Φλέρταρα το Σαββατοκύριακο με την ιδέα, να αυτολογοκριθώ και να μην καταγράψω την άποψή μου για τη συζήτηση, που αναπτύσσεται σήμερα στη Θεσσαλονίκη, σχετικά με την ανέγερση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πλατεία Αριστοτέλους, γνωρίζοντας ότι πιθανώς θα
δυσαρεστούσα όλες τις πλευρές.
Πιστεύω όμως ότι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι η αυτολογοκρισία και ταυτόχρονα θεωρώ ότι όποιος ασχολείται λίγο ή πολύ με την πολιτική, οφείλει να εκφράζει θέσεις και απόψεις και να μην περιφέρει απλώς τον εαυτό του, από εκδήλωση σε εκδήλωση, αναπαράγοντας στερεότυπες και χωρίς καμία επεξεργασία απόψεις.
Επόμενο ήταν, λοιπόν, να αποφασίσω να καταθέσω τελικά τις απόψεις μου για ένα θέμα που έχει πολλές παραμέτρους, τις οποίες οφείλει κανείς να πάρει υπόψη του.
Μία από αυτές θέλει τη συζήτηση άκαιρη, με την οικονομική κρίση σε εξέλιξη, τη χώρα να χτυπά την πόρτα του ΔΝΤ και τη Θεσσαλονίκη να είναι η πρωτεύουσα της ανεργίας. Άλλα θα έπρεπε να είναι τα κυρίαρχα ζητήματα και όχι, για μία ακόμη φορά, η πόλη να ομφαλοσκοπεί.
Ποια όμως είναι αυτά τα ζητήματα;
Τρία κατά τη γνώμη μου είναι τα κυρίαρχα και συγκεκριμένα:
- Η αναπτυξιακή στρατηγική της πόλης και της ευρύτερης περιοχής, για την εποχή μετά την οικονομική κρίση.
- Οι δράσεις που απαιτούνται ώστε η Θεσσαλονίκη να πετύχει τους αναπτυξιακούς της στόχους, και
- Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, το οποίο μαζί με το επιχειρηματικό και επιστημονικό θα ηγηθούν αυτής της προσπάθειας.
Από την άλλη όμως, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι στη συζήτηση υπάρχει και μία σημαντική πολιτική παράμετρος. Αυτή είναι η ουσιαστική άρνηση μίας επονομαζόμενης προοδευτικής διανόησης, να αποδεχθεί τη μεγάλη συμβολή του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας στην ανάπτυξη της πόλης. Διότι, κακά τα ψέματα, κρυπτόμενοι πίσω από τις συνιστώσες της επιλογής της συγκεκριμένης θέσης του ανδριάντα, κρύβονται αρκετοί από όσους αρνούνται να αποδεχθούν οτιδήποτε θετικό προέρχεται από τον φιλελεύθερο χώρο και με μία δόση αυτάρεσκης αυθεντίας, ουσιαστικά, προσπαθούν να επιβάλουν σε ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος μια ιδιότυπη σιωπή ιδεών.
Επιπρόσθετα, το θέμα προσφέρει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία σε πολλούς που το κύριο πρόβλημά τους, εδώ και πολλά χρόνια για την πόλη, είναι ο Δήμαρχός της, να βρουν πεδίο δράσης λαμπρό.
Δεν αρνούμαι, βέβαια, ότι η πολύχρονη παρουσία, κυρίως όμως των αντιδημάρχων, έχει δημιουργήσει σε πολλούς μία αίσθηση κατεστημένου. Δεν παραγνωρίζω, επίσης, τις διαφορετικές αισθητικές προσεγγίσεις ορισμένων που ασκούν κριτική στο Δήμαρχο, μπορώ να πω μάλιστα ότι ενίοτε συμφωνώ μαζί τους. Αλλά, δεν μπορώ και να αρνηθώ ότι η σοβαρή πολιτική του παρουσία έχει προσφέρει στην πόλη (θυμίζω έργα όπως η παραλία, το νέο δημαρχιακό μέγαρο, η αλάνα της Τούμπας κ.ά.).
Σε κάθε περίπτωση όμως, πιστεύω, ότι σήμερα, με την οικονομική κρίση, αλλά και τον «Καλλικράτη» μπροστά μας, όλοι στη Θεσσαλονίκη οφείλουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας, σε δράσεις με ουσιαστικότερο περιεχόμενο για την πόλη και την ευρύτερη περιοχή.
