Ο στόχος που θα πρέπει τώρα πλέον να βάλουμε όλοι, είναι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Ας μας πει κάποιος αν διαφωνεί για το ότι ευθύνεται το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που φτάσαμε εδώ που... φτάσαμε.
Ας μας πει τώρα κάποιος αν συμφωνεί να αφήσουμε αυτό το διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα, που μας έφτασε ως εδώ, να συνεχίσει αυτό το ίδιο να διαχειρίζεται τα δάνεια που θα έρχονται και τις αιματηρές στερήσεις μας; Οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες και οι πολιτικοί υφιστάμενοί τους, ακονίζουν τα δόντια τους για νέες μάσες, από τα κατοχικά δάνεια που θα μας χορηγούν το ΔΝΤ και τα κράτη της ευρωζώνης.
Το θέλετε αυτό;
Ούτε να το σκεφτόμαστε.
Ούτε ένα ΕΥΡΩ λοιπόν στα χέρια των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων.
Επομένως η ανατροπή του ισχύοντος πολιτικού συστήματος και αντικατάστασή του, αποτελεί ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ, διαφορετικά....
θα μείνουμε μια ζωή ραγιάδες, δεμένοι στο μικρό πασαλάκι, σαν τον ελέφαντα του τσίρκου.Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε τον πραγματικό «εχθρό» που πρέπει να κτυπηθεί για να ανατραπεί το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Προσέξτε: Πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο τα πολιτικά πρόσωπα, όπως θέλουν πολλά παπαγαλάκια των ΜΜΕ να παρουσιάσουν για να αποπροσανατολίζεται ο κόσμος και στο τέλος να μην αλλάζει τίποτα, αναζητώντας μόνιμα τους δήθεν ικανούς και αδιάφθορους σωτήρες. Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα ή καλύτερα δεν είναι το κύριο πρόβλημα τα πρόσωπα.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κάθε πολιτικό σύστημα, είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός που τον συναποτελούν πρόσωπα και πρακτικές οι οποίες όμως κινούνται στα πλαίσια ενός θεσμικού πλαισίου, δηλαδή στα πλαίσια κάποιων κανόνων. Καρδιά λοιπόν του κάθε πολιτικού συστήματος είναι οι θεσμοί (κανόνες) πάνω στους οποίους αυτό κτίζεται. Αν λοιπόν οι θεσμοί είναι ελαττωματικοί ή ανεπαρκείς, τότε τα πρόσωπα (μηδενός εξαιρουμένου) βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτύξουν πρακτικές και διαπλοκές τέτοιες που εξυπηρετούν καθαρά ατομικά συμφέροντα των προσώπων που είναι στην εξουσία και όχι το Κοινωνικό Συμφέρον.
Στο κέντρο όμως του θεσμικού πλαισίου πάνω στο οποίο κτίζεται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα είναι το ίδιο το Σύνταγμα.
Αν το Σύνταγμα είναι ελαττωματικό τότε και το συνολικό πολιτικό σύστημα θα σαπίσει και θα διαφθαρεί, όπως έχει συμβεί σε μας. Αν για παράδειγμα δεν υπάρχει σαφής διάκριση των εξουσιών, αν ευνοεί τις ισοβιότητες στην εξουσία και την κληρονομική διαδοχή, αν προβλέπει ασυλίες και ατιμωρησίες για το πολιτικό προσωπικό, αν αναδεικνύει στην κυβέρνηση λαϊκές μειοψηφίες που επιβάλλουν τα συμφέροντα που είναι πίσω τους με το «έτσι θέλω» πάνω στην πλειοψηφία του λαού, το Σύνταγμα αυτό είναι ελαττωματικό και άρα και το πολιτικό σύστημα που κτίζεται επάνω του σαπίζει και διαφθείρεται.
Το δικό μας Σύνταγμα έχει όλα αυτά τα ελαττώματα και ατέλειες και επομένως πρέπει να αλλάξει.
Ένα καινούργιο Σύνταγμα θα πρέπει να βασιστεί πάνω σε κάποιες απαραίτητες αρχές, όπως: Της διάκρισης των εξουσιών, της πρόβλεψης συγκεκριμένων θητειών, π.χ. δύο το πολύ τετραετιών (τουλάχιστον για τον κυβερνήτη της χώρας), της άμεσης εκλογής της κυβέρνησης και της στήριξής της από το λαό, της απλής αναλογικής κ.λ.π. Γενικά δηλαδή, θα πρέπει να υπάρχουν δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας και αλληλοέλεγχος μεταξύ των διαφόρων φορέων της εξουσίας και όχι να είναι τα πάντα κάτω από την απόλυτη εξουσία του "μονάρχη" πρωθυπουργού.
Αυτός είναι ακριβώς ο «εχθρός» που πρέπει να εντοπιστεί. Δηλαδή το ίδιο το ελαττωματικό Σύνταγμα.
Το κυβερνητικό σύστημα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που ισχύει από την απελευθέρωση των Ελλήνων μέχρι σήμερα, έχει πλήρως αποτύχει, αλλά βολεύει όμως τα συμφέροντα της πολιτικοικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, γι’ αυτό και δεν το αλλάζει.
Όμως, αυτό το σύστημα, μας έχει κρατήσει στην υπανάπτυξη, στο ραγιαδισμό και έχει προκαλέσει, σε όλη τη διάρκεια της ισχύος του και προκαλεί και σήμερα, συνεχείς κρίσεις (οικονομικές και εθνικές) και αδιέξοδα.
