Η ευθύνη των εργατοπατέρων για την ελληνική κρίση είναι τεράστια.

Λόγω της ανεπάρκειας, της ιδεοληψίας, της κοινωνικής μυωπίας και σε πολλές περιπτώσεις και της φαυλότητας του εργατικού κινήματος μεταπολιτευτικά, η χώρα δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα παραγωγικό και βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, ικανό να ανταπεξέλθει σε δύσκολους καιρούς.
Το κυρίαρχο μοντέλο της παρασιτικής δανεικής ευημερίας για τους λίγους, το οποίο υποστήριξε σε βάρος της μεγάλης σιωπηρής πλειονότητας των πολιτών η εργατική αριστοκρατία του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ μαζί με τους ραντιέριδες και τα πιράνχας μιας κρατικοδίαιτης αγοράς, κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο με αφορμή τα απόνερα που δημιούργησε η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.

Η ευθύνη των εργατοπατέρων για την ελληνική κρίση είναι τεράστια. Καταρχάς ηθική. Νάρκωσαν το λαό με όμορφα ψέματα και θεωρίες περί κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αγνοώντας πλήρως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας. Έτσι, έγινε δικαίωμα η σύνταξη στα 50, η αργομισθία στο δημόσιο, η πληρωμή παχυλών επιδομάτων σε προβληματικές ΔΕΚΟ, ενώ η εξαίρεση από τον γενικό κανόνα αναδείχτηκε σε πάγιο αίτημα όλων των απανταχού την Ελλάδα «αδικημένων». Δεύτερον, συνειδητά και λυσσαλέα παρεμπόδισαν την οποιαδήποτε απόπειρα μεταρρύθμισης, εξορκίζοντάς την ως «νεοφιλελεύθερη», ακόμα κι αν επρόκειτο για εμφανή μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως το να πληρώνουν όλοι φόρους με δίκαιο τρόπο ή ν’ αλλάξει το ασφαλιστικό για να μην πληρώνονται συντάξεις οι άγαμες θυγατέρες.

Σήμερα, όμως, κατέφτασαν με καθυστέρηση εικοσαετίας τα πραγματικά νεοφιλελεύθερα μέτρα στην πιο σκληρή τους εκδοχή. Για χάρη των δυνάμεων της καθυστέρησης η Ελλάδα απέκτησε Κυβέρνηση Δανειστών καθώς και τη δική της Θάτσερ, κυρία Μέρκελ. Ως αποτέλεσμα, σήμερα δεν μπορούμε να εισακουστούμε ούτε για τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή είναι έγκλημα να κοπεί ο 13ος και 14ος μισθός από τον ιδιωτικό τομέα τη στιγμή που ούτε οι εργοδοτικές οργανώσεις δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Την εποχή λοιπόν που ως πρόταγμα αναδύεται ο υπεύθυνος, ευσυνείδητος καπιταλισμός με εργαλείο το ενεργό κράτος στρατηγείο, εμείς θα εφαρμόζουμε χωρίς καμία παρέκκλιση το δόγμα της προηγούμενης εποχής. Μπορούμε να ευελπιστούμε για την αλλαγή του κράτους και τις διαρθρωτικές αλλαγές. Εύλογα όμως φοβόμαστε για μια βαθιά ύφεση με απρόβλεπτες κοινωνικές συνέπειες.

Σήμερα, λοιπόν, αντί να βγούμε στους δρόμους με το γραφικό ΠΑΜΕ και τα επίσημα θεσμικά Συνδικαλιστικά Όργανα στην καθιερωμένη διασπασμένη πορεία για την εργατική πρωτομαγιά, καλό είναι αν έχουμε κουράγιο να πάμε σε καμιά γωνία πιο πέρα και να απαιτήσουμε από τις δυνάμεις της καθυστέρησης και συνάμα ηθικούς αυτουργούς της κρίσης να παραμερίσουν. Δεν είναι πια σε θέση να εκφράσουν τους Έλληνες εργαζόμενους, την αγανάκτηση και τον κοινωνικό θυμό που έχει συσσωρευτεί εδώ και χρόνια. Τους προτρέπουμε να κάνουν την αυτοκριτική τους, να αλλάξουν τις φθαρμένες ηγεσίες τους, να αποκτήσουν νοοτροπία παραγωγικότητας και ανάπτυξης και τότε να έλθουν να μιλήσουν εκ νέου και ειλικρινώς για κοινωνική δικαιοσύνη στον ελληνικό λαό.

Διαβάστε περισσότερα στο: G700