Επιστολή προς τον πολιτικό κόσμο έστειλε η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΒΟΡΕΙΑΣ ΡΗΝΑΝΙΑΣ – ΒΕΣΤΦΑΛΙΑΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, με την οποία αποδίδει στην πολιτεία "υπονόμευσης και εν τέλει της οριστικής κατάργησης του ελληνικού σχολείου της διασποράς".
Διαβάστε την επιστολή:
Θέμα : Αποχαιρέτα τα σχολεία που ήξερες…
Με μεγάλη προσοχή όπως αρμόζει στην περίσταση, αλλά και με τη δυσφορία του θεατή που ξαναβλέπει για πολλοστή φορά το ίδιο έργο, η ομογένεια παρακολουθεί την ομολογουμένως φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει η ελληνική Πολιτεία να κλείσει οριστικά τα σχολεία μας.
Θα ήμαστε άδικοι αν επιχειρούσαμε να προσάψουμε το θεάρεστο έργο της απαξίωσης, της υπονόμευσης και εν τέλει της οριστικής κατάργησης του ελληνικού σχολείου της διασποράς σε μια στιγμιαία έμπνευση της σημερινής διοίκησης του υπουργείου και των εγκαθέτων της συνδικαλιζόμενων εκπαιδευτικών. Όλα δείχνουν πως εδώ πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο δεκαετιών και συστηματική προσπάθεια που απλά φτάνει στην κορύφωσή της.
Όσο κι αν οι προαναφερθέντες αρμόδιοι μας θεωρούν – κατά τα λεγόμενά τους – πληθυσμό «ανέντακτo», «τραγικές φιγούρες της κοινωνίας» και «άτομα με γλωσσικές, μαθησιακές και άλλες δυσκολίες» δεν μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον απώτερο στόχο τους και το φθηνό τρόπο με τον οποίο βάλθηκαν να τον επιτύχουν.
Με αφορμή την ενημέρωση από την αρμόδια υφυπουργό κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς (17-3-2010), θέλουμε να σταθούμε σε ορισμένα σημεία τα οποία κατά την ταπεινή μας γνώμη θίγουν βάναυσα τα πατριωτικά μας αισθήματα και προσβάλλουν τη νοημοσύνη και του πλέον «απροσάρμοστου», «τραγικού» και «προβληματικού» Έλληνα της διασποράς.
Κατ’ αρχάς, η επιλεγείσα έννοια του «δίγλωσσου σχολείου» είναι προφανέστατα μια νεφελώδης δομή την οποίαν ούτε οι ίδιοι που την επικαλούνται δεν την έχουν κατανοήσει. Αναρωτιόμαστε τι θα γίνει όταν κληθούν να την εφαρμόσουν στην πλάτη μας. Θυμίζουμε στους κ.κ. αρμόδιους εφευρέτες του εν λόγω σχεδίου ότι τα σχολεία μας είναι ήδη δίγλωσσα, με αρκετές ώρες διδασκαλίας της Γερμανικής γλώσσας στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Οπωσδήποτε χρειάζονται βελτιώσεις και στη βάση αυτή είμαστε ανοικτοί σε προτάσεις αναβάθμισης, οι οποίες θα πρέπει να προκύψουν μέσα από διάλογο κι όχι με ανακοινώσεις του ύφους «αποφασίσαμεν και διατάσσομεν». Αυτή είναι τακτική που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σκοτεινά ήθη.
Ίσως για τη διορισμένη διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας, Δια βίου μάθησης και Θρησκευμάτων, να είναι κάπως ενοχλητικό το αίτημα συμμετοχής μας σε διάλογο για το μέλλον των σχολείων μας, ας κάνουν όμως λίγη υπομονή για να τους θυμίσουμε κάποια πράγματα που αφορούν στο παρελθόν αυτών που εμείς αποκαλούμε σχολεία μας και είναι εμφανές ότι τα έχουν ξεχάσει ή δε μπήκαν καν στον κόπο να ενημερωθούν γι’ αυτά.
