ΝΙΚΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ!

Του Ευάγγελου Δ. Νιάνιου

Κρατιέται ακόμα στου μυαλού τ’ αυλάκια από τη δεκαετία του ’70: «Μας είπαν θα νικήσουμε. Νικήσαμε και βρήκαμε τις στάχτες». Πρόκειται για τους στίχους ενός Ρώσου αντιφρονούντα, πρώην κομμουνιστή, του οποίου το όνομα σβήστηκε από τη μνήμη μου. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι γιατί ο λόγος του αποκτά μια διαχρονικότητα όμοια με το δημοτικό μας τραγούδι που και αυτού αγνοούμε τον δημιουργό…

Από νίκη σε νίκη…

Το πρωινό της 7ης Δεκεμβρίου 1974 ήταν παγερό αλλά η μέρα προμηνυόταν ηλιόλουστη. Είχαμε ξεκινήσει πρωί πρωί να πάμε στους τόπους καταγωγής μας να ρίξουμε ...

αύριο δαγκωτό ΝΑΙ στη Δημοκρατία και ΟΧΙ στη Βασιλεία, στο άψογο Δημοψήφισμα που οργάνωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Είχαμε πολλά κρατημένα κατά του θρόνου, ο οποίος ήθελε να κυβερνά και όχι να βασιλεύει: του χρεώναμε όχι άδικα την οργάνωση της αποστασίας και κυρίως την κερκόπορτα από την οποία ασκείτο η ξενοκρατία – διάβαζε αμερικανοκρατία – στην πατρίδα μας…Το όνειρο ολόκληρων γενεών έγινε επιτέλους πραγματικότητα με το γκρέμισμα της Βασιλείας

Είχε προηγηθεί ένας άλλος εξίσου σημαντικός θρίαμβος το καλοκαίρι με την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και την έλευση του Κ. Καραμανλή. Λαοθάλασσα στη υποδοχή του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού· βούλιαξε η παραλιακή κατά την έλευση του στη Θεσσαλονίκη.

Εκτοτε πορευόμασταν από θρίαμβο σε θρίαμβο: νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1981 και ξανά και ξανά νίκες και θρίαμβοι, είσοδος στην ΟΝΕ – αυτό και αν ήταν θράμβος! - και … έπεα πτερόεντα… Ωσπου εμφανίστηκε μπροστά μας ο εφιάλτης της πτώχευσης!

Υπατος Αρμοστής

Την πολιτική του κ. Παπανδρέου θα μπορούσαμε κάλλιστα να την χαρακτηρίσουμε στην καλύτερη περίπτωση «νέα βαυαροκρατία» και στη χειρότερη με αυτή Υπατου Αρμοστή που εκτελεί εντολές έξωθεν. Αυτό καταδεικνύεται τόσο από το πλήθος των Αγγλοσαξώνων συμβούλων του, που παραπέμπουν στους αλήστου μνήμης Μάουερ, Αρμανσμπεργκ κ.α. – παρόμοιοι σύμβουλοι υπάρχουν και στο Υπουργείο Παιδείας- όσο και από τις συνεχείς δηλώσεις του στα ξένα μέσα ενημέρωσης με τις οποίες απαξιώνει και τη χώρα και τους κατοίκους της. Θα αλλάξει τις δομές της κοινωνίας, υπόσχεται ο πρωθυπουργός ευκαίρως ακαίρως.

Εχει το πείσμα και τις εμμονές των νεαρών Αγγλοσαξώνων αιρετικών που σε περιμένουν με το Ευαγγέλιο στο χέρι να σου μιλήσουν για τον Χριστό, αγνοούντες ότι το πρωτότυπό του είναι γραμμένο στα ελληνικά και στα θεμέλια της πόλης σου βρίσκονται η Αγιά Σοφιά, ο Αη Δημήτρης, η Αχειροποίητος. .. Ετσι και ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί να μας διδάξει ανθρώπινα δικαιώματα και σε πλήρη αντίθεση με τα τα ισχύοντα στις άλλες χώρες της ΕΕ προχωρεί στην μαζική και σχεδόν απροϋπόθετη ελληνοποίηση χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών, έχοντας επίγνωση των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει η χώρα από την αλλοίωση της εθνικής της ταυτότητας. Η περιφρόνηση του κ. Παπανδρέου προς ο,τιδήποτε το ελληνικό και τους Ελληνες εκδηλώθηκε από την από την πρώτη στιγμή με την πρόσκληση στον αρχιτέκτονα Αζεβέδο και από τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης στην πλειονότητά της από ανθρώπους της αυλής του.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η χώρα μας αντιμετωπίζει εκτεταμένα προβλήματα διαφθοράς, υψηλά ελλείμματα και χρέος. Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά δεν αποτελούν ελληνική αποκλειστικότητα. Και άλλες χώρες αντιμετωπίζουν τα ίδια με μας προβλήματα και μάλιστα σε χειρότερο βαθμό. Μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου δανειζόμασταν από τις αγορές με χαμηλά επιτόκια . Τα πράγματα επιδεινώθηκαν από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας έκανε λόγο για πιθανή πτώχευση της χώρας, δηλώσεις που άνοιξαν την όρεξη των αρπακτικών της αγοράς. Το παιχνίδι, από τότε, ήταν χαμένο για τη χώρα μας.

Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει κανένα πρόβλημα με το ΔΝΤ και τους απεσταλμένους του. Συμμερίζεται με αυτούς την ίδια κουλτούρα και τις ίδιες αρχές: είναι ανελλήνιστοι. Η χώρα αυτή είχε χωθεί αρκετά στη μύτη των υπερατλαντικών εξουσιαστών και όχι μόνο: καθολική αντίθεση του ελληνικού λαού στις αιματηρές επεμβάσεις των Αμερικανών, Δυτικοευρωπαίων και ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, στραπάτσο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, το βέτο του Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι στα μούτρα του Μπους, και τους ενεργειακούς αγωγούς από τη Ρωσία. Επρεπε λοιπόν ο λαός της να ταπεινωθεί και να οδηγηθεί στην εξαθλίωση, η κοινωνική της συνοχή να διαλυθεί – όπως έλεγε και η Μάργκαρετ Θάτσερ: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα» - και η εθνική της κυριαρχία να συρρικνωθεί!. Στην Ελλάδα δεν περπατούσε το μοντέλο Γιουγκοσλαβία. Η υπονόμευση μόνο εκ των έσω μπορούσε να γίνει. Και έγινε! Ο Παπανδρέου οδήγησε τα πράγματα εκεί που ήθελε. Και τώρα η χώρα τελεί υπό την κατοχή του ΔΝΤ, βραχίονα του αμερικανικού οπλοστασίου άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Οι επιπτώσεις στην κοινωνία είναι άμεσες. Οσο για την εθνική μας κυριαρχία… εδώ είναι οι Τούρκοι. Με δυό λόγια η χώρα μας βρίσκεται ξανά στην αγκαλιά των ΗΠΑ με ό,τι οδυνηρό συνεπάγεται αυτό. Αγώνες μισού περίπου αιώνα από τους Κωνσταντίνο και Κώστα Καραμανλή, τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου πήγαν στράφι. Αλλωστε και η μέθοδος του Γιώργου Παπανδρέου ήταν αμερικανικής έμπνευσης…

Το δόγμα του σοκ

Η Ναόμι Κλάιν, η Εβραιοκαναδή δημοσιογράφος έχει περιγράψει στο βιβλίο της The schoc doctrine (Η στρατηγική του σοκ) – μην ψάχνεται για την έκδοσή του στα ελληνικά: προηγούνται ο Χάρι Πότερ, κάποιος κ. Μπράουν με τα μυστικά του Βατικανού και άλλες αρλούμπες… - τις αμερικανικές μεθόδους επιβολής μιας πολιτικής. Λέει λοιπόν η κ. Κλάιν ότι σε ατομικό επίπεδο – η CIA χρηματοδότησε σχετικά πειράματα - το σοκ εφαρμόζεται επιτυχώς για τη διαγραφή από τη συνείδηση των βιωμάτων ενός ατόμου και για την εγγραφή αυτών που θέλουν οι εξουσιαστές . Σε επίπεδο κοινωνίας το σοκ είναι απαραίτητο για την άσκηση μιας αντιλαϊκής, δυναστικής πολιτικής. Π.χ. Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπους μπόρεσε να αποσπάσει τη συναίνεση των Αμερικανών πολιτών για εισβολή στο Ιράκ μόνο μετά το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής επιτυγχάνεται είτε με πραξικόπημα – Ινδονησία (Σουχάρτο), Χιλή (Πινοσέτ) - είτε με «πολιτικές βουντού» (εφαρμογή ενός προγράμματος αντίθετου προς τις προεκλογικές εξαγγελίες). Αυτή η τελευταία εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Παπανδρέου. Η ελληνική κοινωνία πάγωσε ακούγοντας τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της ότι η χώρα κινδυνεύει με πτώχευση και απειλείται η εθνική μας κυριαρχία: αυτό ήταν το σοκ. Δεν είναι τυχαίο το ότι ακόμη και η εφημερίδα των χρηματιστηριακών κύκλων της Νέας Υόρκης συνέστησε στον πρωθυπουργό μας να μιλάει όσο το δυνατόν λιγότερο γιατί ζημιώνει τη χώρα. Στη συνέχεια πορευτήκαμε με διλήμματα: τι προτιμάται : τα επιτόκια των αγορών ή τη «σιγουριά» του ΔΝΤ; «Από όλες τις δυνάμεις παράνομης πειθούς, η πιο αμείλικτη είναι αυτή που ασκείται από τη δύναμη των πραγμάτων», παρατηρεί ο Πιερ Μπουρντιέ. Και συνεχίζει διαγράφοντας το μέλλον: «Ο σκοταδισμός επιστρέφει. Αυτή τη φορά όμως έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που επικαλούνται τη λογική».