά σε περίοδο κρίσης).

Η οργάνωση του ΠΑΣΟΚ οφείλει να αντισταθεί στην μηδενιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ και στα αποπροσανατολιστικά και εν πολλοίς “συνομοσιολογικά” πολιτικά επιχειρήματα των άλλων κομμάτων. Το ΠΑΣΟΚ, η οργάνωση του και ο λαός οφείλουν να πρωτοστατήσουν στον διαρκή αγώνα ενάντια στην δεξιά, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Να πρωτοστατήσουν σε έναν αγώνα προκειμένου η κρίση να γίνει ελπίδα, όχι μόνο για την χώρα μας, αλλά και για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ήπειρο και την περιοχή μας.

Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει όλους είναι να αποκτήσει η χώρα σύντομα, τον ρόλο που της αξίζει στην ευρωπαϊκή και διεθνή πολιτική σκηνή. Να μπορέσει να ανακτήσει τον πολιτικό και οικονομικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή μας (Βαλκάνια, Εύξεινο Πόντο, Β. Αφρική, Μ. Ανατολή). Να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ, ο λαός και η χώρα, να πρωτοστατήσουν σε ευρύτερους αγώνες στο πλαίσιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, της ΕΕ και του ΟΗΕ, για ένα άλλο μοντέλο παγκόσμιας ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσωπο και περιβαλλοντική ευθύνη. Η μάχη μας εξακολουθεί να στοχεύει στην ανατροπή των πολιτικών που σε παγκόσμιο επίπεδο απειλούν τις κατακτήσεις του δυτικού κόσμου

Επειδή οι λύσεις μπορούν να έρθουν μόνο μέσα από πολιτικές νίκες σε παγκόσμιο επίπεδο, η θέση του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ήταν και είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο, που θα μπορέσει να αξιοποιηθεί αποτελεσματικότερα, προς αυτή την κατεύθυνση, αμέσως μετά το ξεπέρασμα της “τεχνητής αβεβαιότητας των αγορών” και της “ομηρίας” της εικόνας της χώρας στα διεθνή ΜΜΕ.

Όλοι μαζί οφείλουμε να γίνουμε αυτό που ήμασταν πάντα, το “όπλο” του ΠΑΣΟΚ για την αντιμετώπιση της συκοφαντίας και η ελπίδα του λαού και της χώρας για την “σωτηρία” της. Το εθνικό πατριωτικό καθήκον -σύμφυτο με τις αρχές και τις αξίες του ΠΑΣΟΚ- πρέπει να είναι ο μοναδικός οδηγός μας, αρκεί να κατανοούν όλοι ότι εφαρμόζουμε πολιτικές “ανάγκης” και όχι πολιτικές “ιδεολογικής ταυτότητας” και “προγραμματικής πολιτικής επιλογής”. Αρκεί να κατανοήσουν όλοι ότι οι πολιτικές αυτές είναι προσωρινές και δεν είναι πρόπλασμα για την καλλιέργεια υβριδικών αντιλήψεων “σοσιαλ-φιλελευθερισμού”. Ο νεο-φιλελευθερισμός απέτυχε και η “κοινωνία της αγοράς”είναι πραγματικός εφιάλτης, ας το καταλάβουν κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ, …που αναθάρρησαν τελευταία…

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ
ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΗΡΙΑΡΧΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ

ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ – ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑ ΛΑΟΥ

http://sosialistikiparembasi.wordpress.com/