Ο "πόλεμος" της φοροδιαφυγής

Εξαιρετικό άρθρο του δικηγόρου Αργύρη Αργυριάδη
(σας το προτείνουμε)

Τα χθεσινά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ήταν ιδιαίτερα πομπώδη. Άλλος ένας πόλεμος ξεκινούσε στη χώρα. Αφού “νικήσαμε στον πόλεμο” κατά των διεθνών αγορών, με περισσή υπερηφάνεια και υψηλό φρόνημα αρχίζουμε ένα νέο πόλεμο κατά της εγχώριας και της διεθνούς φοροδιαφυγής. Τα πρόστιμα θα είναι εκατομμυρίων ευρώ, ενώ οι φυλακές θα...

γεμίσουν με φοροφυγάδες. Λαμόγια ελληναράδες, ο πέλεκυς του Παπακωνσταντίνου είναι προ των πυλών…

Για άλλη μια φορά ο επικοινωνισμός – δηλαδή η υποταγή της παραγωγής πρωτογενούς πολιτικής στην κίβδηλη ανάγκη καλλιέργειας εντυπώσεων στις ευρύτερες μάζες - βρίσκεται στο προσκήνιο. Λίγοι γνωρίζουν ότι δισεκατομμύρια ευρώ σε πρόστιμα είναι ήδη αδύνατον να εισπραχθούν (ως γνωστόν ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος), ενώ οι φυλακές είναι ήδη γεμάτες με θύτες βαριών εγκλημάτων. Η ανάγκη του παραδειγματισμού, βέβαια, είναι υπαρκτή. Σίγουρα η φυλάκιση ενός επώνυμου φοροφυγάδα θα παραδειγματίσει. Όμως, μόνον πρόσκαιρα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτεί πιο σύνθετη και ευφυή προσέγγιση από εκείνην που προσφέρει η καταστολή.

Στην Ελλάδα δεν είμαστε καθ’ έξιν φοροφυγάδες. Ούτε είναι δυνατόν να πιστεύσουμε ότι η φοροδιαφυγή ενυπάρχει στο γενετικό κώδικά μας. Για ποιο λόγο ο Έλληνας συμμορφώνεται στη Γερμανία ή στις ΗΠΑ και αδυνατεί να συμμορφωθεί στην Ελλάδα; Για τον απλούστατο λόγο ότι το ελληνικό φορολογικό σύστημα αποτυγχάνει να ανταποκριθεί σε τέσσερις βασικές αρχές. Πρώτα πρώτα στην αρχή της φοροδοτικής ικανότητας. Δεν υφίσταται κοινωνική δικαιοσύνη σε μια χώρα που αδυνατεί να επιμερίσει δίκαια τους φόρους, υπερφορολογεί τους μισθωτούς και τους συνεπείς επιχειρηματίες και «πριμοδοτεί» τη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη (άλλως την αεριτζίδικη επιχειρηματικότητα). Δεύτερον, δεν υπηρετεί την αρχή της ανταποδοτικότητας. Ο Έλληνας νιώθει – όχι αδίκως – ότι πληρώνει φόρους που πέφτουν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Το κράτος δεν του προσφέρει παροχές ανάλογες με τους φόρους που εισπράττει. Τρίτον, στην αρχή της κοστοστρέφειας. Το κόστος είσπραξης των υφιστάμενων φόρων είναι υπερβολικά μεγάλο με αποτέλεσμα το τελικό αποτέλεσμα να παραμένει φτωχό. Τέταρτον, την αρχή της αναλογικότητας των κυρώσεων. Έχουμε ένα υποτιθέμενο «αντικειμενικό σύστημα» κυρώσεων που αποσυνδέεται πλήρως από την υπαιτιότητα του παραβάτη. Δεν δίνει τη δυνατότητα ούτε στα φορολογικά δικαστήρια να αποδώσουν δικαιοσύνη (ευτυχώς ήδη η νομολογία τείνει να διορθώσει αυτήν την αδικία, η οποία πρωτίστως παραβιάζει το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ). Βουλιάζουμε, λοιπόν, γιατί δεν αλλάζουμε …


Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 14 Μαΐου 2010.