του Δημήτρη Γκολέμη,δικηγόρου
Η χρεοκοπία άλλαξε βίαια στη χώρα μας τη νοσηρή ανισορροπία οικονομίας και πολιτικής, που μέχρι σήμερα είχε καθυποτάξει την πρώτη στις σπάταλες ορέξεις της δεύτερης. Το εύρος της κρίσης αιφνιδίασε την..
πολιτική και μοιραία η χρεοκοπία ανατρέπει το μοντέλο διακυβέρνησης που μεταπολιτευτικά τροφοδοτήθηκε από τον ομφάλιο λώρο κομμάτων - εξουσίας και κράτους. Η οικονομία με το ψυχρό και βαρύ χέρι του ΔΝΤ, αναγκάζει την πολιτική σε σκληρές και αντιλαϊκές δημοσιονομικές λύσεις, που οδηγούν σε κοινωνικές εκρήξεις και δικαιολογημένα στρέφουν την κοινωνία ενάντια στα πολιτικά πρόσωπα. Το τέλος της άρνησης της πραγματικότητας έφτασε για όλους και για όλα. Το πάρτυ τέλειωσε έγραφε ο Economist την προηγούμενη εβδομάδα, τα φώτα άναψαν και η γύμνια φάνηκε. Το μοντέλο της μεταπολίτευσης ξόφλησε. Και λέγοντας μοντέλο της μεταπολίτευσης εννοούμε, πέρα από τα πρόσωπα, κυρίως τις πολιτικές κατασπατάλησης ανθρώπινου δυναμικού και πόρων με πλήρη διακομματική συναίνεση ακόμα και της αριστεράς, που μολονότι δεν κυβέρνησε, πλειοδότησε ευχαρίστως στο λαϊκισμό.
Τα πράγματα όμως δεν είναι απλά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου έννοιες όπως η συναίνεση, ο συμβιβασμός, η προσαρμογή, η δουλειά κλπ, έχουν λάβει αρνητικό πρόσημο. Η νεοελληνική κουλτούρα δε μασάει. Κλείνει δρόμους, κλείνει λιμάνια και αυτοκαταστροφικά κλείνεται στον εαυτό της για να χαθεί ή να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Ο Έλληνας δεν έχει την υπομονή να προσπαθήσει, γιατί δικαίως πιστεύει ότι για άλλη μια φορά θα πέσουν οι προσπάθειές του στο κενό, αφού δεν άλλαξε τίποτα. Δεν αρκεί να κόβεις τον 13ο και τον 14ο μισθό ή τη σύνταξη ή ακόμα να αυξάνεις δραματικά το ΦΠΑ για να «σώσεις» τη χώρα. Είναι σα να πετάς στη θάλασσα τους συντρόφους σου για να ελαφρύνει το καράβι, αντί να κλείσεις τις τρύπες που μπάζουν νερά. Ασφαλώς και πρέπει να τιθασεύσουμε το σπάταλο κράτος, αλλά επιβάλλονται και θεσμικές αλλαγές που θα μας βγάλουν από τη σισύφεια μοίρα μας και θα μας δώσουν πίστη να ανεβάσουμε και πάλι το βράχο της χώρας ψηλά. Χρειάζονται μέτρα αναπτυξιακά, που η κυβέρνηση αργεί χαρακτηριστικά να φέρει στο τραπέζι. Χρειάζεται οικονομική σύγκλιση με τις χώρες του βορρά της Ευρώπης, που επίσης η κυβέρνηση δεν τολμά να ζητήσει από τους εταίρους μας που μας δανείζουν με κερδοσκοπικά επιτόκια. Δεν μπορεί να έρχεται στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος το νομοσχέδιο για τις περικοπές στις συντάξεις, και να είμαστε ακόμα στη διαβούλευση για θεσμικές αλλαγές, όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, που συζητάμε δεκαετίες σε αυτό τον τόπο. Όλα αυτά δυναμιτίζουν το αίσθημα της κοινωνικής αδικίας με ανεξέλεγκτες συνέπειες.
Πελαγωμένο και φοβισμένο μπροστά στη χρεοκοπία και τις συνέπειές της, το πολιτικό προσωπικό του τόπου δεν τολμά να αλλάξει το σκηνικό στο θέατρο του παραλόγου που ζήσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά. Είναι προφανές ότι πλέον στο θέατρο της πολιτικής δεν αρκεί να αλλάξει ο φωτισμός για να γίνει η νύχτα και πάλι μέρα. Η σημερινή κρίση υπό πολλές προϋποθέσεις μπορεί να είναι και ευκαιρία για ριζικές θεσμικές αλλαγές και στη χώρα μας και σε επίπεδο ΕΕ, που επιτέλους φαίνεται και αυτή να ξυπνά. Πώς όμως να αυτοκαταργηθεί ο εγχώριος διακομματικός πολιτικός θίασος που μέχρι χτες έκρυβε τη σκασμένη φούσκα της οικονομίας και που, αν μπορούσε, θα συνέχιζε να δανείζεται για να διατηρηθεί στην εξουσία; Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εκείνοι που σηκώνονται και ψάχνουν για τις συνθήκες που θέλουν και που, άμα δεν τις βρουν, τις δημιουργούν μόνοι τους έλεγε ο Bernard Shaw. Υπάρχει Ιθάκη και πόσο μακριά είναι; Από εμάς εξαρτάται αν και πότε θα φτάσουμε εκεί, διότι στο τέλος - τέλος, εμείς είμαστε αυτοί που χάσαμε το δρόμο …
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΓΚΟΛΕΜΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ - ΣΕΡΡΕΣ