Τα σχολεία λοιπόν αυτά, στα οποία φοίτησαν πολλοί από μας και σήμερα φοιτούν τα παιδιά μας, δεν τα έκτισαν ούτε οι γονείς ούτε οι χορηγοί των διαφόρων προσωρινών διοικήσεων του Υπουργείου. Τη δημιουργία τους την αποφάσισε και τη στήριξε ο ελληνικός λαός και κυρίως ο Ελληνισμός της ξενητιάς κι αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για ν’ αποφασίσει αν και πότε θα κλείσουν.
Τα σχολεία μας, τα οποία σημειωτέον αναγνωρίζονται από το Γερμανικό κράτος ως πρότυπα ενσωμάτωσης, αιφνιδίως χαρακτηρίζονται κατεδαφιστέα από την ελληνική Πολιτεία και ακατάλληλα να στεγάσουν τα παιδιά μας, προτείνοντας στη θέση τους την κατασκευή ενός απρόσωπου πεδίου αφομοίωσης.
Τα σχολεία αυτά υπήρξαν και – παρά τις προσπάθειές σας – υπάρχουν ακόμη, γιατί όλοι εμείς που στήσαμε με κόπο το σπιτικό μας μακριά απ’ την πατρίδα, επιθυμούμε διακαώς τα παιδιά μας να μετέχουν της ελληνικής παιδείας και να φέρουν στη συνείδησή τους ταυτότητα ελληνική.
Τα σχολεία μας ξεκίνησαν να λειτουργούν στα πέτρινα χρόνια της μετανάστευσης, όπου ο απόδημος Έλληνας εγκατέλειπε τα παιδιά του στην Ελλάδα, όχι γιατί ήταν «τραγικές φιγούρες» αλλά γιατί δεν ήθελε να τα στείλει στο Γερμανικό σχολείο και μόνο όταν ήταν σίγουρος ότι θα φοιτήσουν στο σχολείο που αυτός γνώριζε κι εμπιστευόταν, τότε μόνο τα έπαιρνε κοντά του. Οποία ειρωνεία και μεγίστη αδικία για όλους αυτούς τους ξενιτεμένους εργάτες, να δείχνουν τόση εκτίμηση στο ελληνικό σχολείο, αρκετή ώστε να στερούνται τα παιδιά τους για χάρη του και οι αρμόδιοι Υπουργοί και οι άνθρωποί τους να προσπαθούν να το καταργήσουν.
Στην ενημέρωση/δικαιολογία της κυρίας υφυπουργού, είναι ηλίου φαεινότερον ότι για άλλη μια φορά μαγειρεύεται το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων της διασποράς, τη στιγμή που οι Τούρκοι ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν τα δικά τους. Για το κατόρθωμα αυτό επιστρατεύτηκε η φθηνή και ξεπερασμένη μέθοδος του αποπροσανατολισμού και στο κοινό καζάνι έχουν πέσει όλα τα κακώς κείμενα μαζί με την προαποφασισμένη «αποτυχία των αμιγών σχολείων»: οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί και το θέμα τους, τα προβλήματα εκπαιδευτικού υλικού, η κακοδιαχείριση και σπατάλη κονδυλίων, η έλλειψη οργανωμένου σχεδίου κλπ κλπ. Μα, ακριβώς όλα αυτά είναι που συνέτειναν και συντείνουν στη δυσλειτουργία του σχολείου μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα κι εκεί θα πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κι όχι να εμφανίζονται ως τεθλιμμένοι συγγενείς να μας ζητούν να κλάψουμε για ένα σχολείο που είναι ακόμη ζωντανό.
Κατανοούμε την αγωνία τους να παρουσιάσουν έργο ή έστω κινητικότητα. Κατανοούμε την αφόρητη πίεση των ισολογισμών και των περικοπών. Αντιληφθήκαμε πλήρως τις προθέσεις των συντακτών του «σχεδίου διάσωσης». Μέχρι εκεί όμως.
Ας καταλάβουν οι κύριοι προσωρινοί ένοικοι του Υπουργείου και οι μόνιμοι εκπρόσωποί τους στην εκπαιδευτική κοινότητα ότι κανείς τους δεν κρατά τόσο βαρύ κοντύλι ώστε να υπογράψει το χαρτί που θα κλείσει τα σχολεία μας. Ας το πάρουν απόφαση οι μάγοι αυτοί των εντυπώσεων ότι πρέπει να επιλέξουν ανάμεσά τους τον άνθρωπο που θα συνδέσει το όνομά του μ’ αυτή τη μειοδοσία
Καλούμε όλους ανεξαιρέτως τους εμπλεκόμενους και τους αγωνιούντες για την τύχη των ελληνικών σχολείων της αλλοδαπής σε πολεμική ετοιμότητα.
