Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος ΝικολαΐδηςΠροβληματιζόμουν για το αν πρέπει να γράψω για τον «Καλλικράτη» και τις τρομερές επιπτώσεις του, ή για την επίσης τρομερή αποκάλυψη ότι τα σκληρά μέτρα τελικά τα αποφάσισε η κυβέρνηση και όχι το ΔΝΤ αλλά ένα μέιλ με σταμάτησε. Με εξόργισε τόσο που με έκανε να μην μπορώ να...
αρθρώσω λέξη για τα δύο αυτά σοβαρότατα ζητήματα, καθώς στο μυαλό μου γυρνά και ξαναγυρνά το περιεχόμενο του μέιλ.
Όπως φανέρωνε η ηλεκτρονική διεύθυνση του αποστολέα, προερχόταν από κάποιο στέλεχος της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στάλθηκε μαζικά σε χιλιάδες παραλήπτες. Υποθέτω ότι ο αποστολέας γνωρίζει τη διεύθυνσή μου από τις λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Ένωσης Συντακτών, καθώς λαμβάνω Δελτία Τύπου από τον ίδιο…
Το συγκεκριμένο όμως –που με εξόργισε- αναφερόταν σε επτά νέους, οι οποίοι αποφάσισαν να δηλώσουν αντιρρησίες συνείδησης και να μην παρουσιαστούν τον επόμενο μήνα στον στρατό, αρνούμενοι ακόμη και την εναλλακτική θητεία. Και αυτό που με εξόργισε ακόμη περισσότερο ήταν ότι ο αποστολέας με καλούσε –ευγενικά- να διαδώσω το μήνυμα αυτό παντού, σε όλους τους φίλους και γνωστούς μου, για να ενδυναμώσω το φιλειρηνικό μήνυμα των νέων και να αντιταχθώ στην κρατική καταπίεση…
Εξοργίστηκα, όπως εξοργίζομαι πάντα όταν συζητώ με αρνητές στράτευσης. Μου την δίνουν. Με βγάζουν από τα ρούχα μου. Γιατί συνήθως πρόκειται για άτομα που βρίθουν αρνητισμού, ιδίως απέναντι στη συλλογικότητα που ονομάζεται έθνος, Πατρίδα, Ελλάδα.
Εξοργίστηκα ακόμη περισσότερο επειδή συνειδητοποίησα ότι τέτοια μηνύματα δεν είναι αυταποδείκτως περιθωριοποιημένα στην ελληνική κοινωνία. Πολύ δε περισσότερο, που δεν είναι τέτοια σε μία περίοδο κρίσης, στην οποία, φυσιολογικώς θα έπρεπε να εντείνουμε τις λειτουργίες συλλογικότητας.
Εξοργίστηκα ακόμη περισσότερο επειδή το μήνυμα εστάλη από την Παιδαγωγική Σχολή του ΑΠΘ, αφού αντιλήφθηκα ότι στους χώρους στους οποίους μορφώνονται αυτοί που θα μορφώσουν τα παιδιά μας, υπάρχουν και αναπτύσσονται τέτοιου είδους αντικρατικές και αντεθνικές απόψεις.
Δεν επιτίθεμαι –προς Θεού- στο δικαίωμα του καθενός να έχει απόψεις και να τις εκφράζει. Επιτίθεμαι όμως σε όσους νομίζουν ότι μπορούν να εκφράζονται αντιεξουσιαστικά εβρισκόμενοι μέσα στη θαλπωρή της εξουσίας!
Οι αντικρατικές πολιτικές απόψεις αρμόζουν σε όσους επέλεξαν (και με γειά τους και χαρά τους), να ζουν μακριά από το κράτος και τις δομές του. Δεν είναι δυνατό όσοι ζουν μέσα σε αυτό και από αυτό να είναι αντικρατιστές. Είναι σα να θέλουμε να εκλέξουμε τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Κυνηγών, ως βουλευτή των Οικολόγων…
Εξοργίστηκα επίσης επειδή κατάλαβα ότι κάποιοι μπορούν άνετα να χρησιμοποιούν την κρατική υποδομή (υπολογιστές, συνδέσεις με ίντερνετ, γραφεία κλπ), για την οποία πληρώνει ο Λαός από το υστέρημά του, για να αναπτύσσουν και να προβάλουν την όποια ιδεολογία τους.
Και τέλος, εξοργίστηκα πολύ περισσότερο επειδή σκέφτηκα ότι οι σκέψεις μου δεν μπορούν να απαντηθούν. Γιατί δεν υπάρχει κάποια Αρχή στο ΑΠΘ η οποία θα μπορούσε να τραβήξει το αυτί του αποστολέα και να τον εγκαλέσει. Γιατί μάλλον ο αποστολέας ή κάποιοι όμοιοί του φρόντισαν γι’ αυτό…
Γιατί δυστυχώς, στην αστεία χώρα μας, η κοινωνία μας, δηλαδή όλοι μας, τους το έχουμε επιτρέψει…
