"Καλλκράτης" - Δεν παίζουν τίμια

Γράφει για "ta xalia" ο δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαΐδης

Η κυβέρνηση με τον «Καλλικράτη» δεν παίζει ούτε τίμια, ούτε ειλικρινά.

Γιατί επιχείρησε και μάλλον κατάφερε να ταυτίσει την αναδιάρθρωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με την οικονομική κρίση. Σίγουρα και σχετίζονται τα δύο ζητήματα αλλά είναι πολύ κακό να χρησιμοποιούμε την κρίση για να...

περάσουμε γρήγορα- γρήγορα ρυθμίσεις που ίσως στοιχίσουν πολύ περισσότερο στην Πατρίδα μας.

Μονίμως και κουραστικά το υπουργείο Εσωτερικών επαναλαμβάνει το πόσα χρήματα θα γλιτώσει το ελληνικό κράτος μόλις εφαρμοστεί το νέο νομικό πλαίσιο. Χρησιμοποιεί την κρίση ως μπαμπούλα. Την αναδεικνύει ως σοβαρότερο ρυθμιστή και καταλύτη ενώ δεν είναι έτσι. Η τακτική του κ. Ραγκούση και των συναδέλφων του θυμίζει την ψυχαναγκαστική πολιτική του Τζωρτζ Μπους, ο οποίος με το πρόταγμα του φόβητρου του Οσάμα Μπιν Λάντεν περνούσε αρνητικές πολιτικές διακυβέρνησης. Τότε κανείς δεν μιλούσε, κανείς δεν αντιδρούσε γιατί απλούστατα παραμόνευε ο εχθρός.

Κατ’ αντιστοιχία, η σημερινή κυβέρνηση προωθεί ημιτελείς και αβάσιμες προτάσεις επικαλούμενη την περιστολή δαπανών, μόνο και μόνο επειδή αυτή είναι η λέξη κλειδί σήμερα για την κοινή γνώμη. Λέει για παράδειγμα ο κ. Ραγκούσης ότι με το νόμο του μειώνεται κατά 50% το «πολιτικό προσωπικό» (δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, δημοτικοί, διαμερισματικοί και τοπικοί σύμβουλοι), προτάσσοντας το στοιχείο της οικονομίας, ότι δήθεν η μείωση αυτή θα επιφέρει περιστολή δαπανών. Ακόμη κι αν ήταν έτσι, που δεν είναι, με ποιο δικαίωμα εξισώνεται με την οικονομία η συμμετοχή στα κοινά;

Θα πρέπει δηλαδή να είμαστε ευτυχείς γιατί στις ακριτικές περιοχές ή τα ερημονήσια μας θα απασχολούνται με την Αυτοδιοίκηση οι μισοί από αυτούς που απασχολούνται σήμερα; Και πως θα δέσουμε τους ανθρώπους με τον τόπο τους; Σε κάποιες περιοχές, που μαστίζονται από την ερήμωση και την αστυφυλία, είναι κίνητρο παραμονής η εκλογή σε ένα συμβούλιο ή η συμμετοχή σε κάποιο τοπικό όργανο. Και θα πρέπει κατά πως μας τα λέει ο κ. Ραγκούσης να χαρούμε επειδή θα εξοικονομήσουμε τα μηδαμινά έξοδα παράστασης αυτών των ακριτικών συμβούλων… Αστεία πράγματα.


Επίσης,

Εκεί που οι περισσότεροι Έλληνες πιστέψαμε ότι, λόγω της οικονομικής κρίσης θα πρέπει όλοι μας να σοβαρευτούμε, ότι «το πάρτυ τελείωσε», ότι οι συμφεροντολογικές ρυθμίζεις αποτελούν παρελθόν, ότι οι νόμοι θα ισχύουν για όλους κλπ, έρχεται η πρώτη σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να επιβεβαιώσει όλα όσα ο ελληνικός Λαός έχει στη σκέψη του για τα παιχνίδια εξουσίας…

Αυτό μόνο αποδεικνύουν κάποιες από τις αναγκαστικές συνενώσεις δήμων, καθώς δεν είναι ορατό κανένα αντικειμενικό κριτήριο. Για παράδειγμα: Εάν το κριτήριο του νομοθέτη είναι αποκλειστικά και μόνο το πληθυσμιακό τότε γιατί δεν συνενώνονται οι δήμοι Αθηναίων και Πειραιά με κάποιον γειτονικό τους, παρά συνενώνεται μόνο ο Δήμος Θεσσαλονίκης; Νεάπολη και Καλαμαριά γλιτώνουν από τη συνένωση χωρίς κάποιον ορατό λόγο. Εάν ίσχυε το πληθυσμιακό, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση γιατί δεν γλιτώνουν τη συνένωση και δήμοι με πάνω- κάτω ίδιο πληθυσμό, όπως ο Εύοσμος και οι Αμπελόκηποι; Την ίδια ώρα, στην Αττική δεν συνενώνουν Δήμους με 25.000 έως 30.000 κατοίκους (Αγία Βαρβάρα, Άγιοι Ανάργυροι, Καισαριανή, Πέραμα, Άλιμος, Κρωπίας κ.λ.π.). Με ποιο κριτήριο άραγε; Η μόνη λογική απάντηση αναφέρεται σε κομματικά συμφέροντα και στην ανάγκη κάποιων να δουν την επομένη των επόμενων δημοτικών εκλογών τον χάρτη βαμμένο μόνο με πράσινα χρώματα…