«ΠΟΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ»

του Στράτου Γ. Σιμόπουλου* (www.efsimopoulos.gr)

Η οικονομική κρίση και το ξεπέρασμα των πολλαπλών προβλημάτων που αυτή φέρνει στην κοινωνία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτρέψουν τους πολίτες από την αναζήτηση, ίσως σε ένα επόμενο στάδιο απαντήσεων και σε άλλα ερωτήματα που αφορούν όμως καίρια τη ζωή τους.
Ένα τέτοιο θέμα για τους θεσσαλονικείς, έχοντας μάλιστα τις δημοτικές εκλογές πλέον μπροστά, αφορά το «ποια Θεσσαλονίκη θέλουμε;» και είναι ένα

ερώτημα με προφανώς, πολλές παραμέτρους, οι οποίες δεν μπορεί να περικλείονται μόνο μέσα στα όρια του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Η υπόθεση επίσης αυτή δεν αφορά αποκλειστικά την αισθητική και αδικούν το ερώτημα όσοι, μετ’ επιτάσεως, προβάλλουν μονοσήμαντα αυτή της την πλευρά. Τους θυμίζω ότι η αισθητική, πολύ βέβαια σημαντική συνιστώσα ζωής, και για μένα τον ίδιο προσωπικά, αφορά κυρίως την αστική τάξη του κέντρου της πόλης και αδυνατίζει σταδιακά όσο περνάμε στην περιφέρεια και σε πιο λαϊκές τάξεις.
Ακόμα το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να έχει στο κέντρο του το δίπολο συντήρηση ή πρόοδος σε κάθετη μορφή όπως ορισμένες πλευρές προσπαθούν να μας πείσουν. Τους θυμίζω πάλι, ότι είναι ένα δίπολο που διατρέχει όλους τους πολιτικούς χώρους οριζόντια και σίγουρα δεν έχει σχέση μόνο με την αισθητική του λόγου ή της συμπεριφοράς ορισμένων θεσμικών εκπροσώπων της πόλης. Διότι δεν είναι σωστό, ζητήματα που αφορούν ουσιαστικά την αισθητική της πολιτικής συμπεριφοράς και του λόγου, να προτάσσονται έναντι της ουσίας, κρύβοντας απόψεις, οι οποίες αφορούν την Ελληνικότητα, την ορθοδοξία, τον πατριωτισμό, ή τον κοσμοπολιτισμό.
Αφού λοιπόν δεχθούμε ότι η συζήτηση για τη Θεσσαλονίκη δεν αφορά μόνο την αισθητική, αλλά είναι ευρύτερη τότε θα παραδεχθούμε εύκολα, ότι περικλείει και τις αναπτυξιακές προοπτικές όλης της πόλης, γεγονός που μετατρέπει αυτόματα όλα τα ζητήματα σε πολιτικά.
Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα. Ένα από αυτά περικλείει το πανεπιστημιακό άσυλο. Θα αναρωτιέστε τώρα τι σχέση μπορεί να έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Και όμως έχει. Η Θεσσαλονίκη διαθέτοντας το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο των Βαλκανίων και έχοντας τη ζώνη καινοτομίας, θα μπορούσε μαζί με την ευρύτερη περιοχή να γίνει ένα κέντρο καινοτομικών δραστηριοτήτων. Γνωρίζετε όμως ότι και λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το πανεπιστημιακό άσυλο, οποιαδήποτε προσπάθεια σύνδεσης έρευνας και παραγωγής, πέφτει στο κενό, διότι διάφορες ομάδες φοιτητών καταστρέφουν κάθε προσπάθεια.
Τι γνώμη έχουν λοιπόν για το θέμα αυτό οι θιασώτες της αισθητικής προσέγγισης του ερωτήματος «ποια Θεσσαλονίκη θέλουμε;»
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με επίκεντρο το οποίο όλη η Βόρεια Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει το εμπορευματικό κέντρο της Ν.Α. Ευρώπης, όπως ακριβώς είναι η Ολλανδία για την Βορειοκεντρική Ευρώπη. Η ανάπτυξή του όμως περνά σίγουρα μέσα από την ιδιωτικοποίηση τμήματος των λειτουργιών του, η οποία επιχειρήθηκε στο παρελθόν, αλλά έπεσε στο κενό έχοντας απέναντί της τμήμα του πολιτικού προσωπικού της πόλης και διάφορες συνδικαλιστικές ομάδες.
Τι γνώμη έχουν λοιπόν για το θέμα αυτό όσοι προβάλλουν μονόπλευρα το δίπολο συντήρηση ή πρόοδος; Είναι πρόοδος αυτό που έγινε; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της επιχειρηματικότητας στην ανάπτυξη της πόλης; Μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς αυτήν;
Μπορεί επίσης η συζήτηση να μην περιλαμβάνει τα έργα που ξεκίνησαν ή ολοκληρώθηκαν στην πόλη τα τελευταία χρόνια; Θυμίζω τη Ζώνη Καινοτομίας, το Διεθνές Πανεπιστήμιο, το Μετρό, αλλά και έργα όπως η παραλία, η διαμόρφωση της αλάνας της Τούμπας και το Δημαρχιακό μέγαρο, η αποπεράτωση του οποίου κωλυσιεργεί, με τρόπο που αδικεί την πόλη.
Κυρίες και κύριοι, εμείς στη Νέα Δημοκρατία, έχοντας νέα ηγεσία, κατανοούμε ότι οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα αφορούν πρωτίστως τους πολίτες και όχι τις κεντρικές εξουσίες. Θεωρούμε όμως ότι παρόμοιες συζητήσεις πρέπει να γίνονται χωρίς αυτάρεσκη αλαζονεία, αλλά και χωρίς προσπάθεια επιβολής στις απόψεις του λεγόμενου φιλελεύθερου χώρου, ενός ιδιότυπου σιωπητηρίου ιδεών. Η συζήτηση για την πόλη πρέπει να είναι σφαιρική να αφορά όχι μόνο την αισθητική αλλά και τα πρόσωπα, την πορεία τους και το αναπτυξιακό μοντέλο της πόλης. Ειδικά το τελευταίο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με την πολιτική, άρα και οι πολιτικές απόψεις όλων όσων θέλουν να εκφράζουν θεσμικά την πόλη από κεντρικούς ρόλους έχουν μεγάλη σημασία.
Τέλος, όλοι, ας κατανοήσουμε, ότι πρέπει να βάλουμε τις προσωπικές μας διαδρομές «υπό την πόλη» και να αναζητήσουμε τις συναινέσεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να δημιουργήσουμε ένα ελάχιστο πλέγμα στόχων και ενεργειών, προς όφελος αυτής. Ας δανεισθούμε μια συνταγή επιτυχίας από τον κόσμο των επιχειρήσεων που λέει ότι, χωρίς φιλοδοξία, στόχους και πρόγραμμα δεν ξεκινά τίποτε, αλλά και χωρίς πολλή δουλειά δεν τελειώνει τίποτε.

* Ο κ. Στράτος Σιμόπουλος είναι επιχειρηματίας, Αναπληρωτής Γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ.