Πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας ομορφότερη, με απλά πράγματα

του Νίκου Τσαντζαρά

Παρατηρώντας όσα συμβαίνουν γύρω μου και συζητώντας με φίλους και γνωστούς, διαπιστώνω ότι έχουμε τόσο πολύ αλλοτριωθεί μετά από λίγα χρόνια καλπάζοντος καπιταλισμού, που και όσοι ακόμη έχουμε υπάρξει φτωχοί επί μακρόν, έχουμε... ξεχάσει εντελώς πως η ζωή μπορεί να κυλά και μάλιστα όμορφα, ασχέτως "ανέσεων" και τεχνητών καταναλωτικών αναγκών. Και αυτό βεβαίως... δε συμβαίνει γιατί προλάβαμε σε κανα δυο δεκαετίες να γίνουμε όλοι μεγιαστάνες.

Συνέβη πρωτίστως γιατί ξιπαστήκαμε.

Συνέβη γιατί πείσαμε τον εαυτό μας ότι είμαστε τάχα άξιοι για καλύτερα πράγματα. Και τα "καλύτερα" δεν περιείχαν στο νου μας αληθινές αξίες ή πνευματικές και συναισθηματικές απολαύσεις και ανταμοιβές, αλλά αποκλειστικά "πράγματα". Υλικά μόνο. Και τώρα που πρέπει να στερηθούμε κάποια απ' αυτά, μας φαίνεται βουνό ασήκωτο...
Λίγο μας απασχολεί το γεγονός ότι οι ντουλάπες είναι ξεχειλισμένες από άφθαρτα ρούχα. Εστιάζουμε στο ότι οι βιτρίνες έχουν γεμίσει από καινούρια μοντέλα. Το κινητό πρέπει να είναι κάμερα, υπολογιστής, τοστιέρα και στεγνωτήριο ρούχων ταυτοχρόνως. Κι ας μη φτάνουν εδώ και καιρό τα λεφτά, ούτε για να πληρώνεται ο λογαριασμός...

Το αυτοκίνητο δεν αρκεί να μας πηγαίνει και να μας φέρνει με ασφάλεια. Πρέπει να βγάζει και γκόμενα άμα τη εμφανίσει (κούκλα, αλλά ελαφρόμυαλη και καριόλα κατά τεκμήριο...). Δεν ερχόμαστε κοντά με τα παιδιά μας, δεν περνάμε χρόνο με τους συντρόφους μας, δε φροντίζουμε τους γέροντες μας κι αυτά τα κενά νομίζουμε ότι γεμίζουν, αν αντικατασταθούν από οικονομικές σπατάλες. Να το χαρτζηλίκι, τράβα γυναίκα για shoping με την πιστωτική, πάρε μάνα μια καινούρια τηλεόραση να απαχαυνώνεσαι και ξεμπερδέψαμε. Νομίζουμε...
Κι όμως τα ωραιότερα πράγματα είναι συνήθως τσάμπα ή πάμφθηνα. Απλώς το ξεβόλεμα που απαιτείται για να τα ξανα-ανακαλύψουμε, θέλει "κώλο". Από μια γελοία νυχτερινή έξοδο που κοστίζει ένα κάρο λεφτά, για να... δειχτούμε, είναι απολύτως βέβαιο πως θα περάσουμε ομορφότερα αν μαζευτούμε παρέες-παρέες στα σαλόνια και τα μπαλκόνια, με παιχνίδια, ταινίες, κρασάκια και σπιτικές μάσες.

Αλλά πρέπει να ξανα-ανοίξουμε τα σπίτια μας ο ένας στον άλλον. Από τα beach bar και τα αδιανόητα κοστολόγια για ένα "στημένο" μπάνιο μιας οικογένειας, είναι εκατό τοις εκατό καλύτερο να βγάλουμε την ομπρέλα και τις ψάθες από το πορτ-μπαγκάζ.

Εγώ έκανα μπάνιο πιτσιρίκος με ψυγειάκι με παγοκύστες που η μάνα μου έβγαζε από μέσα τα καλύτερα. Δε βλέπω να βλάφτηκε η... ανάπτυξή μου.
Αντί για γυμναστήρια (με όλη την τελευταία αθλητική κολλεξιόν), μπορούμε να προτιμήσουμε βόλτες και υπαίθρια άσκηση, στην πόλη και τις εξοχές, σε μια χώρα που έχει καλό καιρό δέκα μήνες το χρόνο.

Αντί να πετάμε μπορούμε να ανταλλάσουμε και να χαρίζουμε κι αντί να παραγγέλνουμε ακόμα και... αυγά βραστά, να ξαναμαγειρέψουμε. Τα ρούχα του μεγάλου να τα φορέσει κι ο μικρός, οι οικογένειες να ξαναγίνουν οικογένειες κι οι φίλοι, και πάλι φίλοι. Να προσφέρουμε και να ζητάμε τη βοήθεια των δικών μας ανθρώπων. Αλλά φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δε θα μας βγει σε καλό, αν ταυτοχρόνως δε γίνουμε ενεργοί πολίτες με συνείδηση και ενδιαφερόμενοι πραγματικά να καθαρίσει αυτός ο τόπος. Να ελέγξουμε, να αποδώσουμε ευθύνες, να τιμωρήσουμε. Όχι να περιμένουμε τους άλλους να το κάνουν για μας. Να αναλάβoυμε δράση εμείς.
Να νοικοκυρέψουμε εμείς τη χώρα. Αλλά είναι πολύ υποκριτικό, να έχουμε τα προσωπικά μας κοινωνικά, επαγγελματικά, οικονομικά και οικογενειακά ζητήματα, στη συντριπτική πλειονότητα μπορντέλο και να έχουμε την απαίτηση συγκεντρώνοντας εκατομμύρια μικρά... μπροντέλα να μην προκύπτει ένα υπερμεγέθες μπορντέλο, αλλά ένα υπόδειγμα κράτους και Πολιτείας.

Μην τρελαίνεστε μωρέ, δεν τελείωσε ο κόσμος άν τη βγάλουμε λίγο φτωχότερα. Τελείωσε όμως αν χάσουμε οριστικά την αυτοπεποίθησή μας. Το νοιάξιμό μας. Το αίσθημα αλληλεγγύης. Την επικοινωνία μας. Την επαφή με τις ρίζες μας. Το φιλότιμο. Την αισιοδοξία. Την ανθρωπιά. Τον τσαμπουκά μας. Το χιούμορ μας.
Αν χάσουμε οριστικά και αμετάκλητα ο ένας τον άλλον, game over...