Μάλλον με ποιήματα θα μιλάμε από εδώ και πέρα...No Comments...
Τίτλος του: Πηδηχτείτε τώρα… τσάμπα είναι....
Δακρυσμένος τα παιδιά μου στα μάτια κοιτώ…
Γιατί ξέρω ότι δεν αρκούσε που άκυρο ψήφιζα…
Δεν αρκούσε που δεν τους ψήφισα ποτέ μου.
Δεν αρκούσε που ποτέ δεν τα «πήρα».
Δεν αρκούσε που δεν γράφτηκα σε κανέναν σύλλογο, ΠΟΤΕ.
Ούτε σε νεολαία γράφτηκα...
πολιτικός πελάτης τους δεν θέλησα να γίνω.
Μόνο κάτι στίχους έγραψα…
…και αυτοί… λίγοι…
Μα και όσοι αλλιώς πράξατε, εμένα να σκεφτείτε,
εμένα να διαβάσετε και να εξοργιστείτε…
Θα ξυπνήσεις και συ… μαζί με μένα αδελφέ.
Πρώτα εγώ φταίω.
Εγώ που την ψήφο έσκισα απ’ το κακό μου.
Έπρεπε να προστατεύσω τα παιδιά μου,
τα αδέλφια μου, την πατρίδα μου, ΕΣΑΣ!
Έπρεπε να φωνάξω ΟΧΙ, καθαρά…..
…όχι να το ψιθυρίζω στους γύρω μου…
…και να το φωνάζω δυνατά από μέσα μου.
Σίγουρα απ’ τον γιακά έπρεπε να πιάσω…
… τους πρίγκιπες που γεννημένοι να με κυβερνήσουν είναι.
Αυτοί που δεν δουλέψανε ποτέ στην ζωή τους,
παρά αυτόματα γίνανε……διοικητικοί,
ύστερα πολιτικοί και στο τέλος κυβερνήτες μας…
Κάνανε οικογένειες όπου οι τέχνες -οι πραγματικές τέχνες- έλειψαν…
Ούτε οικοδόμος, ουτέ αγρότης, μηδέ μανάβης, ξυλουργός….
μα μόνο σύμβουλοι,συγγραφείς ανούσιων κειμένων,
αερολόγοι με μία τσάντα στο χέρι,
άδεια από εμπειρίες, μα γεμάτη από λόγια χωρίς αντίκρισμα…
Μία τσάντα που έμαθε να γυρνά από γραφείο σε γραφείο…
έτσι, χωρίς λόγο προφανή.
Όμως πάντα κοντά, δίπλα ή μέσα στο μέλι της εξουσίας,
κοντά στην φλόγα της κλεμμένης μας δύναμης.
Μάθανε από παιδιά να λένε λόγια εύκολα.
Μάθανε πάππου προς πάππου να κληρονομούν την ευτυχία
και να μοιράζονται με δάκρυα …
….την συνταξιοδοτημένη δυστυχία τους.
Ως πότε;
Απ΄ τον γιακά δεν κατάφερα να τους πιάσω ποτέ μου…
αν και δυνατός ίσως και δύσκολο να ήταν…
Όμως τα ποιήματα της τύψης,
με κάναν να μπορώ να τους τσακίσω.
Με σύμμαχο μου ένα μαυρισμένο πληκτρολόγιο αξίας λίγων ευρώ….
…δακρυσμένος που τα παιδιά στα μάτια δεν κοιτάζω πλέον… δυνατά γράφω.
Αυτά σαστισμένα με κρυφοκοιτούν και με θαυμάζουν. Το νιώθω.
Επιτέλους θυμωμένο με βλέπουν. Επιτέλους!
Όσο περνάει η ώρα όλο και πιο δυνατά πληκτρολογώ.
Τα δάχτυλα τόσο δυνατά έγιναν πλέον…
που μπορούν να συγκρατήσουν το ψέμα τους….
να ξεσκεπάσουν την υποκρισία και τα χαμόγελα
της κολγκείτ με δύο φλοράιντ.
Αυτά τα δάχτυλα κάνουν πλέον τόσο θόρυβο,
παραπάνω και από την τεράστια καμπάνα των ΜΜΕ.
Τρομάζει και μένα τον ίδιο θα έλεγα προς στιγμήν όμως…
…τα αυτιά μου κλείνω… τα μάτια ανοιχτά κρατώ
και δακρυσμένος απολαμβάνω που καταρρέουν μαζί μας.
Μόνοι τους τα μάτια βγάλανε νομίζανε ότι και τα δικά μας θα κλείσουν…
Μα ΟΧΙ. Άργησα αλλά τα κατάφερα…
Έστω και τώρα, έστω και έτσι τους φόβισα,
τους φοβίσαμε αδέλφια…
Καταρρέουν μαζί μας…
…αλλά καταρρέουν και οι ίδιοι…
Όχι δεν θα τους αφήσουμε να φύγουν αυτήν την φορά, ΟΧΙ.
Εδώ μαζί θα τους κρατήσουμε,
απαξιωμένοι να μοιραστούνε το δράμα μας.
Να εξαντλήσουν την βασιλεία τους, όπως ορίζει το σύνταγμα και οι νόμοι.
Να τους ξεζουμίσουμε και εμείς λίγο, αδέλφια.
Να καταλάβουνε που μας φτάσανε οι…
…χρωματισμένες παρωπίδες που μας εγκατέστησαν τόσα χρόνια.
Σε μένα, στον ίδιο μου τον πατέρα,
στην μάνα μου, τον αδελφό μου, τους φίλους μου.
Σε όλους ρε φούστη μου, σε όλους.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα τους, αυτό να είναι.
Τώρα όμως θα δούνε…
Θα δούνε στα αλήθεια…το πραγματικό χρώμα της κοινωνίας μας.
Το δικό τους η φτώχια μας και η μιζέρια τους θα εξατμίσει.
Πηδηχτείτε τώρα… τσάμπα είναι.
Είπαμε No comments....
