Διαδηλώσεις....

Λιτότητα, ακρότητες και διαδηλώσεις…
Μα, είμαστε μία αστεία χώρα, μέρος 7ον

Γράφει για "ta xalia" ο δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης

Εκπαιδευτικοί εισβάλουν στο στούντιο της ΝΕΤ και διακόπτουν «με το έτσι θέλω» το Δελτίο Ειδήσεων. Διαδηλωτές απαγορεύουν σε τουρίστες....

κρουαζιεροπλοίου να κατεβούν στον Πειραιά. Συνδικαλιστές της ΔΕΗ απαγορεύουν στο ΔΣ της επιχείρησης να συνεδριάσει. Δημοτικοί Υπάλληλοι αποκλείουν τους χώρους ταφής απορριμμάτων, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να σωρεύονται στους δρόμους. Την ίδια ώρα, καθημερινά και συνεχόμενα οι κεντρικοί δρόμοι της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας κλείνουν από πορείες και συγκεντρώσεις που διοργανώνουν τα συνδικάτα ενάντια στα πρωτοφανή περιοριστικά μέτρα της κυβέρνησης…

Κάπου εδώ χάνουμε το μέτρο. Γιατί ξεχνούμε πως τα μέτρα, όσο σκληρά κι αν είναι, όσο άδικα ή αντιπαραγωγικά μπορούν να χαρακτηριστούν, βρίσκονται στο πεδίο άσκησης της πολιτικής, που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της εκάστοτε κυβέρνησης. Την οικονομική πολιτική κάθε κράτους την αποφασίζει η νόμιμα εκλεγμένη ηγεσία και όχι οι διαδηλωτές, όσο δίκιο κι αν έχουν. Ξέρετε καμία χώρα στην οποία ο έχων το γενικό πρόσταγμα μίας πορείας διαμαρτυρίας να υπαγορεύει με τον τηλεβόα του κάποιο νομοσχέδιο στην γραμματεία της Βουλής;

Στο πολίτευμα στο οποίο όλοι μας συμμετέχουμε, ισχύουν κάποιοι βασικοί κανόνες. Ο βασικότερος από αυτούς είναι ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν ο διαδηλωτής να νομοθετεί και ο υπουργός να διαδηλώνει. Άλλη είναι η δουλειά του ενός και άλλη του άλλου. Έκαστος στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες.

Έτσι λοιπόν επειδή θέλουμε κάποιον να κάνει την δουλειά, σύμφωνα με τους κανόνες που λέγαμε προηγουμένως, εκλέγουμε μία κυβέρνηση. Την επιλέξαμε και μάλιστα με ευρεία πλειοψηφία. Σε αυτήν την κυβέρνηση έχουμε ήδη εκχωρήσει την ευθύνη να πάρει τα μέτρα που θα βγάλουν από την κρίση. Και αυτήν κουμαντάρει το σκάφος, όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς. Μπορεί όλοι μας να δυσαρεστούμαστε από τις αποφάσεις του καπετάνιου, ίσως αυτές να μας ξεβολεύουν ή να τις βρίσκουμε άδικες, εξαντλητικές και ανισοβαρείς με τους άλλους επιβάτες, ωστόσο δεν μπορούμε παρά να τις ακολουθήσουμε. Να υπακούσουμε. Να προσαρμοστούμε. Να κάνουμε την δουλειά όπως αυτός μας την ζητάει και όταν πιάσουμε λιμάνι και έρθει η ώρα της κρίσης του καπετάνιου τότε να τον κρίνουμε. Να του επιβάλουμε στέρηση μισθού ή λύση της σύμβασης εργασίας. Αλλά τότε, όχι τώρα…

Ίσως η άποψή μου να φαντάζει ακραίως συντηρητική. Ίσως και να είναι. Ωστόσο εάν δεν είναι αυτή η ορθή, τότε ποια θα μπορούσε να είναι; Ποιος θα αποφασίσει τα (απαράδεκτα, ναι) μέτρα εάν όχι ο υπουργός; Ο συνδικαλιστής που εκφράζει μόνο την συντεχνία του; Ή οποιοσδήποτε άλλος ο οποίος δεν έχει απολύτως καμία δημοκρατική νομιμοποίηση για να ασκήσει τέτοια πολιτική. Κανείς δεν τον ψήφισε για να κάνει νομοσχέδια. Μπορεί κάποιοι, λίγοι, ελάχιστοι να τον ψήφισαν για επικεφαλής του σωματείου του. Αλλά μέχρις εκεί.

Ο συνδικαλισμός έχει βαριά ευθύνη. Να πιέσει. Να πείσει. Να προτείνει. Να ζητήσει. Να εκφράσει. Να εμπνεύσει. Αλλά όχι να κυβερνήσει…