Καλούμε τους αρμόδιους πολιτικούς φορείς της χώρας μας, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους στέλνουν τα παιδιά τους σε αγγλόφωνα και ιδιωτικά σχολεία, να αφήσουν το ελληνικό Δημόσιο Σχολείο να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο του, απαλλάσσοντάς το από τα προχειροφτιαγμένα και ανέμπνευστα σχέδιά τους.
Καλούμε τον Έλληνα εκπαιδευτικό που επιθυμεί να εργαστεί στα σχολεία μας, να το κάνει με αγάπη προς τα παιδιά μας και το φιλότιμό του να μην τελειώνει όταν εξαντλήσει τα προνόμια που παρέχει σ’ αυτόν και στα παιδιά του η εργασία στην αλλοδαπή.
Καλούμε τους κατά νόμον αρμόδιους που κόπτονται για τη σπατάλη κονδυλίων και την κακοδιαχείριση να αναλάβουν τις ευθύνες τους κι επιτέλους κάποιος να μας απαντήσει γιατί τα παιδιά μας είναι υποχρεωμένα να αλλάζουν κάθε χρόνο σχολικό περιβάλλον και το ελληνικό Δημόσιο ξοδεύει τεράστια ποσά στα ενοίκια τη στιγμή που έχει αγοραστεί κτίριο γι’ αυτό το σκοπό (Mettmanner strasse Düsseldorf).
Καλούμε τους Έλληνες ομογενείς να οπλιστούν με γνώση και υπομονή, να προετοιμαστούν για δύσκολες μάχες και ν’ απομονώσουν τα διασπαστικά στοιχεία που περιέργως εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό ανάμεσά τους και βάλλουν εναντίον των θεσμικών οργάνων και της ομοσπονδίας με εξωθεσμικά μέσα και πραξικοπηματική συμπεριφορά.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όλους…
Ο πρόεδρος Ο γραμματέας
Πότσης Κωνσταντίνος Κόπανος Κωνσταντίνος
Θα ήμαστε άδικοι αν επιχειρούσαμε να προσάψουμε το θεάρεστο έργο της απαξίωσης, της υπονόμευσης και εν τέλει της οριστικής κατάργησης του ελληνικού σχολείου της διασποράς σε μια στιγμιαία έμπνευση της σημερινής διοίκησης του υπουργείου και των εγκαθέτων της συνδικαλιζόμενων εκπαιδευτικών. Όλα δείχνουν πως εδώ πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο δεκαετιών και συστηματική προσπάθεια που απλά φτάνει στην κορύφωσή της.
Όσο κι αν οι προαναφερθέντες αρμόδιοι μας θεωρούν – κατά τα λεγόμενά τους – πληθυσμό «ανέντακτo», «τραγικές φιγούρες της κοινωνίας» και «άτομα με γλωσσικές, μαθησιακές και άλλες δυσκολίες» δεν μας είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον απώτερο στόχο τους και το φθηνό τρόπο με τον οποίο βάλθηκαν να τον επιτύχουν.
Με αφορμή την ενημέρωση από την αρμόδια υφυπουργό κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Ελληνισμού της Διασποράς (17-3-2010), θέλουμε να σταθούμε σε ορισμένα σημεία τα οποία κατά την ταπεινή μας γνώμη θίγουν βάναυσα τα πατριωτικά μας αισθήματα και προσβάλλουν τη νοημοσύνη και του πλέον «απροσάρμοστου», «τραγικού» και «προβληματικού» Έλληνα της διασποράς.
Κατ’ αρχάς, η επιλεγείσα έννοια του «δίγλωσσου σχολείου» είναι προφανέστατα μια νεφελώδης δομή την οποίαν ούτε οι ίδιοι που την επικαλούνται δεν την έχουν κατανοήσει. Αναρωτιόμαστε τι θα γίνει όταν κληθούν να την εφαρμόσουν στην πλάτη μας. Θυμίζουμε στους κ.κ. αρμόδιους εφευρέτες του εν λόγω σχεδίου ότι τα σχολεία μας είναι ήδη δίγλωσσα, με αρκετές ώρες διδασκαλίας της Γερμανικής γλώσσας στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Οπωσδήποτε χρειάζονται βελτιώσεις και στη βάση αυτή είμαστε ανοικτοί σε προτάσεις αναβάθμισης, οι οποίες θα πρέπει να προκύψουν μέσα από διάλογο κι όχι με ανακοινώσεις του ύφους «αποφασίσαμεν και διατάσσομεν». Αυτή είναι τακτική που παραπέμπει σε άλλες εποχές και σκοτεινά ήθη.
Ίσως για τη διορισμένη διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας, Δια βίου μάθησης και Θρησκευμάτων, να είναι κάπως ενοχλητικό το αίτημα συμμετοχής μας σε διάλογο για το μέλλον των σχολείων μας, ας κάνουν όμως λίγη υπομονή για να τους θυμίσουμε κάποια πράγματα που αφορούν στο παρελθόν αυτών που εμείς αποκαλούμε σχολεία μας και είναι εμφανές ότι τα έχουν ξεχάσει ή δε μπήκαν καν στον κόπο να ενημερωθούν γι’ αυτά.
Τα σχολεία λοιπόν αυτά, στα οποία φοίτησαν πολλοί από μας και σήμερα φοιτούν τα παιδιά μας, δεν τα έκτισαν ούτε οι γονείς ούτε οι χορηγοί των διαφόρων προσωρινών διοικήσεων του Υπουργείου. Τη δημιουργία τους την αποφάσισε και τη στήριξε ο ελληνικός λαός και κυρίως ο Ελληνισμός της ξενητιάς κι αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για ν’ αποφασίσει αν και πότε θα κλείσουν.
Τα σχολεία μας, τα οποία σημειωτέον αναγνωρίζονται από το Γερμανικό κράτος ως πρότυπα ενσωμάτωσης, αιφνιδίως χαρακτηρίζονται κατεδαφιστέα από την ελληνική Πολιτεία και ακατάλληλα να στεγάσουν τα παιδιά μας, προτείνοντας στη θέση τους την κατασκευή ενός απρόσωπου πεδίου αφομοίωσης.
Τα σχολεία αυτά υπήρξαν και – παρά τις προσπάθειές σας – υπάρχουν ακόμη, γιατί όλοι εμείς που στήσαμε με κόπο το σπιτικό μας μακριά απ’ την πατρίδα, επιθυμούμε διακαώς τα παιδιά μας να μετέχουν της ελληνικής παιδείας και να φέρουν στη συνείδησή τους ταυτότητα ελληνική.
Τα σχολεία μας ξεκίνησαν να λειτουργούν στα πέτρινα χρόνια της μετανάστευσης, όπου ο απόδημος Έλληνας εγκατέλειπε τα παιδιά του στην Ελλάδα, όχι γιατί ήταν «τραγικές φιγούρες» αλλά γιατί δεν ήθελε να τα στείλει στο Γερμανικό σχολείο και μόνο όταν ήταν σίγουρος ότι θα φοιτήσουν στο σχολείο που αυτός γνώριζε κι εμπιστευόταν, τότε μόνο τα έπαιρνε κοντά του. Οποία ειρωνεία και μεγίστη αδικία για όλους αυτούς τους ξενιτεμένους εργάτες, να δείχνουν τόση εκτίμηση στο ελληνικό σχολείο, αρκετή ώστε να στερούνται τα παιδιά τους για χάρη του και οι αρμόδιοι Υπουργοί και οι άνθρωποί τους να προσπαθούν να το καταργήσουν.
