του Αργύρη ΑργυριάδηΤρεις νέοι συνάνθρωποί μας και ένα κυοφορούμενο αποτέλεσαν θύματα μιας δολοφονικής επίθεσης ορισμένων «αγανακτισμένων» συμπολιτών μας. Μέσα από μια ογκωδέστατη πορεία ξεπήδησαν οι εκτελεστές. Με ή χωρίς κουκούλα δεν έχει σημασία. Αυτό που ίσως έχει είναι το γεγονός ότι μετέφεραν μπιτόνι βενζίνης με την οποία περιέλουσαν την είσοδο του νεοκλασικού κτηρίου πριν ρίξουν τη μολότοφ. Το ερώτημα εύλογο. Δεν τους είχε δει κανείς πριν; Γιατί οι...
διαδηλωτές δεν τους απομόνωσαν; Γιατί επέτρεψαν κάποιους να «διαδηλώνουν» κουβαλώντας μπιτόνια βενζίνης;
Σε αυτή τη χώρα έχουμε «χάσει προ πολλού τη μπάλα». Γνωρίζουμε ότι τα επεισόδια στις πορείες σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν αυτούς που διαδηλώνουν. Αποτελούν αντικίνητρο για τη συμμετοχή των πολλών, ενώ «προσφέρονται» για προβοκάτσια και μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης (ήδη την «απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα» διαδέχθηκε το αίτημα «να βρεθούν οι φονιάδες»). Αντί, λοιπόν, να απομονώνουμε τους «επαγγελματίες χουλιγκάνους – ταραξίες» αρκούμαστε να τα βάζουμε με τους «μπάτσους» που εμφανίζονται στις πορείες. Προλετάριοι βρίζουν προλετάριους και η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων συντηρείται προς τέρψιν εκείνων που κινούν τα νήματα. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε «να μετράμε τους κρίκους από τις αλυσίδες μας».
Στη βουλή μπερδεύτηκαν λίγο περισσότερο. Αναζητούσαν δηλωσίες και προβοκάτορες. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι πλέον το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν ορίζει ούτε τις τύχες του ούτε το μέλλον της χώρας. Απλά προετοιμάζει την επόμενη ημέρα. Το μέλλον δημιουργείται χωρίς εμάς από εκείνους που το προαποφάσισαν. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν και εμείς αναμηρυκάζουμε συνθήματα μιας άλλης εποχής. Διατηρούμε τις εκλεκτικές ευαισθησίες μας και απαντάμε με διαφορετικό τρόπο στη βία, ανάλογα με το ποιος είναι ο εκφραστής της. Η επιλεκτική αντίδραση, όμως, συντηρεί την αδικία, τον πατερναλισμό και τη χειραγώγηση των μαζών.
Τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα από όσο νομίζουμε. Τα 110 δις ευρώ που μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ μπορεί να μη φθάσουν. Σίγουρα, δεν λύνουν το πρόβλημα. Τα δανεικά δεν μπορούν να αλλάξουν εκ βάθρων ένα αποτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης ούτε μπορούν να επιφέρουν κοινωνική δικαιοσύνη. Η τελευταία προϋποθέτει δύο πράγματα: παραγωγή πλούτου και δίκαιη αναδιανομή του. Σήμερα, δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε μόνον χρέη, δολοφονημένους και κουκούλες…
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 7 Μαΐου 2010.
Σε αυτή τη χώρα έχουμε «χάσει προ πολλού τη μπάλα». Γνωρίζουμε ότι τα επεισόδια στις πορείες σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετούν αυτούς που διαδηλώνουν. Αποτελούν αντικίνητρο για τη συμμετοχή των πολλών, ενώ «προσφέρονται» για προβοκάτσια και μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κοινής γνώμης (ήδη την «απαίτηση να επιστραφούν τα κλεμμένα» διαδέχθηκε το αίτημα «να βρεθούν οι φονιάδες»). Αντί, λοιπόν, να απομονώνουμε τους «επαγγελματίες χουλιγκάνους – ταραξίες» αρκούμαστε να τα βάζουμε με τους «μπάτσους» που εμφανίζονται στις πορείες. Προλετάριοι βρίζουν προλετάριους και η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων συντηρείται προς τέρψιν εκείνων που κινούν τα νήματα. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε «να μετράμε τους κρίκους από τις αλυσίδες μας».
Στη βουλή μπερδεύτηκαν λίγο περισσότερο. Αναζητούσαν δηλωσίες και προβοκάτορες. Λίγοι αντιλαμβάνονται ότι πλέον το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν ορίζει ούτε τις τύχες του ούτε το μέλλον της χώρας. Απλά προετοιμάζει την επόμενη ημέρα. Το μέλλον δημιουργείται χωρίς εμάς από εκείνους που το προαποφάσισαν. Γύρω μας τα πάντα αλλάζουν και εμείς αναμηρυκάζουμε συνθήματα μιας άλλης εποχής. Διατηρούμε τις εκλεκτικές ευαισθησίες μας και απαντάμε με διαφορετικό τρόπο στη βία, ανάλογα με το ποιος είναι ο εκφραστής της. Η επιλεκτική αντίδραση, όμως, συντηρεί την αδικία, τον πατερναλισμό και τη χειραγώγηση των μαζών.
Τα πράγματα είναι πολύ δυσκολότερα από όσο νομίζουμε. Τα 110 δις ευρώ που μας δανείζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ μπορεί να μη φθάσουν. Σίγουρα, δεν λύνουν το πρόβλημα. Τα δανεικά δεν μπορούν να αλλάξουν εκ βάθρων ένα αποτυχημένο μοντέλο ανάπτυξης ούτε μπορούν να επιφέρουν κοινωνική δικαιοσύνη. Η τελευταία προϋποθέτει δύο πράγματα: παραγωγή πλούτου και δίκαιη αναδιανομή του. Σήμερα, δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε μόνον χρέη, δολοφονημένους και κουκούλες…
Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος» την Παρασκευή 7 Μαΐου 2010.
.png)
