Του Στράτου Γ. Σιμόπουλου* (http://www.efsimopoulos.gr/ )
Κάλλιστα ο τίτλος του άρθρου θα μπορούσε να είναι «Το μπλε κουμμούνι», δανεικός βέβαια, από ένα ομώνυμο τραγούδι του πολύ ... λαϊκού τραγουδιστή Σπύρου Ζαγοραίου, αλλά δεν θα ήταν politically correct. Έτσι, διάλεξα έναν πιο σοβαρό, προσπαθώντας να αναλύσω το δημόσιο διάλογο που παρακολουθώ
τις τελευταίες ημέρες και αφορά όσα αποκαλύπτονται, με επίκεντρο τη διαφθορά πολιτικών προσώπων.
Από την ανάλυση αυτή, λοιπόν, προκύπτει αβίαστα το ερώτημα του τίτλου, το οποίο και βασίζεται στην έκδηλη αδυναμία των μεγάλων αστικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) κυρίως, να υπερασπισθούν την κοινή λογική, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στην παραδοσιακή αριστερά.
Βασίζεται συγκεκριμένα στην προσπάθεια πολλών από τους εκπροσώπους τους να μας πείσουν ότι το πρόβλημα είναι τα πρόσωπα και όχι το σύστημα, ενώ είναι σίγουροι ότι αν προσωποποιηθούν οι ευθύνες, θα αποδειχθεί πως όλοι δεν είναι ίδιοι και έτσι θα διαφύγουν της γενικής κατακραυγής.
Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι πέρα από το «κρέμασμα στα μανταλάκια» και τις ποινικές διώξεις, οι πολίτες απαιτούν και θεσμικές αλλαγές, κάτι που γνωρίζει η αριστερά η οποία αποδομεί συστηματικά όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό πλαίσιο.
Αντί, λοιπόν, να «αγοράζουν αγρόν» ας αποδεχθούν πλήρως τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος και ας προτείνουν παράλληλα μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν την πολιτική διαφθορά. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις μπορεί να είναι:
- Η άμεση αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
- Η γενικευμένη επέκταση του πόθεν έσχες και η ουσιαστικοποίηση της εφαρμογής του.
- Η υιοθέτηση ενός γενικού διαφανούς πλαισίου κρατικών προμηθειών με έμφαση στο διαδίκτυο.
- Η διαφάνεια στην ιδιωτική χρηματοδότηση των κομμάτων και
- Η μείωση του μεγέθους των μεγάλων εκλογικών περιφερειών.
Την ίδια βέβαια έλλειψη κοινού νου παρουσιάζουν και όταν ο δημόσιος διάλογος περιλαμβάνει τις τράπεζες και τα μονοπώλια και αντί να θέτουν οι ίδιοι τα ζητήματα, παρακολουθούν σιωπηρά και πολλές φορές με έκδηλη αμηχανία την παραδοσιακή αριστερά να αναφέρεται στα υπερκέρδη των τραπεζών και των μονοπωλίων.
Ειδικά μάλιστα, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που εκπροσωπούν ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα με βάση τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, θα έπρεπε να κατακρίνουν την ασυδοσία, με την οποία κινήθηκε τα τελευταία χρόνια διεθνώς το κεφάλαιο, με κύρια σ’ αυτό ευθύνη να έχουν οι τράπεζες, αλλά και να στηλιτεύουν τις, ελληνικής πολλές φορές εφεύρεσης, καταχρηστικές τραπεζικές πρακτικές και τις αφανείς χρεώσεις. Ωστόσο, πρέπει να τονίζουν, ότι ο ρόλος των τραπεζών είναι σημαντικότατος και καλώς το κράτος στηρίζει τη λειτουργία τους μέσα στην παγκόσμια οικονομική κρίση.
Ταυτόχρονα, ο πολιτικός λόγος τους θα έπρεπε να περιλαμβάνει την ανάγκη περιορισμού των (μεγάλων και μικρών) μονοπωλίων, δίνοντας έμφαση στην πραγματικότητα που θέλει τα πάσης φύσεως μονοπώλια να αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη και σημειώνοντας ότι η σωστή λειτουργία μιας επιτροπής ανταγωνισμού, είναι μέσα στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής ενός φιλελεύθερου κόμματος.
Με τέτοια και με άλλα λοιπόν, είναι δυνατόν να μην αναρωτιέμαι «μήπως είμαι κομμουνιστής και δεν το ξέρω;»
* O Στράτος Σιμόπουλος είναι επιχειρηματίας και Αναπληρωτής Γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ (stra_sim@otenet.gr).