Στην ενημέρωση/δικαιολογία της κυρίας υφυπουργού, είναι ηλίου φαεινότερον ότι για άλλη μια φορά μαγειρεύεται το κλείσιμο των ελληνικών σχολείων της διασποράς, τη στιγμή που οι Τούρκοι ετοιμάζονται ν’ ανοίξουν τα δικά τους. Για το κατόρθωμα αυτό επιστρατεύτηκε η φθηνή και ξεπερασμένη μέθοδος του αποπροσανατολισμού και στο κοινό καζάνι έχουν πέσει όλα τα κακώς κείμενα μαζί με την προαποφασισμένη «αποτυχία των αμιγών σχολείων»: οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί και το θέμα τους, τα προβλήματα εκπαιδευτικού υλικού, η κακοδιαχείριση και σπατάλη κονδυλίων, η έλλειψη οργανωμένου σχεδίου κλπ κλπ. Μα, ακριβώς όλα αυτά είναι που συνέτειναν και συντείνουν στη δυσλειτουργία του σχολείου μέσα κι έξω απ’ την Ελλάδα κι εκεί θα πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους οι καθ’ ύλην αρμόδιοι κι όχι να εμφανίζονται ως τεθλιμμένοι συγγενείς να μας ζητούν να κλάψουμε για ένα σχολείο που είναι ακόμη ζωντανό.
Κατανοούμε την αγωνία τους να παρουσιάσουν έργο ή έστω κινητικότητα. Κατανοούμε την αφόρητη πίεση των ισολογισμών και των περικοπών. Αντιληφθήκαμε πλήρως τις προθέσεις των συντακτών του «σχεδίου διάσωσης». Μέχρι εκεί όμως.
Ας καταλάβουν οι κύριοι προσωρινοί ένοικοι του Υπουργείου και οι μόνιμοι εκπρόσωποί τους στην εκπαιδευτική κοινότητα ότι κανείς τους δεν κρατά τόσο βαρύ κοντύλι ώστε να υπογράψει το χαρτί που θα κλείσει τα σχολεία μας. Ας το πάρουν απόφαση οι μάγοι αυτοί των εντυπώσεων ότι πρέπει να επιλέξουν ανάμεσά τους τον άνθρωπο που θα συνδέσει το όνομά του μ’ αυτή τη μειοδοσία
Καλούμε όλους ανεξαιρέτως τους εμπλεκόμενους και τους αγωνιούντες για την τύχη των ελληνικών σχολείων της αλλοδαπής σε πολεμική ετοιμότητα.
Καλούμε τους αρμόδιους πολιτικούς φορείς της χώρας μας, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους στέλνουν τα παιδιά τους σε αγγλόφωνα και ιδιωτικά σχολεία, να αφήσουν το ελληνικό Δημόσιο Σχολείο να συνεχίσει το δύσκολο δρόμο του, απαλλάσσοντάς το από τα προχειροφτιαγμένα και ανέμπνευστα σχέδιά τους.
Καλούμε τον Έλληνα εκπαιδευτικό που επιθυμεί να εργαστεί στα σχολεία μας, να το κάνει με αγάπη προς τα παιδιά μας και το φιλότιμό του να μην τελειώνει όταν εξαντλήσει τα προνόμια που παρέχει σ’ αυτόν και στα παιδιά του η εργασία στην αλλοδαπή.
Καλούμε τους κατά νόμον αρμόδιους που κόπτονται για τη σπατάλη κονδυλίων και την κακοδιαχείριση να αναλάβουν τις ευθύνες τους κι επιτέλους κάποιος να μας απαντήσει γιατί τα παιδιά μας είναι υποχρεωμένα να αλλάζουν κάθε χρόνο σχολικό περιβάλλον και το ελληνικό Δημόσιο ξοδεύει τεράστια ποσά στα ενοίκια τη στιγμή που έχει αγοραστεί κτίριο γι’ αυτό το σκοπό (Mettmanner strasse Düsseldorf).
Καλούμε τους Έλληνες ομογενείς να οπλιστούν με γνώση και υπομονή, να προετοιμαστούν για δύσκολες μάχες και ν’ απομονώσουν τα διασπαστικά στοιχεία που περιέργως εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό ανάμεσά τους και βάλλουν εναντίον των θεσμικών οργάνων και της ομοσπονδίας με εξωθεσμικά μέσα και πραξικοπηματική συμπεριφορά.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όλους…
Ο πρόεδρος Ο γραμματέας
Πότσης Κωνσταντίνος Κόπανος Κωνσταντίνος
